Πολύ περίεργο ιστορικό παράδειγμα επέλεξε η γκρίζα κυβερνητική προπαγάνδα των ημερών μας ως πηγή έμπνευσης και κεντρικό επιχείρημα της προσπάθειάς της να συκοφαντήσει το φοιτητικό κίνημα κατά των ιδιωτικών ΑΕΙ και να πείσει για την ανάγκη βίαιης καταστολής του. Αναφερόμαστε, φυσικά, στο διαβόητο e-mail μιας ανύπαρκτης φοιτήτριας προς τον κοσμήτορα του Τμήματος Πολιτικών Επιστημών της Νομικής Αθηνών, το οποίο διαβάσαμε στο αποκαλυπτικό ρεπορτάζ του Κώστα Ζαφειρόπουλου για τα επικοινωνιακά dirty tricks του κυβερνητικού μηχανισμού κατά των ξεσηκωμένων φοιτητών.
Αφού διαρρηγνύει τα ιμάτιά της για την ανάγκη επέμβασης της ΕΛ.ΑΣ. κατά των «συναδέλφων» της («μια χούφτα απαράδεκτων φοιτητών και λοιπών παρατρεχάμενων των κομμάτων», κατά το mail), η εικονική «φοιτήτρια», την οποία επινόησε το επιτελείο είτε του κ. Πιερρακάκη είτε του κ. Χρυσοχοΐδη, δεν παραλείπει να επικαλεστεί και το αρμόζον ιστορικό προηγούμενο, προς επίρρωση του αιτήματός της: «Η Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ είχε δηλώσει: “Οταν κάποιοι τόλμησαν να καταλάβουν το πανεπιστήμιο, κάλεσα την αστυνομία! Κανείς δεν ‘ξανακουνήθηκε’!!!” Εσείς θα ακολουθήσετε το παράδειγμά της ή θα συνεχίσετε να τιμωρείτε τους αθώους και συνεπείς φοιτητές, που είναι πλέον έρμαια στα χέρια των αποβρασμάτων? Αν συμβεί το μοιραίο, ποιος θα λογοδοτήσει? Αν χαθεί κάποιο νέο παιδί, τι νόημα θα έχει η απονομή δικαιοσύνης? Θα το φέρει πίσω??».
«Εβαλα την αστυνομία στο πανεπιστήμιο 22 φορές. […] Με κάτι τέτοια, έχει βγει το όνομά μου ότι είμαι ο μεγαλύτερος φασίστας της Γαλλίας» | Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ (συνέντευξη στον Νίκο Χατζηνικολάου, ΑΝΤ1, 26.10.2020)
Ας αφήσουμε ασχολίαστα τα περί πιθανής «απώλειας κάποιου νέου παιδιού», όχι από την επιζητούμενη αστυνομική επέμβαση κατά των «αποβρασμάτων» (κάτι που έχει όντως ξαναγίνει), αλλά στο πλαίσιο των… φοιτητικών γενικών συνελεύσεων – κάτι που ουδέποτε συνέβη μέχρι σήμερα, στα 160 και βάλε χρόνια του (ενίοτε αρκετά επεισοδιακού) εγχώριου φοιτητικού κινήματος. Αν η «Βασιλεία Βήτου» που υπογράφει το ψευδώνυμο e-mail ήταν όντως πραγματική φοιτήτρια μιας σχολής πολιτικών επιστημών, κάθε άλλο παρά θα δικαίωνε πάντως τον αυτοχαρακτηρισμό της ως «επιμελούς», όπως αποδεικνύει το ιστορικό συμβάν που επέλεξε να προβάλει ως παράδειγμα. Αν μη τι άλλο, όταν η πάλαι ποτέ πρύτανης των πανεπιστημίων του Παρισιού, βυζαντινολόγος Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ, κάλεσε όντως την αστυνομία για να πατάξει εκείνους που «τόλμησαν να καταλάβουν το πανεπιστήμιο», η ενέργειά της αυτή όχι μόνο δεν διασφάλισε τη μακροχρόνια αποτροπή παρόμοιων εγχειρημάτων, αλλά οδήγησε στον φόνο ενός νέου από τη γαλλική αστυνομία, την παραίτηση του αρμόδιου υπουργού και την άτακτη υποχώρηση της γαλλικής κυβέρνησης απέναντι στο φοιτητικό κίνημα! Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα με τη σειρά.
Ενας Μάης στο καταχείμωνο
Βρισκόμαστε στο φθινόπωρο του 1986. Μετά την εκλογική νίκη της Δεξιάς στις βουλευτικές εκλογές του προηγούμενου Μαρτίου, η Γαλλία ζει μια περίοδο πρωτοφανούς (για τα τότε δεδομένα) διακομματικής «συγκατοίκησης»: πρόεδρος παραμένει ο σοσιαλιστής Φρανσουά Μιτεράν, με πρωθυπουργό τον δεξιό Ζακ Σιράκ. Στον χώρο του πανεπιστημίου, ο αναπληρωτής υπουργός Ερευνας και Ανώτατης Παιδείας, Αλέν Ντεβακέ, επιχειρεί να εισαγάγει (με τη σύμφωνη γνώμη της εθνικιστικής πτέρυγας των σοσιαλιστών) μια δραστική μεταρρύθμιση προσαρμογής των γαλλικών ΑΕΙ στα αμερικανικά πρότυπα: διαχωρισμός των προπτυχιακών σπουδών σε δύο γύρους, ο πρώτος από τους οποίους οδηγεί σε πτυχίο γενικών γνώσεων δίχως επαγγελματικά δικαιώματα, με σκληρή ενδοπανεπιστημιακή επιλογή όσων πρόκειται να κατευθυνθούν στη συνέχεια στις επίζηλες (επιστημονικά κι επαγγελματικά) ειδικότητες του δεύτερου γύρου· οργανωτική και χρηματοδοτική αυτονόμηση των επιμέρους ΑΕΙ, με την επιβολή «τελών εγγραφής» και υποχρέωσή τους ν’ αναζητούν πόρους από τον ιδιωτικό τομέα· κατάργηση του ενιαίου κρατικού πτυχίου ανά ειδικότητα, που ίσχυε μέχρι τότε, και υποκατάστασή του από εκείνα των επιμέρους ιδρυμάτων, κ.ο.κ.
Μπορεί σήμερα οι τομές αυτές να φαντάζουν σχεδόν μετριοπαθείς, με δεδομένη τη μεταγενέστερη αποδόμηση και διάλυση της δημόσιας παιδείας σε πανευρωπαϊκή κλίμακα, εκείνη ωστόσο την εποχή εκλαμβάνονταν (και πολύ σωστά) ως το πρώτο βήμα για το νεοφιλελεύθερο ξεθεμελίωμα που ακολούθησε. Το μανιφέστο που δημοσιοποίησε το ίδιο καλοκαίρι ο ενιαίος φορέας της πανεπιστημιακής Δεξιάς, καθηγητικής και φοιτητικής, η «Εθνική Διαπανεπιστημιακή Ενωση» (UNI), τα έλεγε άλλωστε πολύ πιο χύμα: «Το γαλλικό πανεπιστήμιο δεν είναι ένα μεγάλο σώμα, εξασθενημένο και κακοφροντισμένο, αλλά κατά βάθος υγιές, που θα του αρκούσε η χορήγηση ενός δυναμωτικού για να ξαναβρεί όλη τη ρώμη του. Περιλαμβάνει υπερβολικά πολλά τμήματα αδύναμα και εν μέρει νεκρά, στα οποία απλώς θα χανόταν κάθε μέσο που θ’ αφιερώναμε προκειμένου να τα σώσουμε. Το διανοητικό και ανθρώπινο δυναμικό είναι υπερβολικά άνισο, και σε ορισμένες περιπτώσεις υπερβολικά μέτριο, για να μπορεί κανείς να προσβλέπει σε μια συλλογική εν γένει σωτηρία. […] Τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα πρέπει λοιπόν να μπορέσουν ν’ αναπτύξουν σε μεγάλο βαθμό τους δικούς τους πόρους, κι αυτοί να προέλθουν από συμβόλαια με τον κόσμο της οικονομίας, από ιδρύματα ή από τα δίδακτρα των φοιτητών, που θα μπορούν να ρυθμίζονται ελεύθερα. Πρέπει όντως ν’ αποκηρύξουμε τον μύθο της δωρεάν ανώτατης παιδείας: τα πάντα πληρώνονται, κι αυτό που υποτίθεται πως είναι δωρεάν έχει πληρωθεί από κάποιους άλλους». Το τελικό ξεκαθάρισμα, καταλήγει το μανιφέστο, θα πραγματοποιούνταν «πολύ γρήγορα» μέσω «της επιλογής των φοιτητών, της γνώμης των εργοδοτών [και] των κρίσεων της διεθνούς επιστημονικής κοινότητας» (David Assouline - Sylvia Zappi, «Notre printemps en hiver», Παρίσι 1987, σ. 33-37). Σας θυμίζουν κάτι όλα αυτά;
Ακολούθησε πάνδημος ξεσηκωμός της γαλλικής νεολαίας, τόσο στα πανεπιστήμια όσο και σε πολλά δευτεροβάθμια σχολεία, με τις κινητοποιήσεις κατά του νόμου Ντεβακέ να ξεπερνούν σε μαζικότητα τόσο τον Μάη του 1968 όσο και το νικηφόρο κίνημα του 1973 κατά του νόμου Ντεμπρέ (με τον οποίο η γαλλική Δεξιά είχε αποπειραθεί να «στρώσει» προληπτικά τους Γάλλους φοιτητές, στέλνοντάς τους υποχρεωτικά στον στρατό πριν από το πανεπιστήμιο). Οι κινητοποιήσεις ξεκίνησαν από την επαρχία, οι φοιτητές της οποίας αντιμετώπιζαν την άμεση υποβάθμιση των πτυχίων τους, αμέσως μετά την έγκριση του επίμαχου νομοσχεδίου από τη Γερουσία (29.10.1986).
Στις 15 Νοεμβρίου, επιτροπές φοιτητών από δέκα πανεπιστήμια επτά διαφορετικών πόλεων συναντήθηκαν στην Καέν, μελέτησαν την κατάσταση στις σχολές τους και απηύθυναν έκκληση για αποχές και καταλήψεις σε όλη τη Γαλλία. Δύο μέρες μετά, οι πρώτες καταλήψεις ήταν γεγονός στην Καέν και στο παρισινό προάστιο Βιλτανέζ· μέσα στο επόμενο τριήμερο επεκτάθηκαν στις μεγάλες σχολές του Παρισιού και τη Δευτέρα 24 Νοεμβρίου ακολούθησαν οι σχολές της επαρχίας και πολλά λύκεια. Το μοντέλο οργάνωσης του κινήματος βασιζόταν σ’ ένα υβρίδιο συμβουλιακής δημοκρατίας: αποφασιστικό όργανό του ήταν οι γενικές συνελεύσεις των σχολών, από τις οποίες εκλέγονταν εκπρόσωποι με δέσμια αρμοδιότητα για το κεντρικό συντονιστικό. Το τελευταίο περιλάμβανε πέντε αντιπροσώπους από κάθε κατειλημμένο πανεπιστήμιο: 315 φοιτητές και φοιτήτριες στις 27.11, 345 στις 2.12 και 360 στις 6.12.
Στις 27 Νοεμβρίου η Γαλλία θα γνωρίσει έτσι τις μαζικότερες διαδηλώσεις από το 1968: 200.000 φοιτητές και μαθητές στο Παρίσι, 400.000 στην επαρχία. Στο κέντρο της πρωτεύουσας, η πορεία δέχεται επίθεση από κρανοφόρους φοιτητές της φασιστικής «Ομάδας Ενωση - Αμυνα» (GUD) που χρησιμοποιούσαν ως ορμητήριο την «αριστοκρατική» Νομική Σχολή (Paris 2), σε μικρή απόσταση από την κατειλημμένη Σορβόνη· ο τηλεοπτικός φακός θα καταγράψει ακόμη και την (ανεπιτυχή) ρίψη μολότοφ κατά των διαδηλωτών από κάποιον φασίστα, η ομάδα του οποίου απομακρύνθηκε στη συνέχεια δίχως την παραμικρή συνέπεια, υπό την προστασία των γαλλικών ΜΑΤ (CRS).
