Loading...

Κατηγορίες

Σάββατο 07 Απρ 2018
Σάββατο 7 Απριλίου 2018
Κλίκ για μεγέθυνση
Σάββατο 7 Απριλίου 2018Σάββατο 7 Απριλίου 2018Σάββατο 7 Απριλίου 2018Σάββατο 7 Απριλίου 2018
 
Ανατολή Ήλιου: 06:59 – Δύση Ήλιου: 19:54

Σαν Σήμερα...

 

 


μ.Χ.
 Δομήνικος Θεοτοκόπουλος, γνωστότερος ως Ελ Γκρέκο, έλληνας ζωγράφος. (Γεν. 1541)

Δομήνικος Θεοτοκόπουλος
1541 – 1614

«Πορτραίτο άνδρα», θεωρούμενο ως αυτοπροσωπογραφία του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου

Σπουδαίος ζωγράφος της Αναγέννησης, με καταγωγή από την Κρήτη, αναμφίβολα μία από τις μεγαλύτερες φυσιογνωμίες της παγκόσμιας τέχνης. Έζησε και δούλεψε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του στην Ισπανία, εξ ου και το προσωνύμιο El Greco (Ο Έλληνας), με το το οποίο είναι, επίσης, γνωστός.

Ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος γεννήθηκε το 1541 στον Χάνδακα (σημερινό Ηράκλειο) της Ενετοκρατούμενης Κρήτης, από εύπορους γονείς. Χωρίς να είναι γνωστά πολλά πράγματα για τους δασκάλους και την καλλιτεχνική μαθητεία του, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είχε τη δυνατότητα να σπουδάσει βυζαντινή ζωγραφική στη γενέτειρά του και να εξοικειωθεί με τη δυτική τέχνη.

Το 1567 ταξίδεψε στην Ιταλία και συγκεκριμένα στη Βενετία, όπου παρέμεινε επί τριετία και μαθήτευσε στα εργαστήρια των ζωγράφων Μπασάνο, Τιτσιάνο και Τιντορέντο, ενώ ζωγράφισε πίνακες, όπως «Ο Διωγμός των εμπόρων από το Ναό». 

Το 1570 εγκατέλειψε τη Βενετία και πήγε να εργαστεί στη Ρώμη. Στην Αιώνια Πόλη διεύρυνε τον κύκλο των γνωριμιών του και απέκτησε τέτοια αυτοπεποίθηση για την τέχνη του, ώστε να υποστηρίξει ότι αν καταστρέφονταν οι τοιχογραφίες της «Καπέλα Σιξτίνα» που είχε ζωγραφίσει ο Μιχαήλ Άγγελος, θα μπορούσε αυτός να κάμει καλύτερες. Η παρατήρησή του αυτή θεωρήθηκε τότε βλασφημία και επιτάχυνε την απόφασή του να εγκαταλείψει τη Ρώμη και σε συνδυασμό με τις γνωριμίες του στον κύκλο των Ισπανών ευγενών της Ρώμης να εγκατασταθεί αρχικά στη Μαδρίτη (1576) και τον επόμενο χρόνο στο Τολέδο.

Στην ισπανική αυτή πόλη η καλλιτεχνική του παραγωγή έφθασε στην κορύφωσή της. Διακόσμησε με πίνακες τον ναό του Αγίου Δομηνίκου, το ανάκτορο του Εσκοριάλ και τη μητρόπολη του Τολέδου. Σπουδαίοι πίνακες του είναι η «Ανάληψη της Θεοτόκου», «Η Αγία Τριάδα», «Η Ανάσταση του Σωτήρος», «Το μαρτύριο του Χριστού», «Εσπόλιο» (σκηνή από τα πάθη του Χριστού), «Ο Λαοκόων» και «Η Πεντηκοστή».

Το 1578 είναι μια σημαντική χρονιά στη ζωή του Γκρέκο. Θα αποκτήσει το πρώτο και μοναδικό του παιδί, τον Χόρχε Μανουέλ, από τη σχέση του με τη δόνα Χερόνιμα δε λας Κουέβας, με την οποία θα ζήσει το υπόλοιπο του βίου του, αλλά δεν θα την παντρευτεί. Οι μελετητές του έργου του πιστεύουν ότι η δόνα Χερόνιμα εικονίζεται στην προσωπογραφία «Η κυρία με την ερμίνα».

Ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος πέθανε στις 7 Απριλίου του 1614, σε ηλικία 73 ετών και τάφηκε στο ναό του Αγίου Δομήνικου στο Τολέδο.

Για πολλά χρόνια το όνομά του έμεινε στην αφάνεια και οι πίνακές του σε εκκλησίες και παλάτια της Ιταλίας και της Ισπανίας θεωρούνταν ως έργα κάποιου τρελού. Από τις αρχές του 20ου αιώνα το έργο του άρχισε να αναγνωρίζεται και σήμερα θεωρείται ένας από τους κορυφαίους εικαστικούς καλλιτέχνες όλων των εποχών, που επηρέασε ζωγράφους της μοντέρνας τέχνης, όπως ο Πάμπλο Πικάσο.

Πίνακες του Γκρέκο κοσμούν τα μεγαλύτερα μουσεία και ιδιωτικές συλλογές και η αξία κάποιων από αυτούς είναι αμύθητη. Στη χώρα μας υπάρχουν έξι έργα του Θεοτοκόπουλου: «Ο Άγιος Λουκάς ζωγραφίζει την Παναγία» και «Η Προσκύνηση των Μάγων» (Μουσείο Μπενάκη), «Στέψη της Θεοτόκου» και «Η Συναυλία των Αγγέλων» (Εθνική Πινακοθήκη), «Βάπτιση του Χριστού» και «Άποψη του Όρους και της Μονής Σινά» (Ιστορικό Μουσείο Κρήτης).

Αντώνης Τρίτσης, έλληνας πολιτικός, που διετέλεσε επί σειρά ετών υπουργός σε κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και Δήμαρχος Αθηναίων, ενώ ως αθλητής στίβου του Παναθηναϊκού διακρίθηκε στο ύψος και το δέκαθλο. (Γεν. 1937)
Γρηγόρης Μπιθικώτσης, έλληνας λαϊκός τραγουδιστής και συνθέτης. (Γεν. 11/12/1922)

Γρηγόρης Μπιθικώτσης
1922 – 2005

Ο σερ του ελληνικού πενταγράμμου, όπως χαρακτηρίστηκε, γεννήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου του 1922 στο Περιστέρι. Πρωτότοκος ήταν ο Χρήστος και ακολουθούσαν η Κοντιλιώ, ο Γιώργος, ο Κώστας και τελευταίος ο Γρηγόρης. Φτωχή οικογένεια, πάλευαν να τα βγάλουν πέρα. Μέσα στη θύελλα του '40 τα αδέλφια του έφυγαν για το Μέτωπο, στην Αλβανία.

Εκείνος έκανε τα πρώτα του βήματα σ' ένα ταβερνάκι της γειτονιάς του, τραγουδώντας με μία κιθάρα, ευρωπαϊκά. Όλα άλλαξαν, όταν μια κρύα νύχτα του χειμώνα του 1937 πήγε ν' ακούσει τρεις μουσικούς που έπαιζαν με τα μπουζούκια τους σ' ένα κουτούκι. Ήταν ο Μάρκος Βαμβακάρης, ο Μανώλης Χιώτης και ο Στράτος Παγιουμτζής. Ο μικρός Γρηγόρης ενθουσιάστηκε κι από τότε ασπάστηκε το ρεμπέτικο και το λαϊκό.

Το 1948 γνωρίστηκε εντελώς τυχαία με τον Μίκη Θεοδωράκη στην Κερατέα. Εκεί σταμάτησε ένα καμιόνι, που μετέφερε κρατουμένους στο Λαύριο για να οδηγηθούν στη Μακρόνησο. Υπήρχε μια βρύση κι ένας στρατιώτης γέμισε το παγούρι του και τους έδωσε νερό να πιουν. Ο στρατιώτη ήταν ο Μπιθικώτσης, που εκτελούσε χρέη μεταγωγών.

Υπηρετώντας τη θητεία του στη Μακρόνησο έγραψε τα πρώτα του τραγουδια και τα βράδια έπαιζε στη Λέσχη Αξιωματικών. Μετά την απόλυσή του, δημιούργησε το δικό του συγκρότημα και το 1949 μπήκε στη δισκογραφία ως συνθέτης. Τίτλος του πρώτου του δίσκου το Καντήλι τρεμοσβήνει, σε στίχους Χαράλαμπου Βασιλειάδη. Στο τραγούδι, ο ίδιος ο Μπιθικώτσης, μαζί με τον Βαμβακάρη.

Από τα πρώτα του βήματα στο τραγούδι είχε το δικό του τρόπο ερμηνείας, συνεργάσθηκε με τους σπουδαιότερους συνθέτες -Θεοδωράκη (Της δικαιοσύνης, Ένα το χελιδόνι, Στο περιγιάλι το κρυφό, Βράχο - βράχο, Γωνιά - γωνιά), Χατζιδάκι (Ειμ' αϊτός χωρίς φτερά, Πάει ο καιρός, Στο Λαύριο γίνεται χορός, Μίλησέ μου), Τσιτσάνη κ.α.- έγραψε ο ίδιος τραγούδια που έγιναν επιτυχίες (Επίσημη Αγαπημένη, Το μεσημέρι καίει το μέτωπό μου, Μία γυναίκα φεύγει, Αμφιβολίες κ.ά.), εμφανίσθηκε στα κοσμικότερα κέντρα των Αθηνών κι ένιωσε τη χαρά της ανακάλυψης νέων, πολλά υποσχόμενων φωνών, ανάμεσά τους η Βίκυ Μοσχολιού και η Πόλυ Πάνου.

Η «δωρική» φωνή του αγκάλιασε τη μεταπολεμική Ελλάδα, έδωσε το δικό της βάρος και τη δική της λαϊκότητα στα μεγάλα έργα του Θεοδωράκη, που έγινε ο πιο αποτελεσματικός καταλύτης στο να φτάσουν οι στίχοι του Σεφέρη, του Ελύτη, του Ρίτσου, του Λειβαδίτη, του Χριστοδούλου, στις πιο απόμερες γωνιές της Ελλάδας.

Πέθανε στις 7 Απριλίου του 2005.

ΠΟΛΥΜΕΣΑ

Άκης Πάνου
1933 – 2000

Διακεκριμένος λαϊκός συνθέτης και στιχουργός. Γεννήθηκε στις 15 Δεκεμβρίου του 1933 στην Καλλιθέα και το πλήρες όνομά του ήταν Αθανάσιος - Δημήτριος Πάνου. Προερχόταν από πολύτεκνη οικογένεια -είχε δύο αδερφούς και μια αδερφή- και ο πατέρας του ήταν γραμματέας στο 15o Στρατιωτικό Νοσοκομείο.

Με τη μουσική τον έφεραν σε επαφή η μητέρα του και ο μεγαλύτερος αδελφός του. Ήταν μόλις 9 ετών όταν άρχισε να δουλεύει σε ταβέρνες, ενώ στα 13 του βρέθηκε να παίζει και να τραγουδά τα Σαββατοκύριακα πλάι στον Γιάννη Σταματίου, τον περίφημο «Σπόρο». Στα 17 του το 'σκασε από το σπίτι για να παντρευτεί την εφ' όρου ζωής πιστότατη Δήμητρα, που πάντως τη χώρισε για να παντρευτεί την Άννα, μητέρα των τεσσάρων παιδιών του. Μιλούσε πάντα στους γονείς του στον πληθυντικό και αυτό απαιτούσε και από τα παιδιά του.

Το επίπεδο των γραμματικών του γνώσεων περιορίστηκε στην ανάγνωση και τη γραφή. Μέχρι τα 20 χρόνια του άλλαξε πολλές δουλειές για να βγάλει το ψωμί του. Πουλούσε στις γειτονιές τσιγάρα και κουλούρια, εργάσθηκε σε εργοστάσιο βερνικιών και αργότερα δούλεψε βοηθός μηχανικού κι εργάτης λιθογραφείου.

Καλλιθέα, Δάφνη, Πετράλωνα, Αη-Γιάννης Ρέντης, ήταν μερικές απ' τις περιοχές που εμφανίστηκε ως μουσικός. Σε στούντιο ηχογράφησης πρωτομπήκε το 1950, παίζοντας μπαγλαμά. Οκτώ χρόνια αργότερα κατέβηκε από το πάλκο και άρχισε το έργο του ως συνθέτης. Το πρώτο του τραγούδι στη δισκογραφία ήταν «Το παιδί που απόψε πίνει» (1958), σε στίχους του Χρήστου Κολοκοτρώνη, με τη φωνή της Καίτης Γκρέυ. Πέρασε σχεδόν απαρατήρητο και τα χρόνια που ακολούθησαν δεν χαρακτηρίστηκαν από κάποια ιδιαίτερη δραστηριοποίησή του.

Άκης Πάνου - Γρηγόρης Μπιθικώτσης

Το 1967 ηχογραφείται το τραγούδι του «Θα κλείσω τα μάτια» με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση και τη Χαρούλα Λαμπράκη. Ο δίσκος αυτός κυκλοφόρησε για μόλις 15 ημέρες, καθώς «κόπηκε» από τη λογοκρισία της Χούντας. Τρία χρόνια αργότερα, η Βίκυ Μοσχολιού ερμηνεύει το ίδιο τραγούδι με «πολιτικά ορθούς» στίχους και σηματοδοτεί την αφετηρία για την πιο δημιουργική δεκαετία στην καριέρα του Άκη Πάνου. Έκτοτε, οι επιτυχίες είναι αλλεπάλληλες, µε τους Γρηγόρη Μπιθικώτση, Στράτο Διονυσίου, Μιχάλη Μενιδιάτη, Πόλυ Πάνου, Καίτη Γκρέυ, Βίκυ Μοσχολιού, Μαρινέλλα, Δημήτρη Μητροπάνο, Τόλη Βοσκόπουλο κ.ά. να ερμηνεύουν τραγούδια του, κυρίως ερωτικά.

Το 1973 κάνει την πρώτη του υπέρβαση. Μπαίνει στο στούντιο μαζί με τον Στέλιο Καζαντζίδη για έναν μεγάλο δίσκο και το ομότιτλο τραγούδι «Η ζωή μου όλη» γράφει ιστορία. Τρία χρόνια αργότερα συνεργάζεται με τον Μανώλη Μητσιά και ο «Τρελός» γίνεται ανεπανάληπτο σουξέ. Ο εμπορικότερος δίσκος του, όμως, έρχεται το 1982, όταν με ερμηνευτεί τον Γιώργο Νταλάρα ηχογραφεί το «Θέλω να τα πω» («Θέλω να τα πω», «Εφτά νομά σ' ένα δωμά» κ.ά.) και ξεσηκώνει την Ελλάδα.

Την αμέσως επόμενη χρονιά κυκλοφορεί ο δίσκος «Αφιερωμένο εξαιρετικά» με τα Παιδιά από την Πάτρα. Το τραγούδι του «Δε θέλω τη συμπόνια κανενός» γίνεται μεγάλη επιτυχία, αλλά ο Άκης Πάνου διαμαρτύρεται πως πήρε πενταροδεκάρες. Έρχεται σε σύγκρουση με τις δισκογραφικές εταιρίες και τις κατηγορεί ότι εκμεταλλεύονται τους καλλιτέχνες γενικότερα, αλλά και τον ίδιο ειδικότερα. Έπειτα από πολλά επεισόδια, η συνεργασία τους διακόπτεται και το 1986 αποσύρεται με την οικογένειά του στην Ξάνθη.

Αποφασίζει να ξανανέβει στο πάλκο για μόνο δύο δεκαπενθήμερα: το 1989 στο «Επειγόντως» και το 1994 στα «9/8». Εκεί στήνει το πάλκο σε δύο σειρές. Μπροστά οι μουσικοί, πίσω οι τραγουδιστές, ενδεικτικό της νοοτροπίας του περί υποδεέστερης θέσης των ερμηνευτών έναντι των μουσικών.

Από την προσαγωγή του στη δίκη

Την 1η Αυγούστου 1997 ο Άκης Πάνου συγκλονίζει την κοινή γνώμη, όταν πυροβολεί και σκοτώνει στη Λεύκη Ξάνθης τον 30χρονο Σωτήρη Γιαλαμά, μην εγκρίνοντας την ερωτική σχέση που διατηρούσε με τη 19χρονη κόρη του Ελευθερία. Τον Μάρτιο του 1998 οδηγείται ενώπιον του Μικτού Ορκωτού Κακουργιοδικείου Καβάλας. «Όλα έγιναν σε μια κακιά στιγμή. Αναλαμβάνω τις ευθύνες μου…» δηλώνει στην απολογία του.

Στις 23 Μαρτίου 1998 ο Άκης Πάνου κρίνεται ένοχος και καταδικάζεται σε ισόβια κάθειρξη για ανθρωποκτονία εκ προθέσεως σε ήρεμη ψυχική κατάσταση. Δεν του αναγνωρίστηκε κανένα ελαφρυντικό, ούτε της πολιτισμικής προσφοράς, επειδή σύμφωνα με την απόφαση του δικαστηρίου «ο κατηγορούμενος δεν πρόσφερε και ιδιαίτερα στα πολιτισμικά πράγματα του τόπου», ούτε και του πρότερου έντιμου βίου, επειδή κατείχε παράνομα στο σπίτι του δύο όπλα και επειδή, χωρίς να έχει χωρίσει από την πρώτη του γυναίκα, είχε εν γνώσει της δημιουργήσει οικογένεια με την Άννα Μπακιρτζή.

Μετά την καταδίκη του, οδηγήθηκε στις φυλακές Κομοτηνής και αργότερα στις φυλακές Κορυδαλλού. Στις 7 Απριλίου 1999 το Α' Τριμελές Πλημμελειοδικείο Πειραιά διέταξε πεντάμηνη αναστολή της ποινής του, λόγω προβλημάτων υγείας. Ακριβώς ένα χρόνο μετά, στις 7 Απριλίου 2000, άφησε την τελευταία του πνοή, σε ηλικία 67 ετών, νικημένος από τον καρκίνο.

Ο Άκης Πάνου δισκογράφησε περίπου 200 τραγούδια, ενώ πάνω από 800 έμειναν στο συρτάρι του. Στις μεγάλες επιτυχίες του συγκαταλέγονται: «Η πιο μεγάλη ώρα», «Η ζωή μου όλη», «Ρολόι-Κομπολόι», «Νά 'χα το κουράγιο», «Στον σταθμό του Μονάχου», «Αχαριστία», «Tου Κόσμου το περίγελο», «Το θολωμένο μου μυαλό», «Είδα τα μάτια σου κλαμμένα», «Θα κλείσω τα μάτια», «Παράνομη αγάπη», «Ασφαλώς και δεν πρέπει», «Γιατί κακούργα πεθερά», «Και τί δεν κάνω», «Εγώ καλά σου τά 'λεγα», «Ήταν ψεύτικα», «Για κοίτα με στα μάτια», «Χαροκόπου», «Θέλω να τα πω», «Εφτά νομά σ' ένα δωμά», «Γιατί καλέ γειτόνισσα», «Τρελός», «Παρόν», «Ήταν όλα ψεύτικα», «Πήρα απ' το χέρι σου νερό», «Δεν θέλω τη συμπόνοια κανενός» κ.ά.

 

Γεννήσεις


μ.Χ.

Ραβί Σανκάρ
1920 – 2012

Ινδός συνθέτης, βιρτουόζος του σιτάρ, που συνέβαλε στη διάδοση της ινδικής μουσικής στη Δύση.

Ο Ραβί Σανκάρ (Ravi Shankar) γεννήθηκε στις 7 Απριλίου 1920 στην ιερή πόλη του Μπεναρές, στις όχθες του Γάγγη. Άρχισε τη σταδιοδρομία του στα 10 του χρόνια, γυρίζοντας τον κόσμο με τη χορευτική ομάδα του αδελφού του, Ουντάι, του πρώτου που έφερε τον παραδοσιακό ινδικό χορό στη Δύση. Ο Σανκάρ μπορεί να κατέληγε χορευτής, αν δεν ήταν ο σπουδαίος ερμηνευτής σιτάρ Ουστάντ Αλαουντίν Χαν, ο οποίος έπαιζε με την ομάδα. Όταν οι περιοδείες σταμάτησαν λόγω του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ο Σανκάρ πέρασε επτά χρόνια μελετώντας σιτάρ με τον Χαν σ’ ένα απομακρυσμένο χωριό της βόρειας Ινδίας, προτού βγει στο προσκήνιο στις αρχές του ’50 για να γίνει ένας από τους πιο διάσημους μουσικούς στην πατρίδα του.

Το 1965 δίδαξε σιτάρ στον Τζορτζ Χάρισον, ο οποίος στη συνέχεια το ενσωμάτωσε στη μουσική των Beatles. Έκτοτε, ο ήχος του σιτάρ χρησιμοποιήθηκε για μεγάλο διάστημα από πολλά συγκροτήματα της ροκ μουσικής και σχεδόν ταυτίστηκε με τα «παιδιά του λουλουδιών» και το κίνημα των χίπις. Η επιτυχία της περιοδείας του Ραβί Σανκάρ στις ΗΠΑ το 1967 ήταν τόσο μεγάλη, που κλήθηκε να δημιουργήσει μουσικά τμήματα με φοιτητές σε σημαντικά αμερικανικά κολέγια και πανεπιστήμια.

O Σανκάρ συμμετείχε στα εμβληματικά ροκ φεστιβάλ του Γούντστοκ (1969) και του Μόντερεϊ (1967). Την ίδια εποχή τον πλησίασε ο σπουδαίος τζαζίστας Τζον Κολτρέιν για να του ζητήσει να του κάνει μαθήματα, ενώ άρχισε να ενσωματώνει ινδικά όργανα στη μουσική του. «Ήταν έτοιμος να έρθει να μελετήσει κοντά μου για έξι εβδομάδες, όταν πέθανε, το 1967» είπε ο Σανκάρ σε μία συνέντευξή του.

Ο Σανκάρ έτυχε, επίσης, μεγάλης αναγνώρισης στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στη Γαλλία και την Αγγλία. Το 1969 δημοσιεύτηκε η πρώτη αυτοβιογραφία του με τίτλο «Η ζωή μου, η μουσική μου» και το 1996 η δεύτερη («Raga Mala») με εκδότη τον Τζορτζ Χάρισον.

Ο Ραβί Σανκάρ ήταν μουσικά ενεργός έως το 2011, παρά το προχωρημένο της ηλικίας του και τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε. Πέθανε στο Σαν Ντιέγκο της Καλιφόρνιας στις 11 Δεκεμβρίου 2012.

Μπίλι Χόλιντεϊ, καλλιτεχνικό ψευδώνυμο της Ελεονόρα Φάγκαν, αμερικανίδα τραγουδίστρια της τζαζ. (Θαν. 17/7/1959)
Απόστολος Καλδάρας, έλληνας λαϊκός συνθέτης. (Θαν. 8/4/1990)
Φράνσις Φορντ Κόπολα, αμερικανός σκηνοθέτης. («Ο Νονός», «Αποκάλυψης Τώρα»)

 


Γεγονότα

 

 

 


μ.Χ.
Ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Ιουστινιανός εκδίδει ένα θεμελιώδες νομικό σύγγραμμα, τον «Ιουστινιάνειο Κώδικα» (Corpus Juris Civilis).
Ο Ιμπραήμ νικάει τους Έλληνες στο Κρεμμύδι Μεσσηνίας.
Η Β’ Ιταλίας επικρατεί 4-1 της Ελλάδας, σε φιλικό παιγνίδι που διεξάγεται στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Η ΕΠΟ το θεωρεί ως τον πρώτο επίσημο αγώνα της Εθνικής.

Ο πρώτος διεθνής αγώνας της Εθνικής Ελλάδας

Στις 7 Απριλίου του 1929 διεξήχθη στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας ο πρώτος διεθνής αγώνας της Εθνικής Ελλάδας στο ποδόσφαιρο. Ήταν φιλικός, με αντίπαλο τα «δεύτερα» της Ιταλίας, από τα οποία έχασε με το τιμητικό 4-1. Στο παρελθόν, το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα είχε δώσει κάποιους αγώνες, αλλά αυτός ήταν ο πρώτος υπό την αιγίδα της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας (ΕΠΟ), που είχε ιδρυθεί το 1926 και είχε αναγνωρισθεί από τη FIFA.

Την πρώτη αυτή συνάντηση της Εθνικής μας ομάδας παρακολούθησε πλήθος κόσμου (υπολογίζεται σε 15.000), που γέμισε ασφυκτικά τη «Λεωφόρο» δύο ώρες πριν από την έναρξη του αγώνα, καθώς και σχεδόν όλη η κοσμική Αθήνα της εποχής εκείνης. Στην εξέδρα των επισήμων βρέθηκε και η κόρη του Ιταλού δικτάτορα Μπενίτο Μουσολίνι, η 19χρονη Έντα Μουσολίνι, που βρισκόταν στην Αθήνα για τουρισμό. Εκείνο το κυριακάτικο απόγευμα φυσούσε πολύ και η σκόνη που σηκωνόταν εμπόδιζε τις κινήσεις των παιχτών και προκαλούσε τη δυσφορία των θεατών.

Η Ιταλία εκείνη την περίοδο ήταν παγκόσμια δύναμη στο ποδόσφαιρο και δεν καταδέχθηκε να στείλει στην Αθήνα την πρώτη της ομάδα. Όμως και η δεύτερη ομάδα που παρατάχθηκε στο γήπεδο ήταν πανίσχυρη, με παίχτες που αγωνίζονταν στις μεγάλες ομάδες του κάλτσιο. Την αποτελούσαν οι: Ντεγκάνι (Ιντερ) - Μοντζέλιο (Ρόμα), Μαρτίν (Τορίνο), Άβαλε (Αλεσάντρια), Σκαλτρίτι (Μπρέσια), Καστελάτσι (Ίντερ), Κονσταντίνο (Μπάρι), Μπουσίνι (Μπολόνια), Βολκ (Ρόμα), Τσεβενίνι (Γιουβέντους) και Τανσίνι (Μίλαν).

Ο προπονητής της Εθνικής μας, Απόστολος Νικολαΐδης (ο μετέπειτα πρόεδρος του Παναθηναϊκού), επέλεξε τους εξής έντεκα: Γιάµαλης (ΑΕΚ) - Φερλέµης (Εθνικός Π.), Βόγας (Ηρακλής Θ.), Ανδρίτσος (Παναθηναϊκός), Κωνσταντινίδης (ΑΕΚ), Απόστολος Μεσσάρης (Παναθηναϊκός), Ναµίας (Ηρακλής Θ.), Άγγελος Μεσσάρης (Παναθηναϊκός), Γιώργος Ανδριανόπουλος (Ολυμπιακός), Ντίνος Ανδριανόπουλος (Ολυμπιακός) και Βασίλης Ανδριανόπουλος (Ολυμπιακός).

Στις 3:15 μ.μ. ο Ούγγρος διαιτητής Καν, «ο πλέον ...παχύσαρκος εντός του γηπέδου» σύμφωνα με τα δημοσιεύματα της εποχής, σφύριξε το εναρκτήριο λάκτισμα. Στο πρώτο ημίχρονο η εθνική μας αγωνίστηκε συγκρατημένα και κατόρθωσε να περιορίσει τη δραστηριότητα των Ιταλών, που προηγήθηκαν, πάντως, με 1-0, με τέρμα του του Τσεβενίνι στο 35ο λεπτό. Στην επανάληψη, ο δαιμόνιος επιθετικός του Ηρακλή Ναμίας ισοφάρισε στο 60ο λεπτό εν μέσω πανζουρλισμού κι έγινε έτσι ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία της εθνικής Ελλάδας. Ο εβραϊκής καταγωγής Αλμπέρτο Ναχμία, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, αγωνιζόταν στη θέση του δεξιού εξτρέμ και υπήρξε ένας από τους κορυφαίους Έλληνες ποδοσφαιριστές της προπολεμικής περιόδου. Οι Ιταλοί αφυπνίστηκαν αμέσως και εκμεταλλευόμενοι την καλή τους φυσική κατάσταση και τα πλούσια αθλητικά τους προσόντα («Οι ημέτεροι συγκρινόμενοι με αυτούς εφαίνοντο σαν μικρά παιδιά» έγραψε ο Τύπος), επικράτησαν πλήρως στη συνέχεια και σημείωσαν τρία τέρματα με τους Βολκ (65'), Τσεβενίνι (68') και Τανσίνι (80'), για να κατακτήσουν τελικά τη νίκη με 4-1, κερδίζοντας τον θαυμασμό και το ζεστό χειροκρότημα των Ελλήνων φιλάθλων.

Ο αγώνας κινηματογραφήθηκε και προβλήθηκε την επομένη στους κινηματογράφους Αττικόν και Σπλέντιτ των Αθηνών.

Ιωάννης Ράλλης
1878 – 1946

Ο Ιωάννης Ράλλης (δεξιά) παραδίδει το 1943 την Ελληνική σημαία στον αρχηγό των Ταγμάτων Ασφαλείας Αττικής, ταγματάρχη Πλυτσανόπουλο.

Ο Ιωάννης Ράλλης (δεξιά) παραδίδει το 1943 την Ελληνική σημαία στον αρχηγό των Ταγμάτων Ασφαλείας Αττικής, ταγματάρχη Πλυτσανόπουλο.

Νομικός και πολιτικός, ο τελευταίος κατοχικός πρωθυπουργός της Ελλάδας.

Ο Ιωάννης Ράλλης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1878. Υπήρξε γόνος της ομώνυμης αθηναϊκής οικογένειας πολιτικών και νομομαθών, με καταγωγή από την Κωνσταντινούπολη. Ο παππούς του, Γεώργιος Ράλλης (1805-1883), υπήρξε διακεκριμένος νομοδιδάσκαλος (από τους πρώτους καθηγητές της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών) και πολιτικός, ο πεθερός του Γεώργιος Θεοτόκης (1844-1916) διετέλεσε επανειλημμένα πρωθυπουργός, όπως και ο πατέρας του Δημήτριος Ράλλης (1844-1921), ο επονομαζόμενος και «Αττικάρχης», λόγω της μεγάλης του επιρροής στα πολιτικά πράγματα της Αττικής.

Ο Ιωάννης Ράλλης σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και συμπλήρωσε τις σπουδές του στη Γαλλία και τη Γερμανία. Μετά την επάνοδό του στην Ελλάδα άσκησε τη δικηγορία στην Αθήνα. Στα κοινά αναμίχθηκε για πρώτη φορά το 1904, όταν μαζί με τον εκδότη Δημήτριο Καλαποθάκη (1862-1921), τον πολιτικό Στέφανο Δραγούμη (1842-1923), τον στρατιωτικό Πέτρο Σαρόγλου (1864-1920), τον στρατιωτικό Παύλο Μελά (1870-1904 ) και άλλους, ίδρυσε το «Ελληνικό Μακεδονικό Κομιτάτο» (4 Μαΐου), για τη δημιουργία αντάρτικου στην υπό οθωμανική κατοχή Μακεδονία και απόκρουση του αντίστοιχου Βουλγαρικού.

Το 1905 αναμείχθηκε στην πολιτική και εξελέγη πρώτα βουλευτής Μεγαρίδος, κατά τις εκλογές της 20ης Φεβρουαρίου. Έκτοτε εκλεγόταν σχεδόν σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις έως το 1936, βουλευτής, είτε Αττικής, είτε Αθηνών. Υπουργικό χαρτοφυλάκιο ανέλαβε για πρώτη φορά στην κυβέρνηση του πατέρα του (4 Νοεμβρίου 1920 - 24 Ιανουαρίου 1921), με τον διορισμό του ως Υπουργός Ναυτικών. Μετά την παραίτηση του πατέρα του, με τον οποίο είχε διαφωνήσει, ανέλαβε το υπουργείο Εθνικής Οικονομίας στην κυβέρνηση του Δημητρίου Γούναρη (26 Μαρτίου 1921 - 2 Μαρτίου 1922). Μετά τις εκλογές της 25ης Σεπτεμβρίου 1932, έγινε υπουργός Εξωτερικών στη βραχύβια κυβέρνηση του Παναγή Τσαλδάρη (4 Νοεμβρίου 1932 - 16 Ιανουαρίου 1933).

Μετά τη νίκη του Λαϊκού Κόμματος στις εκλογές της 5ης Μαρτίου 1933 ανέλαβε το Υπουργείο Συγκοινωνιών (10 Μαρτίου 1933) στην κυβέρνηση του Παναγή Τσαλδάρη. Τρεις ημέρες αργότερα παραιτήθηκε από το Υπουργείο Συγκοινωνιών και ανέλαβε και το Υπουργείο Εσωτερικών (13 Μαρτίου 1933), ενώ αργότερα παρέμεινε μόνο Υπουργός Αεροπορίας (9 Αυγούστου 1933 - 3 Ιανουαρίου 1934).

Μετά το φιλοβενιζελικό κίνημα της 1ης Μαρτίου 1935, διαφώνησε με τον Παναγή Τσαλδάρη για το πολιτειακό ζήτημα, εκτιμώντας ότι έπρεπε να τεθεί θέμα επαναφοράς της βασιλείας με δημοψήφισμα. Στις εκλογές που ακολούθησαν (9 Ιουνίου) κατάρτισε συνδυασμούς με τη συμμετοχή των Ιωάννη Μεταξά και Γεωργίου Στράτου (Ένωσις Βασιλοφρόνων), αλλά δεν εξελέγη βουλευτής. Επανήλθε στη Βουλή μετά τις εκλογές της 26ης Ιανουαρίου 1936, όταν συνεργάστηκε με τους Γεώργιο Κονδύλη και Ιωάννη Θεοτόκη, υπό την ομπρέλα της Γενικής Λαϊκής Ριζοσπαστικής Ενώσεως. Παρά τους στενούς δεσμούς του με τον Ιωάννη Μεταξά, διαφώνησε μαζί του, όταν κηρύχθηκε η δικτατορία της 4ης Αυγούστου 1936 και αντιτάχθηκε σ' αυτή.

Κατά την περίοδο της γερμανικής κατοχής, ο Ιωάννης Ράλλης προσεγγίστηκε από τους κατακτητές, προκειμένου να αναλάβει την πρωθυπουργία τον Δεκέμβριο του 1942, διαδεχόμενος τον Γεώργιο Τσολάκογλου. Ζήτησε εγγυήσεις και οι Γερμανοί στράφηκαν στον καθηγητή Ιατρικής και γνωστό φιλογερμανό Κωνσταντίνο Λογοθετόπουλο. Τελικά, δέχτηκε και ανέλαβε πρωθυπουργός στις 7 Απριλίου 1943, σε μία εποχή που οι κατακτητές είχαν σκληρύνει τη στάση τους, παγιδευμένοι από τη φήμη ότι επίκειται συμμαχική απόβαση στην Ελλάδα, επειδή πίστευε ότι θα προσέφερε υπηρεσίες στον δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό. Παράλληλα με την πρωθυπουργία διατήρησε και τα χαρτοφυλάκια των υπουργείων Γεωργίας, Επισιτισμού και Εθνικής Άμυνας. Στο διάγγελμά του εξηγούσε γιατί δέχτηκε να κυβερνήσει τη χώρα:

…Είχον επιβεβλημένον καθήκον να καταλάβω την Αρχήν διά την μείωσιν της δυστυχίας του Ελληνικού λαού […] Το συμφέρον μου και ως πολιτικού και ως ανθρώπου μοι επέβαλλε να μη φθείρω το πολιτικόν μου κεφάλαιον […] Το πολιτεύεσθαι όμως εστί στρατεύεσθαι και εις ευτυχείς και εις ατυχείς στιγμάς.

Ως κατοχικός πρωθυπουργός, ο Ιωάννης Ράλλης οργάνωσε τα διαβόητα «Τάγματα Ασφαλείας» (18 Ιουνίου 1943), με τη συνηγορία ορισμένων πολιτικών του κέντρου (Πάγκαλος, Γονατάς), για την άμυνα της υπαίθρου και την αντιμετώπιση του ΕΛΑΣ, επειδή πίστευε ότι με αυτό τον τρόπο θα αντιμετωπιζόταν η απειλή επικράτησης του κομμουνισμού στην Ελλάδα, όταν η Ελλάδα θα απελευθερωνόταν και μάλιστα σύντομα, καθώς εκτιμούσε ότι οι Σύμμαχοι τελικά θα επικρατούσαν. Όμως, υπό το πρόσχημα της αποτροπής του κομμουνιστικού κινδύνου, τα Τάγματα Ασφαλείας, που τελούσαν υπό τις διαταγές των Γερμανών, συμμετείχαν σε πάμπολλες εγκληματικές ενέργειες κι έγιναν μισητά σε μεγάλη μερίδα του ελληνικού λαού, ιδίως του κόσμου της Αριστεράς. Τα μέλη των Ταγμάτων Ασφαλείας ήταν γνωστά ως «Γερμανοτσολιάδες» (λόγω κάποιων ευζωνικών μονάδων) ή «Ράλληδες».

Ο Ιωάννης Ράλλης παραιτήθηκε στις 12 Οκτωβρίου 1944, μετά την αποχώρηση των Γερμανών από την Αθήνα. Σχεδόν αμέσως συνελήφθη και στις 21 Φεβρουαρίου 1945 προσήχθη σε δίκη ενώπιον του Ειδικού Δικαστηρίου Δοσιλόγων Αθηνών, μαζί με άλλους επιφανείς συνεργάτες των Γερμανών, κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Συνήγοροι υπεράσπισής του ήταν ο γιος του Γεώργιος Ράλλης, ο μετέπειτα πολιτικός (ΕΡΕ, ΝΔ) και πρωθυπουργός (8 Μαΐου 1980 - 19 Οκτωβρίου 1981), και ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης, παππούς του σημερινού βουλευτή της Ν.Δ. Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη.

Οι δύο υπερασπιστές του ισχυρίσθηκαν ότι «ο Ιωάννης Ράλλης προσέφερε τεράστιες εθνικές υπηρεσίες κατά την κατοχή ενόσω ήταν πρωθυπουργός με το να αποσοβήσει τον λιμό των Ελλήνων, δίδοντας καθημερινά ένα μισθό, ενώ έσωσε επίσης πολλούς πατριώτες από το εκτελεστικό απόσπασμα των Γερμανών και ακόμη διευκολύνοντας τη διαφυγή πολλών πολιτικών και σημαινόντων πολιτών στη Μέση Ανατολή». Στη δίκη εξετάστηκαν περισσότεροι από 300 μάρτυρες υπερασπίσεως, μεταξύ αυτών ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ο Κωνσταντίνος Τσάτσος και ο Θεμιστοκλής Σοφούλης, οι οποίοι κατέθεσαν ότι ο Ράλλης σχημάτισε κυβέρνηση δίχως δόλο και αποκλειστικά και μόνο για την ανακούφιση του ελληνικού λαού, ενώ ο ίδιος στην απολογία του είπε: «...Ούτε προδόται των εθνικών ή των συμμαχικών συμφερόντων πολιτικοί ή στρατιωτικοί υπήρξαν εν Ελλάδι, ούτε Κουίσλιγκς...». Στις 31 Μαΐου 1945 το δικαστήριο εξέδωσε την απόφασή του και τον καταδίκασε σε ισόβια δεσμά.

Ο Ιωάννης Ράλλης εγκλείσθηκε στις φυλακές Αβέρωφ κι ένα χρόνο αργότερα, στις 26 Οκτωβρίου 1946, πέθανε από καρκίνο των πνευμόνων, σε ηλικία 68 ετών. Είχε νυμφευθεί δύο φορές. Σε πρώτο γάμο την Ασπασία Μαυρομιχάλη (κόρη του πρωθυπουργού Κυριακούλη Μαυρομιχάλη), με την οποία απέκτησαν δύο γιους, τον Δημήτριο και τον Κυριακούλη Ράλλη, και σε δεύτερο γάμο τη Ζαΐρα Θεοτόκη (κόρη του Κερκυραίου πολιτικού και πρωθυπουργού Γεωργίου Θεοτόκη και αδελφή του Κερκυραίου πολιτικού και πρωθυπουργού Ιωάννη Θεοτόκη), με την οποία απέκτησε τον πολιτικό και πρωθυπουργό Γεώργιο Ράλλη και τη Νίκη Ράλλη.

Το 1947 ο γιος του, Γεώργιος Ράλλης, εξέδωσε το βιβλίο Ο Ιωάννης Ράλλης ομιλεί εκ του τάφου, το οποίο αποτελεί κατά κάποιο τρόπο τη λογοδοσία του Ιωάννη Ράλλη προς τον ελληνικό λαό.

Ιδρύεται στο πλαίσιο του ΟΗΕ ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας.
Η ομάδα ποδοσφαίρου της ΑΕΚ δίνει φιλικό αγώνα με την Παρτιζάν στο Βελιγράδι, φορώντας φανέλες με ζωγραφισμένους στόχους, σε ένδειξη συμπαράστασης στον βομβαρδισμένο από το ΝΑΤΟ σερβικό λαό.
Τον εκτροχιασμό της δημοσιονομικής κατάστασης της Ελλάδας, τον οποίο αποδίδει στην έλλειψη ελέγχου στις πρωτογενείς δαπάνες και στα μειωμένα έσοδα του προϋπολογισμού του 2003, περιγράφει σε έκθεσή της η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, παρά τους ισχυρούς ρυθμούς ανάπτυξης των τελευταίων ετών στην ευρωζώνη.

πηγη: www.sansimera.gr

 

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου