Καύσωνας, φωτιές και την επόμενη στιγμή πλημμύρες, ακραία καιρικά φαινόμενα που οφείλονται στην κλιματική αλλαγή και το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Μόνο που η κλιματική αλλαγή δεν είναι η αιτία αλλά το αποτέλεσμα. Η πραγματική αιτία είναι η ανθρώπινη δραστηριότητα, που αποκρύπτεται. Το τροπικό δάσος του Αμαζονίου, αυτό που θεωρούνταν ο πνεύμονας του πλανήτη γιατί είχε την ικανότητα να αποθηκεύει διοξείδιο του άνθρακα - και έτσι να περιορίζει την υπερθέρμανση του πλανήτη -, παύει να δίνει ανάσα στον πλανήτη. Η Γη έχει πάθει πλέον ΧΑΠ(χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια). 

Μια νέα μελέτη, που δημοσιεύθηκε στις 14 Ιουλίου στο περιοδικό Nature, αποκαλύπτει ότι το δάσος του Αμαζονίου εκπέμπει πλέον περισσότερο CO2 από ό,τι απορροφά. Ορισμένα αέρια της ατμόσφαιρας της γης λειτουργούν όπως το γυαλί των θερμοκηπίων. Παγιδεύουν τη θερμότητα του ήλιου και εμποδίζουν τη διάχυσή της στο διάστημα, προκαλώντας την υπερθέρμανση του πλανήτη. Πολλά από αυτά τα αέρια του θερμοκηπίου υπάρχουν στη φύση, αλλά η ανθρώπινη δραστηριότητα έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση των συγκεντρώσεων ορισμένων από αυτά στην ατμόσφαιρα, με πρώτο το διοξείδιο του άνθρακα (CO2). Το CO2 που παράγεται από ανθρώπινες δραστηριότητες είναι ο κυριότερος παράγοντας που συμβάλλει στην υπερθέρμανση του πλανήτη. Το 2020, η συγκέντρωσή του στην ατμόσφαιρα ήταν κατά 48% πιο υψηλή από το προβιομηχανικό της επίπεδο.

Οι συγγραφείς της μελέτης του Nature βλέπουν στην καταστροφή του δάσους του Αμαζονίου ένα «ανησυχητικό καμπανάκι σχετικά με την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής», γράφουν οι The New York Times. Η εφημερίδα εξηγεί ότι η αποψίλωση των δασών και η τάση της αύξησης της θερμοκρασίας στο μεγαλύτερο τροπικό δάσος στον κόσμο έχουν συμβάλει στην αλλαγή του αποτυπώματος άνθρακα, «μια ιδιαίτερα αξιοσημείωτη αλλαγή στο νοτιοανατολικό Αμαζόνιο, που χαρακτηρίζεται τόσο από την αύξηση των θερμοκρασιών όσο και από τη μείωση των βροχοπτώσεων κατά τη διάρκεια της ξηρασίας". Αυτή η εξέλιξη έχει μειώσει την ικανότητα του δάσους να ενεργεί ως ασπίδα κατά της κλιματικής αλλαγής. 

Αλλά ποιος αποψιλώνει και καίει τα δάση; Εκείνοι που κερδίζουν από αυτό. Η επέκταση της καλλιέργειας σόγιας και η επέκταση των βοσκοτόπων οδηγεί τους μεγαλογαιοκτήμονες και τις γεωργικές βιομηχανίες να επεκτείνουν τα εδάφη τους σε βάρος του δάσους. Γι’ αυτούς ένα νεκρό δέντρο είναι πιο χρήσιμο από ένα ζωντανό. Έτσι, αν το δάσος είναι το οξυγόνο για τη ζωή στον πλανήτη, το κέρδος είναι το οξυγόνο του καπιταλισμού. Γι’ αυτό η ζωή στον πλανήτη και ο καπιταλισμός είναι αντιτιθέμενες δυνάμεις.  

Το 2020 η καταστροφή του τροπικού δάσους αυξήθηκε κατά 9,5% σε σχέση με το προηγούμενο έτος, φτάνοντας τα 11.088 τετραγωνικά χιλιόμετρα, βάσει των στοιχείων της εθνικής διαστημικής υπηρεσίας της Βραζιλίας (Inpe). Πρόκειται για τη μεγαλύτερη έκταση που έχει αποψιλωθεί σε διάρκεια ενός έτους μετά το 2008, όταν είχαν καταστραφεί 12.911 τετραγωνικά χιλιόμετρα από το δάσος του Αμαζονίου.

Οι οικολόγοι καταγγέλλουν ότι η πολιτική του ακροδεξιού Μπολσονάρου ενισχύει την καταστροφή του Αμαζονίου, του μεγαλύτερου τροπικού δάσους του κόσμου, το 60% του οποίου βρίσκεται στη Βραζιλία. «Το όραμα της κυβέρνησης Μπολσονάρου για την ανάπτυξη του Αμαζονίου αποτελεί επιστροφή στη μαζική αποψίλωση του παρελθόντος. Είναι ένα αναχρονιστικό όραμα το οποίο απέχει πολύ από τις προσπάθειες να αντιμετωπιστεί η κλιματική κρίση» σημειώνει η Greenpeace.
πηγη: http://artinews.gr