Στις παρυφές της πόλης μου υπάρχει ένα πολύτιμο μικρό κομμάτι πευκοδάσους, που οι αρμόδιες αρχές το έχουν ονομάσει «οικολογικό πάρκο».
Ερμο και αφημένο στην τύχη του είναι, κανείς ποτέ δεν μπήκε να καθαρίσει τα ξερά δέντρα, τις πεσμένες πευκοβελόνες, η υποτυπώδης περίφραξη με συρματόπλεγμα -«απαγορεύεται η είσοδος», λέει η παλιά και σκουριασμένη ταμπέλα- έχει πέσει. Το μόνο που το προστατεύει από τους τρεις-τέσσερις στενούς δρόμους που περνούν από μέσα του είναι κάτι ταλαίπωροι τσιμεντόλιθοι. Αυτοί που στήθηκαν για να στηρίξουν τους πασσάλους της περίφραξης.
Δεν ξέρω πώς, ούτε υπό ποιους όρους, χρόνια τώρα -αυτό ξεκίνησε πολύ πριν γεννηθώ-, εκεί στις άκρες του δάσους ή λίγο πιο μέσα, σε οικόπεδα με πεύκα -πολλά, όχι ένα εδώ και ένα εκεί- χτίστηκαν σπίτια, ενώ πολλά νεόδμητα -οικίες πολυτελείας- πολιορκούν πιεστικά τα σύνορά του. Βλέπετε η πόλη μου, ένα προάστιο στον βορρά της Αθήνας, που κάποτε φιλοξενούσε μόνο πρόσφυγες, πήρε μεγάλη αξία, έγινε πόλος έλξης.
Τρόπος να κάνεις βόλτα εκεί, ειδικά τώρα που το έχεις μεγαλύτερη ανάγκη, δεν υπάρχει -είναι εκ των πραγμάτων απαγορευτικό. Μπορείς θεωρητικά να περπατήσεις στους κακότεχνους ασφαλτοστρωμένους δρόμους, αλλά τρέμεις μην εμφανιστεί κανένας φουριόζος εποχούμενος με βαρύ όχημα, που νομίζει ότι βρίσκεται στα όρη, στα άγρια βουνά, και γκαζώνει στις στροφές ή κάνει τσαλίμια στις κατεβασιές. Κι αν είσαι με το αυτοκίνητό σου, είσαι διπλά προσεκτικός. Ο ιππότης της ασφάλτου μπορεί να σε πετάξει πάνω στους τσιμεντόλιθους.
Αλλά, παρά τους κινδύνους -μπορείς να αποφύγεις να περάσεις από εκεί- πολύ συχνά διαλέγω να περνώ μέσα από το «οικολογικό πάρκο». Που τα καλοκαίρια αγωνιώ κάθε φορά που φυσάει μην τυχόν γίνει παρανάλωμα, από λάθος ή από προμελέτη. Βλέπετε, το μικρόβιο της «ανάπτυξης» και των «επενδύσεων» ελλοχεύει παντού.
Σε ένα από αυτά τα περάσματά μου, ένα πρωινό, πολύ νωρίς, σταμάτησα για λίγο σε μια άκρη. Βγήκα από το αυτοκίνητο και κοίταξα γύρω. Ηθελα να μυρίσω λίγο δάσος, να ακούσω λίγο τη φύση, που σε πείσμα των πιέσεων και της πολιορκίας, αντέχει και δίνει ανάσες στην πόλη.
Ω, του θαύματος, ένα πανέμορφο πουλί κάθισε στον σκουριασμένο μεταλλικό πάσσαλο. Με πούπουλα από ανοιχτά καφέ και μπεζ, και μαύρο, ενώ στα φτερά είχε ένα υπέροχο φωτεινό μπλε, που με άφησε άφωνη. Πήδηξε στο έδαφος και πριν το καταλάβω πέταξε μακριά. Πήγα να του φωνάξω «μη φεύγεις, μείνε να σε χαρώ λιγάκι», αλλά δεν πρόλαβα.
Περπάτησα λίγα μέτρα κι ένα άλλο πουλί πέταξε από το ένα πεύκο στο άλλο. Μαύρο και λευκό ήταν αυτό, με μακριά μαύρη ουρά και μεγαλύτερο άνοιγμα φτερών. Είχε δύναμη στο πέταγμά του και απέπνεε αυτοπεποίθηση. Τέτοια πουλιά είχα ξαναδεί, ποτέ όμως από τόσο κοντά. Ούτε ήξερα τίποτα γι’ αυτά.
Οταν επέστρεψα σπίτι, τα είχα ξεχάσει -έτσι γίνεται. Μια στιγμή χαράς ή ομορφιάς, που περνάει και χάνεται. Ωσπου ήρθε μια έκλαμψη μνήμης και αποφάσισα να ψάξω και να μάθω. Και πήρα ένα μάθημα ορνιθολογίας και κατάλαβα τι μπορεί να κάνει η δυσφήμηση και η... δολοφονία χαρακτήρων.
Το όμορφο δυνατό ασπρόμαυρο πτηνό δεν είναι παρά η κοινώς λεγόμενη καρακάξα -ναι, αυτή, που τόσα της έχουν προσάψει. Δεν είναι λίγες οι παρομοιώσεις αρνητικού χαρακτήρα που την ακολουθούν. Πουλί ιδιαίτερης ευφυΐας σύμφωνα με τους επιστήμονες.
Οσο για τη φίλη μου με τα γαλάζια φτερά, έμαθα πως τη λένε κίσσα. Αυτήν μου την είχε κακολογήσει κάποτε ένα παραμύθι, γιατί οι κίσσες, λέει, αγαπούν τα γυαλιστερά πράγματα και τα πηγαίνουν στις φωλιές τους.
Και τα δυο, υποείδη της οικογένειας των κορακιδών. Ωχ, τι συνειρμούς γεννάει κι αυτό...
Τελικά, ανόητοι είμαστε οι άνθρωποι. Δίνουμε στα ζώα και τα πουλιά χαρακτηριστικά δικά μας και καταφεύγουμε σε εύκολους παραλληλισμούς. Ισως για να δικαιολογούμε τις αδυναμίες μας. Μόνο λίγο να ανοίγαμε τα μάτια και να εκτιμούσαμε την ομορφιά του κόσμου...
archkatsoura@yahoo.gr
πηγη: https://www.efsyn.gr