Loading...

Κατηγορίες

Τρίτη 01 Μάι 2018
Τρίτη 1 Μαϊου 2018
Κλίκ για μεγέθυνση
Τρίτη 1 Μαϊου 2018Τρίτη 1 Μαϊου 2018Τρίτη 1 Μαϊου 2018Τρίτη 1 Μαϊου 2018
 
Ανατολή Ήλιου: 06:27 – Δύση Ήλιου: 20:17

 

Σαν σήμερα... 

 

  Πρωτομαγιάτικη παρέλαση στη Λευκωσία με τη συμμετοχή Ελλήνων και Τούρκων εργαζομένων, με πρωτοβουλία του ΑΚΕΛ.

Γεγονότα 

 


μ.Χ.
Σε ανάμνηση της εξέγερσης του Σικάγου το 1886, καθιερώνεται ο εορτασμός της Εργατικής Πρωτομαγιάς.
Αιματηρά επεισόδια μεταξύ διαδηλωτών και αστυνομίας σημειώνονται στη μεγάλη συγκέντρωση που διοργανώνει το ΚΚΕ στην πλατεία Θεάτρου για την Εργατική Πρωτομαγιά, με αποτέλεσμα να σκοτωθεί ένα άτομο και να τραυματιστούν 17. Ο βουλευτής των Φιλελευθέρων Κώστας Ζαβιτσιάνος κάνει λόγο για «ερυθρό κίνδυνο».
Η Σφαγή της Πορτέλα ντελα Τζινέστρα στη Σικελία. 11 άτομα σκοτώνονται και 33 τραυματίζονται από επίθεση ανδρών του Σαλβατόρε Τζουλιάνι κατά συγκέντρωσης του Κομμουνιστικού Κόμματος για το εορτασμό της Εργατικής Πρωτομαγιάς.

Η δολοφονία του Χρήστου Λαδά

Ο υπουργός Δικαιοσύνης, Χρήστος Λαδάς

Ο υπουργός Δικαιοσύνης, Χρήστος Λαδάς

Μεσούντος του Εμφυλίου Πολέμου, ο 22χρονος κομουνιστής Ευστράτιος Μουτσογιάννης δολοφονεί, την Πρωτομαγιά του 1948, τον υπουργό Δικαιοσύνης Χρήστο Λαδά, έξω από την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου Καρύκη (Καρύτση), στο κέντρο της Αθήνας.

Η δράση του Χρήστου Λαδά

Ο 57χρονος Χρήστος Λαδάς ήταν δικηγόρος κι εκλεγόταν βουλευτής επί σειρά ετών με τη σημαία του Κόμματος των Φιλελευθέρων. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας Πάγκαλου είχε υπερασπιστεί στα δικαστήρια κομουνιστές, που κατηγορούνταν για εσχάτη προδοσία εξαιτίας της θέσης του ΚΚΕ για αυτονόμηση της Μακεδονίας.

Προπολεμικά είχε διατελέσει υφυπουργός Συγκοινωνίας (1930-1932), σε μία από τις κυβερνήσεις του Ελευθερίου Βενιζέλου. Στις 7 Σεπτεμβρίου 1947 ορκίστηκε υπουργός Δικαιοσύνης στην κυβέρνηση συνεργασίας «Λαϊκών» και «Φιλελευθέρων» με πρωθυπουργό τον βετεράνο φιλελεύθερο πολιτικό Θεμιστοκλή Σοφούλη. Στόχος αυτού του κυβερνητικού σχήματος, που είχε τις ευλογίες των Αμερικανών, ήταν η εφαρμογή του Δόγματος Τρούμαν και η συντριβή της κομμουνιστικής ανταρσίας.

Ο Λαδάς κατά τη διάρκεια της σύντομης θητείας του στο Υπουργείο Δικαιοσύνης υπήρξε απηνής διώκτης των κομουνιστών. Εισηγήθηκε τον νόμο 509/47 «Περὶ μέτρων ασφαλείας του Κράτους, του πολιτεύματος, του κοινωνικού καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών των πολιτών»», που έστειλε στο εκτελεστικό απόσπασμα εκατοντάδες κομουνιστές, ενώ ο ίδιος είχε βάλει την υπογραφή του για την εκτέλεση σημαντικού αριθμού κομουνιστών. Έτσι, ο αιγινήτης πολιτικός είχε μπει στο στόχαστρο του ΚΚΕ.

Η δολοφονία του Χρήστου Λαδά

Η κηδεία του Χρήστου Λαδά

Το πρωί του Μεγάλο Σαββάτου, ημέρα της Πρωτομαγιάς, ο Χρήστος Λαδάς εξήλθε της οικίας του και μετέβη τον παρακείμενο ναό του Αγίου Γεωργίου Καρύκη (Καρύτση), όπου τελούνταν η λειτουργία της Πρώτης Ανάστασης, για να ανάψει ένα κερί. Μόλις εκτέλεσε το θρησκευτικό του καθήκον βγήκε από την εκκλησία και κατευθύνθηκε στο υπηρεσιακό του αυτοκίνητό του, μία μαύρη αμερικανική λιμουζίνα μάρκας «Μπιούικ» για να μεταβεί στο υπουργείο.

Καθ’ ην στιγμήν το υπουργικό αυτοκίνητο διήρχετο με χαμηλή ταχύτητα μπροστά από την είσοδο του φιλολογικού συνδέσμου «Παρνασσός», ένας νεαρός έτρεξε πίσω του και πέταξε μία χειροβομβίδα, η οποία, αφού τρύπησε το τζάμι, έπεσε στην πίσω θέση, όπου καθόταν ο Λαδάς. Η έκρηξη ήταν τρομακτική και προκάλεσε τον βαρύ τραυματισμό του υπουργού, ο οποίος εξέπνευσε το βράδυ της ίδιας ημέρας στο νοσοκομείο του Ερυθρού Σταυρού.

Ο δράστης, φορώντας στολή σμηνίτη της Πολεμικής Αεροπορίας για κάλυψη, προσπάθησε να χαθεί στα γύρω στενοσόκακα της περιοχής, αλλά έγινε αντιληπτός από πολίτες και από προσδραμόντες αστυνομικούς, οι οποίοι τον καταδίωξαν, τον πυροβόλησαν και τον τραυμάτισαν στον θώρακα.

Στην προσπάθειά του να διαφύγει έριξε μία χειροβομβίδα κατά των διωκτών του, με αποτέλεσμα ένας αστυφύλακας να σκοτωθεί, δύο να τραυματισθούν, καθώς κι ένας διαβάτης. Τελικά, ο Μουτσογιάννης συνελήφθη από ένα στρατιώτη, αφού προηγουμένως είχε ρίξει εναντίον του μία ακόμη χειροβομβίδα, η οποία δεν εξερράγη.

Ο δράστης διακομίσθηκε και αυτός στο νοσοκομείο του Ερυθρού Σταυρού για νοσηλεία. Εκεί, ένας αστυνομικός, μεταμφιεσμένος σε γιατρό, κέρδισε την εμπιστοσύνη του και ο Μουτσογιάννης, αφού του αποκάλυψε την ταυτότητά του, παραδέχθηκε ότι ήταν μέλος της διαβόητης ΟΠΛΑ και ενεργούσε κατ’ εντολήν του ΚΚΕ.

Τα επακόλουθα της δολοφονίας του Χρήστου Λαδά

Η δολοφονία του Χρήστου Λαδά προκάλεσε την άμεση και σκληρή αντίδραση της κυβέρνησης Σοφούλη. Την ίδια ημέρα επεβλήθη στρατιωτικός νόμος στην Αθήνα και την Τρίτη του Πάσχα (4 Μαΐου), τουλάχιστον 150 κομουνιστές, καταδικασμένοι, σε θάνατο, εκτελέστηκαν ανά τη χώρα.

Στις 17 Ιουνίου 1948 άρχισε η δίκη του Ευστράτιου Μουτσογιάννη και επτά συνεργών του στο Στρατοδικείο Αθηνών. Τέσσερις ημέρες αργότερα, στις 21 Ιουνίου, εκδόθηκε η απόφαση, σύμφωνα με την οποία ο Μουτσογιάννης και ο Διονύσιος Καμπανίδης καταδικάστηκαν σε ισόβιο κάθειρξη, επειδή επέδειξαν μεταμέλεια και βοήθησαν τις αρχές στη διαλεύκανση της υπόθεσης. Οι υπόλοιποι έξι καταδικάστηκαν σε θάνατο και εκτελέστηκαν στις 25 Ιουνίου στο Γουδή.

Ο Μουτσογιάννης παρέμεινε στη φυλακή έως το 1964, οπότε αποφυλακίστηκε με τα μέτρα επιεικείας της κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου. Μέχρι το 2007 ζούσε, οπότε σε μία συνέντευξή του στην εφημερίδα «Καθημερινή» εξιστόρησε την προσωπική του περιπέτεια.

Σχετικά

Στη μνήμη του δολοφονηθέντος πολιτικού, ένας δρόμος στο κέντρο της Αθήνας, όπου βρισκόταν η οικία του, φέρει το όνομά του («οδός Χρήστου Λαδά»).


Με συγκεντρώσεις στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και τις άλλες μεγάλες πόλεις γιορτάζεται η Εργατική Πρωτομαγιά. Ως κεντρικό αίτημα, ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Χρήστος Πολυζωγόπουλος, θέτει τη διεκδίκηση του 35ωρου και τη μείωση των ωρών εργασίας, χωρίς παράλληλη μείωση των αποδοχών.
Υπουργοί της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ συμμετέχουν στην πορεία της εργατικής Πρωτομαγιάς. Ο Γιάνης Βαρουφάκης εμφανίζεται με γαρύφαλλο στο πέτο.

Γεννήσεις 

 


μ.Χ.
Αλεξέι Κομιάκοφ, ρώσος ποιητής και συνιδρυτής του πνευματικού κινήματος των Σλαβόφιλων. Θεωρούσε τόσο τον καπιταλισμό, όσο και τον σοσιαλισμό, όψεις του ιδίου κακού που προέρχεται από τη Δύση. (Θαν. 3/9/1860)
Ανδρέας Λασκαράτος, έλληνας ποιητής και σατιρικός συγγραφέας. (Θαν. 24/7/1901)

Γιάννης Ρίτσος, έλληνας ποιητής. (Θαν. 11/11/1990)

Θάνατοι 

 


μ.Χ.

Γρηγόριος Μαρασλής
1831 – 1907

Πάμπλουτος ελληνορώσος γαιοκτήμονας, πολιτικός και εθνικός ευεργέτης.

Ο Γρηγόριος Μαρασλής (Γκριγκόρι Γκριγκόριεβιτς Μαραζλί στα ρωσικά) γεννήθηκε στις 25 Ιουλίου 1831 στην Οδησσό της Ρωσικής Αυτοκρατορίας (νυν Ουκρανίας) και ήταν γιος του μεγαλεμπόρου Γρηγορίου Μαρασλή (1780-1851), εκ των πρώτων οικιστών της Οδησσού, και της Ζωής Θεοδωρίδη (1793-1869). Η καταγωγή της οικογένειάς του ήταν από το Μαράς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (σημερινά Μαράσια Έβρου), εξ ου και το επώνυμο Μαρασλής.

Σπούδασε στο Λύκειο Ρισελιέ της Οδησσού και στη συνέχεια στο Παρίσι. Μετά την επάνοδό του στην Οδησσό διορίστηκε ανώτερος δημόσιος υπάλληλος με τον τίτλο του αυτοκρατορικού μυστικοσυμβούλου και από το 1878 χρημάτισε επί 16 χρόνια δήμαρχος Οδησσού. Ανέπτυξε μεγάλη δραστηριότητα και με το πολυποίκιλο έργο του κατέστησε την πόλη μία από τις ομορφότερες της Ευρώπης. Ο ηλεκτροφωτισμός, το τραμ, το δημοτικό μικροβιολογικό εργαστήριο, η δημοτική βιβλιοθήκη, το μουσείο καλών τεχνών, ο βοτανικός κήπος, τα δημοτικά εκπαιδευτήρια, το πτωχοκομείο, το γηροκομείο, τα μηχανικά πλυντήρια, το εστιατόριο των ορφανών παιδιών, το δημοτικό «άσυλο ύπνου» είναι μερικά από τα έργα που πραγματοποίησε κατά τη διάρκεια της δημαρχίας του, συχνά με δικά του έξοδα από την αμύθητη περιουσία του.

Ισόβιος πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας της Οδησσού, την προίκισε με γηροκομείο και με πολλές χρηματικές δωρεές για την κάλυψη των αναγκών της. Με δικές του δαπάνες ίδρυσε εκπαιδευτήρια στην Κωνσταντινούπολη, την Αθήνα, τη Φιλιππούπολη (σημερινό Πλόβντιβ Βουλγαρίας), στην Κέρκυρα, τη Θεσσαλονίκη και αλλού, συμβάλλοντας πολύ στην πνευματική και εκπαιδευτική ανάπτυξη ιδιαίτερα του υπόδουλου Ελληνισμού.

Με την προ­τροπή τού διευθυντή της Ελληνικής Σχολής Οδησσού, Λύσανδρου Χατζηκώνστα, συστήθηκε στην Αθήνα εκδοτικός οργανισμός «Βιβλιοθήκη Μαρασλή», ο οποίος προέβη στην έκδοση σπουδαίων πρωτοτύπων ή μεταφρασμένων επιστημονικών, φιλολογι­κών και ιστορικών έργων, που συνέβα­λαν σημαντικά στην ώθηση της πνευ­ματικής κίνησης, του στοχασμού και της διδασκαλίας.

Με δική του δωρεά χτίστηκε και εξοπλίστηκε τριώροφο κτίριο για να στεγάσει από το 1905 το Διδασκαλείο Αθηνών και μετέπειτα την Παιδαγωγική Ακαδημία για τη μόρφωση των δασκάλων. Είναι το γνωστό «Μαράσλειο», που βρίσκεται πίσω από το νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» και σήμερα στεγάζει τα πειραματικά δημοτικά σχολεία του Πανεπιστημίου Αθηνών, καθώς και δύο Γυμνάσια.

Το 1903 δώρισε το ποσό των 250.000 χρυσών δραχμών, με σκοπό την ίδρυση στην Αθήνα της «Εμπορικής Ακαδημίας αναλόγου προς τας εν τη αλλοδαπή λειτουργούσας Εμπορικάς Ακαδημίας». Η σχολή (το σημερινό Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, πρώην ΑΣΟΕΕ) επρόκειτο να εγκατασταθεί σε κτίριο που κατασκευάστηκε επί της οδού Βασιλίσσης Σοφίας στην Αθήνα. Όμως, η επελθούσα Μικρασιατική Καταστροφή και συρροή χιλιάδων προσφύγων στην πρωτεύουσα, δημιούργησε την ανάγκη ενός επιπλέον νοσηλευτικού ιδρύματος. Έτσι, στο κτίριο λειτούργησε το Προσφυγικό Νοσοκομείο, το σημερινό «Ιπποκράτειο».

Για την πολυσχιδή δημόσια και κοινωνική του δραστηριότητα, τόσο κατά τη διάρκεια της θητείας του ως δημάρχου (1878-95), όσο και μεταγενέστερα, τιμήθηκε με τις ανώτερες διακρίσεις της Ρωσίας, της Ελλάδας, της Ιταλίας, της Γαλλίας, της Σερβίας, του Μαυροβουνίου, της Τουρκίας, του Βασιλείου του Σιάμ (σημερινής Ταϊλάνδης) κ.α.

Ο Γρηγόριος Μαρασλής πέθανε την 1η Μαΐου 1907 στην έπαυλή του στην Οδησσό. Ο θρύλος λέει ότι έπαθε καρδιακή ανακοπή, κατά τη διάρκεια ενός γεύματος κι έπεσε με τα μούτρα μέσα σ’ ένα πιάτο με μαύρο χαβιάρι. Μετά το θάνατό του και την εκδήλω­ση της Οκτωβριανής Επανάστασης του 1917 στη Ρωσία, η χήρα του Μαρία κατέ­φυγε στην Αθήνα πάμπτωχη και κατόπιν ενεργειών του καθηγητή της ΑΣΟΕΕ Γεωργίου Χαριτάκη της χορηγήθηκε τιμητική σύνταξη μέχρι το θάνατό της το 1935.

Ναπολέων Σουκατζίδης, έλληνας διερμηνέας, που εκτελέστηκε από τους Ναζί στην Καισαριανή μαζί με 199 πατριώτες.
(Γεν. 1909)
Αλέκος Παναγούλης, έλληνας ήρωας της αντίστασης κατά της χούντας των συνταγματαρχών. (Γεν. 2/7/1939)

Αλέκος Παναγούλης
1939 – 1976

Έλληνας πολιτικός και ποιητής, κορυφαία μορφή του αντιδικτατορικού αγώνα. Στις 13 Αυγούστου 1968 αποπειράθηκε να δολοφονήσει τον δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο, συνελήφθη και βασανίσθηκε απάνθρωπα. Μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας εξελέγη βουλευτής με την ΕΚΝΔ.

Ο Αλέξανδρος Παναγούλης γεννήθηκε στις 2 Ιουλίου 1939 στη Γλυφάδα Αττικής και ήταν το δεύτερο παιδί του αξιωματικού του στρατού Βασιλείου Παναγούλη και της Αθηνάς Κακαβούλη.

Ως φοιτητής στο τμήμα Ηλεκτρολόγων - Μηχανολόγων του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου αναδείχθηκε ηγετικό στέλεχος του φοιτητικού κινήματος και το  1963 έλαβε μέρος στο Α' Παμφοιτητικό Συνέδριο ως εκπρόσωπος της σχολής του. Ήταν μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της ΟΝΕΚ (της νεολαίας της Ενώσεως Κέντρου) και ιδρυτικό στέλεχος της μετεξέλιξής της σε ΕΔΗΝ. Μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας το 1974 διετέλεσε γενικός γραμματέας της ΕΔΗΝ, νεολαίας πλέον της ΕΚΝΔ.

Μετά το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου πέρασε αμέσως στην παράνομη δράση κατά της χούντας των συνταγματαρχών, αφού πρώτα λιποτάκτησε (27 Μαΐου) από το στρατό, όπου υπηρετούσε τη θητεία του. Τον ακολούθησε τον Αύγουστο και ο αδελφός του Γεώργιος Παναγούλης, υπολοχαγός των ΛΟΚ, ο οποίος κατέφυγε στο Ισραήλ, συνελήφθη κι εκδόθηκε στην Ελλάδα, αλλά κατά τη διάρκεια της μεταφοράς του στην Ελλάδα με πλοίο, χάθηκαν τα ίχνη του και από τότε θεωρείται αγνοούμενος.

Ο Αλέκος Παναγούλης ήταν ο ουσιαστικός ηγέτης της οργάνωσης «Εθνική Αντίσταση» και ο αρχηγός του ΛΑΟΣ (Λαϊκός Αντιστασιακός Οργανισμός Σαμποτάζ), που ήταν η πιο δυναμική ομάδα της οργάνωσης. Μετά τη λιποταξία του, κατέφυγε μυστικά για μικρό διάστημα στην Κύπρο και, μετά την επιστροφή του στην Αθήνα, οργάνωσε την περίφημη απόπειρα δολοφονίας του αρχηγού της δικτατορίας, Γεωργίου Παπαδόπουλου, την οποία και επιχείρησε στις 13 Αυγούστου 1968 στη λεωφόρο Αθηνών - Σουνίου, κοντά στο Λαγονήσι, όπου η πολυτελής βίλα στην οποία διέμενε ο δικτάτορας.

