Του Γ.Γ.

Μια απ’ τις καθιερωμένες καθημερινές μου συνήθειες είναι να επισκέπτομαι την Ψηφιακή βιβλιοθήκη που υπάρχει στην ιστοσελίδα της Εθνικής βιβλιοθήκης της Ελλάδας. Αρκετά δημοσιεύματα που βρίσκω εκεί και αναφέρονται σε πτυχές τις νεότερης ιστορίας μας, τα κρατώ στο αρχείο μου, ενώ άλλα αποτελούν έναυσμα για να κάνω άμεσα ανάρτηση. Στην τελευταία περίπτωση εντάσσεται και το παρακάτω κείμενο.

Επειδή θεωρούμε ότι η ιστορική μνήμη και ειδικά της πρόσφατης ιστορίας μας πρέπει να παραμείνει ζωντανή, στο μέτρο των δυνατοτήτων μας θα δίνουμε απάντηση σε κάθε παραχάραξη της που επιχειρείται και φυσικά θα κάνουμε σε σταθερή βάση ιστορικές αναφορές. 

Οπως είχα ξαναγράψει, πριν τρεις δεκαετίες περίπου έτυχε να βρεθώ για αρκετό καιρό στην Φλώρινα. Μέλος του  ΚΚΕ τότε απέκτησα μοναδικές εμπειρίες με την συναναστροφή μου με Σλαβομακεδόνες ηλικιωμένους συντρόφους. Μια συζήτηση που είχα με έναν αγωνιστή απ’ αυτούς, – μακαρίτης πια- μου ήρθε στην μνήμη, διαβάζοντας ένα δημοσίευμα του “Ριζοσπάστη”. 

Θα αναφερθώ στην συνέχεια στο τι μου έχει μείνουν αξέχαστα απ’ τα λεγόμενα του αντάρτη του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ αφού παραθέσω τι έγραφε το δημοσιογραφικό όργανο του ΚΚΕ, στο φύλο που κυκλοφορούσε σαν σήμερα, 29 Απρίλη 1945: 

***

“Στους πρώτους μήνες της απελευθέρωσης η ελληνική Δικαιοσύνη είχε στα χέρια της δέκα χιλιάδες εγκληματίες πολέμου που είχαν πιαστεί μονάχα στην περιφέρεια Αττικής. 
Τι έγιναν αυτοί οι δολοφόνοι; Σύμφωνα με τις στατιστικές της δικαστικής υπηρεσίας για την τύχη των δοσιλόγων μέχρι της 23 Απρίλη είχαν προφυλακιστεί το όλο εκατό πενήντα πέντε -αριθ 155-. Και οι υπόλοιποι 9.550 μονάχα στην Αττική;: 

Την απάντηση έχει η μαύρη τρομοκρατία που απλώθηκε στην πρωτεύουσα και την ύπαιθρο.Οι περισσότεροι απ’ αυτούς τους προδότες ενσωματώθηκαν στον “Εθνικό Στρατό” και καταδιώκουν τους πατριώτες που πολέμησαν τους Γερμανούς.

Τρεις χιλιάδες εκατόν πενήντα τέτοιοι αγωνιστές βασανίζονται σήμερα στα κρατητήρια και στις φυλακές της Αθήνας”.

***

Επειδή τυχαίνει να έχω ένα ψιλοκόλλημα με την ιστορία και ειδικά αυτή που αναφέρεται σε ότι αναφορά το κομμουνιστικό κίνημα θα ήθελα να παραθέσω μια ασυναίσθητη διαδρομή που έκανε η μνήμη μου με στάση μια συζήτηση με σύντροφο στην Φλώρινα πίνοντας ποντς (βρασμένο τσίπουρο με ζάχαρη).

Επαναφέρω απόσπασμα από περασμένη ανάρτηση μου για να αιτιολογήσω αυτό που είπα, για τις αναμνήσεις που μου δημιούργησε το δημοσίευμα του 1945 του “Ρ”.

Ενα βράδυ, λοιπόν, είμαστε σε ένα χωριό -νομίζω Αλωνα το λένε- με τον γραμματέα τότε της ΚΝΕ τον Γιώργο Γαβριηλίδη. (Τι να κάνει άραγε αυτή η ψυχή; Εχουμε χάσει επαφή εδώ και πολλά χρόνια. Αν τυχόν έχουμε κάποιον αναγνώστη/ια απ’ την Φλώρινα και έχει επαφές μαζί του, ας στείλει ένα e-mail στο μπλοκ μας).

Στην παρέα μας ήταν και ένας ηλικιωμένος σύντροφος, που είχε δώσει σκληρές μάχες αρχικά στην Εθνική Αντίσταση και μετά σαν μαχητής του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. 

Πάνω στην συζήτηση μας είχε πει: «Δυο μεγάλα λάθη έχει κάνει το ΚΚΕ, που τα πληρώσαμε πολύ ακριβά. Το ένα ότι υπέγραψε την συμφωνία της Βάρκιζας και το άλλο ότι μετά την απελευθέρωση από τους Γερμανούς δεν έστησε Λαϊκά Δικαστήρια, όπως ζητούσαμε όλοι, για να “ξεβρομίζαμε” από τους ντόπιους προδότες. Αν το έκανε ούτε τη μάχη της Φλώρινας θα χάναμε, ίσως ούτε τον Εμφύλιο».

πηγη:http://vathikokkino.gr