Το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα, το βάρβαρο αυτό σύστημα εκμετάλλευσης και καταπίεσης, το σύστημα που στηρίζεται στην ατομική ιδιοκτησία και προάγει τον κοινωνικό κανιβαλισμό, την αποξένωση και οικονομική αφαίμαξη του εργαζόμενου λαού δείχνει ακόμα πιο έντονα τα δόντια του στις γυναίκες της εργατικής τάξης και του λαού. Οι φτωχές εργαζόμενες γυναίκες υφίστανται διπλή καταπίεση τόσο στο σπίτι όσο και στη δουλειά.

Μέσα στην υγειονομική κρίση που προκλήθηκε εξαιτίας του κορονοϊού και πήρε τεράστιες διαστάσεις εξαιτίας της λανθασμένης και εγκληματικής διαχείρισης που εφάρμοσαν τα αστικά κράτη, μέσα στην πολιτική και οικονομική κρίση που περνά το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα εγχώρια και διεθνώς, οι γυναίκες της εργατικής τάξης και του λαού βρίσκονται σε δύσκολη θέση. Πρωταγωνίστριες σε ένα θέατρο τρόμου, οι γυναίκες του λαού «στραγγαλίζονται» οικονομικά και κοινωνικά.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι τα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας, γυναικοκτονιών, σεξουαλικών κακοποιήσεων και βιασμών έχουν αυξηθεί κατακόρυφα τα τελευταία δύο χρόνια ως αναπόσπαστο κομμάτι του συνόλου των κοινωνικών προβλημάτων που αναδεικνύονται σε περιόδους βαθιάς κρίσης του συστήματος. Η πατριαρχία, ως ιδεολογικό εποικοδόμημα, έχει διαπεράσει τις ανθρώπινες σχέσεις αποτελώντας κομμάτι της σάπιας αστικής ηθικής και ιδεολογίας. Άλλωστε, η αστική ιδεολογία και ηθική που γεννιέται από το ίδιο το σύστημα θεμελιώνεται πάνω στον ατομισμό, τον ανταγωνισμό, τις εγωιστικές συμπεριφορές διαπερνώντας τις διαπροσωπικές και οικογενειακές σχέσεις. Μια κατάσταση που εξυπηρετεί τα συμφέροντά του, καθυποτάσσοντας την γυναίκα του λαού μέσα στο σπίτι και τη δουλειά, την εκμεταλλεύεται διπλά και μεταμορφώνει τη συζήτηση σε αντιπαράθεση μεταξύ των φύλων (άνδρες από τον Άρη – γυναίκες από την Αφροδίτη) αποκόπτοντας το αποτέλεσμα από την αιτία, την γυναικεία ανισοτιμία από τις εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής ενώ ταυτόχρονα αποκόπτει τον αγώνα ενάντια στην γυναικεία ανισοτιμία από τον συνολικότερο αγώνα ενάντια στο καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Το σύστημα εκμετάλλευσης και καταπίεσης φορώντας το προσωπείο των ατομικών δικαιωμάτων προσπαθεί να μας πείσει ότι τα συμφέροντα όλων των γυναικών, ανεξαρτήτως τάξης και με μοναδικό κριτήριο το φύλο, ταυτίζονται, προωθώντας το βολικό για το σύστημα κίνημα το αστικού φεμινισμού. Η υποκρισία του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος είναι φανερή. Οι φτωχές εργαζόμενες γυναίκες και οι προσφύγισσες εξοντώνονται στον βωμό του κέρδους, η πολιτική και δημόσια ζωή φασιστικοποιείται, η κρατική-παρακρατική τρομοκρατία και καταστολή εντείνεται, καταστρατηγούνται τα δημοκρατικά-λαϊκά δικαιώματα, εφαρμόζονται αντεργατικές-αντιλαϊκές πολιτικές, ψηφίζεται η υποχρεωτική συνεπιμέλεια που καταργεί επί της ουσίας το δικαίωμα της γυναίκας στο διαζύγιο και χειροτερεύει τη θέση της μέσα στην οικογένεια. Όλα αυτά σε συνδυασμό με την απουσία κοινωνικών παροχών και δημόσιων και δωρεάν δομών σχετικά με την ανατροφή των παιδιών (οικονομική ενίσχυση, πρόσβαση σε κρατικούς παιδικούς/βρεφονηπιακούς σταθμούς κλπ), την εγκυμοσύνη (άδειες, πρόσβαση σε δωρεάν και ασφαλή άμβλωση, δημόσιος και δωρεάν προγεννητικός έλεγχος κλπ), την διαφυγή από περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας (έλλειψη κρατικών δομών για κακοποιημένες γυναίκες και παιδιά, εργασιακή αβεβαιότητα και οικονομική εξάρτηση από το οικογενειακό εισόδημα ή/και το εισόδημα του συζύγου κ.ά.) δυσχεραίνουν την καθημερινότητα των εργαζόμενων γυναικών.

Στο σήμερα, είναι αναγκαίο το γυναικείο ζήτημα να τίθεται διαρκώς από ταξική σκοπιά εντός των γραμμών του κινήματος θέτοντας ως ακρογωνιαίο λίθο την αντίληψη ότι η εργατική τάξη δεν διαιρείται με βάση το φύλο ή τις φυλετικές ταυτότητες αλλά ότι η εργατική τάξη συνολικά αποτελούσε, αποτελεί και θα αποτελεί επαναστατικό υποκείμενο που από κοινού με τα φτωχά λαϊκά στρώματα και τη μικρομεσαία αγροτιά μπορεί να θέσει τους όρους της επαναστατικής ανατροπής του καπιταλισμού, του ιμπεριαλισμού και του φασιστικού παρακράτους.

Το ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα είναι αναγκαίο να θέσει ξανά το ζήτημα στις βάσεις που του αναλογούν και να οξύνει κατά το δυνατόν την ταξική πάλη με συνολικότερα πολιτικά προτάγματα ενάντια στο σύστημα της εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Οι πολύμορφοι αγώνες των γυναικών της εργατικής τάξης και του λαού απέναντι στο κεφάλαιο, τον ιμπεριαλισμό, τον φασισμό, ενάντια στην καταστρατήγηση των δημοκρατικών-λαϊκών ελευθεριών και τη γυναικεία ανισοτιμία μας δείχνουν τον δρόμο.