Η απόπειρα έγινε με υπονόμευση του δρόμου και την πυροδότηση έκανε ο ίδιος ο Παναγούλης. Η αποτυχία του εγχειρήματος οφειλόταν σε έλλειψη συντονισμού. Ο Παναγούλης συνελήφθη κρυμμένος στα βράχια της παραλίας και οδηγήθηκε στο κρατητήριο της ΕΣΑ, όπου βασανίστηκε με απάνθρωπη σκληρότητα για να καταδώσει τους συνεργάτες του. Άντεξε με απαράμιλλη γενναιότητα τα βασανιστήρια, χωρίς να ομολογήσει απολύτως τίποτε.

Όπως σημειώνει η ιταλίδα δημοσιογράφος Οριάνα Φαλάτσι στη συνέντευξή της με τον Αλέξανδρο Παναγούλη μετά την απελευθέρωσή του, η ενέργειά του αυτή του ήταν μία πολιτική πράξη εναντίον της δικτατορίας. «Δεν επιδίωξα να σκοτώσω έναν άνθρωπο. Δεν είμαι ικανός να σκοτώσω έναν άνθρωπο. Επιδίωξα να σκοτώσω έναν τύραννο» της είπε.

Στις 17 Νοεμβρίου 1968 καταδικάσθηκε σε θάνατο από το Στρατοδικείο Αθηνών και σε ποινές φυλάκισης 11 συγκατηγορούμενοί του, μέλη της οργάνωσης «Εθνική Αντίσταση», ανάμεσα στα οποίους οι μετέπειτα υπουργοί του ΠΑΣΟΚ Λευτέρης Βερυβάκης και Στάθης Γιώτας. Η θανατική ποινή δεν εκτελέστηκε, χάρη στην κινητοποίηση της διεθνούς κοινής γνώμης (διαμαρτυρίες κομμάτων και οργανώσεων, λαϊκές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας σε όλο τον κόσμο, διαβήματα κυβερνήσεων, εκκλήσεις προσωπικοτήτων όπως του Πάπα Παύλου του 6ου και του γενικού γραμματέα του ΟΗΕ Ου Θαντ).

Παρέμεινε, ωστόσο, για πέντε χρόνια έγκλειστος στις στρατιωτικές φυλακές Μπογιατίου. Στις 5 Ιουνίου 1969 δραπέτευσε μαζί με τον δεσμοφύλακά του Γιώργο Μωράκη, αλλά συνελήφθη μετά τρεις ημέρες, προδομένος από έναν εξάδελφό του, ο οποίος εισέπραξε την αμοιβή της επικήρυξής του. Κλείστηκε στην απομόνωση στις φυλακές Μπογιατίου, απ’ όπου επιχείρησε ακόμη δύο φορές να δραπετεύσει, δείχνοντας έτσι τις ακατάλυτες δυνάμεις που έκρυβε μέσα του. Η περήφανη και ασυμβίβαστη στάση του έναντι στους στρατοδίκες της χούντας και τους βασανιστές του τον ανέδειξαν σε ηρωική μορφή τού αντιδικτατορικού αγώνα. Ο ηρωισμός του και η ανδρεία του αναγνωρίστηκαν και από τους ίδιους τους βασανιστές του.

Τον Αύγουστο του 1973, στο πλαίσιο των μέτρων φιλελευθεροποίησης του δικτατορικού καθεστώτος, επωφελήθηκε της γενικής αμνηστίας που χορηγήθηκε στους πολιτικούς κρατούμενους και αυτοεξορίστηκε στη Φλωρεντία, όπου φιλοξενήθηκε από τη σύντροφο και βιογράφο του Οριάνα Φαλάτσι (1929 - 2006). Του μέτρου επωφελήθηκε και ο μικρός του αδελφός Στάθης Παναγούλης, που ακολούθησε πολιτική καριέρα στη μεταπολίτευση (ΠΑΣΟΚ, ΕΣΠΕ, ΚΚΕ, Συνασπισμός, Πολιτική Άνοιξη, ΔΗΚΚΙ, ΣΥΡΙΖΑ).

Στις πρώτες μεταπολιτευτικές εκλογές του Νοεμβρίου του 1974, ο Αλέκος Παναγούλης εξελέγη βουλευτής στη Β' Αθηνών με το κόμμα τής Ενώσεως Κέντρου - Νέων Δυνάμεων (ΕΚΝΔ), διάδοχο σχήμα της προδικτατορικής Ενώσεως Κέντρου (ΕΚ). Αρνήθηκε συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, για τον οποίον είχε αρνητική γνώμη. Τον Απρίλιο του 1976 διαφώνησε με την πολιτική τού κόμματός του κι έγινε ανεξάρτητος.

Την Πρωτομαγιά του 1976 βρήκε τραγικό θάνατο κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες στη Λεωφόρο Βουλιαγμένης, στο ύψος του Αγίου Δημητρίου, όταν το αυτοκίνητο που οδηγούσε εξετράπη της πορείας του κι έπεσε σ’ ένα υπόγειο κατάστημα. Ο Τύπος της εποχής έγραψε ότι κάποιοι ήθελαν να τον βγάλουν από τη μέση, επειδή είχε στην κατοχή του απόρρητα έγγραφα της δικτατορίας που έδειχναν τις σχέσεις γνωστών πολιτικών προσώπων της μεταπολιτευτικής περιόδου με τη δικτατορία. Τίποτα, όμως, δεν αποδείχθηκε και τα δημοσιεύματα παρέμειναν στο επίπεδο της εικασίας.

Η κηδεία του έγινε στις 5 Μαΐου στο Α’ Νεκροταφείο της Αθήνας και την παρακολούθησε πλήθος κόσμου. Το σεντόνι που σκέπαζε το φέρετρο ήταν κεντημένο από τα χέρια της ηρωίδας μάνας του και σε μία ταινία γραφόταν: «Ο Αλέξανδρος Παναγούλης καταδικάσθηκε σε θάνατο γιατί έψαξε την ελευθερία. Το 1976 πέθανε γιατί έψαξε την αλήθεια και τη βρήκε».

Ο Αλέκος Παναγούλης άφησε πίσω του δυο ποιητικές συλλογές: «Άλλοι θ’ ακολουθήσουν», που βραβεύθηκε με το Διεθνές Βραβείο του Βιαρέτζιο και «Μέσα από φυλακή σας γράφω στην Ελλάδα», που τιμήθηκε με το Λογοτεχνικό Βραβείο της Αντιφασιστικής Αντίστασης στην Ιταλία. Πολλά από τα ποιήματά του γράφτηκαν κατά τη διάρκεια της φυλάκισής του.


  Ισίδωρος (Σιδέρης) Ισιδωρόπουλος, έλληνας μαθητής, που σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια καταδίωξής του από την αστυνομία, επειδή προέβαινε σε παράνομη αφισοκόλληση. Οι αντιεξουσιαστές τον θεωρούν ως το πρώτο θύμα της Μεταπολίτευσης. (Γεν. 1960)

Ο θάνατος ενός «Μαχητή»

Ο 18χρονος μαθητής Σιδέρης Ισιδωρόπουλος

Ο 18χρονος μαθητής Σιδέρης Ισιδωρόπουλος

Ο 18χρονος μαθητής Σιδέρης (Ισίδωρος) Ισιδωρόπουλος, μέλος της οργάνωσης «Κ.Ο. Μαχητής» έχασε τη ζωή του την Πρωτομαγιά του 1976. Την προηγουμένη είχε παρασυρθεί από ένα αυτοκίνητο στην οδό Πειραιώς, στην προσπάθειά του να αποφύγει τους αστυνομικούς που τον καταδίωκαν για παράνομη αφισοκόλληση. Οι αντιεξουσιαστές τον θεωρούν ως το πρώτο θύμα της Μεταπολίτευσης.

Ο νεαρός ήταν μέλος της «Μαθητικής Πρωτοπορίας» και της κομουνιστικής οργάνωσης «Μαχητής», μιας ομάδας της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, που είχε ιδρυθεί κατά τη διάρκεια της δικτατορίας από μέλη της ΕΔΑ και της Νεολαίας Λαμπράκη. Τις απογευματινές ώρες της 30ης Απριλίου, μαζί με τον ομοϊδεάτη του Στυλιανό Μπογιατζή, τοιχοκολλούσε αφίσες στην οδό Πειραιώς για τη συγκέντρωση οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, που ήταν προγραμματισμένη για την επομένη, στο πλαίσιο της Εργατικής Πρωτομαγιάς, αλλά είχε απαγορευτεί από την αστυνομία.

Τους αντιλήφθηκε μία αστυνομική περίπολος και τους καταδίωξε. Ο Σιδέρης κατέβηκε στο οδόστρωμα της οδού Πειραιώς και με σλάλομ ανάμεσα στα διερχόμενα αυτοκίνητα προσπάθησε να ξεφύγει από τους διώκτες του. Όμως για κακή του τύχη ένα ιδιωτικό αυτοκίνητο με αριθμό κυκλοφορίας ΒΒ-4347 και οδηγό τον Ιωάννη Δικαιάκο τον παρέσυρε και τον τραυμάτισε βαριά, στη διασταύρωση των οδών Πειραιώς και Δεληγεώργη. Διακομίστηκε σε νοσοκομείο, όπου άφησε την τελευταία του πνοή, ανήμερα την Πρωτομαγιά. Η κηδεία του έγινε την επομένη στο νεκροταφείο των Σουρμένων σε κλίμα οδύνης, αλλά και αγωνιστικού παλμού από εκατοντάδες ομοϊδεάτες του.

Στις 4 Μαΐου η Κ.Ο. Μαχητής και άλλες οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς οργάνωσαν μαχητική διαδήλωση στη μνήμη του. Σε 8.000 υπολογίστηκαν οι συγκεντρωμένοι στο Πολυτεχνείο, οι οποίοι πορεύθηκαν διαμέσου των οδών Πατησίων, Αιόλου, Σταδίου και Βασιλέως Γεωργίου κι έφθασαν μπροστά από τη Βουλή. Επιχείρησαν να καταθέσουν ένα κόκκινο στεφάνι και μία μεγάλη φωτογραφία του Σιδέρη στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, αλλά δεν τους επετράπη από την αστυνομία, η οποία είχε αποκλείσει με δυνάμεις της το χώρο του κοινοβουλίου. Οι συγκεντρωμένοι παρέμειναν στην Πλατεία Συντάγματος επί τρίωρο και στη συνέχεια διαλύθηκαν ήσυχα.

Τα συνθήματα που ακούστηκαν στη διαδήλωση ήταν: «Κάτω η Νέα Τρομοκρατία», «Σιδέρη ζεις, εσύ μας οδηγείς», «Πέτρουλας, Λαμπράκης, Παναγούλης, Σιδέρης, ένας στο χώμα χιλιάδες στον αγώνα», «Έπεσε για την Κοτζιά, την Πρωτομαγιά» και «Έξω οι Αμερικάνοι».

Στις 18 Μαΐου ο πατέρας του Σιδέρη, Δημήτρης Ισιδωρόπουλος, υπέβαλε μήνυση κατ’αγνώστων αστυνομικών για ανθρωποκτονία από πρόθεση, η οποία δεν ευδοκίμησε.

πηγη: www.sansimera.gr 

 

     
    © Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου