Loading...

Κατηγορίες

Πέμπτη 30 Αύγ 2018
Πέμπτη 30 Αυγούστου 2018
Κλίκ για μεγέθυνση
Πέμπτη 30 Αυγούστου 2018
 
Ανατολή Ήλιου: 06:52 – Δύση Ήλιου: 19:59
  • Διεθνής Ημέρα Εξαφανισμένων
  • Γιορτάζουν:  Αλέξανδρος, Αλεξάνδρα, Ευλάλιος, Ευλαλία

Σαν Σήμερα...

π.Χ.
30

Καισαρίων

Το ποίημα αυτό είναι αφιερωμένο στον Καισαρίωνα, τον τελευταίο βασιλιά της δυναστείας των Πτολεμαίων, που πέθανε άδοξα στα 17 του χρόνια. Γράφτηκε από τον Κωνσταντίνο Καβάφη το 1914 και πρωτοδημοσιεύτηκε το 1918.

Εν μέρει για να εξακριβώσω μια εποχή,
εν μέρει και την ώρα να περάσω,
την νύχτα χθες πήρα μια συλλογή
επιγραφών των Πτολεμαίων να διαβάσω…

Οι άφθονοι έπαινοι κ’ οι κολακείες
εις όλους μοιάζουν. Όλοι είναι λαμπροί,
ένδοξοι, κραταιοί, αγαθοεργοί·
καθ’ επιχείρησίς των σοφοτάτη!
Αν πης για τες γυναίκες της γενιάς - κι αυτές,
όλες η Βερενίκες κ’ οι Κλεοπάτρες θαυμαστές!

Όταν κατόρθωσα την εποχή να εξακριβώσω
θ’ άφηνα το βιβλίο αν μια μνεία μικρή,
κι ασήμαντη, του βασιλέως Καισαρίωνος
δεν είλκυε την προσοχή μου αμέσως...

Α, να· ήρθες συ, με την αόριστη
γοητεία σου!.. Στην ιστορία λίγες
γραμμές μονάχα βρίσκονται για σένα -
κ’ έτσι πιο ελεύθερα σ’ έπλασα μες στον νου μου…
Σ’ έπλασα ωραίο κ’ αισθηματικό.
Η τέχνη μου στο πρόσωπό σου δίνει
μιαν ονειρώδη συμπαθητική εμορφιά…
Και τόσο πλήρως σε φαντάσθηκα,
που χθες την νύχτα, αργά, σαν έσβηνεν
η λάμπα μου - άφησα επίτηδες να σβήνη -
εθάρρεψα που μπήκες μες στην κάμαρά μου,
με φάνηκε που εμπρός μου στάθηκες, ως θα ήσουν
μες στην κατακτημένην Αλεξάνδρεια,
χλομός και κουρασμένος, ιδεώδης εν τη λύπη σου,
ελπίζοντας ακόμη να σε σπλαχνισθούν,
οι φαύλοι που ψιθύριζαν το πολυκαισαρίη…

Πτολεμαίος ΙΕ’
47 π.Χ. – 30 π.Χ.


Ο τελευταίος βασιλιάς της δυναστείας των Πτολεμαίων, που κυβέρνησε την Αίγυπτο για περίπου 300 χρόνια (328 π.Χ. - 30 π.Χ.). Ήταν περισσότερο γνωστός ως Καισαρίων (μικρός Καίσαρας). Ο πρόγονός του και ιδρυτής της δυναστείας Πτολεμαίος Α' Σωτήρ ήταν στρατηγός του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Ο Πτολεμαίος Φιλοπάτωρ Φιλομήτωρ Καίσαρ, όπως ήταν ο πλήρης τίτλος του ονόματός του, γεννήθηκε στις 23 Ιουνίου του 47 π.Χ. και ήταν καρπός του έρωτα του Ιουλίου Καίσαρα με τη βασίλισσα της Αιγύπτου Κλεοπάτρα Ζ'. Το 48 π.Χ, ο Ρωμαίος στρατηλάτης βρισκόταν στην Αλεξάνδρεια για να μεσολαβήσει ως επιδιαιτητής στη δυναστική διαμάχη που είχε ξεσπάσει στην Αίγυπτο μεταξύ της Κλεοπάτρας και του αδελφού της Πτολεμαίου ΙΓ'.

Δύο χρόνια αργότερα, το 46 π.Χ, η Κλεοπάτρα επισκέφθηκε τη Ρώμη και ο Ιούλιος Καίσαρ αναγνώρισε επίσημα τον Καισαρίωνα ως γιο του. Ο ίδιος ήταν νυμφευμένος με την Καλπουρνία (την τρίτη σύζυγό του), αλλά δεν είχαν παιδιά. Στόχος της Κλεοπάτρας ήταν να καταστήσει τον Καισαρίωνα διάδοχο του Ιουλίου Καίσαρα, σε μια περίοδο που η Ρώμη μετασχηματιζόταν σε αυτοκρατορία.

Το 44 π.Χ, ο Ιούλιος Καίσαρ δολοφονείται από τον Κάσσιο και τον Βρούτο και η Κλεοπάτρα αναγκάζεται να εγκαταλείψει τη Ρώμη. Λίγο αργότερα πεθαίνει και ο συμβασιλέας αδελφός της Πτολεμαίος ΙΔ' και ο τρίχρονος Καισαρίων τον διαδέχεται στο αξίωμα.

