Το 1871 ο Αρθούρος Ρεμπό έγραψε ένα ποίημα με τίτλο «Επτάχρονοι ποιητές» («Les poètes de sept ans»). Ο Θωμάγγελος Πρασσάς, όμως, δεν εμπίπτει σε αυτή την κατηγορία, γιατί είναι ποιητής από τεσσάρων ετών, όπως διαβάζουμε στον πρόλογο της ποιητικής συλλογής του «Το δωμάτιο με τις μέλισσες» (εκδόσεις «Υδροπλάνο», 2019).
Γεννήθηκε στις 24 Ιανουαρίου 2007 και ζει στη Ζάκυνθο. Εχει τελειώσει Αγγλικά, τώρα μαθαίνει Γαλλικά, παίζει πόλο, τένις, ηλεκτρική κιθάρα, είναι πρόεδρος του Δεκαπενταμελούς και ποιητής εξ απαλών ονύχων. Α, ναι, έχει κάνει μαθήματα Ρητορικής και, όταν θα μεγαλώσει, θέλει να γίνει διπλωμάτης…
Λένε πως η ποίηση κατοικεί στους ποιητές, ίσως γι’ αυτό, όταν ο Θωμάγγελος Πρασσάς ήταν τεσσάρων ετών, το 2011, σε μια βόλτα με τους γονείς του στο δάσος, άρχισε να τραγουδάει με έναν δικό του ρυθμό «Τόσο ωραία περνάμε εμείς οι άνθρωποι/ Και όλα τα ονόματα γεννιούνται από την αρχή/ Είναι μια αρχή, μια τόσο ωραία αρχή/ Τόσο γλυκιά και τόσο βιαστική».
Οι γονείς του, εμβρόντητοι, αναρωτιούνταν αν είχε ακούσει σε κάποια παιδική ταινία αυτά τα λόγια, αλλά τελικά δεν ίσχυε κάτι τέτοιο. Οταν τον ρώτησαν «Από πού το έβγαλες αυτό το τραγουδάκι, αγόρι μου;», εκείνος απάντησε: «Από το κεφάλι μου, είναι μέσα μελισσούλες που βουίζουν». Από τότε, όταν έρχονταν οι μέλισσες, ο Θωμάγγελος έλεγε ή, αργότερα, έγραφε κάτι.
Δεν του έκοψε κανείς τη φόρα, αντιθέτως, όπως λέει ο ίδιος: «Στη δασκάλα μου στο Νηπιαγωγείο, την κυρία Τασία [Αναστασία Γραββάνη], οφείλω πολλά. Μας έβαζε και ακούγαμε Ρίτσο και Ελύτη, όχι παιδικά τραγουδάκια, μας διάβαζε Καζαντζάκη. Μας αντιμετώπιζε σαν μεγάλους. Αυτό με βοήθησε πολύ και στον χαρακτήρα που έχω τώρα. Και οι γονείς μου με αντιμετωπίζουν σαν μεγάλο. Είμαστε φίλοι με τον πατέρα μου και τη μητέρα μου».
«Συνέχισες να διαβάζεις;» τον ρωτάμε. «Εδώ είναι λίγο αντιφατικό, γιατί δεν διαβάζω ιδιαίτερα. Ούτε ποίηση ούτε μυθιστορήματα. Στον “Τριγωνοψαρούλη” έχω μείνει», μας λέει. Ομως: «Μπορεί να μη διαβάζω βιβλία, αλλά λατρεύω τις πληροφορίες. Είμαι “πληροφοριοσυλλέκτης”, διαβάζω άρθρα στο ίντερνετ, βλέπω ντοκιμαντέρ. Εκεί μαζεύω λέξεις. Για μένα οι λέξεις είναι ζωντανά πλάσματα, που τις ακούς, τις βλέπεις και μένουν κάπου πίσω στο μυαλό σου βαθιά. Και όταν γράφω μου βγαίνουν, σαν να μου λένε “Είμαι κι εγώ εδώ, βάλε με μέσα”. Κι έτσι τις βάζω».
Οταν οι οθόνες, το 2016, γέμισαν με εικόνες κατατρεγμένων Σύρων, που αναζητούσαν τη σωτηρία στην πόρτα της Ευρώπης, έγραψε:
«Με το που φτάνουν όμως στα σύνορα
βλέπουν χιλιάδες άλλους μετανάστες
να αδημονούν να περάσουν
τον φράχτη της απανθρωπιάς».
Τι όνειρα κάνουν, άραγε, τα παιδιά της ηλικίας του; «Τα όνειρα των παιδιών δεν είναι “ωμά”. Εννοώ, δηλαδή, ότι δεν τα έχουν φτιάξει μόνα τους. Είναι καθοδηγημένα όνειρα, από τους influencers, από τους trapers. Δεν είναι ανεπεξέργαστα όνειρα, γιατί μας θέλουν να είμαστε κοπάδι, να έχουμε ένα σκοπό, πώς θα βγάλουμε λεφτά, να μας έχουν συνέχεια σε ένα “κυνήγι θησαυρού” και να μην είμαστε ευχαριστημένοι τελικά». Σε ένα ποίημά του γράφει χαρακτηριστικά: «Είμαστε λεπτομέρειες και όχι άκομψες/ χοντροκομμένες μάζες».
Τον ρωτάμε πότε γράφει. «Από το Δημοτικό, έγραφα όταν βαριόμουνα. Η έμπνευσή μου ουσιαστικά είναι η βαρεμάρα μου [γελάει]. Βαριέμαι στην τάξη και αρχίζω και γράφω. Βαριέμαι στην ταβέρνα, το ίδιο. Καμιά φορά, παίζω στον υπολογιστή, έρχεται ο πατέρας μου και μου λέει π.χ. “Δεν διάβασες Αρχαία”, και γράφω ένα ποίημα και του το δίνω και εγώ συνεχίζω να παίζω με την ησυχία μου. Το εκμεταλλεύομαι καμιά φορά αυτό το ταλέντο [γελάει ξανά]».
Οπως μαθαίνουμε, έχει έτοιμη την επόμενη ποιητική συλλογή, από την οποία μοιράζεται μαζί μας το ποίημά του με τίτλο «Εκεί που οι τίγρεις καπνίζουν». Σίγουρα έχουμε πολλά μαγικά πράγματα να περιμένουμε από κάποιον που του μιλούν οι μέλισσες…
Εκεί που οι τίγρεις καπνίζουν
Η ακρασία των ονείρων
Μια άψογη ατεχνία
Σέρνεται στου δαπέδου τον τάπητα
Της άλλης όχθης όμως
Εκεί που οι ελέφαντες πετούν
Εκεί που οι τίγρεις καπνίζουν
Πέραν από τα όρια οι σκέψεις
Αλλόθρονες
Επικηρυγμένες
Τις δείξανε με το δάκτυλο
Τις κρίνανε ένοχες ασέβειας μπρος στο βωμό της κρίσης
Τις πέταξαν στα άδυτα
Σε κάποιον σκεψοφάγο
Εκεί που τεμαχίζονται οι ίνες
Εκεί που τσουρουφλίζονται οι ρίζες
Και τελικά αφομοιώθηκαν από την τερατώδη ανθρωπότητα
Που απροκάλυπτα σφάζει τη φαντασία
Την κομματιάζει
Την καταπίνει και μετά την φτύνει
Υπάρχουν βέβαια και κάποιες σκέψεις
Που ξεφεύγουν από αυτόν τον σκεψοφάγο
Γλιστράνε στο πάτωμα των αδύτων
Και τρυπώνουν στον ονειρόκοσμο
Εκεί που χάνονται τα όρια
Αφηνιάζουν
Ξεσπλαχνίζονται
Τα σπλάχνα τους ενώνονται με τους κόκκους της απεραντοσύνης
Και γίνονται όνειρα
Ονειρα τρομακτικά και μαγικά συνάμα
Ονειρα ωμά από εκπορνευμένες απάρθενες σκέψεις
Ονειρα καταφύγια των κλοιών μας
Ονειρα αλλοτινά
πηγη: https://www.efsyn.gr