Υπάρχουν δύο τρόποι να κρίνει κανείς τις πολιτικές αποφάσεις. Ο πρώτος και ασφαλής είναι να περιμένει να δει τις εξελίξεις που θα πυροδοτήσουν και τις συνέπειες που θα έχουν στο πολιτικό και στο κοινωνικό πεδίο και να εξάγει έτσι, εκ του αποτελέσματος, συμπεράσματα.

Ο δεύτερος, ο πιο άμεσος, είναι να μετρήσει κανείς τις αντιδράσεις που οι πολιτικές αποφάσεις προκαλούν στο αντίπαλο στρατόπεδο. Όσο πιο πολύ ενοχλούν τους πολιτικούς αντιπάλους και όσο πιο πολύ τους κάνουν να ανησυχούν και να φοβούνται, τόσο πιο επιτυχημένες είναι βέβαιο ότι θα αποδειχθούν.

Γιατί όσο πιο άμεσα, πιο θορυβωδώς και πιο έντονα εκδηλώνουν τις αντιδράσεις τους οι απέναντι με αφορμή μια συγκεκριμένη πολιτική επιλογή, τόσο πιο πολύ δείχνουν ότι την υπολογίζουν και την φοβούνται.

Ας πάρουμε για παράδειγμα την πρόταση που κατέθεσε ο Αλέξης Τσίπρας ενόψει του επικείμενου συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, σύμφωνα με την οποία τόσο ο πρόεδρος, όσο όμως και τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος θα εκλέγονται στο εξής από την ευρεία βάση των μελών του.

Οι αντιδράσεις που ξεσήκωσε η πρόταση αυτή στο κυβερνητικό στρατόπεδο, όπως τουλάχιστον εμφανίζονται μέσα από τα πρωτοσέλιδα των ΜΜΕ της διαπλοκής, δείχνουν πόσο την υπολογίζουν και πόσο την φοβούνται. Διότι αν επρόκειτο για μια δευτερεύουσα, επουσιώδη και πολιτικά αδιάφορη επιλογή, είναι βέβαιο ότι θα την περνούσαν στα ψιλά. Το πολύ - πολύ ένα ειρωνικό σχόλιο στο εσωτερικό των εφημερίδων και θα ξεμπέρδευαν με αυτήν.

Το γεγονός όμως ότι γράφονται πρωτοσέλιδα που στρέφουν τα πυρά τους προς την πλευρά προσωπικά του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, με τίτλους που τον εμφανίζουν δήθεν να μην είναι παντοδύναμος και τάχα να βρίσκεται σε τροχιά αμφισβήτησης, είναι η καλύτερη απόδειξη ότι η επιλογή του Αλέξη Τσίπρα να ταράξει τα πολιτικά νερά έρχεται την κατάλληλη στιγμή και είναι απολύτως εύστοχη και αποτελεσματική.

Καθώς για να φοβούνται και να αντιδρούν τόσο έντονα οι του αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου, η πρόταση φαίνεται να έχει εξασφαλισμένη επιτυχία τόσο όσον αφορά στην πολιτική της αποστολή, όσο όμως και σε ό,τι σχετίζεται με την κοινωνική της αποδοχή.

Για να φοβάται τόσο η διαπλοκή, κάτι καλό έκανε ο Τσίπρας…

Ο φόβος και η ανησυχία των πολιτικών αντιπάλων για μια απόφαση που απευθύνεται στο εσωτερικό του κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ, είναι πολύ εύγλωττη για την πολιτική της σημασία και για την πολιτική της εμβέλεια.

Κι ακόμη δείχνει ότι ο κυρίαρχος πόλος της προοδευτικής πολιτικής στη χώρα παραμένει ο Αλέξης Τσίπρας.

Αυτός κρατά στα χέρια του τα κλειδιά της πολιτικής αλλαγής και αυτός ταράζει τα πολιτικά νερά. Γι’ αυτό και αυτόν φοβάται και αυτόν υπολογίζει το στρατόπεδο της συντήρησης και της διαπλοκής.

Και μόνο το γεγονός ότι οι αντιδράσεις ήρθαν άμεσα, στοχοποιώντας προσωπικά τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα, υποκρύπτει τη μεγάλη ανησυχία του συντηρητικού στρατοπέδου για τη δυναμική που αναπτύσσει ο αρχηγός της αντιπολίτευσης ως κυρίαρχος πόλος της αντι-Δεξιάς πολιτικής.

Οι αντιδράσεις λοιπόν σε βάρος του Τσίπρα είναι αναμενόμενες, αν σκεφτεί κανείς ότι η συγκεκριμένη πολιτική επιλογή αναδεικνύει τα δημοκρατικά και συμμετοχικά αντανακλαστικά του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, τα οποία υπερβαίνουν τις συνήθεις κομματικές πρακτικές των συστημικών κομμάτων της ΝΔ και του ΚΙΝΑΛ. Τα οποία ενώ τον πρόεδρο τον εκλέγουν πράγματι από ευρύ και ανοικτό εκλεκτορικό σώμα, το ανώτατο κομματικό όργανο της Κεντρικής Επιτροπής, εξακολουθούν να το εκλέγουν από το κλειστό σώμα του συνεδρίου.

Η διαφορά είναι κεφαλαιώδους σημασίας. Η εκλογή μόνο του προέδρου από τη βάση υποστηρίζεται από αρχηγικά κομματικά μοντέλα, τα οποία προσδίδουν στον αρχηγό μια δημοκρατική νομιμοποίηση που κανένα άλλο κομματικό όργανο δεν έχει.

Η επιλογή του Τσίπρα όμως, προχωρεί τη δημοκρατία ένα βήμα παραπέρα. Εκλέγοντας και τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής από το ίδιο ανοικτό εκλεκτορικό σώμα που εκλέγει και τον πρόεδρο, αποδίδουν και σε αυτό το όργανο την ίδια νομιμοποίηση με τον αρχηγό.

Όσον αφορά στην κριτική που ασκείται σχετικά με τις αντιδράσεις που εκδηλώθηκαν στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ για τη συγκεκριμένη πολιτική επιλογή του αρχηγού του, είναι κι αυτή απολύτως αναμενόμενη.

Γιατί αποτελούν απόδειξη ότι η εσωτερική δημοκρατία είναι κάτι που ποτέ δεν θα καταλάβουν τα κόμματα της Δεξιάς, της συντήρησης και της διαπλοκής.
Η εσωκομματική δημοκρατία, η διασφάλιση του δικαιώματος της διαφωνίας εντός των κομματικών οργάνων, όπου οι αποφάσεις βγαίνουν συνθέτοντας τις διαφορετικές απόψεις, όσο και η εσωκομματική συζήτηση και ο διάλογος είναι έννοιες άγνωστες στα αρχηγικά, αυταρχικά και συγκεντρωτικά κόμματα της συντήρησης. Τα οποία είναι… νεκροταφεία όσον αφορά στην εσωτερική συζήτηση και των οποίων τα μέλη και τα όργανα έχουν εκπαιδευτεί να είναι χειροκροτητές των προτάσεων του αρχηγού.

Αντίθετα τον ΣΥΡΙΖΑ, ως προοδευτικό κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, τον τρέφει η εσωτερική δημοκρατία και τον ζωντανεύουν οι εσωτερικές συγκρούσεις και οι διαφορές.

Η πρόταση που υπέβαλε ο Αλέξης Τσίπρας ήταν αναμενόμενο, για ένα δημοκρατικό κόμμα σαν τον ΣΥΡΙΖΑ, να προκαλέσει εσωτερικές αντιδράσεις και να αποτελέσει πεδίο ευρείας εσωτερικής συζήτησης στα όργανα, με κορυφαία κατάληξη το συνέδριο. Όπου αν τελικά υπερψηφιστεί, όπως υπερψηφίστηκε κατ’ αρχήν στο Πολιτικό Συμβούλιο με ευρεία διαφορά 28 – 11, τότε θα αποτελέσει μέρος της στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ στην πορεία ανατροπής του σημερινού ολοκληρωτικού, αυταρχικού και αντιδημοκρατικού καθεστώτος που επιχειρεί να επιβάλει στη χώρα η Νεοφιλελεύθερη Δεξιά, (ΝΔ).

Επειδή το γνωρίζουν καλά αυτό οι οπαδοί της συντήρησης και της διαπλοκής, γι’ αυτό αντιδρούν και γι’ αυτό επιτίθενται με τόση μανία στον Αλέξη Τσίπρα.
πηγη: https://tvxs.gr