Το 41 π.Χ. η Κλεοπάτρα ενώνει τις τύχες της με τον Μάρκο Αντώνιο, εταίρο της τριανδρίας που κυβερνούσε τη Ρώμη. Μετά τις εμφύλιες διαμάχες και τη συντριπτική ήττα του Αντωνίου στο Άκτιο το 31 π.Χ. από τον εταίρο του στην τριανδρία Οκταβιανό (τον μετέπειτα Αύγουστο), η Κλεοπάτρα για να προφυλάξει τον Καισαρίωνα, τον έστειλε στην Ινδία μέσω Αιθιοπίας, όπως αναφέρει ο Πλούταρχος.

Το 30 π.Χ. ο Οκταβιανός καταλαμβάνει χωρίς δυσκολία την Αίγυπτο και οι δύο εραστές, Αντώνιος και Κλεοπάτρα, αυτοκτονούν. Θέλοντας να διασφαλίσει τη μελλοντική του εξουσία, ο Οκταβιανός πείθει τον έφηβο πλέον Καισαρίωνα να επιστρέψει στην Αλεξάνδρεια και στις 30 Αυγούστου του 30 π.Χ. δίνει εντολή να τον δολοφονήσουν. Ο Πλούταρχος αναφέρει ότι στην απόφασή του αυτή τον επηρέασε ο μυστικοσύμβουλός του Άρειος Δίδυμος, που του είπε «ουκ αγαθόν πολυκαισαρίη», εννοώντας ότι δύο Καίσαρες δεν χωράνε στη Ρώμη. Έτσι, εκλείπει και ο τελευταίος γόνος της δυναστείας των Πτολεμαίων και η Αίγυπτος γίνεται ρωμαϊκή επαρχία.


Γεγονότα

 


μ.Χ.
1832
Υπογράφεται το Πρωτόκολλο του Λονδίνου, με το οποίο ορίζονται τα ελληνοτουρκικά σύνορα στη γραμμή Αμβρακικού - Παγασητικού κόλπου, με την επιδίκαση στην Ελλάδα του Ζητουνίου (Λαμίας), ενώ απορρίπτονται τα αιτήματα των Κρητικών και των κατοίκων της Σάμου για ένωση με την Ελλάδα.
1918
Ο σοβιετικός ηγέτης Βλαντιμίρ Λένιν πυροβολείται και τραυματίζεται κατά τη διάρκεια ομιλίας του σε εργοστάσιο της Μόσχας. Στη δολοφονική απόπειρα πρωτοστατούν οι αδελφές Φάνια και Ντόρα Καπλάν, αμφότερες μέλη του Σοσιαλιστικού Επαναστατικού Κόμματος.

Η δολοφονική απόπειρα κατά του Λένιν

Σε μια περίοδο κατά την οποία η Οκτωβριανή Επανάσταση προσπαθούσε να παγιώσει την εξουσία της στη νεοσύστατη Σοβιετική Ένωση, ο ηγέτης της Βλαντιμίρ Ουλιάνωφ, γνωστότερος ως Λένιν, έπεφτε θύμα δολοφονικής επίθεσης στη Μόσχα.

Στις 30 Αυγούστου του 1918 ο Λένιν ολοκλήρωσε μια ομιλία του σε εργοστάσιο της σοβιετικής πρωτεύουσας. Τη στιγμή που ήταν έτοιμος να επιβιβαστεί στο αυτοκίνητο που θα τον μετέφερε πίσω στο Κρεμλίνο, μια μικροκαμωμένη γυναίκα τον πλησίασε και του ζήτησε το λόγο για τη διακυβέρνηση της χώρας. Προτού ο Λένιν της απαντήσει, αυτή τον πυροβόλησε τρεις φορές.

Δύο από τις σφαίρες βρήκαν τον στόχο, η μία σφηνώθηκε στον πνεύμονα του Λένιν και η άλλη στον ώμο του. Η τρίτη τρύπησε το κασκέτο του χωρίς να αγγίξει κάποιο ζωτικό όργανο. Ο βαριά τραυματισμένος Λένιν μεταφέρθηκε αμέσως στο Κρεμλίνο. Για λόγους ασφαλείας, οι γιατροί πραγματοποίησαν επί τόπου την επέμβαση για την αφαίρεση των βολίδων και όχι σε κάποιο νοσοκομείο.

Δράστης της απόπειρας ήταν η Φάνια Καπλάν, μία 35χρονη εβραία από φτωχή πολυμελή οικογένεια. Συνελήφθη αμέσως και οδηγήθηκε στα κρατητήρια της ΤσεΚά, της πανίσχυρης μυστικής αστυνομίας των Μπολσεβίκων, προδρόμου της γνωστής μας Κα-Γκε-Μπε.

Φάνια Καπλάν

Στους πράκτορες που την ανέκριναν δήλωσε αβίαστα ότι προσπάθησε να σκοτώσει τον Λένιν, επειδή τον θεωρούσε «προδότη της επανάστασης», όταν έκλεισε την Καταστατική Συνέλευση, στην οποία πλειοψηφούσαν οι Σοσιαλεπαναστάτες (Εσέρους), τους οποίους υποστήριζε. Το Σοσιαλεπαναστατικό Κόμμα, μεγάλος αντίπαλος των Μπολσεβίκων, ήταν μια μη μαρξιστική σοσιαλδημοκρατική παράταξη με σημαντική απήχηση στην αγροτιά της Ρωσίας.

Η Φάνια Καπλάν δεν ήταν μια τυχαία γυναίκα. Από μικρή στον αντιτσαρικό αγώνα κατηγορήθηκε το 1906 ως συνεργός στη δολοφονία ενός αξιωματούχου του καθεστώτος και καταδικάσθηκε σε ισόβια καταναγκαστικά έργα στη Σιβηρία. Εξέτισε 12 χρόνια από την ποινή της και αποφυλακίστηκε μετά τη Φεβρουαριανή Επανάσταση του 1917, που κατέλυσε την τσαρική εξουσία και έφερε στην εξουσία τον ομοϊδεάτη της Αλεξάντρ Κερένσκι.

Η Καπλάν καταδικάσθηκε σε θάνατο με συνοπτικές διαδικασίες και εκτελέστηκε από τον ναύτη Πάβελ Μάλκοφ στις 3 Σεπτεμβρίου 1918. Ο Λένιν, παρά τη σοβαρότητα των τραυμάτων του, επέζησε. Η υγεία του, όμως, κλονίστηκε σημαντικά και έξι χρόνια μετά, μια σειρά αλλεπάλληλων εγκεφαλικών επεισοδίων τον οδήγησαν στον θάνατο.

Η απόπειρα δολοφονίας του Λένιν και η δολοφονία του Μοϊζέι Ουρίτσκυ, ενός εξέχοντος στελέχους της ΤσεΚα, σηματοδότησε την έναρξη μιας περιόδου της σοβιετικής ιστορίας, που αποκλήθηκε «Ερυθρά Τρομοκρατία». Υπολογίζεται ότι μέσα σε ένα χρόνο πάνω από 6.000 αντίπαλοι του κομμουνιστικού καθεστώτος συνελήφθησαν και εκτελέστηκαν χωρίς δίκη, ανάμεσά τους και 800 σοσιαλιστές.

Φάνια Καπλάν
1890 – 1918

Η ρωσίδα επαναστάτρια Φάνια Καπλάν

Η ρωσίδα επαναστάτρια Φάνια Καπλάν

Η Φάνια Καπλάν ήταν ρωσίδα επαναστάτρια, που έμεινε στην ιστορία επειδή αποπειράθηκε να δολοφονήσει τον ηγέτη της «Οκτωβριανής Επανάστασης» Βλαντιμίρ Λένιν ως προδότη της επανάστασης. Συνελήφθη και εκτελέστηκε.

Η Φέιγκα Χαΐμοβνα Ρόϊτμπλατ, όπως ήταν το πραγματικό της όνομα, γεννήθηκε στις 10 Φεβρουαρίου 1890 στην επαρχία Βολχίνιαν της Ρωσικής Αυτοκρατορίας (σήμερα η περιοχή ανήκει στην Ουκρανία). Ήταν ένα από τα επτά παιδιά μιας φτωχής εβραϊκής οικογένειας.

Σε νεαρή ηλικία εντάχθηκε στο Κόμμα των Σοσιαλεπαναστών, γνωστών και ως Εσέρων, και στα 16 της χρόνια πήρε μέρος σε μια βομβιστική ενέργεια εναντίον τσαρικού στόχου. Συνελήφθη και καταδικάσθηκε σε ισόβια δεσμά, τα οποία άρχισε να εκτίει σε διάφορες φυλακές της Σιβηρίας.

Αποφυλακίστηκε στις 3 Μαρτίου 1917, μετά τη «Φεβρουαριανή Επανάσταση», που γκρέμισε το τσαρικό καθεστώς και εγκαθίδρυσε ένα θνησιγενές δημοκρατικό καθεστώς. Συμμετείχε στην «Οκτωβριανή Επανάσταση», που ανέτρεψε την κυβέρνηση του σοσιαλδημοκράτη Κερένσκι και ξεκίνησε την οικοδόμηση του κομμουνισμού στην αχανή Ρωσική επικράτεια.

Οι Σοσιαλεπαναστάτες, σύμμαχοι των Μπολσεβίκων του Λένιν για κάποιο διάστημα, ήλθαν σε ρήξη μαζί τους και μάλιστα οργάνωσαν κίνημα εναντίον τους τον Ιούλιο του 1918, επειδή ήταν αντίθετοι στη Συνθήκη του Μπρεστ - Λιτόφσκ, με την οποία η Ρωσία συνήψε συνθήκη ειρήνης με τις Κεντρικές Δυνάμεις και αποσύρθηκε από τα πεδία των μαχών του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Τότε γεννήθηκε η ιδέα στην Φάνια Καπλάν να δολοφονήσει τον Λένιν ως προδότη της επανάστασης. Πραγματοποίησε το σχέδιο της στις 30 Αυγούστου 1918, αμέσως μετά την ομιλία του Λένιν σ’ ένα εργοστάσιο της Μόσχας. Τον πυροβόλησε με ένα πιστόλι και τον τραυμάτισε σοβαρά. Συνελήφθη επί τόπου και ανακρίθηκε από τη μυστική αστυνομία του καθεστώτος ΤσεΚά (πρόδρομο της Κα-Γκε-Μπε). Κατά τη διάρκεια της ανάκρισης δήλωσε ότι ενήργησε μόνη της και ότι παραμένει πιστή στην Επανάσταση, αλλά ανέφερε ότι ο Λένιν πρόδωσε τις αρχές της.

Αφού οι αρχές πείστηκαν ότι δεν υπήρχε συνωμοσία και ότι η Φάνια Καπλάν ενήργησε μόνη της, την εκτέλεσαν με μια σφαίρα στον αυχένα στις 3 Σεπτεμβρίου 1918. Τη διαταγή έδωσε ο 33χρονος Γιάκοβ Σβερντλόφ - ηγετικό στέλεχος των Μπολσεβίκων και εβραϊκής καταγωγής ο ίδιος όπως και η Καπλάν - που, σύμφωνα με μια εκδοχή, είχε διατάξει την εκτέλεση του τσάρου Αλέξανδρου Β’ και της οικογένειάς του λίγες εβδομάδες νωρίτερα.

Βλαντίμιρ Λένιν
1870 – 1924

Ρώσος πολιτικός, ο εμπνευστής και ο ηγέτης της «Οκτωβριανής Επανάστασης» του 1917. Θεωρείται ένας από τους επιδραστικότερους πολιτικούς ηγέτες στην ιστορία της ανθρωπότητας. Υπήρξε ο δημιουργός και ο πρώτος ηγέτης της Σοβιετικής Ένωσης, καθώς και ο ιδρυτής της Γ’ Διεθνούς (γνωστή και ως Κόμιντερν), η οποία συσπείρωνε τα κομμουνιστικά κόμματα που ακολουθούσαν τις πολιτικές υποθήκες του. Το συγγραφικό του έργο ξεπερνά τους 55 τόμους και τον κατατάσσει στις σημαντικότερες προσωπικότητες της πολιτικής επιστήμης.

Ο Βλαντίμιρ Ίλιτς Ουλιάνοφ, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε στις 10 Απριλίου 1870 στο Σιμπίρσκ (νυν Ουλιάνοφσκ), μία πόλη 893 χιλιόμετρα ανατολικά της Μόσχας. Ήταν το τρίτο από τα έξι παιδιά μιας πολύ δεμένης και ευτυχισμένης οικογένειας, με γονείς υψηλής παιδείας και καλλιέργειας. Ο πατέρας του ήταν σχολικός επιθεωρητής και η μητέρα του κόρη γιατρού.

Ο νεαρός Βλαδίμηρος ήταν πολύ καλός μαθητής και τίποτε δεν προμήνυε ότι θα γινόταν επαναστάτης, εκτός ίσως από το ότι δήλωνε άθεος. Όλα τα παιδιά της οικογένειας Ουλιάνοφ στράφηκαν στο επαναστατικό κίνημα, όπως και άλλα μέλη της ρωσικής ιντελιγκέντσιας, από την οποία το τσαρικό σύστημα στερούσε δικαιώματα και ελευθερίες.

Δύο γεγονότα σημάδεψαν τη ζωή του νεαρού παιδιού: η απειλή απόλυσης του πατέρα του, λίγο πριν από τον πρόωρο θάνατό του, και η εκτέλεση του μεγαλύτερου αδερφού του, επειδή ανήκε σε επαναστατική οργάνωση που συνωμοτούσε κατά του τσάρου. Αίφνης, στην ηλικία των 17 ετών, ο Λένιν έγινε ο επικεφαλής της οικογένειάς του, η οποία έφερε πλέον το στίγμα ότι είχε αναθρέψει έναν «εγκληματία κατά του κράτους».

Το φθινόπωρο του 1887 άρχισε να σπουδάζει νομικά στο Πανεπιστήμιο του Καζάν, αλλά τρεις μήνες μετά αποβλήθηκε από τη σχολή για επαναστατική δράση και εξαναγκάστηκε από την τσαρική αστυνομία να ζήσει για δύο χρόνια υπό περιορισμό στην κατοικία του παππού του στο χωριό Κακούσκινο. Σε αυτό το διάστημα, ο Λένιν ήρθε σε επαφή με τους εξόριστους επαναστάτες και διάβασε το «Κεφάλαιο» του Μαρξ.

Με τα πολλά, το κράτος πείστηκε να τον αφήσει να τελειώσει τις σπουδές του και να του επιτρέψει να δικηγορήσει στην Αγία Πετρούπολη. Σύντομα, όμως, εξορίστηκε για τρία χρόνια στη Σιβηρία, λόγω της επαναστατικής δραστηριότητάς του. Εκεί πήρε το επαναστατικό ψευδώνυμο «Λένιν» (από την ονομασία του ποταμού Λένα) και νυμφεύθηκε τη συναγωνίστριά του Ναντέζντα Κρούπσκαγια (1869-1939).

Μετά τη λήξη της εξορίας του το 1900 κατέφυγε στο Μόναχο, όπου εξέδιδε μαζί με άλλους το περιοδικό «Ίσκρα» («Σπίθα»). Ήρθε σε ρήξη με όσους πίστευαν ότι ο μαρξισμός δεν ήταν εφαρμόσιμος στην αγροτική Ρωσία, επειδή δεν υπήρχε προλεταριάτο, δηλαδή βιομηχανική εργατική τάξη, και με όσους θεωρούσαν ότι έπρεπε πρώτα να γίνει μία επανάσταση της μπουρζουαζίας (αστικής τάξης) και να ακολουθήσει η επανάσταση του προλεταριάτου.

Ο Λένιν υποστήριζε ότι η κατάσταση ήταν ώριμη για την εκδήλωση μιας σοσιαλιστικής επανάστασης, διότι στη Ρωσία υπάρχει καπιταλισμός, συνεπώς υπάρχει και η ρωσική εργατική τάξη, που είναι η κινητήρια δύναμη της επανάστασης. Αυτό που χρειάζεται είναι ένα «κόμμα ενός νέου τύπου», το οποίο πρέπει να είναι οργανωμένο γύρω από ένα πυρήνα πεπειραμένων επαγγελματιών επαναστατών και να διέπεται από τον «δημοκρατικό συγκεντρωτισμό» και την απόλυτη κομματική πειθαρχία. «Δώστε μας μια οργάνωση επαναστατών και θα αναποδογυρίσουμε τη Ρωσία» διατυμπάνιζε.

Όταν το 1898 ιδρύθηκε το Ρωσικό Σοσιαλδημοκρατικό Εργατικό Κόμμα (μετέπειτα Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης), η πλευρά του Λένιν αποκαλέστηκε «μπολσεβίκοι» (δηλαδή, πλειοψηφούντες) και η άλλη «μενσεβίκοι» (μειοψηφούντες). Σύμφωνα με τα λόγια ενός μενσεβίκου, «δεν υπήρχε άλλος άνθρωπος τόσο απορροφημένος από την επανάσταση 24 ώρες το 24ωρο, που δεν σκεφτόταν άλλο από την επανάσταση και που ακόμη και στον ύπνο τον ονειρευόταν την επανάσταση».

Όταν ξέσπασε ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, το 1914, ο Λένιν προέτρεψε τους σοσιαλιστές να «μετατρέψουν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο σε εμφύλιο», λέγοντάς τους ότι ο εχθρός δεν ήταν ο εργάτης στο απέναντι χαράκωμα, αλλά οι καπιταλιστές συμπατριώτες τους. Τελικά, τον Μάρτιο του 1917 ο αποκαμωμένος από τον πόλεμο ρωσικός λαός ανέτρεψε τον τσάρο Νικόλαο Β’. Την εξουσία ανέλαβε μία προσωρινή κυβέρνηση, αποτελούμενη από φιλελεύθερους και σοσιαλδημοκράτες πολιτικούς. Ο Λένιν επέστρεψε στη Ρωσία ένα μήνα αργότερα, χαρακτήρισε «ιμπεριαλιστική» τη νέα κυβέρνηση και απαίτησε να παραδώσει την εξουσία στα Σοβιέτ, τα συμβούλια εκπροσώπων των εργατών, στρατιωτών και αγροτών.

Οι ιδέες του περί επιβολής μιας «δικτατορίας του προλεταριάτου» είχαν όλο και μεγαλύτερη απήχηση. Στις 26 Οκτωβρίου 1917 οι στρατιώτες, που είχαν συνταχθεί με τους Μπολσεβίκους του Λένιν, καταλαμβάνουν τα χειμερινά ανάκτορα της Αγίας Πετρούπολης και ανατρέπουν την προσωρινή κυβέρνηση του σοσιαλδημοκράτη Αλεξάντρ Κερένσκι (1881-1970). Η εξουσία περνά στα Σοβιέτ και ο Λένιν εκλέγεται πρόεδρος της επαναστατικής κυβέρνησης.

Ως ηγέτης, πλέον, της Ρωσίας, ο Λένιν αντιμετώπισε μεγάλες δυσκολίες από τον αιματηρό εμφύλιο μεταξύ Κόκκινων (κομμουνιστών) και Λευκών (φιλοτσαρικών), που διάρκεσε σχεδόν τρία χρόνια και την απόπειρα δολοφονίας του από τη Φάνι Καπλάν το 1918 ως την κατεστραμμένη οικονομία της αχανούς χώρας του. Κατόρθωσε, όμως, να τις ξεπεράσει, χάρη στις αναμφισβήτητες πολιτικές του ικανότητες. Για να αντιμετωπίσει τους αντιπάλους του, όμως, κατέφευγε σε σκληρά μέτρα και στην καταδίωξη κάθε αντιφρονούντος.

Το 1921 άρχισε να συνειδητοποιεί ότι οι σκληρές μέθοδοι του «πολεμικού κομμουνισμού» δεν μπορούν να διατηρηθούν μετά την αποκατάσταση της ειρήνης. Χωρίς την εισροή κεφαλαίων δεν ήταν δυνατή η πραγματοποίηση του εκβιομηχανισμού της χώρας κι επομένως η θεμελίωση του σοσιαλισμού. Γι’ αυτό ήταν αναγκαίο να επανέλθει ένας τύπος καπιταλιστικής οικονομίας σε ορισμένους τομείς και για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Η «Νέα Οικονομική Πολιτική» (ΝΕΠ), που εισηγήθηκε τον Μάρτιο του 1921, είχε ευεργετικά αποτελέσματα στη σοβιετική οικονομία.

Το 1922 ο Στάλιν ανέλαβε γενικός γραμματέας του κόμματος κι επιδόθηκε στη συγκέντρωση όλων των εξουσιών στα χέρια του. Ο Λένιν προσπάθησε να ανακόψει αυτές τις τάσεις, αλλά αρρώστησε βαριά. Στην πολιτική «διαθήκη του», όπως αποκαλείται το κείμενο που υπαγόρευσε στη γραμματέα του στα τέλη του 1923 ή στις αρχές του 1924, εξέφρασε το φόβο του για τη σταθερότητα του κόμματος υπό την ηγεσία ισχυρών, αλλά ολότελα διαφορετικών προσωπικοτήτων, όπως ήταν ο Στάλιν και ο Τρότσκι.

Το πρωί της 21ης Ιανουαρίου 1924 υπέστη ένα ακόμα εγκεφαλικό επεισόδιο και ο ασθενικός οργανισμός του δεν άντεξε. Πέθανε το ίδιο βράδυ στο Γκόρκι, κοντά στη Μόσχα, σε ηλικία 53 ετών.

Χωρίς αμφιβολία, ο Λένιν υπήρξε μέγας οργανωτής και τακτικιστής, βαθύς γνώστης της μηχανορραφίας και της δημαγωγίας. Άκαμπτος, επίμονος, αλλά και προσαρμοστικός στις κρίσιμες στιγμές. Η στάση του απέναντι στη θεωρία του Μαρξ υπήρξε ωφελιμιστική και οπουρτουνιστική. Γνήσιο τέκνο του Μακιαβέλι, προείχε γι’ αυτόν η επιτυχία του σκοπού, και η επιλογή των μέσων τον άφηνε αδιάφορο και ασυγκίνητο. Όσο, όμως, στην πολιτική του ζωή ήταν αδίστακτος και αμοραλιστής, τόσον στην ιδιωτική του ζωή υπήρξε μετριόφρων, λιτός, και στις προσωπικές του σχέσεις συνετός.

1922
Διεξάγεται η τελευταία μάχη της Μικρασιατικής Εκστρατείας στο Ντουμπλουπινάρ, κοντά στο Αφιόν Καραχισάρ, με ήττα των ελληνικών δυνάμεων. Η 30η Αυγούστου εορτάζεται στην Τουρκία ως «Ημέρα της Νίκης».
1929
Η κυβέρνηση Βενιζέλου αναθέτει στο χημικό μηχανικό Αλκιβιάδη Κοκκινάκη, έλληνα πρόσφυγα από τη Ρωσία και πρώην Διοικητή της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας της Αγίας Πετρούπολης, τη μελέτη και οργάνωση Πυροσβεστικής Υπηρεσίας στην Ελλάδα.
1991
Ο αμερικανός αθλητής του μήκους Μάικλ Πάουελ υπερβαίνει τα 8,95 μ. σε αγώνα στο Τόκιο και καταρρίπτει το μυθικό ρεκόρ που κατείχε από το 1968 ο Μπομπ Μπίμον.
2010
Απαισιοδοξία των πολιτών για την πορεία της χώρας και ιστορικά χαμηλά για το δικομματισμό καταγράφει δημοσκόπηση της εταιρείας GPO για το Mega. Στην πρόθεση ψήφου λαμβάνουν: ΠΑΣΟΚ 28,6%, ΝΔ 21,1%, ΚΚΕ 9%, ΛΑΟΣ 6,8%, ΣΥΡΙΖΑ 2,8%, Οικολόγοι Πράσινοι 2,8%, Δημοκρατική Αριστερά 1,7%.

Γεννήσεις

 


μ.Χ.
1797
Μαίρη Σέλεϊ, αγγλίδα συγγραφέας, που διακρίθηκε στη συγγραφή γοτθικών μυθιστορημάτων. («Φράνκενσταϊν») (Θαν. 1/2/1851)
1958
Άννα Πολιτκόφσκαγια, ρωσίδα δημοσιογράφος, δεινή επικρίτρια του Βλαντιμίρ Πούτιν, η οποία δολοφονήθηκε. (Θαν. 7/10/2006)
1972
Κάμερον Ντίαζ, μοντέλο και ηθοποιός από τις ΗΠ

Θάνατοι

 



μ.Χ.
1938
Μαξ Φάκτορ, Μαξ Φάιρσταϊν το πραγματικό όνομά του, ρωσοαμερικανός επιχειρηματίας, ιδρυτής της ομώνυμης εταιρείας καλλυντικών και εφευρέτης του «make up». (Γεν. 1877)

Μαξ Φάκτορ
1877 – 1938

Το όνομα Μαξ Φάκτορ (Max Factor) είναι συνώνυμο με τη γυναικεία ομορφιά σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Με την ομώνυμη βιομηχανία ομορφιάς, που ίδρυσε ο νεαρός ρωσοεβραίος το 1909, έφερε την επανάσταση στο χώρο των καλλυντικών με τις καινοτομίες που εισήγαγε, όπως τα λιπ-γκλος, στικ, σκιές, ψεύτικες βλεφαρίδες και το αδιάβροχο μέικ-απ. Άλλωστε, ο Μαξ Φάκτορ ήταν αυτός που εισήγαγε τη λέξη μέικ-απ στην κοσμητολογία.

Η ζωή του Μαξ Φάκτορ ή Μαξ Φάιρσταϊν, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, ήταν μια διαρκής περιπέτεια. Γεννήθηκε το 1877 στο Λοτζ της Ρωσίας, που σήμερα ανήκει στην Πολωνία. Ξεκίνησε την καριέρα του στη Μόσχα, φτιασιδώνοντας τις μπαλαρίνες του τσαρικού μπαλέτου. Το 1904, σε ηλικία 27 ετών κι έπειτα από πολλές περιπλανήσεις, καταλήγει στο Λος Άντζελες, όπου ανοίγει το πρώτο του κατάστημα στη θεατρική γειτονιά της πόλης.

Γρήγορα, το όνομά του γίνεται γνωστό, καθώς κερδίζει την εμπιστοσύνη ηθοποιών και της νεοσύστατης τότε κινηματογραφικής βιομηχανίας για τις λύσεις που προτείνει στο μακιγιάζ. Η Τζιν Χάρλοου, η Μπέτι Ντέιβις και όλες οι μεγάλες σταρ του Χόλιγουντ ήταν πελάτισσές του στο σαλόνι ομορφιάς που διατηρούσε κοντά στην περίφημη «Χόλιγουντ Μπούλεβαρντ». Πολλές από τις θεές της μεγάλης οθόνης πόζαραν στις ολοσέλιδες διαφημίσεις του στα περιοδικά της εποχής. Η φίρμα Μάξ Φάκτορ γίνεται παγκόσμια γνωστή σε όλο τον κόσμο και καθορίζει την άποψη για την ομορφιά στον 20ο αιώνα.

Ο Μαξ Φάκτορ έφυγε από τη ζωή στις 30 Αυγούστου του 1938, αφού πρόλαβε με τις λύσεις ομορφιάς που πρότεινε να μεταμορφώσει την απλή γυναίκα σε εκθαμβωτική σταρ ή έστω να της δημιουργήσει την ψευδαίσθηση.

2013
Σέιμους Χίνι, ιρλανδός ποιητής, βραβευμένος με Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1995. (Γεν. 13/4/1939)
2016

Βέρα Τσασλάφσκα
1942 – 2016

Τσέχα γυμνάστρια, από τις σημαντικότερες αθλήτριες της ενόργανης γυμναστικής, με 34 μετάλλια σε μεγάλες διοργανώσεις, τα 22 από τα οποία χρυσά. Ήταν η γυμνάστρια που «εκθρόνισε» από την κορυφή του αθλήματος, την περίφημη Λαρίσα Λατίνινα που αγωνιζόταν με τα «χρώματα» της Σοβιετικής Ένωσης. Οι δυο τους υπήρξαν οι πιο θρυλικές μορφές της ενόργανης γυμναστικής, τις οποίες ίσως μόνο η ρουμάνα Νάντια Κομανέτσι μπόρεσε να τις ξεπεράσει σε δόξα, όχι όμως και στα μετάλλια.

Η Βέρα Τσασλάφσκα γεννήθηκε στην Πράγα στις 3 Μαΐου 1942 κι έκανε το ντεμπούτο της σε μεγάλους αγώνες στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ενόργανης Γυμναστικής του 1958 στη Μόσχα. Σε Ολυμπιακούς Αγώνες συμμετείχε για πρώτη φορά το 1960 στη Ρώμη και κέρδισε το ασημένιο μετάλλιο στο ομαδικό. Ως γυμνάστρια διέθετε εντυπωσιακή παρουσία και κυριάρχησε τα επόμενα χρόνια. Μαζί με τη Λαρίσα Λατίνινα είναι οι μοναδικές στην ιστορία που κατέκτησαν δύο φορές το χρυσό μετάλλιο στο σύνθετο ατομικό των Ολυμπιακών Αγώνων: Η Λατίνινα το 1956 και το 1960 και η Τσασλάφσκα το 1964 και το 1968.

Σε Ολυμπιακούς Αγώνες κατέκτησε συνολικά 11 μετάλλια, εκ των οποίων τα 7 χρυσά και τα 4 ασημένια. Όμως, τα 7 χρυσά είναι όλα σε ατομικά αγωνίσματα κι αυτό παραμένει ρεκόρ στο άθλημα. Ακόμη, είναι η μοναδική αθλήτρια στην ιστορία της ενόργανης γυμναστικής, που κατάφερε στην Ολυμπιακή διαδρομή της να κατακτήσει χρυσό μετάλλιο σε όλα τα όργανα (άλμα, ασύμμετροι ζυγοί, δοκός ισορροπίας και ασκήσεις εδάφους) και στο σύνθετο ατομικό. Ουδείς άλλος αθλητής ή αθλήτρια έχει καταφέρει κάτι τέτοιο μέχρι σήμερα.

Από το 1964 έως και το 1968 υπήρξε αήττητη όπου κι αν αγωνίστηκε και είναι η μόνη που έκλεισε τον κύκλο μιας πλήρους Ολυμπιάδας μόνο με χρυσά μετάλλια στο σύνθετο ατομικό, καθώς νίκησε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, στο Παγκόσμιο και το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα και ξανανίκησε στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Πόλης του Μεξικού. Σε παγκόσμια πρωταθλήματα κατέκτησε 4 χρυσά μετάλλια, 5 ασημένια και 1 χάλκινο και σε ευρωπαϊκά πρωταθλήματα 11 χρυσά, 1 ασημένιο και 1 χάλκινο.

Στην εξωαθλητική της ζωή, η Τσασλάφσκα πρωταγωνίστησε ενεργά στο κίνημα εκδημοκρατισμού της χώρας της και το 1968 δεν δίστασε να βγει μπροστά στα γεγονότα της Πράγας και να υπογράψει το μανιφέστο διαμαρτυρίας των «2000 λέξεων». Μετά την εισβολή των σοβιετικών τανκς στην Τσεχοσλοβακία, που έθεσαν τέρμα στην «Άνοιξη της Πράγας», εκδόθηκε ένταλμα εναντίον της. Για να αποφύγει τη σύλληψη και να μπορέσει να λάβει μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες της ίδιας χρονιάς, αναγκάστηκε να κρυφτεί για δύο μήνες στην ορεινή περιοχή Σούμπερκ.

Λόγω της διεθνούς κατακραυγής, το κομουνιστικό καθεστώς της χώρας της αναγκάστηκε να της χορηγήσει την τελευταία στιγμή την άδεια για να αγωνιστεί στους Ολυμπιακούς της Πόλης του Μεξικού. Κατά την απονομή των μεταλλίων και την ανάκρουση του εθνικού ύμνου της Σοβιετικής Ένωσης για τις νικήτριες του σύνθετου ομαδικού, αρνήθηκε να κοιτάζει τη σοβιετική σημαία και σε μία συμβολική κίνηση, κατέβασε το βλέμμα της προς τα κάτω, γεγονός που πήρε μεγάλες διαστάσεις στην Τσεχοσλοβακία.

Αυτό την κατέστησε «πρόσωπο ανεπιθύμητο» στο καθεστώς Χούζακ και ξεκίνησε ένας κύκλος διώξεων εναντίον της αμέσως μετά την επιστροφή της στην πατρίδα της. Της απαγόρευσαν τα ταξίδια και τις μετακινήσεις, με αποτέλεσμα να τερματιστεί πρόωρα η σπουδαία αθλητική καριέρα της.

Τη δεκαετία του ‘70 περιθωριοποιήθηκε εντελώς, το καθεστώς απαγόρευσε να γίνονται εκδόσεις γύρω από τα αθλητικά επιτεύγματά της, αλλά τη δεκαετία του ‘80 η ΔΟΕ άρχισε να πιέζει την Τσεχοσλοβακία για την ηθική αποκατάσταση της Τσαλάφσκα. Με προσωπικές ενέργειες του τότε προέδρου Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ τής επέτρεψαν να εργαστεί ως προπονήτρια.

Με την πτώση του κομμουνισμού τη δεκαετία του ‘90, ο θρύλος της ζωντάνεψε πάλι, ο λαός της Τσεχίας την ανήγαγε σε σύμβολο, ενώ ήταν ανάμεσα στους συμβούλους που επέλεξε να έχει ο Πρόεδρος Βάτσλαβ Χάβελ. Η Βέρα Τσασλάφσκα τιμήθηκε, τόσο από την πατρίδα της, όσο και από τη ΔΟΕ, με τα ύψιστα μετάλλια, στη συνέχεια διετέλεσε πρόεδρος της Ολυμπιακής Επιτροπής της Τσεχίας και το 1995 εξελέγη μέλος της ΔΟΕ.

Το 1968, αμέσως μετά την λήξη των Ολυμπιακών Αγώνων, παντρεύτηκε τον συμπατριώτη της δρομέας Γιόζεφ Όντλοζιλ, ο οποίος είχε κατακτήσει το αργυρό μετάλλιο στα 1500 μ. Ο γάμος έγινε στην καθεδρικό ναό της Πόλης του Μεξικού κι έλαβε μεγάλη δημοσιότητα. Το ζευγάρι απέκτησε δύο παιδιά και χώρισε το 1987. Το 1993, κατά τη διάρκεια ενός οικογενειακού καυγά, ο γιος της Μάρτιν χτύπησε τον πατέρα του κι αυτός πέφτοντας χτύπησε το κεφάλι του και πέθανε. Το τραγικό συμβάν τής προξένησε κατάθλιψη, την οποία ξεπέρασε ύστερα από πολλά χρόνια.

Η Βέρα Τσασλάφσκα πέθανε στις 30 Αυγούστου 2016, σε ηλικία 74. Ένα χρόνο νωρίτερα είχε διαγνωσθεί με καρκίνο του παγκρέατος, αρρώστια που τελικά την κατέβαλε.

πηγη: www.sansimera.gr

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου