Με ιδιαίτερη επιτυχία πραγματοποιήθηκαν στη Στιμάγκα Κορινθίας τα "Θυάμεια 2018", στις 14,15 και 16 Ιουλίου 2018. Ήταν πρωτοβουλία του Χορευτικού και Εξωραϊστικού Συλλόγου Στιμάγκας "ο Θύαμις" στο πλαίσιο των καλοκαιρινών εκδηλώσεων του.

Την πρώτη ημέρα έλαβε χώρα το 1ο Συνέδριο Λαογραφίας με ενδιαφέρουσες εισηγήσεις από τους κυρίους Σωτήριο Κοκκωνάκη, Απόστολο Παπαφωτίου και Παναγιώτη Χωρίκη. Συγχρόνως, έγινε παρουσίαση παραδοσιακών φορεσιών από άλλες χώρες και της παραδοσιακής φορεσιάς της Κορινθίας. Οι εκδηλώσεις συνεχίστηκαν με το 8ο Φεστιβάλ Παραδοσιακών Χορών με ελληνικά και ξένα συγκροτήματα.

Παρατίθεται η εισήγηση του κου. Παπαφωτίου στο Συνέδριο Λαογραφίας, στη Στιμάγκα, 14-07-2018:

«Τα λαογραφικά θέματα συνήθως δείχνουν ότι υπάρχει μια αδιάσπαστη ενότητα ανάμεσα στον ελληνικό, λαϊκό πολιτισμό και στον αρχαίο και νεότερο, δηλαδή μια αδιάσπαστη ενότητα ανάμεσα σε ομοειδή αρχαία και νέα ελληνικά φαινόμενα.

Δεν ερμηνεύεται μόνο η συνέχεια από τα αρχαία, ούτε εξηγείται μόνο με ποιο τρόπο από τις συγκεκριμένες αρχαίες περιπτώσεις προήλθαν κάποια συγκεκριμένα νεότερα φαινόμενα αλλά και το αντίστροφο.

Ερμηνεύονται δηλαδή και πολλά αρχαία προβλήματα με μόνη βοήθεια την κατάλληλη έκφραση τους στα αντίστοιχα γνωστά νεοελληνικά.

Ας περιοριστούμε σ’ ένα από αυτά τα φαινόμενα, την ποίηση του λαού μας και ας ζητήσουμε τη σχέση αυτής με την αρχαία, αφού πρώτα απαντήσουμε στο ερώτημα τι είδους ποίηση είναι η Δημοτική Ελληνική Ποίηση;

Δεν είναι ποίηση ενός προσώπου, ούτε ποίηση μιας εποχής. Είναι το δημοτικό τραγούδι των Ελλήνων. Είναι η συλλογική ποίηση που άρχισε να δημιουργείται και να πλάθεται πριν χιλιάδες χρόνια και δημιούργησε παράδοση ως προς την τεχνοτροπία και την ψυχολογία της ποιητικής ύλης. Εκφράζει την αγάπη του ανθρώπου για την ελευθερία, για τη ζωή, τη συμπόνια στον πάσχοντα, τον πόνο για τις πίκρες της ζωής, τη λεβεντιά, εκφράζει τον πόνο της ξενιτιάς, του θανάτου αλλά και του γάμου, τις χαρές και πολλά άλλα.

Μέσα από την ποίηση, μέσα από τα τραγούδια συναντάς απλούς ανθρώπους-ήρωες που ηθελημένα γκρεμίζονται, αφανίζονται και τους θαυμάζεις.

Τους παρακολουθείς να μάχονται, να σκοτώνονται και μένεις κατάπληκτος για το μεγαλείο της ψυχής τους. Συναντάς τους απλούς ανθρώπους, οι οποίοι χωρίς να είναι πολεμιστές αντικρίζουν τη ζωή και το θάνατο με απαράμιλλο θάρρος.

Όλοι αυτοί οι απλοί άνθρωποι είναι πρωταγωνιστές στα τραγούδια της ξενιτιάς, της αγάπης, στα κλέφτικα, στα ιστορικά, στα μοιρολόγια.

Δεν είναι μόνο οι άνθρωποι που περιγράφονται στα τραγούδια, είναι ο ίδιος ο πλάστης, ο δημιουργός των τραγουδιών, ο λαός ο οποίος πλάθει τους ήρωες των τραγουδιών με τη δική του ψυχολογία και αρετές.

Και οι αρετές αυτές μαζί με τη γλώσσα έρχονται από πολύ παλιά, από την Ομηρική εποχή, που πιστοποιούν και βεβαιώνουν τη συνέχεια, τη διαδοχή αυτών των ιδίων ανθρώπων στόν ίδιο τόπο.

Κοινά είναι πολλά γλωσσικά στοιχεία στα Ομηρικά έπη και στο νεοελληνικό δημοτικό τραγούδι. Χρησιμοποιούνται κυρίως εκφράσεις και μεμονωμένες λέξεις που κατέχουν την ίδια θέση στο κείμενο (αρχή-τέλος) ή παρουσιάζουν μορφολογική εξέλιξη (νυχτούς<νυχτός).

Ας μου επιτρέψετε να συγκρίνουμε ένα ηρωικό επίγραμμα της εποχής 490 π.Χ. από τον Σιμωνίδη για τη μάχη του Μαραθώνα, με ένα δημοτικό τραγούδι της Επαναστάσεως του 1821, που αφορά τη νίκη του Κολοκοτρώνη τον Ιούλιο του 1822 στα Δερβενάκια: