Loading...

Κατηγορίες

Δευτέρα 12 Οκτ 2020
Δημοσθένης (384 π.Χ. – 322 π.Χ.) | Θεωρείται ο σημαντικότερος ρήτορας της αρχαιότητας και όλων των εποχών
Κλίκ για μεγέθυνση

 

11 Οκτωβρίου 2017
 
Ο Δημοσθένης (384 π.Χ. – 322 π.Χ.) ήταν πολιτικός και ρήτορας της αρχαίας Αθήνας. Θεωρείται ο σημαντικότερος ρήτορας της αρχαιότητας και όλων των εποχών, μαθητής του Ισοκράτη και του Ισαίου. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 384 και πέθανε αυτοκτονώντας το 322 π.Χ.. Τον πατέρα του, που είχε το επάγγελμα του μαχαιροποιού, τον έλεγαν Δημοσθένη και τη μητέρα του Κλεόβουλη. Το όνομά του ήταν «Δημοσθένης Δημοσθένους Παιανιεύς». Από μικρός δοκίμασε την πίκρα της ζωής, γιατί, χάνοντας τον πατέρα του, οι κηδεμόνες του καταχράστηκαν την πατρική του περιουσία (ένας από αυτούς ήταν ο Δημοφών).
Δημοσθένης. Θεωρείται ο σημαντικότερος ρήτορας της αρχαιότητας και όλων των εποχών 
 Έτσι, αποφάσισε να ασχοληθεί με τη ρητορική για να μπορέσει ο ίδιος να πολεμήσει για το κλεμμένο του δίκιο. Αν και κατάφερε να κερδίσει τη δίκη, δεν μπόρεσε να πάρει την περιουσία του και αναγκάστηκε, για να ζήσει, να γράφει λόγους και να πληρώνεται. Στην εκκλησία του δήμου που προσπάθησε δυο φορές να μιλήσει δεν τα κατάφερε, γιατί τον εμπόδιζαν η νευρικότητά του και η δυσκολία να προφέρει το λ και το ρ. Τον πλήγωσε αυτή η ταπείνωση, τόσο, που αποφάσισε να λυτρωθεί από τα ελαττώματά του. Ο βάταλος (τσεβδός) όπως τον έλεγε η παραμάνα του, με την πίστη και την επιμονή του, πότε ανεβαίνοντας στον Λυκαβηττό και πότε κατεβαίνοντας στο Φάληρο, με την απαγγελία που έκανε σε διάφορους λόγους, μπόρεσε να νικήσει τις δυσκολίες στην άρθρωση, την κάποια του δειλία και να πετύχει την κυριαρχία στις κινήσεις του. Ήταν πια σε θέση να παρουσιαστεί στην εκκλησία του δήμου και να μιλήσει.
 
Οι τέσσερις φιλιππικοί λόγοι του και οι τρεις ολυνθιακοί τον καταξίωσαν στους Αθηναίους και τον έκαναν αθάνατο ρήτορα.Τους φλογερούς του λόγους τους δούλευε κοπιαστικά ως την παραμικρή τους λεπτομέρεια. Για την επιμέλειά του αυτή ο ρητοροδιδάσκαλος Κυϊντιλιανός θα πει: «Τόση δύναμη υπάρχει σ’ αυτόν, τόσο πυκνά είναι όλα, τόσο γεμάτα από εσωτερική ένταση, τόσο φροντισμένα, τέτοια πειθαρχία υπάρχει στο λόγο, που δεν μπορείς ν’ ανακαλύψεις κάτι που να λείπει, που να είναι περιττό». Με τους απαράμιλλους λόγους του κατόρθωσε να παρασύρει τους Αθηναίους να πολεμήσουν εναντίον του Φιλίππου, βασιλιά της Μακεδονίας, αν και στον πόλεμο αυτό πολέμησε κι ο ίδιος στη Χαιρώνειαως απλός στρατιώτης. Έπειτα από το θάνατο του Φιλίππου, ο Δημοσθένης εξακολούθησε τον αγώνα του και εναντίον του Αλεξάνδρου, χωρίς όμως να πετύχει τίποτα.
 
Το 324 π.Χ. φεύγει εξόριστος από την Αθήνα, γιατί αποδείχτηκε ότι είχε δωροδοκηθεί, με “άρπαλα χρήματα” στην πρόθεση να βοηθήσει τον μεγαλύτερο καταχραστή της αρχαιότητας του στρατηγού Αλεξάνδρου, τον Άρπαλο, να δραπετεύσει. Μετά το θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, οι Αθηναίοι με ψήφισμά τους τον ανακάλεσαν πανηγυρικά από την εξορία, η ελευθερία του όμως αυτή δεν κράτησε για πολύ, γιατί αναγκάστηκε να φύγει ξανά ύστερα από την εμπλοκή του στην αποτυχημένη επανάσταση που έγινε τότε κατά των Μακεδόνων. Οι στρατιώτες του Αντίπατρου τον κυνήγησαν και τον βρήκαν στο ναό του Ποσειδώνα στην Καλαβρία, το πίσω ορεινό τμήμα του Πόρου. Για να μην τον πιάσουν, ήπιε δηλητήριο και πέθανε στις 12 Οκτωβρίου του 322 π.Χ.
 
Ύστερα από 42 χρόνια καθώς λέει ο Πλούταρχος, ο δήμος των Αθηναίων, (η Αθηναϊκή Δημοκρατία), θυμήθηκε να τον τιμήσει όπως του άξιζε, στήνοντας χάλκινο ανδριάντα και ψηφίζοντας να τρέφεται στο πρυτανείο κάθε φορά ο μεγαλύτερος εν ζωή των απογόνων του. Στη βάση του ανδριάντα του χαράχτηκε το περίφημο επίγραμμα:
«εἴπερ ἴσην γνώμῃ ῥώμην Δημόσθενες ἔσχες, οὔποτ’ ἂν Ἑλλήνων ἦρξεν Ἄρης Μακεδών.» (στα αρχαία ελληνικά)
«ίση την ρώμη με τη γνώμη εάν, ω Δημοσθένη, είχες, δε θα επάτ’ εις Ελλάδα Άρης ποτέ Μακεδών»(σε μετάφραση του Αλεξάνδρου Ραγκαβή και απόδοση στα νέα ελληνικά) 

Τα τεχνικά μέτρα που εφάρμοσε ο Δημοσθένης είναι ίδια με του Ισοκράτη, το αποτέλεσμα όμως που γύρευε ήταν αντίθετο από εκείνου. Όταν τον ρωτούσαν ποιο είναι στη ρητορική το πρώτο, το δεύτερο, το τρίτο, απαντούσε πάντα έτσι: «η ηθοποιία».

Έργα του

Προτομή του Δημοσθένη σε μουσείο της Ρώμης

Έγραψε περίπου 60 λόγους, 42 δικανικούς, 17 πολιτικούς, έναν πανηγυρικό, καθώς και διάφορες επιστολές. Σώθηκαν 56 προοίμια λόγων και 9 λόγοι χάθηκαν. Τα έργα του κυκλοφόρησαν σε πολλές εκδόσεις και σε διάφορες χώρες.

Τα έργα του είναι:

