Loading...

Κατηγορίες

Τρίτη 23 Φεβ 2016

 

Πάτρα 21/2/2016

Συμφωνούμε με την ειδική συνεδρίαση, την σκοπιμότητα της για την ανάδειξη του κορυφαίου θέματος που απασχολεί την Ελληνική κοινωνία. Καταρχήν παρατήρηση, είναι ότι δυστυχώς οι άνεργοι δεν εκφράζονται σήμερα και δεν εκπροσωπούνται ούτε συνδικαλιστκά ούτε πολιτικά. Αυτό έχει την σημασία του και τον ιδιαίτερο καθοριστικό ρόλο και στις κινητοποιήσεις και σε ότι άλλο θα γίνει.

Ακούστηκε από διάφορες παρατάξεις, ότι π.χ. η πρόταση της εισήγησης του Δημάρχου, για τις αναγκαίες προσλήψεις στον Δήμο, στα Νοσοκομεία, στην εκπαίδευση, (περίπου 2000 οι ελλείψεις), δεν λύνουν το πρόβλημα της ανεργίας στην πόλη. Φυσικά και δεν το λύνουν. Λύνουν ωστόσο άμεσα την παροχή κοινωνικών υπηρεσιών στο σύνολο των κατοίκων της πόλης.

Μερικές επί μέρους παρατηρήσεις:

1.Σε όλες τις φάσεις της καπιταλιστικής ανάπτυξης, ας εξετάσουμε την περίοδο από την χούντα και μετά, είχαμε στην χώρα μας ποσοστά ανεργίας πάνω από τους Ευρωπαϊκούς μέσους όρους. Ήταν αυτός ένας τρόπος ελέγχου των εργατικών διεκδικήσεων.

Η πόλη μας, έζησε ένα τέτοιο τεράστιο κύμα στα τέλη του 80 και τις αρχές του 90, με το κλείσιμο και την καταστροφή μεγάλων βιομηχανικών μονάδων και δεκάδων μικρότερων. Προκλήθηκε από αυτό έκρηξη της ανεργίας για πάνω από 20000 ανθρώπους στα τότε όρια του Δήμου. Από το γεγονός αυτό, η πόλη δεν ανέκαμψε ποτέ.

2. Από το 2008 και μετά, στα χρόνια της κρίσης, γίνονται «δομικές»- «θεσμικές» αλλαγές. Αφαιρούνται δικαιώματα- κατακτήσεις ενός αιώνα, Εργασιακές, ασφαλιστικές, κοινωνικών δικαιωμάτων, ΣΣΕ, οκταώρου, αμοιβών, αποζημιώσεων, επιδομάτων ανεργίας. Όχι μόνο αποδομείται το κοινωνικό Κράτος, αλλά το Κράτος γίνεται με τον πιο απροκάλυπτο τρόπο, σύμμαχος και υπηρέτης του μεγάλου κεφαλαίου

3. Να εξετάσουμε την κρίση στο πρίσμα των διεθνών κρίσεων του καπιταλισμού, του προσανατολισμού και των διεθνών εξαρτήσεων της χώρας.

Οι καπιταλιστικές κρίσεις, πάντοτε περιοδικές και επαναλαμβανόμενες, με στόχο την αναδιανομή υπέρ των ισχυρότερων και πάντα με το βάρος να φορτώνεται στις κατώτερες τάξεις. Τέτοιες κρίσεις ήταν όλες όσες επηρέασαν την χώρα μας τον τελευταίο αιώνα.

Η παρούσα κρίση, ενώ είχε όλα τα χαρακτηριστικά και τον απόηχο της διεθνούς, στην χώρα μας χρησιμοποιήθηκε με σαφείς, άμεσους πολιτικούς στόχους. Την μεταχείριση της Ελληνικής κοινωνίας, σαν πειράματος επιβολής της πιο σκληρής πολιτικής σε βάρος των εργαζομένων όλης της Ευρώπης.

4. Η ένταξη στην Ε.Ε. και την Ευρωζώνη, ήταν πολιτική επιλογή της άρχουσας τάξης, όχι τόσο για την εξασφάλιση των οικονομικών της συμφερόντων, όσο κυρίως για την εξασφάλιση με στρατηγικό τρόπο της πολιτικής της κυριαρχίας. Για αυτό, δεν διστάζει να θυσιάσει και οικονομικά συμφέροντα διαφόρων μερίδων της.

Ίσως ποτέ στη ιστορία της, η Ελληνική αστική τάξη, δεν υπήρξε πατριωτική, σήμερα αυτό αποδεικνύεται με τον πιο εύγλωττο τρόπο.

5. Αναδύεται λοιπόν το μεγάλο ερώτημα:

Υπάρχει έξοδος από την κρίση, χωρίς έξοδο από την Ευρωζώνη και την Ε.Ε.; Η απάντηση είναι κατηγορηματική και είναι όχι! Και αν ακόμα, σε δεκαετίες, συμβεί ανάκαμψη, θα είναι ολοκληρωτικά σε βάρος του εργαζόμενου λαού.

Άκουσα συναδέλφους να ψελλίζουν για την ανάγκη παραγωγικής ανασυγκρότησης. Τέτοια ανασυγκρότηση δεν είναι δυνατή, εντός Ευρωζώνης, με τις υπόδουλες κυβερνήσεις, με ξεπουλημένο τον εθνικό πλούτο.

6. Ερώτημα για το σημερινό κυβερνητικό κόμμα:

Είναι δυνατόν να αυτοαποκαλείται «Αριστερά» και να έχει την ίδια στρατηγική προσήλωση με τους αντιπάλους της μέσα και έξω από την χώρα; Και αν υπήρξε σε επίπεδο διακηρύξεων και προθέσεων, εμείς το αμφισβητούμε, η αφομοίωση ήρθε πολύ πολύ γρήγορα.

7. Ερώτημα για όλη την υπόλοιπη Αριστερά:

Είναι δυνατόν να υπάρξει αμφισβήτηση της κυριαρχίας του μεγάλου κεφαλαίου, στο στόχο της οποιασδήποτε μορφής «λαϊκής εξουσίας», χωρίς προϋπόθεση την άμεση ρήξη με την Ε.Ε. και την Ευρωζώνη; Όχι, δεν υπάρχει! Κάθε άλλη απάντηση, μας οδηγεί, στο να μην αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα, να το μετατρέπουμε σε ανέξοδη πολιτική ρητορεία.

8. Το Αριστερό πολιτικό κίνημα, το μαζικό λαϊκό κίνημα, πρέπει να οικοδομήσουν την δράση τους και την ενότητα τους, πάνω σε αυτόν τον στόχο.

Ρήξη με την υποδούλωση της χώρας, να σωθεί ότι απέμεινε, να ανοικοδομηθεί η οικονομία προς όφελος της κοινωνίας και του λαού.

Αυτό πρέπει να γίνει σύνθημα όλων των λαϊκών στρωμάτων, όλων των επαγγελματικών κλάδων.

Πρέπει να ενιαιοποιηθούν όλοι οι επί μέρους στόχοι, που προκαλούν ήδη μεγάλες κινητοποιήσεις, να αποκτήσουν πολιτικό πρόσημο, να αναχθούν στον κεντρικό στόχο, στην συνολική αντιπαράθεση και την ρήξη με τα μνημόνια, τους εμπνευστές τους, τους υπηρέτες τους, την Ευρωζώνη, το χρέος, την άρχουσα τάξη, τα κόμματα που την υπηρετούν.

Δεν υπάρχει άλλος δρόμος!

Το δίλλημα θα είναι: Ένα δύο δύσκολα χρόνια ή σαράντα και πενήντα χρόνια καταστροφής δεκάδων γενεών, ξεπουλήματος του εθνικού πλούτου, υποδούλωσης του λαού και της νεολαίας του;

Στο δίλλημα αυτό πρέπει να απαντήσουμε.

Για την Ανυπότακτη Πολιτεία

Χρήστος Πατούχας

 

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου