Στο σχετικό κείμενο με τη σύνοψη των συμπερασμάτων της σχετικής έρευνας που εκπόνησαν, αναφέρεται η συστηματική ποινικοποίηση της αλληλεγγύης, με διώξεις σε 89 άτομα μόνο το 2021 και μέχρι τον Μάρτιο του 2022. Το φαινόμενο δεν περιορίζεται στην Ελλάδα (αναφέρονται παραδείγματα από την Πολωνία και την Ελβετία), αλλά αφορά ανθρώπους που επιχειρούν να βοηθήσουν και βρίσκονται διωκώμενοι. Στη συνέντευξη ήταν παρών και ο Αποστόλης Φωτιάδης, ο Έλληνας δημοσιογράφος ο οποίος έχει συντάξει μαζί με τον Jorrit Rijpma τη σχετική έκθεση.

Το φράγμα του Έβρου και το φράγμα των ψεμάτων

Πρώτος που μίλησε ήταν ο ευρωβουλευτής Erik Marquardt, που περιέγραψε ένα κλίμα γενικευμένου φόβου εκ μέρους και των εργαζομένων σε μη κυβερνητικές οργανώσεις και των δημοσιογράφων, οι οποίοι απέφευγαν να απαντήσουν σε ερωτήσεις. Εξηγούσαν ότι δεν νιώθουν ασφαλείς να εργαστούν ελεύθερα.

Αναφέρθηκε στη συνέχεια στην ύπαρξη δύο διαφορετικών κόσμων, σχολιάζοντας την δήλωση κυβερνητικού αξιωματούχου, ότι η Ελλάδα έχει απωθήσει 36.000 αιτουντες ασυλο και αναρωτήθηκε πάρα πολύ εύλογα πώς γίνεται αυτό νόμιμα.

Στη μία μόνο μέρα που βρέθηκαν στον Έβρο, είπε ότι είδαν με τα μάτια τους επαναπροώθηση, συνεπώς το φράγμα του Έβρου συνοδεύεται από ένα φράγμα ψεμάτων.

Η Κομισιόν σε ρόλο παρατηρητή

Η Tineke Strik, που μίλησε στη συνέχεια, δήλωσε από την αρχή ότι οι επαναπροωθήσεις πια συμβαίνουν ανοιχτά και έχουμε φτάσει στο σημείο όπου μπορούμε να θεωρούμε ότι αυτό είναι γεγονός.

Ήδη, το γεγονός ότι ανέφερε πως δεν κατάφεραν να φτάσουν στα σύνορα, θα πρέπει να θεωρηθεί μάλλον αποκαλυπτικό για την κατάσταση που επικρατεί.

Μιλάμε για μία ομάδα ευρωβουλευτών, οι οποίοι στερήθηκαν την πρόσβαση στα σύνορα, προκειμένου να αποκτήσουν ίδια αντίληψη για το τι συμβαίνει εκεί.

Η αναφορά στις δυνατότητες της Κομισιόν να παρέμβει, ήταν ίσως το πιο αποκαρδιωτικό κομμάτι αυτής της ομιλίας. Η Κομισιόν δηλώνει ότι υπάρχουν αντικρουόμενες αντιλήψεις και εμείς δεν έχουμε όργανο που να μπορεί να διερευνήσει.

Όσο για την Frontex, η ευρωβουλευτής είπε ότι κάνουν το καλύτερο δυνατό, αλλά εφόσον δεν μπορούν να επιβλέψουν την τήρηση της νομιμότητας, τότε θα έπρεπε ενδεχομένως να αποσυρθούν από την Ελλάδα.

Μια ανθρωπιστική καταστροφή με ευρωπαϊκή χρηματοδότηση

Η Saskia Bricmont ξεκίνησε, μιλώντας για μία ανθρωπιστική καταστροφή με Ευρωπαϊκή χρηματοδότηση. Πρότεινε τη διακοπή της ευρωπαϊκής χρηματοδότησης για τα προγράμματα παρακολούθησης πολιτών και ανέφερε τις έρευνες που γίνονται από δημοσιογράφους και οι οποίες μονίμως εμποδίζονται από το κράτος με το πρόσχημα της εθνικής ασφάλειας.

Η πρότασή τους είναι να διακοπούν οι αγορές και πωλήσεις των προγραμμάτων παρακολούθησης, ενώ η ίδια συμμετέχει στην επιτροπή έρευνας, που έχει συστήσει η κομισιόν και για τις παρακολουθήσεις.

Ο Όργουελ ζει, σε κάποια νησιά της Ελλάδας

Η Gwendoline Delbos-Corfield ανέφερε πως αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή, είναι εκτεταμένα πειράματα παρακολούθησης και αναγνώρισης προσώπων, τα οποία γίνονται αρχικά σε μετανάστες. Με τα δικά της λόγια, σε κάποια ελληνικά σε κάποια νησιά της Ελλάδας ο Όργουελ ζει.

Συναντήθηκε με την Ελένη Τουλουπάκη, στο πλαίσιο της διερεύνησης που κάνουν για την κατάσταση της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης στη χώρα μας, οπότε αν προσθέσουμε σε αυτό την επιτροπή που θα ελέγξει την ανεξαρτησία των δημοσιογράφων, οι οποίοι παρακολουθούνται με ευθύνη του κράτους και της συστηματικής παραπληροφόρησης γύρω από τις επαναπροωθήσεις, αποκτούμε μία εικόνα ενός κράτους που δείχνει κάθε μέρα να απομακρύνεται ολοένα και περισσότερο από τη δημοκρατική νομιμοποίηση.

Σε αυτό το σημείο υπήρξε μία απρόσμενη θυμηδία με ένα μικρό lapsus της ευρωβουλεύτριας, που είπε το όνομα της Ουγγαρίας αντί για την Ελλάδα.

Για το ThePressProject.gr έθεσε ένα ερώτημα ο Κωνσταντίνος Πουλής: «Αντιλαμβάνομαι ότι ξεκινούμε από τις ίδιες ευαισθησίες, εις ό,τι αφορά την παραβίαση του διεθνούς δικαίου και θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Λέτε ότι η Frontex κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή λέει ότι δεν διαθέτει δική της επιτροπή εμπειρογνωμώνων, που να διερευνά τα ζητήματα αυτά και χρειάζεται να βασιστεί στην ελληνική κυβέρνηση, που ισχυρίζεται ότι δεν συνέβη τίποτα. Η ερώτησή μου είναι πού τοποθετείται το όριο; Υπάρχει ένα σημείο, που είναι δίκαιο να περιγράψουμε αυτή την κατάσταση ως ωμή συνενοχή στα εγκλήματα, που διαπράττονται εναντίον των αιτούντων άσυλο;».

Ακολουθεί η απάντηση:

«Είναι μια πολύ καλή ερώτηση. Νομίζω, σε ό,τι αφορά την Κομισιόν, ότι έχουμε φτάσει σε αυτό το σημείο. Η Κομισιόν γνωρίζει τι συμβαίνει. Δεν είναι ότι κρύβονται πίσω από το ότι βρίσκονται εκεί ως παρατηρητές. Γνωρίζουν τι συμβαίνει, είναι ξεκάθαρο, και είναι μια συνειδητή απόφαση να μην αναλάβουν καμία δράση. Λένε ‘προσπαθούμε να επιβάλλουμε έναν εποπτικό μηχανισμό στην ελληνική κυβέρνηση’, αλλά αυτό πηγαίνει πολύ πιο μακριά, εφόσον πρόκειται για συστηματική πολιτική της κυβέρνησης. Δεν είναι ζήτημα εποπτείας, διότι η εποπτεία σημαίνει ότι έχουμε κάποια μεμονωμένα γεγονότα, για να διωχθούν. Αυτό αφορά πολιτικές. Η Κομισιόν θα έπρεπε να ξέρει, ξέρει, και θα έπρεπε να δράσει, λοιπόν είναι μια ξεκάθαρη έλλειψη πολιτικής βούλησης να το κάνει. Για την Frontex είναι σαφές, ότι ο τρόπος με τον οποίον διοικείται από ένα διοικητικό συμβούλιο, που έχουν μια θέση όλα τα κράτη-μέλη, μαζί με την Κομισιόν, έχει ως συνέπεια ότι λείπει η πολιτική βούληση. Η Frontex είναι παγιδευμένη, διότι εργάζονται σε αυτό το περιβάλλον, όπου οι χώρες και η Κομισιόν συνεχίζουν να αποδέχονται αυτές τις πρακτικές».

πηγη: https://thepressproject.gr