Loading...

Κατηγορίες

Σάββατο 05 Φεβ 2022
Οι αποφάσεις της 12ης Πλατιάς Ολομέλειας του ΚΚΕ, -συνέρχεται σαν σήμερα το 1968- μήτρα για την δημιουργία του ΚΚΕ εσωτερικού
Κλίκ για μεγέθυνση

 

 











Του Γ. Γ.

Σαν σήμερα το 1968  συνέρχεται στην Βουδαπέστη η ιστορική 12η Πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (5 - 15/2/1968). Ηταν η αφετηρία η «δεξιά» ομάδα που υπήρχε στην ηγεσία του ΚΚΕ (Παρτσαλίδης, Ζωγράφος, Δημητρίου, Τζεφρώνης κ.α) μαζί με άλλα στελέχη του κόμματος που σε συνθήκες δικτατορίας στην χώρα μας δρούσαν στην παρανομία (Δρακόπουλος, Μπριλλάκης, Μπενάς κ.α) να αποχωρήσουν από το ΚΚΕ, ιδρύοντας στην συνέχεια το λεγόμενο «ΚΚΕ εσωτερικού».

Η 12η Ολομέλεια, παρά τις αντιφάσεις της, μπόρεσε να δει το κομματικό οργανωτικοπολιτικό πρόβλημα και ανάλογα να το αντιμετωπίσει. Συσπειρώθηκε αποφασιστικά στη βάση της αντιπαράθεσης με τις απόψεις στελεχών του ΚΚΕ που επιδίωκαν να γκρεμίσουν κάθε θεμέλιο της ύπαρξης του Κόμματος... Κατά πάσα πιθανότητα θα ήταν διαφορετική η πορεία του ΚΚΕ, αν δεν είχε επέλθει η οριστική ρήξη στη 12η Ολομέλεια ή αν είχε κυριαρχήσει τότε η γνωστή αναθεωρητική ομάδα, γράφει ανάμεσα στα άλλα σε ένα κείμενο του στην ΚΟΜΕΠ ο Μάκης Μάϊλης, κάτι που μας δείχνει πόσο σημαντική ήταν αυτή η εσωκομματική διαδικασία του ΚΚΕ για την μετέπειτα πορεία αυτού του κόμματος. 

Ηταν μια δύσκολη περίοδο που πέρασε το ΚΚΕ.Ο τότε γραμματέας της Κ.Ε του ΚΚΕ. Κώστας Κολιγιάννης, έχοντας την αμέριστη υποστήριξη της χρουστσοφικής Σοβιετικής εξουσίας, και με την υποστήριξη της πλειοψηφίας των τακτικών μελών της Κεντρικής Επιτροπής, μπόρεσε να εδραιώσει την ηγετική του παρουσία (την διατήρησε μέχρι το 1972). 
Τα μέλη του Π.Γ. και της Κ.Ε. που είχαν καθαιρεθεί απ' την Ολομέλεια Δ. Παρτσαλίδης, Ζ. Ζωγράφος και Π. Δημητρίου μαζί με άλλα μέλη της Κ.Ε που συμμεριζόταν τις απόψεις τους (Λεωνίδας Τζεφρώνης, Σταύρος Καράς, Δημήτρης Βατουσιανός και Μιχάλης Τσάντης) συγκρότησαν τη λεγόμενη «Ενωτική Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ». Κατέλαβαν τον κομματικό ραδιοσταθμό «Φωνή της Αλήθειας» και προέβαλλαν τις θέσεις τους, που ήταν διαμετρικά αντίθετες με της αποφάσεις τις 12ης Ολομέλειας. 
Σύμφωνα με το ΚΚΕ επρόκειτο για μια "οργανωμένη δεξιά οπορτουνιστική παρέκκλιση, που δρούσε για μεγάλο χρονικό διάστημα, η οποία, στην ουσία, αρνούνταν το ρόλο και τον επαναστατικό χαρακτήρα του ΚΚΕ ως κόμματος της εργατικής τάξης και τη μετατροπή του σε ένα δεξιό οπορτουνιστικό κόμμα σοσιαλδημοκρατικής υφής".

Σχεδόν αμέσως μετά τις διαγραφές, μια σειρά στελέχη τους ΚΚΕ που σε συνθήκες παρανομίας δρούσαν στην Ελλάδα, όπως οι Μπάμπης Δρακόπουλος, Νίκος Καρράς, Αντώνης Μπριλλάκη κ.α συμπαρατάχτηκαν με αυτούς που είχαν καθαιρεθεί από την 12η Ολομέλεια και έτσι προέκυψε το ΚΚΕ εσωτερικού.

περισσότερα...

Του Γ. Γ.

Σαν σήμερα το 1968  συνέρχεται στην Βουδαπέστη η ιστορική 12η Πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (5 - 15/2/1968). Ηταν η αφετηρία η «δεξιά» ομάδα που υπήρχε στην ηγεσία του ΚΚΕ (Παρτσαλίδης, Ζωγράφος, Δημητρίου, Τζεφρώνης κ.α) μαζί με άλλα στελέχη του κόμματος που σε συνθήκες δικτατορίας στην χώρα μας δρούσαν στην παρανομία (Δρακόπουλος, Μπριλλάκης, Μπενάς κ.α) να αποχωρήσουν από το ΚΚΕ, ιδρύοντας στην συνέχεια το λεγόμενο «ΚΚΕ εσωτερικού».

Για όσους/ες ενδιαφέρονται για την ιστορία του ΚΚΕ ενδιαφέρον είναι και το παρακάτω απόσπασμα από άρθρο που δημοσιεύτηκε τον Γενάρη του 1991 στην ΜΑ.Λ.ΕΠ (Ηταν το θεωρητικό όργανο της οργάνωσης Συνεπής Αριστερή Κίνηση Ελλάδας -Σ.Α.Κ.Ε- μιας οργάνωσης που δεν υπάρχει πια και στην οποία ήμουνα μέλος μέχρι την διάλυσή της):

 ... Για όποιον έχει απλώς φυλλομετρήσει τα επίσημα ντοκουμέντα της περιόδου 45-50 είναι σαφέστατο ότι η αναθεωρητική πλατφόρμα της 6ης Ολομέλειας είναι τα ίδια ακριβώς ζητήματα για τα οποία έγινε ισχυρή ιδεολογικοπολιτική πάλη την προηγούμενη δεκαετία. Το κόμμα με αποκορύφωμα την 3η Συνδιάσκεψη, το 1950, υπέβαλε σε εξαντλητική κριτική όλα τα λάθη. Τα αναγνώρισε σαν λάθη ολόκληρης της ηγεσίας του και επιμέρισε τις ευθύνες συγκεκριμένα και τεκμηριωμένα.

Πώς έφτασε το κόμμα και ο λαός στην ήττα του 44-45 και τις επαίσχυντες συμφωνίες; Αραγε δεν ήταν: οι Παρτσαλίδης, Σιάντος κλπ., που το 1937 υποβίβασαν το ρόλο των Αγγλων στην Ελλάδα και άμβλυναν τον αγώνα του λαού ενάντια στην αγγλική ιμπεριαλιστική πολιτική; Δεν ήταν ο Σιάντος που με προσωπική του διαταγή στις 17-12-44 επέτρεψε στους Αγγλους να μπουν στην Αθήνα και να μακελέψουν τον ΕΛΑΣ; Δεν ήταν οι Σιάντος και Παρτσαλίδης που υπόγραψαν τη συμφωνία της Βάρκιζας και παραβίασαν τον όρο για γενική πολιτική αμνηστία που είχε βάλει το Πολιτικό Γραφείο; Δεν ήταν οι Παοτσαλίδης, Σιάντος που με επίσημα κείμενα τους εκείνη την περίοδο αναγνώριζαν την παντοδυναμία των Αγγλων; 

Ε, όλ' αυτά φορτώθηκαν στον Ζαχαριάδη. Και κατηγορούν, αυτοί που φάνηκαν τόσο λειψοί στις δύσκολες εκείνες στιγμές, αυτοί που υπέγραψαν τη Βάρκιζα, τον Ζαχαριάδη πως όταν εκείνος επέστρεψε από το Νταχάου δεν κατήγγειλε αμέσως αυτή τη συμφωνία. Οταν είναι ιστορικά διαπιστωμένο, ότι αμέσως ο Ζαχαριάδης έβαλε το ζήτημα της Βάρκιζας και συζήτησε για τον ύποπτο προδοσίας Σιάντο με τους Παρτσαλίδη, Ιωαννίδη, Χατζηβασιλείου. Οταν ένα ακριβώς χρόνο μετά τη Βάρκιζα, στη 12η Ολομέλεια, αλλά και στο 7ο συνέδριο το ΚΚΕ, άρχιζε μια τιτάνια προσπάθεια για το ξεπέρασμα των λαθών και θεμελίωνε μια ξεκάθαρη αντιαγγλική και αντιαμερικανική πολιτική, ενώ συγχρόνως ανασυγκροτούσε το κόμμα για ν' αντιμετωπίσει με τη λαϊκή αυτοάμυνα το μοναρχοφασιστικό δολοφονικό όργιο.


Χάρη σ' αυτή την ξεκαθαρισμένη πλέον γραμμή, τον αγώνα και τις θυσίες του στη μεταβαρκιζιανή περίοδο, το ΚΚΕ κατάφερνα να κερδίσει την εμπιστοσύνη του απογοητευμένου από τη συνθηκολόγηση λαού, με αποτέλεσμα στα 1946 να μην υπάρχει κανένα συλλογικό ή συνδικαλιστικό όργανο που να μην ελέγχεται από το κόμμα. Και όλη αυτή την εξέλιξη ο Παρτσαλίδης τη θεωρούσε σαν "χειροτέρευση της κατάστασης μετά τον ερχομό του Ζαχαριάδη". Και ποια θα ήταν η καλυτέρευση; Μήπως η συνέχιση της υποταγής στους Αγγλους μέχρι να μη μείνει ρουθούνι; Το ότι ο λαός μέσα σε δυο χρόνια ξεπερνά την πρώτη ήττα και αρχίζει ένα δεύτερο αγώνα που δεν ήταν μόνο αγώνας ζωής και θανάτου απέναντι στις δολοφονικές φασιστικές συμμορίες αλλά και αγώνας ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ, αυτό δεν είναι τίποτα;

Αλλά και όσο αφορά το λάθος της μη συμμετοχής στις εκλογές του '46 τί έκαμε αυτός ο πρόδρομος του ειρηνικού περάσματος, ο Παρτσαλίδης, όταν σαν ΓΓ του ΕΑΜ απότυχε να περάσει σ' αυτό τη γραμμή του κόμματος, που δεν ήταν αποχή αλλά συμβολική συμμετοχή μ' ένα υποψήφιο σε κάθε νομό; Αλλού, όμως, ήταν η ουσία. Ο Παρτσαλίδης και οι άλλοι οπορτουνιστές, ξαναθυμήθηκαν την αποχή του 1946, όχι για να κριτικάρουν το όποιο ταχτικό λάθος, που άλλωστε το είχε ήδη κριτικάρει το κόμμα και ο Ζαχαριάδης. Γι' αυτούς, η μη συμμετοχή στις εκλογές του 1946 σήμαινε χάσιμο της ευκαιρίας για "ειρηνικό πέρασμα στον σοσιαλισμό" (ναι, αυτό έλεγαν, για την Ελλάδα του 1946, με το δολοφονικό όργιο!), που οδήγησε μετά στον "τυχοδιωκτισμό" του δεύτερου ένοπλου αγώνα. 

Αυτά και άλλα πολλά αμαρτήματα των οπορτουνιστών τα έχει καταγράψει η ιστορία και κανένας αναθεωρητισμός δεν θα μπορέσει να τα σβήσει από τα μητρώα της. Αυτή λοιπόν τη γραμμή της ηττοπάθειας απέναντι στον ιμπεριαλισμό και των αυταπατών απέναντι στη μοναρχοφασιστική εξουσία ήρθε να δικαιώσει το 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ και η 6η Ολομέλεια του "56. Ολα όσα καταδικάστηκαν με βούλα και σφραγίδα πάμπολλων κομματικών οργάνων επανήλθαν πραξικοπηματικά στο προσκήνιο. 


Από giorgis , Σάββατο 5 Φεβρουαρίου 2022 | 12:00 μ.μ.
πηγη: http://tsak-giorgis.blogspot.com

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου