Loading...

Κατηγορίες

Πέμπτη 27 Ιούλ 2017
«Ποίηση εν Ακράτα...»
Κλίκ για μεγέθυνση
«Ποίηση εν Ακράτα...»«Ποίηση εν Ακράτα...»«Ποίηση εν Ακράτα...»

 

Μια βραδιά γεμάτη ποίηση και μουσική, απόλαυσαν οι κάτοικοι της Δ.Ε. Ακράτας με ποιήματα των Παναγιώτη Κουμπούρα και Πόλας Γιαννακοπούλου-Βακιρτζή που πραγματοποιήθηκε στο αίθριο κινηματοθέατρο του πολιτιστικού Συλλόγου «Αναγέννησις», την Παρασκευή 21 Ιουλίου στις 9 το απόγευμα. Την εκδήλωση οργάνωσαν με επιτυχία ο πολιτιστικός Σύλλογος «Αναγέννησις» σε συνεργασία με τη Βιβλιοθήκη Ακράτας.

Για τους ποιητές και το έργο τους μίλησαν η εκπαιδευτικός –συγγραφέας κα Αναστασία Ευσταθίου- Διαμαντοπούλου και ο δημοσιογράφος Βασίλης Αντωνίου.

Η Μαρία Γερολύμου πιάνο—τραγούδι, η Άρτεμις Οικονόμου στην κιθάρα, και η Βάλια Φουντούκου στο τραγούδι πλαισίωσαν μουσικά την εκδήλωση. Οι απαγγελίες των ποιημάτων από τους φοιτητές & μαθητές Λυκείου Ακράτας: Βάλια Φουντούκου, Βασιλική Ρογκάκου & Γιάννη Σπανό δημιούργησαν μια καλοκαιρινή μουσικοποιητική αρμονία.

Ο πρόεδρος του πολιτιστικού συλλόγου «Αναγέννησις» Χρήστος Ασημακόπουλος και η Ανθή Παμπούκη εκ μέρους της Βιβλιοθήκης Ακράτας απένειμαν αναμνηστικό στους τιμώμενους ποιητές.

 

Σε ανάρτησή της στο fb η Πόλα Γιαννακοπούλου –Βαρκιτζή δηλώνει:

Μια υπέροχη βραδιά. Αντάξια των τιμώμενων ποιητών, της ιστορίας του Συλλόγου κ της περιοχής μας! Σας ευχαριστούμε ολους που μας τιμήσατε με την παρουσία σας!

 

Σε ανάρτησή του στο fb o ο Παναγιώτης Κουμούρας δηλώνει:

Για την όμορφη βραδιά «Ποίηση εν Ακράτα...» μαζί με την φίλη Ακρατινή ποιήτρια Πόλα Γιαννακοπούλου-Βακιρλή εκφράζουμε μέσα από την καρδιά μας τις θερμές ευχαριστίες μας στους διοργανωτές και στους συντελεστές της εκδήλωσης.

Ευχαριστούμε τον πρόεδρο του Συλλόγου «Αναγέννησις» Ακράτας και μαέστρο της Φιλαρμονικής Χρήστο Ασημακόπουλο . Ευχαριστούμε την υπεύθυνη της Βιβλιοθήκης Ακράτας Ανθή Παμπούκη . Ευχαριστούμε ιδιαίτερα τους δύο ομιλητές : την συγγραφέα Αναστασία Ευσταθίου και τον δημοσιογράφο Βασίλη Αντωνίου .

Ευχαριστούμε τους συντελεστές : την εκπαιδευτικό Μαρία Αγγελακοπούλου , την καθηγήτρια Μουσικής και δασκάλα Φιλαρμονικής Ακράτας Μαρία Γερολύμου , την δασκάλα Φιλαρμονικής Ακράτας Άρτεμι Οικονόμου , την φοιτήτρια Βάλια Φουντούκου , την απόφοιτο Λυκείου Ακράτας νέα φοιτήτρια Βασιλική Ρογκάκου και τον μαθητή – σημαιοφόρο Λυκείου Ακράτας Γιάννη Σπανό .

Ευχαριστούμε όλους , όσοι βοήθησαν για την πραγματοποίηση της εκδήλωσης.

Ευχαριστούμε , τέλος , όλους , όσοι παραβρέθηκαν και τίμησαν με την παρουσία τους το έργο μας , χαρίζοντάς μας την αξέχαστη για μας μουσικο-ποιητική βραδιά «Ποίηση εν Ακράτα...» .

Το κείμενο που ακολουθεί διαβάστηκε από την Τασία Ευσταθίου, συγγραφέα και εκπαιδευτικό για το ποιητικό  έργο της Πόλας Γιαννακοπούλου -Βακιρτζή.

«Με έναν στίχο υπερβαίνω τον χρόνο
Χαράζω άλλα σύνορα στον κόσμο
Γελάω με τη χαρά των ανθρώπων
Αφουγκράζομαι τους καημούς τους»

Αυτούς τους στίχους διάλεξα για να προλογίσω την Πόλα Γιαν. Βακ. από το ποίημά της «Μ’ ΈΝΑΝ ΣΤΊΧΟ». Στίχοι που φέρνουν στη σκέψη και στην ψυχή μας ολόδροση τη χαρά της ζωής, την αισιοδοξία, την ενσυναίσθηση και το κάλλος του βίου.

Η Π.Β. γεννήθηκε στο Σύδνεϋ της Αυστραλίας. Μεγάλωσε στην Ακράτα.
Τρέχει στο αίμα της το νερό του Κράθη, η αλμύρα του Κορινθιακού και το ζωογόνο αεράκι του Χελμού.

Σπούδασε Φιλολογία στη Φιλοσοφική σχολή της Αθήνας. Υπηρέτησε ως φιλόλογος στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Συνταξιοδοτήθηκε από το 2ο Λύκειο Πεύκης όπου υπηρέτησε τα τελευταία είκοσι χρόνια.
Σήμερα είναι συνταξιούχος και έχει άπλετο χρόνο να γράψει. Είναι παντρεμένη κι έχει δυο γιους. Πρόσφατα απέκτησε τον τίτλο της γιαγιάς.
Έχει ενεργή παρουσία στα πολιτιστικά δρώμενα. Υπήρξε μέλος του ΔΣ του ΠΕΑΠ Πεύκης κατά τα έτη 2013 -14, μέλος του συλλόγου ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ και μέλος του συλλόγου Γυναικών Λυκόβρυσης -Πεύκης. Είναι μέλος του καλλιτεχνικού σωματείου ΕΛΕΥΣΙΣ ΚΑΙ ΥΔΡΑΝΗ στου οποίου τις δράσεις συμμετέχει ενεργά, της Πανελλήνιας ένωσης λογοτεχνών, του κινήματος ΑΙΤΙΟΝ και του ομίλου ΞΑΣΤΕΡΟΝ.
Συμμετέχει σε εκδηλώσεις με απαγγελία ποιημάτων του μουσικοποιητικού καφενείου με επικεφαλής τη Μαίρη Γραμματικάκη.
Είναι πολυγραφότατη. Δοκίμιά της, άρθρα και ποίηση τα συναντάς παντού. Σε λογοτεχνικούς ιστότοπους και περιοδικά όπως το ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΜΕΛΛΟΝ, HOMO UNIVERSALIS, anemos magazine, Κελαινώ, Αίτιον, Φρέαρ, Poetry newς, Αιολικά γράμματα.

Συμμετέχει σε διαγωνισμούς ποίησης, ενώ ιστορίες της δημοσιεύονται στη βιβλιονετ. Απέσπασε το τρίτο βραβείο στους πανελλήνιους «Ποιητικούς Δελφικούς Αγώνες», της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών για το ποίημά της ΜΕΤΑΚΟΜΙΖΩ.

Πηγή της έμπνευσής της είναι η στυγνή καθημερινότητα, η καταχνιά των καιρών, η ιστορική κληρονομιά, οι εποχές του χρόνου, ο τόπος της, ο χωροχρόνος ο ελληνικός μα και η Αχαϊκή γη.
«Χώματα ιερά, ατέλειωτη παρακαταθήκη της ψυχής μου!» γράφει σε ένα ποίημά της κλείνοντας μέσα της την αγάπη για τον τόπο της.

Διαβάζοντας, κανείς, την ποίηση της Πόλας Βακιρλή εισπράττει ότι έχει να κάνει με έναν πνευματικό άνθρωπο που αντιλαμβάνεται τη σημαντικότητα του ρόλου του ενεργού πολίτη στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Συμμετείχε, εξάλλου, στο κίνημα "100 χιλιάδες ποιητές για την αλλαγή" όπου και διακρίθηκε για το ποίημα: “Τα δικά μας μάρμαρα".

Χαίρομαι που τούτη τη βραδιά, στην ταράτσα της Αναγέννησης, θα σας κοινωνήσω το «λόγο» της Πόλας.
Την Πόλα την ξέρω χρόνια όχι σαν ποιήτρια αλλά σαν εκπαιδευτικό. Τα ποιήματά της μου έκαναν εντύπωση στο διαδίκτυο.
Στον απέραντο αγρό του διαδικτύου που φυτρώνουν όλα τα φυτά, ακόμα και αγριάδες με αγκάθια, τα ποιήματα της Πόλας μοιάζουν με ντελικάτα λουλούδια που αναδύονται μέσα στην ασχήμια, διαλαλώντας με τα αρώματα και τα χρώματά τους την ομορφιά της ζήσης. Το κάλλος τους γιάνει τις ψυχές, καθώς «φτεροκοπάει τ’ όνειρο σ’ ολάνθιστο λιβάδι».

Από το 2014 μέχρι σήμερα έχει εκδώσει 3 ποιητικές συλλογές:
1. Φως στην άκρη της καταχνιάς, bookstars
2. Μικρό Αλώνι, εκδ. ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ
3. Με χρώματα και αρώματα, εκδ. ΒΕΡΓΙΝΑ. Αυτή η ποιητική συλλογή συμμετείχε στην φετινή ψηφοφορία του διαγωνισμού των βραβείων Public, όπου ψήφιζαν οι αναγνώστες του διαδικτύου.

Κάθε ποιητική συλλογή έχει τα δικά της χαρακτηριστικά.

Η πρώτη της είναι βγαλμένη, όπως λέει η ίδια πολύ εύστοχα «από τα σπλάχνα της εποχής μας, μιας εποχής καταθλιπτικής». Χωρισμένη σε δύο ενότητες με τα πρώτα 10 ποιήματα για τις συνέπειες της κρίσης σε όλα τα επίπεδα ζωής και τα υπόλοιπα 8 σε αντίθεση με την καταχνιά δίνουν μια αισιόδοξη νότα ζωής μέσα από το φως.
«Όλη η μέρα είναι δική μου, ν’ αγαπήσω τον κόσμο/ να μοιράσω το φως στους ανθρώπους…. Όλη η μέρα είναι όλων μας» μας προτείνει η ποιήτρια με λόγο λουσμένο στο ελληνικό φως.

Η ποιητική συλλογή: Μικρό Αλώνι περιέχει 40 ποιήματα. Αν τα χωρίζαμε σε δυο κατηγορίες, θα λέγαμε ότι από τη μία έχουμε εκείνα που καταθέτουν κοινωνικούς προβληματισμούς σχετικά με ό,τι βιώνει καθημερινά ο σύγχρονος σκεπτόμενος άνθρωπος και από την άλλη, εκείνα που εκφράζουν την υπαρξιακή και μεταφυσική αγωνία της δημιουργού για το θάνατο. «Άδειες ψυχές, τρύπιος ουρανός/ φευγάτα τα αστέρια. Ποιος άνεμος τα κυνήγησε /ως το τέλος του πεπρωμένου τους;/ Ποια φυγή είναι καλύτερη,/ η δική τους ή η δική μου;».
Η ψυχή της δημιουργού, άδολη και καθάρια σαν του παιδιού δεν διστάζει να μας κοιτάξει μέσα από τον δικό της καθρέφτη.
Στην τελευταία της συλλογή πρωταγωνιστής είναι ο λυρισμός. Ακόμα και το εξώφυλλό του σε προδιαθέτει να το διαβάσεις. Η μακέτα με τα λουλούδια σε ακουαρέλα της Γεωργίας Ασημακοπούλου σε ωθεί να ταξιδέψεις σε ποιήματα που σε ανυψώνουν. Ενδόμυχα θέλεις οι στίχοι της συλλογής να γενούν τραγούδια, να τα σιγομουρμουρίσεις ντύνοντάς τα με μελωδίες. Ένας διάχυτος λυρισμός σαν καλοκαμωμένο τραγούδι διατρέχει τις 125 σελίδες του.

Μια ομορφιά που περικλείει μέσα της αφτιασίδωτη την καλοσύνη ή αν θέλετε, το μεγάλο ευχαριστώ της δημιουργού στο Θεό. Ποιήματα για τον έρωτα, για τη μέρα και τη νύχτα, για τις εποχές, αλλά και ποιήματα της πατρίδας, όλα πλούσια σε εικόνες. Κλείνεις τα μάτια, διαβάζεις, ασυναίσθητα απαγγέλλεις. Σε καλούν στίχοι «λευκά πετράδια σήμαντρα στις εκκλησιές του Αιγαίου» να φύγεις γι’ άλλους τόπους.

Η Πόλα γίνεται ιχνηλάτης του χρόνου και των τοπίων. Των τοπίων εκείνων που αναγνωρίζουν καλά τα μάτια της ψυχής.
Σε ρόλο γλωσσοπλάστη η ποιήτρια μοιάζει να «παίζει» με τις λέξεις. Ποίηση εύηχη. Κελαρυστά ηχεί στα αυτιά μας σαν ρυάκι με δροσερό νερό που εξαγνίζει τις πληγές.
Κι έτσι το «αφροστεφάνωτο κύμα», «τα δακρυστάλαχτα μάτια», η «κοραλλοστολισμένη νεράιδα της αυγής», οι «αγαπανθοί», η «ανεμόεσσα ψυχή» κ της «δάφνης το ροδόχρωμα» σφραγίζουν με τη δική τους ιδιαιτερότητα την ποιητική της γραφή.
Με την πένα της κατορθώνει και μετουσιώνει το άσχημο σε όμορφο, το θλιβερό σε χαρούμενο, το κακό σε καλό.

Η ποίησή της μας σηκώνει πιο ψηλά. Βλέπουμε με άλλα μάτια τη ζωή. Διακρίνει κανείς τη φρεσκάδα του νέου λόγου, ένα παιχνίδισμα των λέξεων. Κάποτε είχα διαβάσει για έναν Αιγύπτιο ιερέα που απευθυνόμενος στο σοφό Σόλωνα είπε: «Σόλωνα, εσείς οι Έλληνες μένετε πάντα παιδιά. Είστε όλοι σας Νέοι στις ψυχές».

Την ίδια αίσθηση αποκομίζει κανείς καθώς συναντά τα ποιήματα της Πόλας. Μοιάζουν με οπλοστάσιο, στα ράφια του τα ποιήματά της μικρές χειροβομβίδες αγάπης για τη ζωή μας βοηθούν να αντιταχθούμε με όσες δυνάμεις μας απέμειναν στην απελπισία των καιρών μας.

Η ποιήτρια έχει έγνοια τον αναγνώστη. Έχει έγνοια τον κόσμο. Θέλει τον αναγνώστη να στοχάζεται μέσα από τα ποιήματά της. Θέλει περισσότερο να τον προβληματίσει παρά να τον διδάξει. Σε μια συνέντευξή της στην εφ. ΠΡΩΤΗ ΤΗΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ, αναφέρει χαρακτηριστικά ότι «ο ποιητής είναι οραματιστής γιατί είναι «παιδαγωγός» και πρέπει να ανοίγει δρόμους και προοπτικές σε δύσκολες κυρίως συγκυρίες, όπως η σημερινή, η εποχή της κρίσης. Οφείλει με ελεύθερη κι αδέσμευτη φωνή να παίρνει θέση απέναντι στα πολιτικοκοινωνικά δρώμενα της εποχής του και να απαντά, μεσ’ απ’ τους στίχους του, στα μεγάλα προβλήματα του καιρού του».

Στους ομιχλώδεις δίσεκτους καιρούς μας προσφέρει το «φως» των ποιημάτων της σαν αντίδοτο σε αυτή την αβίωτη για τον πολύ κόσμο κατάσταση. Φυσικά δεν υπογράφει συνταγές ευτυχίας. Δίνει όμως στιγμές αναγνωστικής απόλαυσης, συγκινεί, ενεργοποιεί σκέψεις και συναισθήματα και πλάθει ένα σύμπαν πιο κοντά στα ανθρώπινα μέτρα.

Θα τη χαρακτήριζα ποίηση της παρηγοριάς και της ελπίδας. Μια απρόσμενη συνομιλία με το έσωθεν τοπίο της ψυχής. Ποίηση που διδάσκει την αρετή. «Τα λόγια μας είναι παιδιά πολλών ανθρώπων» λέει ο Σεφέρης κ η Πόλα προσυπογράφει.
Όσα δεν μπορούμε να εκφράσουμε, τα διαβάζουμε στις ποιητικές συλλογές της και γι’ αυτό την ευχαριστούμε. Την ευχαριστούμε, γιατί δίνει φωνή στη σιωπή μας. Σε όλα όσα θέλουμε να πούμε, κουρδισμένοι απ’ την οργή των καιρών και δεν βρίσκουμε τις λέξεις να τα αρθρώσουμε.

Η γραφή της αποκαλύπτει έναν νου που στοχάζεται, καθώς βαραίνει απ’ τις σκέψεις και τις ένοχες σιωπές. Ένας θηλυκός νους που σηκώνει στους ώμους του το βάρος των δύστυχων καιρών και μας καλεί να μεταλάβουμε δάκρυ απ’ το μοιρολόι όχι της παραίτησής της, αλλά του διαρκούς αγώνα για την κατανόηση και την αλλαγή τούτου του κόσμου.

Στον καμβά της ποίησής της οι λέξεις πολύχρωμες κλωστές που διαλέγει για να κεντήσει τα μοτίβα της αναδεικνύουν με μια μοναδική μουσικότητα τον παλμό της πραγματικής ζωής.

Μια πάλλουσα αγωνιώδη εσωτερική κατάσταση σε πλήρη εναρμόνιση με την εξωτερική ή αλλιώς του εσαεί αναρωτούντος ΕΓΩ με το άπιαστο και φευγαλέο ΟΛΟΝ. Αριστοτελική η σύλληψη αλλά τόσο οικεία στην ποίηση της Πόλας Γιανν.

Θα τολμήσω να πω ότι ως δημιουργός, Πόλα, μοιάζεις με το πιο μικρό πουλί του δάσους, το κολιμπρί. Κουβαλάς τη δική σου τόση δα σταγόνα για να σβήσεις την πυρκαγιά που μαίνεται.
Κι όταν ειρωνικά θα σε ρωτήσει κάποιος το «γιατί», είμαι σίγουρη ότι θα του απαντήσεις «Κάνω αυτό που μου αναλογεί» και θα συνεχίσεις το έργο σου, να γράφεις ποίηση.

Αντιλαμβάνεστε λοιπόν, κυρίες και κύριοι,
τι σήμαινε για μένα που εντρυφούσα στις σελίδες των ποιητικών της συλλογών, η φράση της δωρικής φωνής της Πόλας «Εγώ, Τασία, γράφω για τη ζωή».
Έχεις δίκιο, Πόλα δασκάλα, Πόλα ποιήτρια, οι δρόμοι της τέχνης είναι πολλοί, άλλοτε η αφετηρία γίνεται διαδρομή και το αντίστροφο, η διαδρομή αφετηρία.
Βλέπεις, δεν έχει σημασία από πού ή πότε ξεκινά κανείς, αλλά πού φτάνει. Το ταξίδι μετρά και στις δύο προσεγγίσεις. Το ταξίδι φορτώνει με μνήμες, εμπειρίες, γνώσεις τη βαλίτσα του καθενός μας.
Κι εμείς συνοδοιπόροι, συνταξιδευτές «στ’ Ομήρου τ’ ακρογιάλια» όπως στοχαστικά γράφεις, μονάχα κερδισμένοι μπορούμε να βγούμε από αυτή τη συμπόρευση με τα δημιουργήματά σου.

Κι εδώ βάζω μια τέλεια στην παρουσίασή μου. Σκιαγράφησα μονάχα λίγες από τις ποιητικές πτυχές σου. Οι αναγνώστες θα ανακαλύψουν πολλές άλλες.

Μπορεί, Πόλα, να μας ρωτάς μα θαρρώ πως μπορούμε να απαντήσουμε:

«Μια μπάλα απ’ ασήμι
είναι το φεγγάρι απόψε..
κι εμείς ταξιδεύουμε …
σ’ ευθείες ατέλειωτες, για πού άραγε;»

Ακράτα, 21 Ιούλη 2017
Αναστασία Ευσταθίου

 

 

Το κείμενο που ακολουθεί διαβάστηκε από το  δημοσιογράφο   Βασίλη Αντωνίου,   για  τον ποιητή Παναγιώτη Κουμπούρα

 

Αιώνιο είναι το αίνιγμα του ποιητή , κι αιώνια η δική μας επιθυμία για να το αποκαλύψουμε , ν’ ανοίξουμε δρόμο μέσα από κάποιο αόρατο εμπόδιο , ή ,  μέσα από ένα πέπλο και να κατανοήσουμε , τι κρύβεται πίσω από τη σειρά του λόγου, δηλαδή να καταλάβουμε την ψυχή του ποιητή.  Αλλά όταν θα συμβεί αυτό , η ποίηση θα χάσει το νόημα και τη μουσική.  Πιστεύω ότι με την ποίηση δεν θα συμβεί κάτι τέτοιο. Τουλάχιστον ίσαμε τότε που η ανθρώπινη ψυχή , δεν θα έχει φορμαριστεί , δεν θα τυποποιηθεί , όπως το τούβλο , αν και αυτού του είδους απόπειρες , και μάλιστα εμφανείς προς την ίδια κατεύθυνση , έχουμε ήδη , αφού υπάρχουν άνθρωποι που έχουν την τάση ώστε τα πάντα να γίνονται ολόιδια σπίτι, δάση, ρούχα, δρόμοι, ακόμα και η ανθρώπινη σκέψη.

«Στην αρχή είναι ο λόγος». Ωστόσο ο λόγος λέξη , προέρχεται από ήχους, οπότε , στην αρχή ήταν ο ήχος , κι ο ήχος αυτός είναι διαλυμένος μέσα στη φύση , και κανείς δεν έχει τη δύναμη να τον ακούσει , να τον αποσπάσει από τη φύση και να τον μεταδώσει στους ανθρώπους , πέρα από τον ποιητή και το μουσικό. Μήπως όμως , πριν από τον ήχο υπήρχε το αίσθημα ;

Μήπως τα πάντα που υπάρχουν γύρω μας κι εντός μας, και πρώτ’ απ’ όλα τη σκέψη μας, τη θέτει σε κίνηση το αίσθημα ; Αυτό ακριβώς , και είναι η πρωτογένεια του ήχου και του ίδιου του λόγου , και, επομένως η αιώνια ιερή και φωτεινή πηγή της ποίησης που απ’ αυτό απορρέει , το οποίο αποκτά συνεχώς δύναμη , πληρότητα ηχητικών δονήσεων, ενώ στον καιρό μας κέρδισε  πλάτος και αχό. Να, που αιώνες κι αιώνες τώρα , ρέει ορμητικά, χωρίς να στερεύει, αναστατώνοντας  την ανθρώπινη καρδιά, γεμίζοντάς την, με ενθουσιασμό και με θλίψη, ξεσηκώνοντας μέσα της θύελλα από πάθη και τέρποντάς την  με μια ήσυχη μουσική.

 

Τα δεκάδες ποιήματα του Παναγιώτη Κουμπούρα σπαρμένα κατά μήκος μιας 30ετίας, σημαδεύουν ένα από τα θεαματικά πετάγματα της ποίησης  εδώ  στην Ανατολική Αιγιάλεια. Και αν η πρώτη ποιητική συλλογή, «Ανακομιδή Ονείρων», ήταν,  η ιλιγγιώδης  ταχύτητα στο διάδρομο απογείωσης , ο δεύτερος κύκλος ποιημάτων του ποιητή  με τίτλο «Διαλεχτή» (Διαλεκτική κόρη της Αρχαίας Ελληνικής Σοφίας) , σημαίνει ήδη, την ανύψωσή της πάνω από τα χωράφια της επίπεδης ομοιομορφίας. Μέρος του νέου ανέκδοτου κύκλου ποιημάτων «Διαλεχτή» έχει προδημοσιευθεί στην τοπική εφημερίδα «Στύξ».Τον Ιανουάριο του 2013, ο Παναγιώτης Κουμπούρας γράφει:

Η σοφή , όμως , Διαλεχτή, το βλέπει καθαρά,

 ότι επήλθε αδόκητα και βίαια το τέλος της ζωής , κενός νοήματος και περιεχομένου, κοντανασαίνει ο άνθρωπος στα εφημερεύοντα νεκροταφεία , συνετελέσθη η συντέλεια του χάους μέσα στις μαυρισμένες ψυχές των νέων ανθρώπων ,« νεκρές ψυχές » που ζουν στη λησμονιά, με σβησμένο το χθες κι ανύπαρκτο το αύριο . Ξέχνα , ξέχνα τα όλα … Αν θες να ζήσεις …Αυτή είναι, η στεγνή και στυγνή λευκή επιταγή των δολοφόνων καιρών μας .

 

Στο ποίημα του κύλκλου «Διαλεχτή» με τίτλο «Ανατολικά της μνήμης » η ποιητική γλώσσα δεν ξενίζει. Αντίθετα θα έλεγα γίνεται οικεία:

Γυμνή , σκελετωμένη , άσαρκη , αισχύνεται η μνήμη ν’ ανατείλει .

Ούτε μεσούρανα του πιότερο θυμάμαι, παρά σκέφτομαι,

μήτε στο γέρμα του ποτέ χαράζει μέσα μου η θύμηση .

Το ξέρω και το μνημονεύω πάντα

ότι στην κοίτη της ανατολής γεννάς ,

πάνω στο φάσμα του λευκού κυοφορείς το έμβρυό σου .

Απ’ τη θηλή τού κάποτε βυζαίνεις ως να σε θρέψει η Πράξη .

 

Με ευρηματικότητα, με οίηση και με καινούργια ακούσματα ο Παναγιώτης Κουμπούρας ξαφνιάζει στην πρώτη του ποιητική συλλογή «Ανακομιδή Ονείρων». Δεν είναι έτσι όμως τα πράγματα, αφού η πρώτη ανάγνωση, σου δίνει κιόλας τη αίσθηση, ότι για χρόνους πολλούς ενυπήρχαν εντός του, στίχοι εκφραστικοί, στροφές αναπάντεχες και εικόνες τρισδιάστατες που εμπλέκονται σε έναν ιδιαίτερο ρυθμό εσωτερικής μυστικότητας όπως στο ποίημα  με τίτλο «ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ 67»:

Το εύρος μετρήθηκε με μια παλιά /μαύρη αλυσίδα, απ’ αυτές που φύλαγαν /στις αποθήκες για μια νέα χρήση. / Αδελφέ συνδέκτη , /στο σκοτεινό θάλαμο της φυλακής μας / δες ΜΕ

 

Οι στίχοι στο ποίημα  με τίτλο «ΚΑΙ ΚΑΠΝΟΝ ΑΠΟΘΡΩΣΚΟΝΤΑ…», εξεγείρονται κατά της αδιαφορίας και της εγκατάλειψης.  Ο ποιητής προσπαθεί πάντα και ανυψώνει τον άνθρωπο, και αυτό ακριβώς συνίσταται το ανεξάντλητο μεγαλείο της ανθρώπινης σκέψης:

Που είναι η γη σου; Ποια η πατρίδα σου, λαθραίε βίε ;

Σε βλέπω, με τον καπνό απ’ τα καμένα σου όνειρα

άνω θρώσκοντα άνθρωπε

χωρίς όνομα, χωρίς Ιθάκη, χωρίς εστία…

 

Δεν έχει προκαθορισμένες διατομές ο Παναγιώτης Κουμπούρας Δεν έχει σύνορα στη σκέψη του για να σταματήσουν οι  στοχασμοί του, αφού οι τελευταίες, σαν μετάξινες κορδέλες περισφίγγουν τη σαγήνη των ονείρων του  μέσα στον  ανοικτίρμονα χρόνο. Στο ποίημα με τίτλο «ΟΝΕΙΡΑ» γράφει:

Τη λάβα του φόβου, μην ξεχνάς /τη λάβα του φόβου.

Τη φλόγα της πίκρας, μην ξεχνάς /τη βόμβα των δακρύων

Την κόψη της οργής σου, μην ξεχνάς  /τον κρότο των ονείρων

 

Για φθορά ; Ποιος μιλάει για  φθορά;  Στο ποίημα με τίτλο «ΚΑΙ ΕΚ ΒΑΘΕΩΝ» λαμπυρίζουν οι νικήτριες μνήμες του Παναγιώτη Κουμπούρα σε μια προσπάθεια, να αποθανατίσει και να ενώσει σε μια εξαίσια συναυλία,  τους κελαϊδισμούς παιδιού –πουλιού.

Ψυχή –μυαλό μαζί . Ιδεολόγοι κλώνοι,

στο γράψιμο δίνουν φτερά /καθώς το αίσθημα σκιρτά

κελαηδισμούς Παιδιού –Πουλιού που αργοκυλάνε 

-όπως η Νιότη του νερού κελαρυστή-

την αντοχή να ξεδιψάσουν

 

Ανατρέχοντας στην πρόσφατα δημοσιευμένη «Διαλεχτή» ποίησή του, όπως θα γίνειαμέσως κατανοητό, ο Παναγιώτης Κουμπούρας,αφήνει να εννοηθεί, ότι υπάρχουν δυο ειδών καλλιτέχνες  -δημιουργοί  : Οι ποιητές και οι φιλόσοφοι, οι λάτρεις  δηλαδή του νερού, και οι λάτρεις της φωτιάς. Πράγμα που σημαίνει, πως η φλόγα , η φωτιά, το φως,  είναι προμηθεϊκού αρσενικού γένους στις βλέψεις. όπως στο ποίημα με τίτλο «Ο ΠΟΙΗΤΗΣ»

«Και εγένετο φώς» /κραύγαζε  υπόκοφα ο υποβολέας/καθως οι εργάτες πάσχιζαν/να σηκώσουν την αυλαία του ήλιου

Ωστόσο ο ποιητής: 

«Η ανατολή κηρύχθηκε απαγορευμένη ζώνη /Ξέχνα, ξέχνα τα όλα… /Αν θες να ζήσεις» βλέπουμε,  πως, θα πλαστεί ο κόσμος. Αντί να πάει προς τον ήλιο, προς  το φως  αυτός βυθίζεται στο λίμπιντο της καταγωγής του, δεν μπορεί να ξεχάσει το αίμα που χοροπηδά στις φλέβες του ύπνου του, ζητώντας μετάγγιση ζωής.

 

Αντίθετα το νερό, το υγρό στοιχείο ως πηγής ζωής είναι θηλυκού γένους στη δεκτικότητά του, όπως στο ποίημα με τίτλο «Η ΑΛΛΗ ΘΑΛΑΣΣΑ»

Δεν είσαι θάλασσα , ψυχή ,

 

στα παγωμένα σου νερά

 

να ταξιδέψω …

 

Γι αυτό κι εγώ

 

βαρκούλα κάνω τον καιρό

 

στην άλλη θάλασσα καλόπλωρος να βγω

 

με των βασάνων το κουπί , του γέλιου το φτερό

 

από τις σκοτεινές σου συμπληγάδες

 

ν’ αλλαργέψω …

 

Εφ’ όσον πρόκειται για αυτοβιογραφικό έργο, θα πρέπει να προαχθεί πάνω απ΄ όλα η ανάγκη της αυτογνωσίας που στηρίζεται στα τρία υπόβαθρα : την Επιθυμία , την Διάθεση, τη Συμπεριφορά.

Και μια ύπαρξη στηρίζεται και έχει όνειρα και οράματα , που βγαίνοντας προς τα έξω , προς την κοινωνία αλλάζουν σύσταση, καθώς, ότι είναι το όνειρο για το άτομο, είναι ο μύθος για το κοινωνικό σύνολο.

Στο ποίημα με τίτλο «Ανατολικά της μνήμης»,

εκείνο που απασχολεί το άτομο από τη γέννησή του, μέχρι το θάνατό του, είναι η αντιπαλότητα μεταξύ πίστης και ουμανισμού, μια αντιπαλότητα που αναγκάζει το άτομο να διαλέξει μεταξύ ατομικισμού και εγκοσμιότητας, ή και  ιδιαιτερότητας ή παγκοσμιότητας, αν θέλετε.

 Ανατολικά της Μνήμης να συναντηθούμε ζωή σώμα με σώμα .

Λείπουν πολλά κομμάτια σάρκας απ’ το μέλλον .

Σε ποια αποδημία να τα βρεις ,

ποιας αυτοψίας τεμαχισμένα μέλη να συλλέξεις

και πώς να τα συνθέσεις ;

 

Αν ο ποιητής αρχίζει να μιλάει για πράγματα αιώνια - δεν είναι πάντοτε από θρασύτητα, αλλά πιο συχνά από ωριμότητα που τον αγκάλιασε, από τη φόρτιση της ζωής κι από το ψυχικό φορτίο, καμιά φορά κι από το παραφόρτωμα! Κι αν μέρος του φορτίου του, το μεταθέτει στον αναγνώστη, αυτό δε σημαίνει κιόλας, ότι προσπαθεί να ξαλαφρώσει τον εαυτό του, να μας φορτώσει με τα δικά του βάσανα, για να μη βασανίζεται ο ίδιος.

Οχι, όχι, γι’ αυτό φλογίζεται και πάσχει η καρδιά του ποιητή ! Ανιδιοτέλεια χαρακτηρίζει την καρδιά του, τα μάτια του τα ‘χει στραμμένα πάντα στο φως του νου και της καλοσύνης, και στον δυσβάστακτο μόχθο συχνά καίγεται ή γίνεται κομμάτια ,    εκχωρώντας τα πάντα που έχει στη διάθεσή του, ίσαμε τη στερνή θερμή σταγόνα του αίματος, στους ανθρώπους και στην τέχνη.

Η ποίηση , προσπαθούσε πάντα να αποκαλύπτει το ωραίο που υπάρχει στον κόσμο , και με  τα βάσανά τους οι ποιητές απέδειχναν πόσο μικρός και τραχύς, είναι ο δρόμος προς το ωραίο, και προς την κατανόηση του νοήματος της ζωής.

Ας χαιρετήσουμε τον ποιητή με μια βαθιά υπόκλιση,    γι’ αυτήν την ευγενική δουλειά του, και να του ευχηθούμε εκείνο που εύχονταν οι οδοιπόροι της Ανατολής, ο ένας στον άλλο:

«Βιάσου να χαροποιήσεις με τον καλό λόγο τον περαστικό, γιατί μπορεί να μην τον ξανασυναντήσεις στη ζωή».

 

Ακράτα 21 Ιουλίου 2017

Βασίλης Αντωνίου

 

 

Β.Α.

 

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου