Του Γ.Γ.

Σχεδόν αμέσως μετά την απελευθέρωση της χώρας μας από τα ναζιστικά κατοχικά στρατεύματα, μια απ’ τις πρώτες ενέργειες των αστικών κυβερνήσεων που προέκυψαν, (αρχικά του παπατζή Γιώργου Παπανδρέου και στην συνέχεια του καραβανά Νικόλαου Πλαστήρα). ήταν να επανασυστήσουν τις “Επιτροπές Ασφαλείας” που είχε δημιουργήσει ο υφυπουργός Δημοσίας Ασφαλείας, επί δικτατορίας Μεταξά, Κωνσταντίνος Μανιαδάκης. Και όπως αντιλαμβάνεστε ο “εχθρός” του κράτους παρέμεινε ο ίδιος, μόνο που τώρα … διευρύνθηκε. Δεν ήταν μόνο οι κομμουνιστές άλλα όλοι όσοι συμμετείχαν στο ΕΑΜ και υπήρξαν λαϊκοί αγωνιστές της Εθνικής Αντίσταση.

Αυτές οι “Επιτροπές Ασφαλείας”, λοιπόν, -που αποτελούταν από κάθε είδους κοινωνικό κατακάθι που υπήρχε με προτίμηση πρώην στελέχη Χιτών και Ταγματασφαλιτών- τύλιγαν σε μια κόλλα χαρτί όποιον ήθελαν και του φόρτωναν ότι κατηγορία γούσταραν … και ακολουθούσε οι γνωστοί συνέχεια. Οι χωροφύλακες που είχαν υπηρετήσει τους Γερμανούς τους συλλάμβαναν και οι δοσίλογοι δικαστές και εισαγγελείς που στελέχωναν τα έκτακτα δικαστήρια σκοπιμότητα τους επέβαλλαν ποινές που ξεκινούσαν από εξορίες μέχρι εκτελεστικά αποσπάσματα.

Σε τέτοιες περιπτώσεις αναφέρετε ο Ριζοσπάστης που είχε κυκλοφορήσει σαν σήμερα 22 Σεπτέμβρη 1945. Και δεν υπάρχει ίσως πιο ενδεικτική περίπτωση για το κλίμα που επικρατούσε αυτή την εποχή απ’ το γεγονός που περιγράφει πρωτοσέλιδα ο “Ριζοσπάστης”. Κάποιος ανακριτής θεώρησε ότι ένας αγωνιστής είχε προβεί σε δολοφονίες, και διέταξε την φυλάκισή του. Οταν το έμαθαν οι φερόμενοι δολοφονημένοι” έστειλαν … τηλεγράφημα διαμαρτυρίας στον ανακριτή, γιατί τους “πέθανε” ενώ οι άνθρωποι ζούσαν …

Μπορεί τώρα με την απόσταση του χρόνου να γελάμε, με της … δεξιάς το κάγκελο, όμως και αυτή η περίπτωση μας δείχνει το μαύρο ποινικό μητρώο της δεξιάς και της δικαστικής κάστας.

από://vathikokkino.gr