Ας ήταν ένα κομμάτι για την ευγένεια. Οπως την προσέφερε ο καλλιτεχνικός διευθυντής του πρώτου θεάτρου στη χώρα, Γιάννης Μόσχος, ντύνοντας τη σκηνή με τα καλά της, σε ένα σκηνικό αιωρούμενων κοστουμιών από παλιές παραστάσεις, όπου ανέβασε τους εκπροσώπους του Τύπου για την παρουσίαση του προγράμματός του, παραμερίζοντας διακριτικά όταν έδινε τον λόγο σε όλους του τους συνεργάτες και κλείνοντας με ένα βιντεάκι με φωτογραφίες από τα πρόσωπα όλων των εργαζομένων, γιατί «το Εθνικό Θέατρο είναι οι άνθρωποί του». Ή το όραμα του Ακύλα Καραζήση, για το θέατρο-ναό-χωρίς το θεολογικό στοιχείο, που θα λειτουργεί όλη μέρα για να μπορείς να μπαίνεις ό,τι ώρα θέλεις να «κοινωνήσεις» σε αυτή τη μορφή τέχνης, όπως το εξομολογήθηκε σε μία από τις πεντάωρες παραστάσεις του «Μικρού Καλοκαιριού της Αναρχίας».

Η δημοκρατία στο θέατρο εμπράκτως, όπως την υλοποιεί ο Παντελής Φλατσούσης, συνδιαμορφώνοντας με τις απαντήσεις του κοινού μέσω εφαρμογής, το κείμενο της παράστασης την ίδια στιγμή, στο «Τέλος του κόσμου- ένα αρχείο ματαιωμένων σχεδίων». Μετά όμως ακολουθεί το θέατρο του παραλόγου. Η δίωξη του δημοσιογράφου που αποκαλύπτει τα εγκλήματα πολέμου (Τζούλιαν Ασάνζ) και όχι των εγκληματιών πολέμου. Σε αυτό το έργο είμαστε θεατές.

Πρωταγωνιστούμε σε τούτο: ένα ευρώ κοστίζουν δύο μπουκαλάκια νερό του μισού λίτρου. Περίπου ένα ευρώ τιμολογεί η ΕΥΔΑΠ το κυβικό που ισούται με 1.000 λίτρα, δηλαδή με 2.000 μπουκαλάκια ή 30 ντους ή 14 φορές χρήσης του πλυντηρίου ρούχων... Νερό σε πλαστικό στη χώρα με το προνόμιο να έχει πόσιμο τρεχούμενο νερό. Μεθαύριο Τετάρτη (6.30, αμφιθέατρο Παπαρρηγόπουλου, Νομική), εκτίθενται οι μέθοδοι ιδιωτικοποίησής του. Αν νοιαζόμαστε ειλικρινά ας κάνουμε συνήθεια το παγούρι. Από ευγένεια τουλάχιστον...
πηγη: https://www.efsyn.gr