Τα νέα μέτρα για την πανδημία που θα ανακοινώσει σήμερα ο πρωθυπουργός είναι λίγο-πολύ αναμενόμενα. Εδώ και αρκετό καιρό, άλλωστε, η χώρα μπαίνει με δόσεις στην καραντίνα. Προς τα εκεί βαδίζει και δεν έχει μέχρι στιγμής παρεκκλίνει κατ’ ελάχιστον, για τον απλούστατο λόγο ότι οι προηγούμενες δόσεις περιοριστικών μέτρων απέτυχαν να ανακόψουν την εξάπλωση του ιού. Ελπίζουμε να μην υπάρξουν χειρότερα.

Σε αυτό το πλαίσιο -και με δεδομένη την κατάσταση στην Ευρώπη και στον κόσμο- κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει έναν γενικό εγκλεισμό όπως της άνοιξης. Αλλά όπως κι αν έρθουν τα πράγματα, η χώρα θα συνεχίσει να ζει το επόμενο διάστημα -απρόβλεπτο για πόσο- στο καθεστώς περιορισμών, μέχρι να βρεθεί εμβόλιο ή θεραπεία, προσβάσιμα σε όλους τους πολίτες.

Προκύπτει όμως ένα βασικό ερώτημα. Θα μπορούσαμε, άραγε, να είχαμε αποφύγει όλα αυτά τα περιοριστικά μέτρα και τις συνέπειες που έχουν στην οικονομία και τη ζωή των πολιτών;

Η πρώτη καραντίνα ενδεχομένως να ήταν αναπόφευκτη, καθώς η χώρα δεν είχε καμία προετοιμασία και καμία εκπαίδευση των πολιτών της για την αντιμετώπιση μιας πανδημίας.

Το Εθνικό Σύστημα Υγείας ήταν απροετοίμαστοι για μεγάλες επιδημιολογικές πιέσεις όπως αυτή του κορονοϊού και η ενίσχυσή του δεν ήταν και δεν είναι στις προτεραιότητες της κυβέρνησης του Κυρ. Μητσοτάκη. Επίσης, η επιστημονική κοινότητα διεθνώς και στη χώρα μας υποτίμησε τον ιό όταν έπληττε την Κίνα, πιστεύοντας μάλλον πως δεν μας αφορά.

Από την άνοιξη, όμως, πέρασε πολύς καιρός. Μάθαμε πολλά και για τον ιό και για την αντιμετώπισή του. Κατά συνέπεια, η έξαρση της πανδημίας κατά το δεύτερο κύμα θα μπορούσε να είναι περιορισμένη αν η κυβέρνηση δεν άνοιγε όπως άνοιξε τον τουρισμό το καλοκαίρι, αν δεν χαλάρωνε τους ελέγχους και αν είχαν ληφθεί μέτρα ώστε να μην υπάρχουν εστίες μαζικής μόλυνσης (π.χ. συγκοινωνίες).

Επίσης, θα μπορούσαν να έχουν γίνει οι αναγκαίες προσλήψεις ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού και να έχουν δημιουργηθεί οι αναγκαίες ΜΕΘ ώστε να μην απειλούνται ανθρώπινες ζωές και να μην κινδυνεύει με κατάρρευση σήμερα το ΕΣΥ.

Συνεπώς, ό,τι βιώνουμε τώρα φέρει τη σφραγίδα των κυβερνητικών επιλογών. Αυτές τις επιλογές πληρώνουμε. Και κάθε μέρα αυτές οι επιλογές στοιχίζουν περισσότερο.