ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΑΔΗΣ, ΑΚΥΒΕΡΝΗΤΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ, σελ. 98, Οκτώβριος 2023

Περιεχόμενα

Μια στρατιά νέων σκλάβων …………………… 7

ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΗ ΡΟΥΜΑΝΙΑ ……….……. 13

Η ΑΦΙΞΗ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ …………………… 19

Η ΑΝΑΣΥΝΘΕΣΗ ΤΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ ..…… 35

Η ΔΙΚΗ ………………………………………. 55

ΑΓΩΝΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ ………………… 67

ΟΧΙ ΜΟΝΟ Ο ΙΟΝ ΚΑΖΑΚΟΥ ……………. 77

Αυτή είναι η ιστορία του Ιόν Καζάκου, εργάτη από τη Ρουμανία, που πυρπολήθηκε από τον εργοδότη του στην Ιταλία, στις 14 Μαρτίου του 2000, όπως τη διηγήθηκε η κόρη του, Φλορίνα Καζάκου, στον Ντάριο Φο δεκατρία χρόνια αργότερα. Είναι η ιστορία μιας φρικτής δολοφονίας, που σύμφωνα με τον Φο, δεν ήρθε παρά ως μια «λογική» κλιμάκωση, ως επιβεβαίωση της κυριότητας του αφέντη επί του κτήματος. Το αναλυτικό επίμετρο του Σαλβατόρε Καναβό διερευνά το φαινόμενο της μαύρης εργασίας στην Ιταλία και των δολοφονικών εργατικών ατυχημάτων που οφείλονται σε συνθήκες ακραίας εκμετάλλευσης μεταναστ(ρι)ών και άλλων επισφαλών εργαζομένων. Συνθήκες που αποτελούν τον πυρήνα του σύγχρονου καπιταλισμού.

από το οπισθόφυλλο του βιβλίου

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΚΑΗΚΕ ΖΩΝΤΑΝΟΣ

Η ιστορία του Ion Cazacu

[…]

«Χωρίς μνήμη δεν υπάρχει νόηση»

Τον τελευταίο καιρό, πολύ συχνά, έπιασα τον εαυτό μου να αναφέρει, σε γνωστές προσωπικότητες του πολιτισμού, λεπτομέρειες ενός γεγονότος που συνέβη πριν από δεκαπέντε χρόνια. Ένα περιστατικό απίστευτης βίας, που αναστάτωσε ολόκληρη την Ιταλία.

Λοιπόν, είναι απίστευτο, σχεδόν κανείς δεν θυμόταν αυτό το τρομερό περιστατικό. Είναι αλήθεια: είμαστε ένας λαός όχι μόνο παραμορφωμένος, αλλά και χωρίς ιστορική μνήμη. Είναι σαν να έβαλαν το μυαλό μας, κατά καιρούς, στο πλυντήριο, σε ένα πρόγραμμα γενικού ξεπλύματος. Ο Βολταίρος έλεγε ότι ένας λαός που χάνει τη συνείδηση και τη γνώση του παρελθόντος του, κυρίως όταν αυτό είναι πρόσφατο, είναι σίγουρα ένας λαός χαμένος και δεν ξέρει πλέον σε ποια κατεύθυνση να κινηθεί για να σωθεί από την αδράνεια στην οποία συνεχίζει να διολισθαίνει.

[…]

Η Φλορίνα είναι μια όμορφη κοπέλα από τη Ρουμανία, που εκφράζεται σε άψογα ιταλικά. Ζει στα προάστια του Μιλάνου εδώ κα πέντε χρόνια, σχεδόν δεκαπέντε χρόνια από τότε που ο ιδιοκτήτης της οικοδομικής εταιρίας, Κόζιμο Γιανέτσε, για τον οποίο εργαζόταν ο πατέρας της, ο Ιόν Καζάκου, τον κατάβρεξε με ένα μπουκάλι βενζίνη και του έβαλε φωτιά, μετατρέποντάς τον σε ανθρώπινο δαυλό. Η αιτία για αυτήν την παρανοϊκή πράξη μάλλον βρίσκεται στις επίμονες απαιτήσεις του Καζάκου να πληρωθεί για τη δουλειά του.

[…]

Αυτό το έγκλημα συζητήθηκε πολύ στην Ευρώπη και ειδικά σε μας, στην Ιταλία και στη Λομβαρδία, όπου όλοι σοκαριστήκαμε από την πρωτοφανή αγριότητα. Η Φλορίνα ήρθε σπίτι μου ζητώντας βοήθεια.

[…]

Από μένα η Φλορίνα ζητούσε συγκεκριμένα να τη βοηθήσω ώστε να αφηγηθεί με σαφή και ακριβή τρόπο το φονικό του πατέρα της.

[…]

Ντάριο Φο

Σε αυτό το εν είδει εισαγωγικού σημειώματος, ο Ντάριο Φο μάς περιγράφει την επαφή του με την Φλορίνα Καζάκου, κόρη του Ιόν Καζάκου, τον οποίο ο εργοδότης του περιέλουσε με βενζίνη και έκαψε ζωντανό, κλείνοντας τον μάλιστα σε ένα δωμάτιο και φράζοντας την πόρτα!

Το βιβλίο αποτυπώνει σε μορφή διαλόγου, ανάμεσα στον συγγραφέα και την κόρη του Ιόν Καζάκου, τα γεγονότα, (το βιβλίο γράφτηκε το 2015), τον τρόπο με τον οποίο χαράχτηκαν στη μνήμη της 18χρονης τότε (το 2000) Φλορίνα, καθώς και τη δικαστική περιπέτεια που ακολούθησε.

Είναι, νομίζουμε, χαρακτηριστικός ο αποχαιρετισμός της Φλορίνα προς τον πατέρα της, η οποία δεν άντεξε κατά τη διάρκεια της τελετής και λιποθύμησε.

[…] Ξανανοίγω τα μάτια μου και αντιλαμβάνομαι πως βρίσκομαι ακόμη στο έδαφος και έναν σωρί κόσμο γύρω μου να με βοηθάει να σηκωθώ. Κοιτάζω προς τον τάφο και βλέπω πως τον σκέπασαν ήδη με χώμα. Τότε λοιπόν σχεδόν φωνάζω: «Το δέντρο δεν το φυτέψατε ακόμα;»

Μερικές γυναίκες ρωτούν με απορία: «Ποιο δέντρο; Για ποιο φυτό μιλάει;»

Εγώ απαντάω αμέσως: «Αυτό το δέντρο που θα αναπτυχθεί βγάζοντας μέσα από τη γη το σώμα του πατέρα μας».[…]

Ντάριο Φο – Σε ποια τελετή αναφερόσουν;

Φλορίνα – Πρόκειται για μια τελετή για την οποία μου είχε μιλήσει ο παππούς μου μερικά χρόνια πριν.

[…]ήταν η τελετή φυτέματος ενός δέντρου στον τάφο, ενός μικρού δενδρυλλίου.

Όμως, μεγαλώνοντας, και με το πέρασμα των χρόνων, εκείνο το μικρό δέντρο θα μετατρεπόταν σε ένα δυνατό δέντρο, με κλαδιά που θα απλώνονταν και θα μεγάλωναν τόσο που θα δημιουργούσαν σκιά σε μεγάλη έκταση. Από τις ρίζες του σώμα του νεκρού θα ανέβαινε να δώσει φυλλωσιά και καρπούς, αν μπορούσε να δώσει. Χάρη σε αυτή την προφανή παρουσία, ο καθένας θα μπορούσε, απευθυνόμενος στο δέντρο, να μιλήσει με το νεκρό, να διηγηθεί για τον εαυτό του και για τη ζωή του και να ζητήσει συμβουλές από κάποιον που μπορούσε να απαντήσει μέσα από τον άνεμο που ανακινούσε κλαδιά και φύλλα.

[…]

Συσπείρωση Αναρχικών

Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ.245, Φεβρουάριος 2024

από: https://anarchypress.wordpress.com