Ακούω τη συζήτηση στη Βουλή για τις φοβερές φωτιές που κατέκαψαν 1.300.000 στρέμματα δάσους. Όλοι μιλούν για τη διαχείριση των πυρκαγιών, κανείς για την πρόληψη. Κανείς δεν δείχνει τον ηθικό και τον φυσικό αυτουργό, αυτόν που βάζει τις φωτιές, κανείς δεν αναφέρεται στην καταστροφή από την επιχειρηματική απληστία, ότι το κέρδος είναι το φυτίλι και οι καπιταλιστές οι πυρομανείς Νέρωνες της σύγχρονης εποχής, ότι η υπερθέρμανση του πλανήτη, η κλιματική αλλαγή και η οικολογική καταστροφή είναι δικό τους δημιούργημα. Γιατί δεν αφήνουν τη φύση να αναγεννηθεί. Όχι ότι κάποτε δεν θα κλείσει ο κύκλος της ζωής και του πλανήτη Γη, αλλά οι μανιακοί κερδοσκόποι επιταχύνουν αυτό το τέλος.

Μια κυβέρνηση και κάθε πολιτικός δεν κρίνεται μόνο από την καλή ή κακή διαχείριση των πυρκαγιών αλλά και αν είναι με αυτούς που την προκαλούν, αν είναι με το μέρος των κερδοσκόπων, των "πυρομανών", αν συμμαχεί με το κεφάλαιο για να καταστρέψει το πράσινο και να στήσει ανεμογεννήτριες στο όνομα του δήθεν «πράσινου καπιταλισμού», αν συνεχίζει να επιτρέπει τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα από τις βιομηχανίες, αν κόβει τα δέντρα των δασών για να επεκτείνουν τα χωράφια τους οι γαιοκτήμονες ή για να γίνουν οικόπεδα και να κτίσουν ξενοδοχεία-χωριά τύπου Ελληνικού οι μεγαλοεπιχειρηματίες του Τουρισμού. Μια κυβέρνηση είναι συνένοχη όταν οι προτεραιότητές της δεν είναι η προστασία του περιβάλλοντος, όταν αμελεί την ενίσχυση των μέσων πυρόσβεσης, όταν δεν φροντίζει για τα πυροσβεστικά αεροπλάνα, όταν δεν προσλαμβάνει πυροσβέστες, αλλά μπάτσους, όταν ουσιαστικά προτρέπει τους κερδοσκόπους να καταστρέψουν με το επιχείρημα της «οικονομικής ανάπτυξης».

Ο καπιταλισμός δεν μπορεί να δώσει απάντηση στο πρόβλημα της οικολογικής καταστροφής, γιατί είναι αυτός που την προκαλεί. Συνεπώς η λύση είναι συνυφασμένη με το «θάνατό» του. Η ισορροπία μεταξύ οικονομίας και οικολογίας (δηλαδή της κοινωνίας και του φυσικού περιβάλλοντος) με τη διαμόρφωση «ορίων συσσώρευσης» κέρδους είναι μία πλάνη στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος. Το κέρδος και η μεγιστοποίησή του είναι το «οξυγόνο» του καπιταλισμού. Η εκμετάλλευση του ανθρώπου και της φύσης είναι η «τροφή» του. Γι’ αυτό θα ζητάει συνεχώς κι άλλα δέντρα, κι άλλα δάση, κι άλλες αποψιλώσεις, κι άλλες ανεμογεννήτριες, κι άλλες ανθρώπινες ζωές.

Είναι πλέον φανερό ότι η προστασία, η οικολογία, η κοινωνική δικαιοσύνη και η υγεία συνδέονται και αποτελούν τα βασικά στοιχεία ενός αντι-καπιταλιστικού πολιτικού συνασπισμού ικανού να επιβάλει, εδώ και τώρα, ένα πρόγραμμα σωτηρίας της Φύσης, δηλαδή της ζωής. Επιβάλλεται άμεσα ένα τοπικό και συγχρόνως παγκόσμιο κίνημα της διευρυμένης πολιτικής και κοινωνικής οικολογίας, που θα περιλαμβάνει και τη σχέση του ίδιου του ανθρώπου με τη φύση αλλά και με τη φύση του. Αυτό σημαίνει μια νέα φιλοσοφία και στάση ζωής, σύμφωνα με την οποία ο άνθρωπος δεν θα είναι εκτός της φύσης (για να την ελέγχει και να την εκμεταλλεύεται) αλλά εντός της φύσης, ώστε να αντιλαμβάνεται ότι οι πληγές που επιφέρει σ’ αυτή είναι κυριολεκτικά τραύματα πάνω στο δικό του «σώμα». Τέτοιο «τραύμα» πάνω στο σώμα της ανθρωπότητας προκαλούν και οι κυβερνήσεις που συμπράττουν με τα οικονομικά συμφέροντα στην καταστροφή, είναι η κυβέρνηση Μητσοτάκη, η κυβέρνηση Μπολσονάρου κ.ά. που έχουν ως «θεό» τους την ανάπτυξη, δηλαδή το κέρδος. Τέτοια τραύματα προκαλούμε κι εμείς, όσοι τις ψηφίζουμε… 

πηγη: http://artinews.gr