Γράφει ο Νίκος από το Βόλο
Αυτοί οι ζεβζέκηδες της μαύρης μαυρίλας, ” ο χουντιΚούλης και η αρσενική Εύα Μπράουν”, για τους οποίους γράφει ο Μήτσος στο άρθρο του, πράγματι καταργούν την έννοια της δημόσιας υγείας, και μετατρέπουν σταδιακά τα δημόσια νοσοκομεία σε ιδιωτικές επιχειρήσεις. Θα περιμέναμε, λογικά, μαζική την απάντηση στην κυβερνητική κτηνωδία εκ μέρους των εργαζομένων στον κλάδο της υγείας.
Αλλά την ίδια στιγμή, απ’όσα διαβάζουμε σε σημερινό δημοσίευμα στην τοπική εφημερίδα Ταχυδρόμος του Βόλου, μόνο ένας εργαζόμενος του νοσοκομείου της πόλης πήρε μέρος στη χτεσινή απεργία της ΠΟΕΔΗΝ. Μόνο ένας! Ούτε καν οι φερόμενοι ως συνδικαλιστές του κλάδου, καταδέχτηκαν να πάρουν μέρος στην απεργία του κλάδου τους! Τόσο υπεράνω είναι αυτοί όλοι τους; Τόσο πασάδες την έχουν δει, εξαιτίας της μόνιμης (ακόμη τουλάχιστον για την ώρα) υπαλληλικής τους θεσούλας στο θνήσκοντα δημόσιο τομέα κοινωνικών υπηρεσιών του αστικού κράτους; Κάτι αντίστοιχο, με λίγο μεγαλύτερα ποσοστά συμμετοχής στις απεργιακές κινητοποιήσεις, παρατηρείται και στους εκπαιδευτικούς της Μαγνησίας, ιδιαιτέρως δε σε εκείνους της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, που νομίζουν ίσως ότι είναι κάτι το … ξεχωριστό και το …ανώτερο. Δίνουν έτσι την ψευδή εντύπωση ότι για όλους αυτούς τους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα “ο μήνας έχει εννιά” κι ότι όλα βαίνουν υπέροχα και στον αυτόματο πιλότο, τόσο στην παιδεία και στην υγεία όσο και σε όλες τις υπηρεσίες.
Ακριβώς αυτό όμως γυρεύει η κυβερνώσα μαύρη αντίδραση και φυσικά και η δημοσιογραφική προπαγάνδα της, για να οργιάζει η επέλαση του συστήματος της εκμετάλλευσης εις βάρος όλου του λαού. Κι αν το φαινόμενο αυτό είναι ιδιαίτερα έντονο σε περιοχές σαν του Βόλου όπου από χρόνια έχει εξαρθρωθεί η βιομηχανία, και όπου όλα πλέον (για τους ελληνικής καταγωγής “μικροαστούληδες”, όλους αυτούς δηλαδή που φαντασιώνονται τους εαυτούς τους ως τους εκλεκτούς και τους προνομιούχους της κοινωνίας, και που απεχθάνονται τη χειρωνακτική εργασία,τρομάρα τους…) κινούνται γύρω από το παρασιτικό δίπολο: ή με κάθε μέσο στην κρατική υπαλληλία- συχνά δε και στη…βισματική αργομισθία των πλέον ημετέρων ή …στην καφετέρια για ένα εξάμηνο και μετά στην εποχική απασχόληση στην τουριστική επιχείρηση της αρπαχτής, ωστόσο έχω την αίσθηση ότι το ίδιο άσχημη με τη Μαγνησία είναι η κατάσταση και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας…
Αυτό είναι φαινόμενο που πρέπει επιτέλους να εξηγηθεί και να δούμε τι μπορεί και τι πρέπει να γίνει για να ξεπεραστεί. Γιατί ακριβώς στην αδιαφορία των νυν εργαζομένων και στην αποστασιοποίησή τους από τις συλλογικές διαδικασίες ποντάρει, ολοφάνερα, ο κυβερνητικός θατσερο-χουντισμός των Μητσοτάκηδων, η “τελευταία λέξη” του κοινωνικού κανιβαλισμού στην πολύπαθη Ελλάδα!
πηγη: http://vathikokkino.gr