Γράφει ο Σωτήριος Μουτζουρέλης.

Υπάρχουν στιγμές που η πατρίδα μας φορεί τα γιορτινά της, όπως στην 193η ιστορική επέτειο της εθνικής μας Παλιγγενεσίας της 25ης Μαρτίου του 1821 με παράλληλη και εξ ίσου γιορτάσιμη εύφορη και ευφρόσυνη σχολική γιορτή του 2ου δημοτικού σχολείου Ακράτας που παρουσίασαν οι μαθητές της πέμπτης ς και έκτης τάξης του.

Είναι γνωστό πως τα παιδιά πολλά μπορούν να κάνουν αρκεί πίσω από αυτά να υπάρχει η φωτισμένη διδαχή του Παιδαγωγικού της έρωτα, η πρωτοτυπία της έμπνευσης, η προίκα το δει το δαπάνη του αδαπάνητου θησαυρού της γνώσης, η ενθάρρυνση μέσα στη δυναμική της ομάδας, ο προσωπικός μόχθος του δάσκαλου - δασκάλας, η μέθοδος για την ανάδειξη του ιστορικού μεγέθους μέσα στη διαλεκτική του ιστορικού «γίγνεσθαι», ώσπου να αναδειχθεί το «θαύμα» ,η ηρωική παραφροσύνη ενός δυσανάλογου εγχειρήματος «διαποτισμένων» με συνειδητή η ιδεαλιστική αντίληψη.

Συνηθίσαμε να διδάσκουμε την ιστορία μόνο με αφηγηματικό, διηγηματικό άχρωμο λόγο, δογματικά με έλλειψη του ιστορικού λογισμού που λειτουργούσε στην τότε κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα και τη δυναμική που τη διαμόρφωνε. Στη σχολική γιορτή, έμμεσα τη διδασκαλία έτυχε ‘ανακατασκευής» σε συνάρτηση με την όλη αγχώδη προβληματική κρίση της εποχής μας απαλλαγμένη από αποστειρωμένες και ξερές γνώσεις.

Στήθηκε ένα ιστορικό πλαίσιο με δραματοποίηση προσεκτικά επιλεγμένων ιστορικών γεγονότων με άνεση ανάδειξη και προβολή των συνεπειών που επακολούθησαν από την ιστορική αλήθεια. Κεντρικός πυρήνας, το έργο του θεατρικού συγγραφέα και ακαδημαϊκού Ιάκωβου Καμπανέλλη «το μεγάλο μας τσίρκο» (1973), με παρεμβατικές εικονιστικές προβολές μορφών του ‘21, αποσπασμάτων κειμένων, απαγγελίες ποιημάτων με επίκαιρη οργανική μουσική και μαθητική χορωδία.

Παρουσιάζονται στη λιτή σκηνή, το έργο των δασκάλων του γένους, των Φιλικών, ο Ρήγας, η στέψη των θυμάτων από την καταστροφή των Ψαρών, η διαβούλευση, η ιδιοτελής στάση και διάθεσή τους, η πατριδογνωστική τοπική συμβολή και εμβέλεια στον Αγώνα, η αγκύλωση και ακαμψία του αγάλματος του Κολοκοτρώνη - συμβολική επίκληση «έλα ξανά στη γη πρωτομάστορα», όλα σοφά μονταρισμένο. Σε κάθε σκηνή, σχηματίζεται ένας κεντρικός ιδεαλιστικός άξονας περιστροφής του ιστορικού γεγονότος, ως ανθρώπινη ενέργεια αυτοτελής μέσα στο πεδίο της εξέλιξης και της γονιμότητας. Προσεγγίζεται το γεγονός, απαλλαγμένο από μισαλλοδοξία και εξαίρεται η ιδέα της πολύμορφης ελευθερίας, της αυτοθυσίας, της εποποιίας.

Δεν είχαμε τη δύναμη, Σπύρο, Σωτήρη, Ελένη, Μόρια, Αγγελική. .. να ζητωκραυγάσουμε γιατί μας έπνιγε η συγκίνηση. Τα δακρυσμένα μάτια μας είναι ο υπέρτατος θαυμασμός μας, αξιαγάπητα παιδιά. Αποδείξετε με την αυθορμησία και αθωότητά σας τη δύναμη της αγωγής και το έργο των δασκάλων σας.. Με τη λιτότητα του λόγου, τη συντομία των διαλόγων, ξεχάσαμε το ξύλινο πλατάγισμα της γλώσσας, γνώρισμα και ιδεολόγημα του παρελθόντος. Με απλότητα, αλλά πειστικότητα διδάξατε το ιστορικό παρελθόν, υποδείξετε το προσδοκώμενο μέλλον, υπέροχα και λατρεμένα μας παιδιά!

Μαρτιος 2014