Δημιούργημα των γαλλικών μυστικών υπηρεσιών την επαύριο του Μάη του 1968, η GUD διακήρυττε στις προκηρύξεις της την πρόθεσή της «να παλέψει ενάντια στα μαρξιστικά παράσιτα που προκαλούν γάγγραινα στα πανεπιστήμιά μας, ξεκινώντας με το διώξιμο από τις σχολές μας της Εθνικής Ενωσης Φοιτητών Γαλλίας (UNEF) κι όλων των συμμοριών των παλιόγερών της που μολύνουν το πνεύμα των φοιτητών», ως πρώτο βήμα για «την απελευθέρωση του Εθνους μας και της Ευρώπης από τους ιμπεριαλισμούς, μαρξιστικό κι αμερικανικό, που το υποδουλώνουν στρατιωτικά, πολιτισμικά και οικονομικά» (Assouline - Zappi, ό.π., σ. 144).
Οταν τα τάγματα εφόδου της φασιστικής GUD δεν μπόρεσαν να τσακίσουν τους φοιτητές, ανέλαβε το επίσημο κράτος | INA.FRΤην προηγούμενη μέρα, μια τριανταριά ροπαλοφόροι της GUD είχαν επιτεθεί στο κατειλημμένο Πανεπιστήμιο Ζισιέ, σε μια ανεπιτυχή προσπάθειά τους να διαλύσουν τη γενική συνέλευση των φοιτητών, με αποτέλεσμα αρκετούς τραυματίες· σύμφωνα με μαρτυρίες φοιτητών, το κίτρινο φορτηγάκι που μετέφερε εκεί τα πολεμοφόδια των επιδρομέων εντοπίστηκε το ίδιο βράδυ σε αφισοκόλληση της φιλελεύθερης UNI (στο ίδιο, σ. 141). Παρά τη φραστική αντίθεσή τους (και) στον φιλελευθερισμό, οι φασίστες της GUD θα συνεργαστούν άλλωστε σε όλη τη διάρκεια των γεγονότων στενά με την UNI, λειτουργώντας ουσιαστικά ως τμήμα εφόδου των (νεο)φιλελευθέρων.
Η νίκη που πληρώθηκε με αίμα
Παρά την προσπάθεια του Σιράκ ν’ αποδώσει από τηλεοράσεως τις αντιδράσεις των νέων σε «παρεξήγηση», και την εντολή του ν’ αναδιατυπωθούν τα πιο αντιδημοφιλή σημεία του νομοσχεδίου, το κίνημα εξακολούθησε να διεκδικεί την ολοκληρωτική απόσυρση αυτού του τελευταίου.
Στις 4 Δεκεμβρίου πολλές εκατοντάδες χιλιάδες νέοι (ένα εκατομμύριο κατά τους διοργανωτές) διαδηλώνουν στο Παρίσι. Οταν ο υπουργός Εθνικής Παιδείας, Ρενέ Μονορί, ξεκαθαρίζει στην αντιπροσωπεία τους ότι «δεν τίθεται ζήτημα απόσυρσης του νομοσχεδίου», ξεσπούν συγκρούσεις μιας μερίδας διαδηλωτών με τα CRS και βίαιη διάλυση του συγκεντρωμένου πλήθους με ξυλοδαρμούς, ανεξέλεγκτη ρίψη δακρυγόνων και 48 σοβαρά τραυματίες. Ενας φοιτητής έχασε το μάτι του από δακρυγόνο βομβίδα, ένας διαδηλωτής το χέρι του από κρότου-λάμψης κι ένας μαθητής λυκείου μεταφέρθηκε σε κώμα με ραγισμένο κρανίο.
H εκκένωση της Σορβόνης από τα CRS κατ’ εντολήν της Ελένης Γλύκατζη-Αρβελέρ (5.12.1986) | «LIBERATION» 8.12.1986 
Χαρακτηριστικό στιγμιότυπο από το ανθρωποκυνηγητό που ακολούθησε στους γύρω δρόμους, με κατάληξη τον φόνο του 22χρονου Μαλίκ Ουσεκίν | D. ASSOULINE - S. ZAPPI, «NOTRE PRINTEMPS EN HIVER» (ΠΑΡΙΣΙ 1987)Στις 5 Δεκεμβρίου, μια αυθόρμητη διαδήλωση 20-30 χιλιάδων νέων διασχίζει το Παρίσι, διαμαρτυρόμενη για την αστυνομική βία της προηγούμενης νύχτας, για να καταλήξει ύστερα από ώρες στο Καρτιέ Λατέν. Η Σορβόνη καταλαμβάνεται από φοιτητές και συμπαραστάτες, τα CRS εισβάλλουν όμως και την εκκενώνουν ύστερα από πρόσκληση της Αρβελέρ. Ακολουθούν διαδηλώσεις και μικροεπεισόδια στους γύρω δρόμους, την πάταξη των οποίων αναλαμβάνει το γαλλικό ισοδύναμο της δικής μας «Ομάδας Δράση»: ο «Ουλαμός Περιπολούντων Μοτοσικλετιστών» (Peloton des Voltigeurs Motocyclistes, PVM), ειδικό σώμα εθελοντών μοτοσικλετιστών αστυνομικών που είχε συγκροτηθεί μετά τον Μάη του 1968 για το χτύπημα των διαδηλώσεων, με συνεπιβάτη που κραδαίνει ένα πελώριο ξύλινο κλομπ θερίζοντας κατά βούληση. Στο πλαίσιο της βίαιης εκκαθάρισης των δρόμων γύρω από τη Σορβόνη, τρεις τέτοιοι αστυνομικοί θα σκοτώσουν στο ξύλο τον 22χρονο σπουδαστή Μαλίκ Ουσεκίν, σπουδαστή ιδιωτικής σχολής άσχετο με το κίνημα, στην είσοδο της πολυκατοικίας όπου είχε καταφύγει επιστρέφοντας από ένα μπαρ.
Οπως και στην Ελλάδα τέσσερα χρόνια αργότερα, ο φόνος που διαπράχθηκε στο όνομα της φιλελεύθερης αντιμεταρρύθμισης αποδείτθηκε μοιραίος γι’ αυτή την τελευταία. Το πρωί της 6ης Δεκεμβρίου ο Ντεβακέ παραιτήθηκε, ενώ σε όλη τη Γαλλία ξεσπούσαν διαδηλώσεις διαμαρτυρίας, το συντονιστικό των φοιτητών καλούσε τα συνδικάτα σε γενική απεργία και ο σοσιαλιστής πρόεδρος Μιτεράν έσπευδε να στηρίξει την κυβέρνηση της Δεξιάς, με το επιχείρημα ότι «πάνω απ’ όλα προέχει η εθνική συνοχή».
Μολονότι μονάχα η κομμουνιστική CGT θα κηρύξει 24ωρη απεργία για τις 10 Δεκεμβρίου, οι διάσπαρτες στάσεις εργασίας που σημειώθηκαν σε διάφορες επιχειρήσεις δύο μέρες νωρίτερα, κατά την «ημέρα πένθους» των φοιτητών για τον φόνο του Ουσεκίν, το ενδεχόμενο μιας γενικευμένης κοινωνικής έκρηξης προκαλεί τελικά μια εξίσου γενικευμένη κυβερνητική υποχώρηση, με τον πρωθυπουργό ν’ ανακοινώνει την οριστική απόσυρση του επίμαχου νομοσχεδίου (8.12) και εν συνεχεία την «παύση» ακόμη δύο αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων (νέος κώδικας ιθαγένειας που θ’ αντικαθιστούσε το δίκαιο του εδάφους μ’ κείνο του αίματος, δημιουργία ιδιωτικών φυλακών). Κάτω δε από την πίεση της οργανωμένης βάσης τους, το συνδικάτο των εκπαιδευτικών (FEN), η εργατική συνομοσπονδία των σοσιαλιστών (CFDT), ακόμη και ορισμένα δεξιά συνδικάτα (της FO) θα συμμετάσχουν τελικά επίσημα στα συλλαλητήρια της 10ης Δεκεμβρίου κατά της καταστολής. Εχοντας νικήσει κατά κράτος, το συντονιστικό των καταλήψεων θ’ ανακοινώσει την επομένη την αυτοδιάλυσή του, σε μια συνεδρίαση που έκλεισε με τον ύμνο της «Διεθνούς».
Καταλήψεις κατά συρροή
Θα μπορούσε βέβαια κανείς να ισχυριστεί πως ό,τι και να συνέβη τον μακρινό Δεκέμβριο του 1986, αυτό που σε τελική ανάλυση έχει νόημα είναι ο ισχυρισμός(;) της Αρβελέρ, που αναγράφεται στο περίφημο μέιλ της εικονικής «φοιτήτριας» του επιτελικού μας κράτους, ότι μετά την εκκένωση της Σορβόνης από τα ΜΑΤ «κανείς δεν “ξανακουνήθηκε”» στα γαλλικά ΑΕΙ. Πρόκειται, φυσικά, κι εδώ για τερατώδη ανακρίβεια. Στην πραγματικότητα, το νικηφόρο κίνημα του 1986 κάθε άλλο παρά ήταν το τελευταίο που γνώρισε η Γαλλία:
■ Το φθινόπωρο 1995 φοιτητές και μαθητές βγήκαν ξανά στους δρόμους διεκδικώντας αύξηση της χρηματοδότησης των ΑΕΙ, αποσπώντας μια σειρά επιμέρους νίκες και προαναγγέλλοντας την επική δίμηνη μετωπική αναμέτρηση των συνδικάτων με τα σχέδια αναμόρφωσης του ασφαλιστικού σε βάρος των εργαζομένων, που ακολούθησε.
■ Την άνοιξη του 2006 ένα πελώριο κύμα καταλήψεων και δυναμικών διαδηλώσεων συγκλόνισε τα γαλλικά πανεπιστήμια και σχολεία, υποχρεώνοντας την κυβέρνηση Σαρκοζί ν’ αποσύρει τον ψηφισμένο νόμο για το «Σύμφωνο Πρώτης Απασχόλησης» (CPE) που απέκλειε τους νέους εργαζόμενους από τα κεκτημένα και τη θεσμική προστασία των «κανονικών» μισθωτών.
■ Τον Απρίλιο του 2009 σύμπασα η γαλλική πανεπιστημιακή κοινότητα, από τους πρυτάνεις και τους τακτικούς καθηγητές μέχρι τους φοιτητές και το ερευνητικό ή διοικητικό προσωπικό, κατέβηκε επανειλημμένα στους δρόμους, ενάντια στον «νόμο για την ελευθερία και τις ευθύνες των πανεπιστημίων» του Σαρκοζί, που μετέτρεπε τα (κρατικά) ΑΕΙ σε επιχειρήσεις με άμεσο στόχο (και βασικό κριτήριο της λειτουργίας τους) το οικονομικό κέρδος.
Αυτό που άλλαξε στο μεσοδιάστημα, όπως διαπιστώσαμε ιδίοις όμμασι ερχόμενοι σ’ επαφή μ’ αυτό το τελευταίο κίνημα, ήταν ωστόσο η στάση αστυνομίας και ΜΜΕ: η πρώτη ανέλαβε την «περιφρούρηση» της εισόδου των ΑΕΙ, εμποδίζοντας επιλεκτικά την είσοδο σε φοιτητές και καθηγητές με παντελώς απροσδιόριστα κριτήρια, τα δε έπαψαν σχεδόν ολοκληρωτικά να καλύπτουν τις ειρηνικές νεανικές κινητοποιήσεις, σε μια άσκηση επικοινωνιακής ασφυξίας που αποδείχτηκε τελικά μάλλον αυτοευνουχιστική (αναλυτικά επ’ αυτού: Ο Ιός, «Οι κουκουλοφόροι του κ. Σαρκοζί», Ελευθεροτυπία, 12.4.2009, https://shorturl.at/lAC24).
Γνώριμες κραυγές
Την πιο αξιοσημείωτη πτυχή αυτής της ιστορίας δεν αποτελεί φυσικά η (απροσδιόριστης αξιοπιστίας) επίκληση της Αρβελέρ, που έτσι κι αλλιώς καμαρώνει ότι στη διάρκεια της θητείας της έβαλε την αστυνομία 22 φορές στο πανεπιστήμιο, αποσπώντας μεν τον τίτλο του «φασίστα» αλλά και την ευγνωμοσύνη –υποστηρίζει– των ίδιων των… καταληψιών (συνέντευξη στον Νίκο Χατζηνικολάου, ΑΝΤ1, 26.10.2020). Κάτι που αξίζει να κρατήσουμε είναι η διαχρονική συνέχεια και τα κοινά χαρακτηριστικά της επιχειρηματολογίας που επιστρατεύεται από τους πολέμιους των φοιτητικών κινητοποιήσεων τόσο στη Γαλλία όσο και στη χώρα μας (ή οπουδήποτε αλλού).
28/11/1986
5/12/1986
5/12/1986
6/12/1986
8/12/1986
8/12/1986
8/12/1986
8/12/1986
9/12/1986
28/11/1986
5/12/1986 5/12/1986 6/12/1986 8/12/1986 8/12/1986 8/12/1986 8/12/1986 9/12/1986 28/11/1986 5/12/1986 5/12/1986 6/12/1986 8/12/1986 8/12/1986 8/12/1986
Τον Δεκέμβριο του 1986, λ.χ., ο διευθυντής του περιοδικού Figaro Magazine, δημοφιλέστατος και άκρως επιδραστικός στους κόλπους της γαλλικής Δεξιάς και Ακροδεξιάς, αποφάνθηκε πως η νέα γαλλική γενιά, την οποία ο ίδιος λίγους μήνες νωρίτερα εξυμνούσε ως το αντίθετο εκείνης του 1968, πάσχει τελικά από «διανοητικό AIDS». Το άρθρο του, που έκανε τότε τρομερή εντύπωση, θα μπορούσε άνετα να έχει σήμερα γραφτεί από συγκεκριμένους αρθρογράφους της ημέτερης «Καθημερινής» ή της «Δημοκρατίας»: «Είναι τα παιδιά του ξέπνοου ροκ, τα μαθητούδια της παιδαγωγικής χυδαιότητας, οι υποκριτές που έχουν τραφεί από την υπο-ιδεολογική σούπα που μαγειρεύει η σόου-μπιζ, ζαβλακωμένα από τα σατουρνάλια του [αντιρατσιστικού συνθήματος] “κάτω τα χέρια από τον κολλητό μου”. Εχουν διαποτιστεί ηθικά μ’ έναν τρόπο που τα κάνει να νομίζουν το χαμηλό για υψηλό. Τίποτα δεν τους φαίνεται καλύτερο από το να είναι ένα τίποτα, αλλά όλα μαζί, για να μην πάνε πουθενά. Ονειρό τους είναι ένας αδιαφοροποίητος κόσμος όπου θα φυτοζωούν χαλαρά. Εχουν μεθύσει από γενναιοδωρία στο βαθμό μηδέν, που μοιάζει με τον έρωτα αλλά στρέφεται ενάντια σε κάθε παράδειγμα ή σχέδιο ευταξίας. Το σύνολο των μέτρων που παίρνει η κοινωνία για να μην καταλήξει να διαλυθεί: επιλογή, προαγωγή της προσωπικής προσπάθειας και της ατομικής ευθύνης, κώδικας ιθαγένειας, πάλη κατά των ναρκωτικών κ.λπ., τα ανατριχιάζει. Αυτή η επιστροφή στην πραγματικότητα τους φαίνεται σκανδαλώδης. Φοβούνται μη χάσουν τα αποχαυνωμένα ήθη. Ιδού όλα τα επαναστατικά τους αισθήματα. Είναι μια νεολαία που έχει πληγεί από διανοητικό AIDS. Εχει χάσει τη φυσική της ανοσία· την πιάνει κάθε ιός αποσύνθεσης […] είναι τα κατακάθια με τα οποία ο σοσιαλισμός φτιάχνει το ξίδι του» (Louis Pauwels, «Le Monome des zombies», Figaro Magazine, 6.12.1986).
Εξίσου οικείες μ’ αυτή την ιερεμιάδα ακούγονται οι κραυγές απελπισίας πέντε «μη απεργών» της Σορβόνης, «επιμελών φοιτητών που δεν έχουν πια δικαίωμα να εργαστούν» λόγω κατάληψης, τις οποίες φιλοξένησε μετά τον φόνο του Ουσεκίν η δεξιά εφημερίδα Le Quotidien de Paris (8.12.1986). Η «Ελισάβετ» διαμαρτύρεται, λ.χ., εκεί πως όλη την προηγούμενη βδομάδα «η ατμόσφαιρα ήταν βαριά και όλο και πιο ανυπόφορη για εκείνους τους πολλούς που θέλουν να εργαστούν» αλλά «δεν είναι έτοιμοι να πολεμήσουν»: «Απέναντι σε απεργούς που είναι οργανωμένοι, εμπνεόμενοι, καθοδηγούμενοι (αν όχι τηλεκατευθυνόμενοι), πολλοί μη απεργοί χάνουν περισσότερο χρόνο σε εικασίες για τη GUD ή την UNI, παρά για την κοινή οργάνωση των μέσων αντίστασής τους στις ψυχολογικές και φυσικές πιέσεις, τις οποίες δεν δείχνουν άλλωστε τα τηλεοπτικά δελτία». Ενας ανώνυμος φοιτητής εκφράζει πάλι την οργή του για τη μυστική ψηφοφορία (με κάλπη) που ενέκρινε, με ψήφους 800 έναντι 400, τη δυναμική περιφρούρηση της αποχής: «Δεν είναι σκανδαλώδες, να πρέπει να ψηφίζουμε για το δικαίωμά μας στην εργασία, που είναι γραμμένο στη διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου;».
Τη μερίδα του λέοντος αποσπούν, ωστόσο, οι κραυγές για τους εξωπανεπιστημιακούς «κουκουλοφόρους» (που δεν αποκαλούνται έτσι), τους οποίους κάποιοι φοιτητές κάλεσαν να συνδράμουν την άμυνα των κατειλημμένων σχολών απέναντι στις επιθέσεις των φασιστικών ταγμάτων εφόδου της GUD. Ο «Φιλίπ» καταγγέλλει πως, από ένα σημείο και μετά, την περιφρούρηση των «ευγενικών φοιτητών» ενίσχυσαν (ή και αντικατέστησαν) αντιφασίστες «αλήτες με κάσκα μοτοσικλέτας ανά χείρας, οπλισμένοι με σιδερολοστούς, σιδερογροθιές και ρόπαλα κάθε μεγέθους», ενώ σε κάποια «στρατηγικά σημεία» αποθηκεύτηκαν και «κοκτέιλ μολότοφ έτοιμα για χρήση». «Αυτό το χαρούμενο κίνημα δεν είχε πια στις 3 Δεκεμβρίου τίποτα το ειρηνικό, ούτε καν το φοιτητικό», διαμαρτύρεται πάλι «με φρίκη» η «Σεσίλ», εξηγώντας ότι στη Σορβόνη εμφανίστηκαν «άνθρωποι οπλισμένοι με σιδερολοστούς, μπουκάλια με βενζίνη και σφεντόνες με μπουλόνια», οι οποίοι «είναι προφανές ότι δεν ήταν συμφοιτητές μας, γείτονές μας στα θρανία των αμφιθεάτρων, με τους οποίους πριν από όλα αυτά συζητούσαμε».
Γλώττα λανθάνουσα: διαχωρίζοντας τις σχέσεις με τους συμφοιτητές της στο «πριν» και το «μετά» «από όλα αυτά», που η ίδια αρνούνταν ακόμη και να κατονομάσει, η «επιμελής φοιτήτρια» ομολογούσε με τον πιο εύγλωττο τρόπο πόσο καθοριστικές ήταν οι αλλαγές που «αυτά» είχαν επιφέρει στη συλλογική συνείδηση της γενιάς της.
από:https://www.koutipandoras.gr