(Απομαγνητοφωνημένη συζήτηση της Αναρχικής Αρχειοθήκης)

Γ’ Μέρος

Συμμετέχων: …δηλαδή το πρόβλημα είναι να μην  ασκήσεις βία;

ΓΒ. Όχι, να ασκήσεις την βία όταν χρειάζεται να συμβάλεις σε συνολικότερες αποδεσμευτηκές καταστάσεις και όχι να την ασκήσεις επειδή η εξουσία σού το επιτάσσει να το κάνεις. Είτε γιατί παρορμητικά θεωρείς ότι οι τάδε είναι κατώτεροι και συμπαρατάσσονται με την εξουσία και πάω να τους τσακίσω. Δηλαδή, έτσι κι αλλιώς, κάποια στιγμή με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, κάποιες κοινότητες που θεωρούμε ότι θα φτιαχτούνε στο μέλλον, θα έχουν να αντιμετωπίσουν επιθετικότητα από εξουσιαστές κάθε λογής και αναγκαστικά θα προσφύγουν και σε αυτό το μέσο για να υπερασπιστούν αυτό το οποίο ….

Συμμετέχων: …Πάμε στο τώρα… όταν διοργανώνεται μία πορεία και προσπαθούμε να δούμε πως θα προστατέψουμε ένα μπλοκ δεν είναι το ίδιο πράγμα με κάτι μελλοντικό; Τι σκέφτεσαι: είναι μέσα άνθρωποι 15-16 χρονών, γυναίκες, άνδρες… ποιανού του αρέσει να ασκεί βία; Πρέπει να είναι κάποιος ψυχοπαθής … δεν μας αρέσει, καθόλου… πορευόμαστε προς μια κατεύθυνση … ξεκινάμε από το Μουσείο και πάμε να πορευτούμε π.χ. προς την Βουλή …  δεν πρέπει να προστατέψουμε …. Και τι προστατεύουμε; Μόνο τα σώματα; Προστατεύουμε τις ιδέες μας, ένα γενικότερο αγώνα και μία πορεία που συμμετέχουμε.

ΓΒ. Και το πνεύμα μιας πορείας.

Συμμετέχων: Άρα όταν αυτό όλο πάει να χτυπηθεί, είτε να χτυπηθεί από τα ΜΑΤ ή από κάτι άλλο, προσπαθούμε να το προστατέψουμε. Έτσι δεν είναι; Είναι πολύ απλό. Και βέβαια απεχθανόμαστε τη βία, αλλά αναγκαστικά θα αμυνθούμε… γιατί πρώτα απ’ όλα αμυνόμαστε… και πάλι όταν το κάνουμε είναι φθορά, είναι πίεση, αρέσει σε κανένα; Θα είναι τρελός κάποιος να θέλει να πετάει μπουκάλια.

Συμμετέχων: … το βία στη βία της εξουσίας.

Συμμετέχων: Σε αυτό να πω κάτι διαφορετικό. Η βία δεν έχει πάντα το πρόσωπο της εξουσίας… η βία μπορεί να γίνει εξουσία εφ’ όσον ασκήσεις βία, να τον πιάσεις, να τον ισοπεδώσεις, να τον χειριστείς εξουσιαστικά τέλος πάντων. Άλλο η βία που ασκώ όταν σε πιάσω και σου χώσω ένα χαστούκι και να φύγω για τον Χ, Ψ λόγο και άλλο σε έχω πιάσει σου δίνω μία, σου δίνω τρεις, σε κλείνω μέσα, σε ξαναβάζω …. Αλλιώς να έχω πυρηνικά απέναντι σε όλους, και αλλιώς να είμαι με ένα τόξο  ή με ένα μπουκάλι και με ένα όπλο.

ΓΒ. Στο ένα που λες, είναι η ζωική ενέργεια η οποία εκδηλώνεται … παράλληλα αποσύρεται… και αφήνει ξανά να λειτουργήσει αρμονικά όπως είναι… στην άλλη περίπτωση έχει ξεφύγει.

Συμμετέχων: Αυτό θέλω να πω. Η βία έχει δύο όψεις… το πρώτο που είπαμε η ζωική ενέργεια για εμένα δεν είναι εξουσία.

Γ.Β. Εξουσία έχουμε όταν η βία δομείται … όταν μια φυλή επιτίθεται σε μία άλλη. Τους νικά. Αν φύγει ή προηγουμένως πάρει κάποια πρόβατα ή κάποια τρόφιμα… εντάξει δεν έγινε και τίποτα. Είναι μια διατάραξη η οποία, όμως, επανέρχεται σε μια ομαλή πορεία. Εάν τους πιάσει, τους αιχμαλωτίσεις τους σύρει στο δικό του χωριό και τους βάλει να σκάβουν, να δουλεύουν και αυτοί να και να τους βλέπουν … εκεί έχουμε δόμηση εξουσίας. Η βία, δηλαδή, δομείται και γίνεται εξουσία.

Συμμετέχων: Το ίδιο γίνεται και σε μια πορεία π.χ. είναι αλλιώς αυτό που περιέγραψε ο σύντροφος και αλλιώς τον βουτάω τον μπάτσο, τον πάω και σε μια υπόγα και τον βασανίζω… αυτό είναι εξουσία.

Συμμετέχουσα: αυτό είναι και το δράμα το ανθρώπινο. Να σκέφτεται και δημιουργεί με το μυαλό του. Η διαφορά από το ζώα … το ζωάκι θα πάει να κυνηγήσει το κουνέλι, θα το πιάσει, θα το φάει. Ο άνθρωπος, κατ’ αρχάς, θα πάει να κυνηγήσει το κουνέλι θα το πιάσει, θα το φάει την πρώτη μέρα, τη δεύτερη, την τρίτη, την τέταρτη θα πει: μαλάκας είμαι εγώ… για κοίτα πιο εκεί αυτοί έχουνε πιάσει δύο κουνέλια θα πάω να τους τα πάρω και έτσι αναπτύσσεται η …«ανθρώπινη αλληλεγγύη» και η …«αγάπη» μεταξύ των ανθρώπων. Επειδή ο άνθρωπος σκέφτεται πολύπλοκα…. Αυτό είναι το πρόβλημα… όπως, επίσης, το μεγάλο πρόβλημα του πολέμου είναι εδώ (δείχνει το κεφάλι), είναι πεποίθηση, είναι προκατάληψη, είναι  ότι για όλο τον κόσμο ο πόλεμος είναι κάτι το οποίο δεν είναι διαχειρήσιμο… Κανείς δεν το αμφισβητεί. Πόλεμος;… και τι έγινε… επίθεση και πόλεμος στη Συρία … η Τουρκία επιτέθηκε στους κούρδους; … το έχει ξανακάνει άλλωστε…

Η πεποίθηση ότι ο πόλεμος είναι κάτι φυσικό και αναπόφευκτο αυτή η πεποίθηση είναι που πρέπει να χτυπηθεί. Αυτές είναι πεποιθήσεις που έχουν  … «φορεθεί» στον πλανήτη, στην ανθρωπότητα, από την αρχαιότητα. Ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης έχουν αναφερθεί στον πόλεμο… αργότερα ο Κικέρων ο οποίος, μάλιστα, λέει ότι «ο πόλεμος είναι πάρα πολύ σημαντικός διότι καταλαμβάνουμε διάφορα έθνη και διδάσκουμε τους ανθρώπους που ζούν εκεί την … ρωμαϊκή δικαιοσύνη, το ρωμαϊκό δίκαιο… τον πολιτισμό μας… δεν θα μπορούσαμε να μην το κάνουμε… είμαστε υποχρεωμένοι… ». Τι να πει κανείς!! …βγάζει το καπέλο στον Κικέρωνα και στους ιμπεριαλιστές της εποχής εκείνης… Ο Αριστοτέλης έγραψε: «Βέβαια, ο πόλεμος δεν είναι καλό πράγμα, υπάρχουν ωστόσο έθνη που έχουν γεννηθεί να είναι σκλάβοι. Σ’ αυτά πρέπει να πάμε εμείς που είμαστε γεννημένοι ηγεμόνες, να τους σκλαβώσουμε αλλά και να τους «σώσουμε»… να τους εκπολιτίσουμε! Τα ίδια ισχυρίζονταν οι Εγγλέζοι όταν επιτέθηκαν στην Ινδία. Σε μια χώρα που απομύζησαν ό,τι είχε και δεν είχε, άρπαξαν χρυσά, διαμάντια, είχαν τσακίσει τον λαό… και τι ισχυρίζονταν; «Τους δίνουμε όμως πολιτισμό και τεχνολογία(!)…»

Συμμετέχων: …ναι, τους έμαθαν να πίνουν τσάι και να παίζουν κρίκετ…

Συμμετέχουσα: …Δηλαδή, όπως φαίνεται δεν έχουν αλλάξει και τόσο τα πράγματα…

ΓΒ. Δεν υπάρχει κανόνας, υπάρχει λογική. Δεν υπάρχουν κανόνες που λένε ότι οι αναρχικοί δεν πάνε στον πόλεμο … εντάξει οι αναρχιστές έχουν(;) ξεκαθαρίσει τη θέση τους. … πράττουν το εντελώς αντίθετο, πάνε και πολεμάνε. Γιατί ουσιαστικά αυτοί ήταν αντίθετοι στον πόλεμο στην Ισπανία. Παρ’ όλα αυτά, όμως, ενεπλάκησαν σε έναν εμφύλιο πόλεμο, ο οποίος είναι ακόμα πιο σκληρός και πιο αιματηρός, προς δόξα και υπηρεσία της δημοκρατίας. Ήτανε μια τελείως αποτυχημένη πρακτική, επώδυνη και δυστυχώς ακόμα και τώρα κουβαλάμε μαζί μας αυτό το δηλητήριο του αντιφασισμού, αγνοώντας ότι ο δημοκρατισμός είναι ακόμα χειρότερος ή και το ίδιο με τον άλλον, απλώς διαφέρουν στα μέσα επιβολής, στα μέσα τα οποία χρησιμοποιούν. Οπότε, εκείνο που χρειάζεται είναι, ότι αφού δεν υπάρχει κανόνας πάνε ή δεν πάνε οι αναρχικοί στον πόλεμο… αντ’ αυτού χρειάζεται αυτό που λέμε ολικότητα, κατανόηση, απόσπαση όσον αφορά το να μην μπεις μέσα προς την μία κατεύθυνση ή την άλλη αλλά να τα δεις πως κινούνται όλα μαζί… και φυσικά η άφευκτος ανάγκη είναι όταν υπάρχει εισβολή και σφάζουν αδέλφια σου, εκεί δεν κάθεσαι να το σκεφτείς… λες εδώ πέρα κινδυνεύουν, είναι έκτακτη ανάγκη, εκεί πας και πολεμάς απέναντι σε αυτόν που έρχεται να λεηλατήσει ζωές, να καταστρέψει ανθρώπους, να καταστρέψει τα πάντα. Άλλο η άφευκτος ανάγκη απέναντι σε μια επιδρομή και άλλο η συλλογιστική, η οποία πρέπει να δουλεύεται συνέχεια και καθημερινά για πώς αντιμετωπίζονται όλα αυτά τα πράγματα. Και ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζονται βασίζεται σε κάτι πολύ σημαντικό: την γνώση του παρόντος, το οποίο έχει σχέση με την γνώση του παρελθόντος για να μπορεί στο μέλλον κάποιος να είναι ικανός να δράσει ως αναρχικός και όχι σαν παράρτημα της εξουσίας και που στο τέλος αφού χρησιμοποιηθεί με τους καλύτερους δυνατούς τρόπους από τους εξουσιαστές θα πεταχτεί στην άκρη, όπως συνήθως γίνεται, και γινότανε μέχρι τώρα και θα γίνεται, εφ’ όσον δεν λειτουργεί μια ουσιαστική αντίληψη του πώς αντιμετωπίζουμε τα φαινόμενα. Αν δεν υπάρχει αυτή η ικανότητα θα χαθούν πάλι πολλοί άνθρωποι, πολλές ζωές, πολλές ιδέες θα καταπατηθούν και θα λεηλατηθούν με τέτοιο τρόπο, ούτως ώστε για να τις ξαναοικειοποιηθεί κάποιος θα χρειαστεί μεγαλύτερος κόπος, θα χρειαστεί μεγαλύτερη προσπάθεια, θα χρειαστεί μεγαλύτερος πόνος, απ΄ όλες τις πλευρές. Διότι αν το αναρχικό ιδεώδες είναι ό,τι ωραιότερο έχει οικειοποιηθεί ένα μέρος των ανθρώπων, άλλο τόσο έχει οικτρά διαστρεβλωθεί από την παγιοποίηση, την σκλήρυνση αυτής της ιδέας σε ορισμένες κατευθύνσεις, οι οποίες δεν έχουν καμία σχέση με την ιδέα. Π.χ. ο αναρχισμός δεν έχει καμία σχέση με την Αναρχία, είναι μια διαστρέβλωση της αναρχίας. Και όμως, έχει επικρατήσει στα μυαλά των ανθρώπων το «Πολεμάμε τον φασισμό»… Όχι, ο αναρχικός πολεμάει κάθε εξουσία. Ο φασισμός είναι μια εξ ίσου οδυνηρή μορφή εξουσίας, όπως και η δημοκρατία. Γιατί μόνο τον έναν; Δεν μπορείς να πολεμάς στο πλευρό του ενός εξουσιαστή εναντίον ενός άλλου εξουσιαστή. Γι’ αυτό και λέμε απόσπαση. Είσαι μακριά από αυτούς τους δύο. Κοιτάς ακριβώς αυτό που σε ενδιαφέρει, το ανθρώπινο στοιχείο, το απελευθερωτικό στοιχείο και όχι το στοιχείο της επιβολής. Γιατί και στους δύο υπάρχει το στοιχείο της επιβολής. Με όποιον και να πας συμπράττεις. Με όποιον και να λειτουργήσεις, ότι και να έχεις στο μυαλό σου, εάν δεν μπορείς να το υλοποιήσεις σε απελευθερωτική βάση συμπράττεις. Κακά τα ψέματα! Και πολύ περισσότερο, μάλιστα, όταν ο άλλος διαθέτει μέσα, μηχανισμούς, διασυνδέσεις… Εσύ λες: «πολεμάω για…». Δεν πολεμάς για… πολεμάς για εκείνον και δεν το ’χεις καταλάβει… ή αν το ’χεις καταλάβει, προφανώς θέλεις να οικειοποιηθείς ένα κομμάτι της εξουσίας… και αυτό ακριβώς είναι ένα χαρακτηριστικό του αναρχισμού. Προσπαθεί να οικειοποιηθεί ένα κομμάτι της εξουσίας, συνήθως του δίνουν για πρόσκαιρο χρονικό διάστημα οι εξουσιαστές αυτό το κομμάτι, και μετά τον πετάν στην άκρη, τα παίρνουν όλα και τελειώνει η ιστορία… γιατί όσο να ’ναι η εξουσία θέλει να έχει το μονοπώλιο σε όλα.

Είναι ένα δύσκολο θέμα η αντιμετώπιση, η σχέση, η στάση απέναντι  στον πόλεμο από την μεριά των αναρχικών που πλησιάζει πάρα πολύ από την πλευρά της ανθρώπινης φύσης, της ανθρώπινης διάστασης του ανθρώπου, όπως θέλει να ζει, να υπάρχει και να σκέφτεται ελεύθερα. Γιατί δεν είναι μόνο να έχω να φάω και να μην με πειράζει κανένας …

Κάποτε πήγε ένα σύντροφος στην Αυστρία, η οποία είναι μια από τις χώρες που έχουν καθαρούς δρόμους, τάξη, καθαριότητα, ρυθμό, τα πάντα τακτοποιημένα… και φυσικά ούτε αφίσες κολλάνε στους τοίχους, ούτε γκράφιτι … αυτός, όμως, ο πονηρός αναρχικός, πήγε, έγραψε στους τοίχους και υπέγραψε με αλφάδι: «Τα έχετε όλα αλλά δεν έχετε ελευθερία».

Συμμετέχουσα: Τα έχετε όλα αλλά δεν έχετε αφίσες…

ΓΒ. Ήταν σύντροφος, πραγματικό γεγονός, μας το μετέφερε… βέβαια, το σύνθημα εξαφανίστηκε εν ριπή οφθαλμού.

Είναι και η σκέψη, είναι και το μυαλό… να περπατάς ελεύθερα ναι καλό, πολύ καλό είναι, αλλά αν δεν σκέφτεσαι ελεύθερα δυστυχώς γίνεσαι έρμαιο της εξουσίας. Και δυστυχώς οι άνθρωποι που ακολουθούν τις πορείες των εξουσιαστών σε έναν πόλεμο,  δεν είναι ελεύθεροι στο μυαλό. Είναι το χειρότερο που μπορεί να πάθεις. Να σε κατευθύνει η εξουσία εκεί που θέλει…

Α’ Μέρος

Β’ Μέρος

πηγη: https://anarchypress.wordpress.com