Υπάρχει μια εκ πρώτης όψεως παράδοξη διασύνδεση ανάμεσα στις ανησυχίες για την πορεία της πανδημίας στην Ευρώπη και στην πορεία της ελληνικής οικονομίας, που κινείται στον ρυθμό των εκπτώσεων στο λιανεμπόριο και της 9ης μεταμνημονιακής αξιολόγησης που ξεκινά σήμερα.
Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία και Ισπανία προετοιμάζουν ψυχολογικά το έδαφος για επ’ αόριστον παρατάσεις της σκληρής καραντίνας, τρομαγμένες από το ενδεχόμενο οι μεταλλάξεις του νέου κορoνοϊού να μην καλύπτονται από τα εμβόλια.
Πώς θα αντέξουν οι επιχειρήσεις και οι πολίτες τους, αναρωτιέται κανείς. Πρόκειται βέβαια για ισχυρές οικονομίες, τις οποίες οι αγορές χρέους καλύπτουν με προθυμία, ενώ ταυτόχρονα έχουν ανακοινώσει γενναιόδωρα προγράμματα στήριξης των επιχειρήσεων που υποχρεώνονται να κλείσουν για την προστασία της δημόσιας υγείας.
Για παράδειγμα, την προηγούμενη εβδομάδα η Γερμανία πήρε την έγκριση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για ενισχύσεις ύψους 12 δισ. στις επιχειρήσεις τον Νοέμβριο και τον Δεκέμβριο, με τις οποίες θα καλυφθεί είτε το 100% των ζημιών τους, είτε το 75% των τζίρων που είχαν πραγματοποιήσει τους αντίστοιχους μήνες το 2019.
Μπροστά σε τέτοιου εύρους στήριξη, τα μέτρα που παίρνει η ελληνική κυβέρνηση για τη στήριξη επιχειρήσεων και εργαζόμενων σε αναστολή λειτουργίας και απασχόλησης κυριολεκτικά ωχριούν.
Και αν μέχρι τώρα ο ήπιος χειμώνας και άλλοι παράγοντες καθιστούν τη χώρα μας ανεκτή εξαίρεση απέναντι στο «βαθύ κόκκινο» που ο κορονοϊός και οι μεταλλάξεις του βυθίζουν την Ευρώπη, τι θα συμβεί όταν οι υγειονομικές εξελίξεις υποχρεώσουν την κυβέρνηση να προχωρήσει σε νέο σκληρό λοκντάουν; Πώς θα επιβιώσουν εργαζόμενοι και μικρομεσαίοι; Πώς θα διαχειριστούν χρέη και δάνεια που συσσωρεύτηκαν στον σχεδόν ένα χρόνο πανδημίας;
Η κυβέρνηση και οι αρμόδιοι υπουργοί αντιμετώπισαν με σαρκασμούς τα αιτήματα των μικρομεσαίων, αλλά και της αντιπολίτευσης για μερική διαγραφή και επαναρρύθμιση του ιδιωτικού χρέους, ιδιαίτερα αυτού που διογκώθηκε στη διάρκεια της πανδημίας. Την περίοδο δηλαδή που οι εργαζόμενοι δεν εξοφλούσαν γιατί δεν αμείβονταν και οι επιχειρήσεις δεν πλήρωναν γιατί δεν εισέπρατταν.
Τώρα, καθώς το ιδιωτικό χρέος ξεπερνάει ήδη τα 260 δισ., η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι υποχρεωμένη να παζαρέψει με τους δανειστές νέους μηχανισμούς ρύθμισής του. Ειδάλλως, το «μεταλλαγμένο» ιδιωτικό χρέος θα πνίξει κάθε ελπίδα ανάκαμψης.