Είναι εντυπωσιακό να αναγνωρίσει κανείς πως το πανεπιστήμιο, αλλά και συνολικά η εκπαίδευση, είναι το πεδίο όπου αποκρυσταλλώνεται τέλεια η νεοφιλελεύθερη πολιτική, η οποία εκτείνεται μετά και συνολικά στα κοινά και δημόσια αγαθά. Αυτή είναι η πολιτική που μας οδηγεί να στρεφόμαστε στην ιδιωτική παραπαιδεία από τη δευτεροβάθμια κιόλας εκπαίδευση γιατί τα δημόσια σχολεία λειτουργούν με τραγικές ελλείψεις καθηγητών αλλά και υποδομών. Αυτή η ίδια πολιτική που μας κάνει να στρεφόμαστε και πάλι στην ιδιωτική εκπαίδευση, όταν η ΕΒΕ μας αποκλείει από το να σπουδάσουμε σε μία από τις σχολές της επιλογής μας. Το σχέδιο για το οποίο μιλάμε και από το οποίο απορρέουν οι προηγούμενες συνθήκες, φτάνει τώρα λοιπόν στο σημείο τομής για την ολοκλήρωσή του: στην ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, με δίδακτρα, τα οποία θα «πωλούν» πτυχία ισάξια με εκείνα των δημόσιων πανεπιστημίων. Με μόνη προϋπόθεση την οικονομική μας δυνατότητα να τα αγοράσουμε.
Βέβαια και σήμερα, μετά από χρόνια στρατηγικής υποβάθμισης των δημόσιων δομών και υποχρηματοδότησης της Παιδείας, η αναγκαιότητα να ξοδεύονται υπέρογκα ποσά σε φροντιστήρια, ενοίκια, σίτιση, μεταφορές, ακόμα και σε υλικά απαραίτητα για τα μαθήματα του ίδιου του «ΔΩΡΕΑΝ» δημόσιου πανεπιστημίου, είναι ήδη έντονα υπαρκτή.
Ετσι λοιπόν σήμερα, προ των πυλών της ίδρυσης των ιδιωτικών πανεπιστημίων, ούτε η δημόσια Παιδεία είναι ουσιαστικά και πραγματικά δωρεάν, δημιουργείται μια ψευδεπίβολη σύγχυση σχετικά με το εάν το δημόσιο πανεπιστήμιο ή το ιδιωτικό είναι η ταξική επιλογή.
Το «ελεύθερο πανεπιστήμιο» της κυβέρνησης της Ν.Δ. λοιπόν για ολόκληρη την κοινωνία -εξαιρουμένων των ιδιωτών για τους οποίους πράγματι ανοίγονται παράθυρα σε νέες ευκαιρίες κερδοφορίας- θέτει ταξικά εμπόδια στο δικαίωμά μας στην παιδεία και τη μόρφωση. Και δεν υπάρχει καλύτερη απόδειξη από το γεγονός ότι όσο το υπουργείο Παιδείας κρύβεται και ψευδώς μιλάει για «ελευθερία» και «αναβάθμιση» της Παιδείας, άλλο τόσο η μαθητική κοινότητα δείχνει πως έχει καταλάβει απόλυτα ότι την απειλούν με το τελειωτικό χτύπημα στο μέλλον της. Μια γενιά που αποκλείεται από την αρχή της ζωής της από αγαθά και δομές, τις οποίες η Πολιτεία θα έπρεπε να υποχρεούται να παρέχει, βλέπει καλύτερα από τον καθένα μας ότι απέναντι στη διεκδίκηση για Παιδεία χωρίς αποκλεισμούς, οι πολιτικές που επιμένουν να ιδιωτικοποιούν ενδιαφέρονται μόνο για τα κέρδη.
Η μαθητική και φοιτητική κοινότητα που βρίσκει διεξόδους και χτίζει η ίδια αντιπαραδείγματα συλλογικού διαλόγου και δράσης μέσα στο αυταρχικοποιημένο κατά τα άλλα μοντέλο του σχολείου ή μέσα στο αστυνομοκρατούμενο πανεπιστήμιο, που υπερασπίζεται έτσι, όχι τη δημόσια Παιδεία που ξέρει, αλλά τη δημόσια Παιδεία που της αξίζει, εμπνέει κάθε κομμάτι της κοινωνίας να σταθεί μαζί της σε αυτή τη μάχη.
Γιατί αν δεν μπούμε τώρα στη μάχη, να είμαστε βέβαιοι/ες ότι θα τη βρούμε όλοι/-ες μπροστά μας. Γιατί μιλάμε για μια επίθεση που δεν αφορά μόνο την πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Στοχεύει να χτίσει τις συνθήκες για μια περαιτέρω υπονόμευση των εργασιακών μας δικαιωμάτων.
Η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημιακών ιδρυμάτων σημαίνει ότι σε μερικά μόνο χρόνια από τώρα θα υπάρχουν απόφοιτοι πολλών ταχυτήτων ανά αντικείμενο, με αποτέλεσμα να αυξάνεται ο ανταγωνισμός για μια θέση εργασίας, καθώς τα πτυχία θα θεωρούνται πανομοιότυπα, θα προέρχονται όμως είτε από ιδιωτικό είτε από δημόσιο πανεπιστήμιο. Τότε, και με τους εργοδότες να προτιμούν τους περισσότερο εξειδικευμένους στις ανάγκες τους εργαζόμενους αλλά και τους πιο φθηνούς, οι μισθοί καθολικά θα συμπιέζονται όλο και προς τα κάτω. Τα πτυχία που μας παρέχονται από το δημόσιο πανεπιστήμιο θα χάσουν ολοκληρωτικά πλέον τα επαγγελματικά δικαιώματα που είναι συνδεδεμένα με αυτά.
Και έπειτα μιλάμε για ένα πλήγμα στην ίδια την παρεχόμενη και την παραγόμενη γνώση, η οποία μετατρέπεται σε εμπόρευμα, ενώ ταυτόχρονα χειραγωγείται. Σχολές που εξαρτώνται από τα ιδιωτικά συμφέροντα, μπορούν και κατευθύνουν τα προγράμματα σπουδών τους ανάλογα με συγκεκριμένες ανάγκες της αγοράς, αδιαφορώντας για την ολική διαμόρφωση νέων επιστημόνων.
Και όσον αφορά την έρευνα, με αμφίβολο το αν τα ιδιωτικά αυτά ιδρύματα θα έχουν τις υποδομές να παράξουν, όταν το ιδιωτικό συμφέρον συνδέεται με τη χρηματοδότησή της -μια συνθήκη εξάρτησης που ήδη έχει αρχίσει να διαμορφώνεται και εντός των δημόσιων ΑΕΙ-, τότε αυτή δεν μπορεί παρά να στοχεύει να εκπληρώνει τις επιταγές του χρηματοδότη της και παύει να λειτουργεί προς όφελος της προόδου, της επιστήμης και των κοινωνικών αναγκών.
Υπάρχουν πολλά ακόμη που μπορούμε να πούμε. Μπορούμε να μιλήσουμε για τους ανοιχτούς και ελεύθερους χώρους διακίνησης ιδεών, που μόνο εντός του δημόσιου πανεπιστημίου μπορούν να αναπτυχθούν.
Μπορούμε να μιλήσουμε και για την ιστορικότητα της γέννησης της αμφισβήτησης και της διαμόρφωσης των μεγαλύτερων κοινωνικών κινημάτων και αιτημάτων, η οποία πάγια έχει ως αφετηρία της το δημόσιο πανεπιστήμιο και τη φοιτητική κοινότητα που δρα εντός του.
Θα πρέπει σίγουρα να πούμε ότι η τελευταία περίοδος μέσα στα πανεπιστήμια είναι ακριβώς αυτό. Η κινητικότητα που δημιουργήθηκε από τη συλλογική ζύμωση και αμφισβήτηση απέναντι σε μια επίθεση στις σπουδές και τις ζωές όλων μας. Το κίνημα φοιτητ(ρι)ών που σιγά σιγά φουσκώνει και διευρύνει τα ακροατήριά του, φτάνει πλέον να έχει όχι μόνο τους πανεπιστημιακούς καθηγητές όλης της χώρας στο πλάι του, αλλά και τις εργαζόμενες, τους μαθητές, τις δασκάλες, τους γονείς.
Και έτσι καλούμαστε να φτάσουμε το κοινωνικό αίτημα για ένα πραγματικά δημόσιο, δωρεάν, δημοκρατικό πανεπιστήμιο σε κάθε γωνιά της χώρας. Αποφάσεις για απεργία και συμμετοχή στις κινητοποιήσεις των φοιτητ(ρι)ών λαμβάνονται από τα σωματεία και τους συλλογικούς φορείς της χώρας. Και ας είναι βέβαιη η κυβέρνηση και το υπουργείο Παιδείας πως οι δρόμοι θα συνεχίσουν να ξεχειλίζουν με την επιμονή μας. Και πως οι αποφάσεις περί ανομίας των μορφών υπεράσπισης του δημόσιου πανεπιστημίου και η κρατική καταστολή δεν είναι ικανές να εκφοβίσουν έναν δίκαιο αγώνα.
Δεν θα κάνουμε ούτε βήμα πίσω μέχρι να αποσυρθεί το νομοσχέδιο που απειλεί την Παιδεία στη χώρα μας. Θα συνεχίσουμε να δίνουμε τις δικές μας μάχες μέχρι το δημόσιο, δωρεάν, δημοκρατικό πανεπιστήμιο, ανοιχτό σε όλα, να γίνει πραγματικότητα.