  • Ο πρώτος λόγος του «Κατὰ Ἀνδροτίωνος Παρανόμων», γράφτηκε το 355 π.Χ. Στο λόγο αυτό κατηγορείται ο Ανδροτίων γιατί εισήγαγε ψήφισμα να στεφανωθεί η βουλή των πεντακοσίων, ενώ αυτή δεν είχε συμμορφωθεί με το νόμο που την υποχρέωνε να κατασκευάσει ορισμένο αριθμό πλοίων.
  • Ο δεύτερος λόγος του «Περὶ τῆς Ἀτελείας πρὸς Λεπτίνην», γράφτηκε το 354 π.Χ. Ο Λεπτίνης είχε εισαγάγει νόμο με τον οποίο πρότεινε να μειωθούν οι τιμές προς τους ευεργέτες (ατέλεια λειτουργιών) και να έχουν αυτές τις ευεργετικές ατέλειες οι απόγονοι του Αρμοδίου, του Αριστογείτονος και των εννέα αρχόντων. Ο Δημοσθένης σε λόγο του, που αποτελεί δευτερολογία, αποφαίνεται ότι το κράτος πρέπει να διατηρήσει τις ατέλειες σε μεγαλύτερο αριθμό πολιτών για να τους παρακινεί σε έργα πατριωτικά.
  • Ο λόγος «Κατὰ Τιμοκράτους», που γράφηκε εξαιτίας νόμου του Τιμοκράτους ο οποίος υποστήριζε ότι οι οφειλέτες του δημοσίου πρέπει να απαλλάσσονται από το «δεσμόν», αν φέρουν εγγυητές ότι θα εξοφλήσουν σε ορισμένη προθεσμία το χρέος τους. Αυτός ο νόμος δεν έγινε για το γενικό καλό αλλά για να ωφεληθούν τρεις πλούσιοι που καταχράστηκαν αρκετά χρήματα του δημοσίου. Ο Δημοσθένης καυτηριάζει τον νόμο αυτό και κηρύσσεται εναντίον της ειδικής μεταχείρισης των πλουσίων.
  • Ο λόγος «Κατὰ Άριστοκράτους», που γράφηκε από τον Δημοσθένη το 352 π.Χ. και απαγγέλθηκε από τον Ευθυκλέα ο οποίος κατηγορεί τον Αριστοκράτη για αντιπατριωτική ενέργεια επειδή έγραψε ψήφισμα που ευνοεί το βασιλιά της Θράκης Κερσοβλέπτη και το γαμπρό του Χαρίδημο.

Και οι τέσσερις αυτοί λόγοι είχαν σκοπό την πάταξη της διαφθοράς που ήταν χαρακτηριστικό γνώρισμα της Αθηναϊκής Δημοκρατίας.

  • Ο λόγος «Ὑπὲρ Μεγαλοπολιτῶν». Γράφηκε το 352 π.Χ. και σε αυτόν γίνεται μια ιστορική αναδρομή και υποδεικνύεται η εξωτερική πολιτική που πρέπει να ακολουθήσουν οι Αθηναίοι στις σχέσεις τους με τη Σπάρτη και τις Θήβες.
  • Ο λόγος του «Ὑπὲρ τῆς Ῥοδίων Ἐλευθερίας». Σε αυτόν ο Δημοσθένης συνιστά να ενισχύσουν οι Αθηναίοι τους εκ Ρόδου δημοκρατικούς, που έφυγαν από την πατρίδα τους επειδή ο Μαύσωλος υποδούλωσε την πόλη στους ολιγαρχικούς. Με το λόγο του αυτό ο Δημοσθένης αποδεικνύεται ένθερμος υποστηρικτής των δημοκρατικών θεσμών.
  • Οι «Φιλιππικοὶ» του. Οι τέσσερις Φιλιππικοί λόγοι του Δημοσθένη απαγγέλθηκαν με προφανή σκοπό να συνεγείρουν τους Έλληνες εναντίον του Φιλίππου. Ο πρώτος Φιλιππικός γράφηκε το 351 π.Χ. (κατ’ άλλους το 349 π.Χ.), ο δεύτερος το 344 π.Χ., ο τρίτος το 341 π.Χ., ενώ αμφισβητείται η γνησιότητα του τετάρτου και τελευταίου λόγου, ο οποίος θεωρείται κακότεχνη συρραφή αποσπασμάτων του Δημοσθένη. Από τους τέσσερις Φιλιππικούς του ο τρίτος θεωρείται ο πιο άριστος, «η μεγίστη των κατά Φιλίππου δημηγοριών» όπως έγραψε ο Διονύσιος ο Αλικαρνασεύς. Στο Φιλιππικό αυτό ο Δημοσθένης υπογραμμίζει τον κίνδυνο από την επιδρομή του Φιλίππου και επιδιώκει να εξεγείρει το λαό κατά του κινδύνου που διέρχεται η Ελλάδα. Στον σφοδρό αυτόν αγώνα, που τον ενέπνεε μια τρικυμισμένη φιλοπατρία, ο Δημοσθένης περιέπεσε τόσο σε ακρότητες όσο και σε απρεπείς χαρακτηρισμούς, καθώς αποκάλεσε τον Φίλιππο βάρβαρο και τους άλλους προδότες, αλλά αυτά δεν αμαυρώνουν τη δόξα του, διότι έκανε έναν αγώνα «υπέρ των όλων».
  • Οι «Ολυνθιακοὶ». Ο Δημοσθένης δεν εισακούεται και ο Φίλιππος προχωρεί ακάθεκτος στην πραγματοποίηση των σχεδίων του. Το 349 π.Χ. κηρύττει τον πόλεμο κατά των Ολυνθίων. Η Όλυνθος ήταν μία από τις αξιόλογες πόλεις της αρχαιότητας. Βρισκόταν στη βορειοδυτική πλευρά του Τορωναίου κόλπου. Όταν ο Φίλιππος μαχόταν κατά των Αθηναίων, οι Ολύνθιοι ήταν σύμμαχοί του. Ο Φίλιππος για αντάλλαγμα τους παραχώρησε δυο πόλεις, την Ποτίδαια και τον Ανθεμούντα, όταν όμως υπέταξε τη Θεσσαλία, προχώρησε προς τη Θράκη και νίκησε τους Φωκείς, οι Ολύνθιοι αντελήφθησαν ότι δεν είναι ασφαλείς και το 352 π.Χ. ζήτησαν ειρήνη με τους Αθηναίους. Όταν το 349 π.Χ. επιτέθηκε ο Φίλιππος, χρησιμοποιώντας ως πρόφαση το γεγονός ότι οι Ολύνθιοι αρνήθηκαν να του παραδώσουν τον αδελφό του Αρριδαίο που είχε καταφύγει στην πόλη τους, εκείνοι ζήτησαν βοήθεια με πρέσβεις τους από τους Αθηναίους. Οι οποίοι συγκάλεσαν συνέλευση όπου μίλησαν πολλοί ρήτορες, ανάμεσά τους και ο Δημοσθένης, που υπέδειξε στους Αθηναίους τι έπρεπε να κάνουν. Τρεις Ολυνθιακοί εκφωνήθηκαν, δεν είναι όμως γνωστό με ποια σειρά. Η Όλυνθος καταστράφηκε και ο Φίλιππος βρέθηκε στη Χαιρώνεια, το 338 π.Χ., όπου συνέτριψε τους Θηβαίους και τους Αθηναίους. Ο επικήδειος λόγος των πεσόντων Αθηναίων (1.000 περίπου) εκφωνήθηκε από το Δημοσθένη (και γράφτηκε από τον Λυσία), γεγονός που δείχνει τη μεγάλη εκτίμηση των Αθηναίων προς αυτόν. Ο Δημοσθένης και ύστερα από τη μάχη της Χαιρωνείας δεν έπαψε να εμπνέεται από αντιμακεδονικά αισθήματα.
  • Σημαντικοί είναι και οι λόγοι του «Περὶ τῆς Εἰρήνης» και «Περὶ τῆς Παραπρεσβείας».
  • Τέλος, ιδιαίτερα γνωστός είναι ο «Ὑπὲρ Κτησιφῶντος περὶ τοῦ στεφάνου», που γράφτηκε το 330 π.Χ. και αποτελεί πρότυπο ύφους, υπόδειγμα φιλοπατρίας και μνημείο ρητορικής δεινότητας. Ο ρήτορας επιχειρεί απολογισμό της πολιτικής του και, συγκρίνοντας το βίο του Αισχίνη με το δικό του, επιτίθεται με δριμύτητα στον αντίπαλο του.

ΠΗΓΗ: https://el.wikipedia.org

*******************************************************************************************************

ΕΠΙΣΗΣ:

Δημοσθένης 384-322 π.X.

Ο μεγάλος ρήτορας
Δημοσθένης 384-322 π.X.
 
Ο Δημοσθένης γεννήθηκε στον Δήμο Παιανίας της Αττικής και ανήκε σε ευκατάστατη οικογένεια. Ο πατέρας του, επίσης Δημοσθένης, ήταν οπλουργός. H μητέρα του ονομαζόταν Κλεοβούλη και η οικογένειά της καταγόταν από Ελληνες της Σκυθίας, γεγονός που επέτρεψε αργότερα στον άσπονδο εχθρό του Δημοσθένη ρήτορα Αισχίνη να τον αποκαλεί χλευαστικά «Σκύθη».Ο πατέρας του πέθανε όταν ο Δημοσθένης ήταν επτά ετών, έχοντας ορίσει τρεις επιτρόπους οι οποίοι ανέλαβαν την υποχρέωση να φροντίζουν, μετά τον θάνατό του, την οικογένεια και την περιουσία του. Οι επίτροποι όμως παραμέλησαν όχι μόνο την περιουσία του αποθανόντος αλλά και τη σωματική και πνευματική φροντίδα του νεαρού Δημοσθένη. Το αποτέλεσμα ήταν ότι ο έφηβος Δημοσθένης, χωρίς την κατάλληλη φυσική αγωγή, απέκτησε μάλλον καχεκτική σωματική διάπλαση. Επιπλέον ήταν βραδύγλωσσος. Ωστόσο ο Δημοσθένης ήταν προικισμένος με ευφυΐα και μεγάλη ψυχική δύναμη. Οταν συνειδητοποίησε πόσο τον είχαν βλάψει οι κηδεμόνες του, αποφάσισε να ασχοληθεί με τη ρητορική για να μπορέσει μια ημέρα να τους οδηγήσει ενώπιον της δικαιοσύνης.

Ρητορεύοντας στα κύματα

Στα 18 του χρόνια ο Δημοσθένης πήρε δικαιωματικά τα απομεινάρια της πατρικής περιουσίας και παρά τη βραδυγλωσσία του αποφάσισε να υπερασπιστεί ο ίδιος την υπόθεσή του στο δικαστήριο εναντίον των κηδεμόνων του. Με θαυμαστή θέληση και μέθοδο κατόρθωσε να κατανικήσει τη βραδυγλωσσία του και να δυναμώσει τη φωνή του, ώστε να μπορεί να αγορεύει μπροστά στο πολυπληθές και θορυβώδες κοινό της Εκκλησίας του Δήμου.

Οπως μας πληροφορεί ο Πλούταρχος, ο Δημοσθένης πήγαινε καθημερινά στην παραλία και γεμίζοντας το στόμα του χαλίκια στεκόταν μπροστά στη θάλασσα και επαναλάμβανε από στήθους λόγους που είχε ακούσει στη Βουλή, προσπαθώντας με την ένταση της φωνής του να ξεπεράσει τον πάταγο που έκαναν τα κύματα, καθώς ξεσπούσαν με δύναμη πάνω στην ακτή. Παράλληλα μαθήτευσε κοντά στον δικανικό ρήτορα Ισαίο ενώ μελετούσε μόνος του το έργο του Θουκυδίδη.

Οι πρώτοι λόγοι που εκφώνησε ο Δημοσθένης στρέφονταν κατά των κηδεμόνων του. Κέρδισε τη δίκη και την αρχή μιας λαμπρής σταδιοδρομίας. Γρήγορα διακρίθηκε ως λογογράφος, απέκτησε φήμη και χρήματα και όταν στα 30 του χρόνια θέλησε να αφιερωθεί στην πολιτική, ήταν πλέον αρκετά εύπορος. H πρώτη εμφάνισή του στον πολιτικό στίβο της Βουλής και της Εκκλησίας του Δήμου έγινε το 354 π.X. με τον λόγο Περί συμμοριών που αφορούσε την υποχρέωση των ευπόρων πολιτών να δώσουν χρήματα για τη συγκρότηση στόλου εν όψει των φημών για νέα περσική απειλή.

Ο από Βορρά κίνδυνος

Λίγο αργότερα ο Δημοσθένης κατάλαβε ότι η πραγματική απειλή για την ελευθερία της Αθήνας αλλά και όλης της Ελλάδας δεν προερχόταν από τους Πέρσες αλλά από τους Μακεδόνες του Φιλίππου. Προσπάθησε με τους τέσσερις Φιλιππικούς λόγους του (η γνησιότητα του τέταρτου αμφισβητείται) και με τους τρεις Ολυνθιακούς του, καθώς και με τους λόγους Περί ειρήνης και Περί των εν Χερρονήσω να πείσει τους συμπατριώτες του να οργανωθούν για να αντιμετωπίσουν τον από Βορρά κίνδυνο.

Ωστόσο η φιλομακεδονική παράταξη είχε αρκετούς οπαδούς. Αρχηγός της ήταν ο ρήτορας Αισχίνης, τον οποίον ο Δημοσθένης κατηγόρησε στον Περί παραπρεσβείας λόγο του για δωροληψία (από τον Φίλιππο) κατά τη σύναψη της Φιλοκρατείου ειρήνης ανάμεσα στους Μακεδόνες και στους Αθηναίους το 346 π.X.

Με τον Γ’ Φιλιππικό του ο Δημοσθένης έπεισε τελικά τους Αθηναίους να συμμαχήσουν με τους Θηβαίους για να αντισταθούν εναντίον του Φιλίππου. Αλλά στη μάχη της Χαιρώνειας οι σύμμαχοι ηττήθηκαν. Ο Φίλιππος, δείχνοντας επιείκεια προς την Αθήνα, κατέλαβε μόνο τη Θήβα. Στη μάχη είχε λάβει μέρος και ο Δημοσθένης αλλά ο Αισχίνης τον κατηγόρησε ότι είχε δειλιάσει και είχε φύγει «ρίψας τα όπλα». Ωστόσο παρά την ήττα στη Χαιρώνεια και τις κατηγορίες του Αισχίνη η επιρροή του Δημοσθένη όχι μόνο δεν μειώθηκε αλλά αυξήθηκε κιόλας.

H ήττα του Αισχίνη

Οταν ο Φίλιππος δολοφονήθηκε το 336 π.X. και τον διαδέχθηκε ο γιος του Αλέξανδρος, πολλοί Ελληνες πίστεψαν ότι είχαν πλέον απαλλαγεί από τη μακεδονική απειλή. Μεταξύ αυτών ήταν και ο Δημοσθένης, ο οποίος έπεισε του Αθηναίους να βοηθήσουν τους Θηβαίους να εξεγερθούν. Ο Αλέξανδρος όμως απέδειξε ότι ήταν πολύ πιο επίφοβος από τον πατέρα του. H εξέγερση των Θηβαίων κατεστάλη με τον αγριότερο τρόπο και η Θήβα καταστράφηκε ολοσχερώς με διαταγή του Αλέξανδρου (335 π.X.). Επιπλέον ο Αλέξανδρος, οργισμένος με την αντιμακεδονική πολιτική του Δημοσθένη, απαίτησε από τους Αθηναίους να του τον παραδώσουν μαζί με άλλους επτά ρήτορες, οι οποίοι είχαν επιτεθεί με τους λόγους τους εναντίον του πατέρα του και του ιδίου. Επενέβησαν όμως μερικοί της φιλομακεδονικής παράταξης και έπεισαν τον Αλέξανδρο να ανακαλέσει την αξίωσή του.

Λίγο αργότερα ο Αλέξανδρος ξεκίνησε να κατακτήσει την Ασία αφήνοντας ήσυχη την Αθήνα. Τότε ο Δημοσθένης, ο οποίος συνέχιζε την αντιμακεδονική πολιτική του, έβαλε στόχο να κατατροπώσει τον αρχηγό της φιλομακεδονικής παράταξης και άσπονδο αντίπαλό του Αισχίνη. Τελικά τα κατάφερε το 330 π.X. με τον περίφημο λόγο του Περί του στεφάνου,υποστηρίζοντας ότι η φιλομακεδονική πολιτική του Αισχίνη ήταν προδοτική. Στον Περί του στεφάνου λόγο, που θεωρείται πραγματικό αριστούργημα ρητορικής τέχνης, ο Δημοσθένης κατηγόρησε τον Αισχίνη ότι με την πολιτική του ενίσχυσε τον εχθρό ενώ ο Δημοσθένης με τη δική του εξυπηρέτησε μόνο τα συμφέροντα της Αθήνας. Ο Δημοσθένης ήταν τόσο πειστικός στα επιχειρήματά του, ώστε η ετυμηγορία ήταν καταδικαστική για τον Αισχίνη, ο οποίος αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Αθήνα.

H τελευταία πράξη

Ωστόσο και η τύχη του Δημοσθένη δεν ήταν καλύτερη. Εξι χρόνια αργότερα ο Δημοσθένης κατηγορήθηκε ότι είχε καταχραστεί 20 τάλαντα από τα χρήματα που είχε φέρει μαζί του ο θησαυροφύλακας του Μεγάλου Αλεξάνδρου Αρπαλος, όταν κατέφυγε στην Αθήνα το 324 π.X. Ο Δημοσθένης καταδικάστηκε σε πρόστιμο 50 ταλάντων και, επειδή δεν τα είχε, κλείστηκε στη φυλακή απ’ όπου δραπέτευσε και κατέφυγε στην Τροιζήνα.

Μετά τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου το 323 π.X. ο Δημοσθένης επέστρεψε στην Αθήνα, αφού είχε αναιρεθεί με ειδικό ψήφισμα η καταδίκη του, ελπίζοντας ότι επιτέλους είχε γλιτώσει από τους Μακεδόνες. Και όμως: μετά την ήττα των Ελλήνων στον Λαμιακό Πόλεμο ο μακεδόνας αντιβασιλέας Αντίπατρος καταδίκασε σε θάνατο τους πρωταιτίους, και φυσικά και τον Δημοσθένη. Για να αποφύγει τη σύλληψη, ο Δημοσθένης κατέφυγε στον ναό του Ποσειδώνος στην Καλαύρεια (τον σημερινό Πόρο) αλλά οι διώκτες του τον ανακάλυψαν και αυτός, αντί να παραδοθεί, προτίμησε να αυτοκτονήσει πίνοντας κώνειο. Σαράντα περίπου χρόνια μετά τον θάνατό του οι Αθηναίοι έστησαν χάλκινο ανδριάντα του Δημοσθένη, έργο του γλύπτη Πολύευκτου, στη βάση του οποίου γράφτηκε: «Είπερ ίσην ρώμην γνώμη, Δημόσθενες, είχες / ούποτ’ αν Ελλήνων ήρξεν Αρης Μακεδών» (Αν είχες, Δημοσθένη, τόση ρώμη όση γνώση / δεν θα κατακτούσε ποτέ τους Ελληνες ο Μακεδόνας Αρης).

KEIMENA: ΙΩΑΝΝΑ ΖΟΥΛΑ

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου