Γράψει ο Σαίξπηρ στο «Τίμωνα τον Αθηναίο»: «Χρυσάφι; Κατακίτρινο, αστραφτερό. πολύτιμο χρυσάφι; Οχι. θεοί νωθρός δεν είμαι εγώ πιστός! (.„) Τόσο χρυσάφι θα κάνει άσπρο το μαύρο, άσχημο τ’ όμορφο, σωστό το λάθος, σπουδαίο το χυδαίο, νέο το παλιό, γενναίο το δειλό... Μα. τι: Αυτό θα σας αρπάξει παπάδες κι υπη­ρέτες. θα τραβήξει το μαξιλάρι κάτω απ' τα κεφάλια των καθωσπρέπει ανθρώπων. Αυτός ο κίτρινος σκλάβος φτιά­χνει και παύει Νόμους, ενόχους αθωώνει. κάνει ευλογία την ευλογιά, παίρνει τους κλέφτες και τους δίνει αξία, υπόληψη και λόγο προεστού» 
Και παρά το γεγονός ότι δεν υπήρχαν τότε μέσα ενημέρωσης, επικοινωνιολόγοι και δη­μοσιογράφοι, λίστες Πέτσα και αγιογράφοι, λες και γράφτηκαν τα λόγια αυτά για τον Μητσοτάκη. Διότι Μητσοτάκης και χρυσάφι είναι κράμα αξεδιάλυτο. 

Προσοχή όμως! Οχι δικό του χρυσάφι. Δικό μας. Υπο­ψιάζεσαι βάσιμα ότι προτού ακόμη μπει στο Μαξίμου είχε εκπονήσει, όπως οι παλιοί πάπες, ένα τιμολόγιο για συγχωροχάρτια με τις τιμές για την άφεση κάθε αμαρτίας του. Με αποδέ­κτες τους βαρόνους που κρατούν αιχ­μάλωτη την ενημέρωση, προς τέρψη και συμμόρφωση. Υποκλοπές, τόσο. Δολοφονίες χαρακτήρα τόσο. Νεκρό παιδί στον Εβρο, τόσο. 

Ετσι που η ενη­μέρωση καθεστωτικού τύπου να έχει γίνει κολυμπήθρα, καταφύγιο και οχυ­ρό του. Ασυλο κάθε ανομίας και ασπί­δα κάθε παρανομίας. Ανάλογα μάλιστα με ro αντίτιμο δεν αθωώνουν μόνο τον ένοχο. Ενοχοποιούν και τους κατηγό­ρους του. Με το αζημίωτο.

Αυτό του δίνει υπόληψη και λόγο προε­στού. Τον οδηγεί στα ξεκούρντιστα που είδαμε προχτές στη συζήτηση για τις «επισυνδέσεις» στη Βουλή. Να λέει ό.τι να ναι χωρίς τον φόβο ότι θα τον πάρει με τη σκούπα η τέταρτη εξουσία. Να τον ρωτούν γιατί παρακολουθούσε τον Ανδρουλάκη και να απαντά ότι... κι εσείς καταπιέζετε τους νέγρους. Να τον στριμώχνουν για τη σχέση του με τον Κοντολέων και να απαντά με την παρακολούθηση του Βαρουφάκη από τον Τσίπρα. Κι όταν ο Βαρουφάκης τον διαψεύδει, να τον κάνη τρεις παράδες. Και ο Γεραπετρίτης να επικαλεί­ται τον Τζέφερσον για να δικαιολογή­σει την παράσταση του ψέματος στην οποία πρωταγωνιστεί.

Ο Μητσοτάκης τέτοιος και τόσος είναι Απεχθάνεται την αλήθεια όσο τον απεχθάνεται κι αυτή. Αυλικοί και αυλο­κόλακες, όσα πτυχία και τίτλους κι αν έχουν, κήδεψαν την αξιοπρέπειά τους προτού προσέλθουν στο μεγά­λο πάρτι. Εκείνοι όμως, βαρόνοι, επι­τελείς και πένες των ΜΜΕ, που προ­σφέρουν στέγη, τροφή και προστασία με το αζημίωτο στην αθλιότητά του, είναι ακόμη χειρότεροι. 

Η αθλιότητα της πολιτικής όταν συναντά την αθλι­ότητα της ενημέρωσης βλάπτει σοβα­ρά την υγεία της δημοκρατίας και της χώρας, θα βλάψει βέβαια και τη δική τους, θα τους πάρει στον λαιμό του κι αυτούς. Να προσέξουμε μόνο μην πά­ρει κι εμάς...