Loading...

Κατηγορίες

Τετάρτη 13 Νοέ 2013
Γ ρ ά μ μ α τ α   α π ό  τ ο   Α ί γ ι ο
Κλίκ για μεγέθυνση

 

 

 

Γράφει:

ο δημοσιογράφος Ανδρέας Φλογεράς Εκδότης της ηλεκτρονικής

εφημερίδας “ΕΡΕΥΝΑ” Αιγίου

email: info@ereyna-aigio.gr

τηλ:26910 24403

κιν: 6979 380 806

 

Εποχή του σπείρειν αλλά δεν υπάρχουν...σπορείς!

 

ΝΕ ΤΗΝ παραβολή του Σπορέως, μια από τις ωραιότερες παραβολές, το Ευαγγέλιο της Κυριακής 12 Οκτωβρίου, έδωσε αφορμή, να θυμηθούμε τους ξωμάχους τούτης της γης, η οποία θρέφει ανέκαθεν το ανθρώπινο γένος και υφίσταται συστηματική κακοποίηση από μέρους μας, ωστόσο αυτή εξακολουθεί να αμύνεται και να παράγει τα πάντα. Μάλιστα, η χορταστική βροχούλα που έπεσε ύστερα από εξάμηνη και πάνω ξηρασία, ετοίμασε το χωράφι να έχει ρογό, να δεχτεί το σπόρο του σταριού και να τον κυοφορήσει όλη την περίοδο του χειμώνα, μέχρι την ώρα του θερισμού. Μέσα στο υγρό χώμα ένα σπυρί σιτάρι, θα φωλιάσει και θα σκάσει η φύτρα του πέρα κατά την Άνοιξη, μέχρι να γίνει το μεστό στάχυ την εποχή του θερισμού. Περίεργος ο μηχανισμός μνήμης των σπόρων. Ξυπνούν στην ώρα τους, πάντοτε, στην ιστορία της γης.

Στα ορεινά, τότε που υπήρχαν αγρότες και πριν επινοηθούν τα μηχανικά άροτρα, τέτοιες μέρες, ετοιμάζονταν να οργώσουν και να σπείρουν τα χωράφια τους. Οι ίδιοι έπρεπε να εξασφαλίσουν το απαραίτητο σιτάρι για το ψωμί της χρονιάς, να τρυγήσουν το αμπέλι και να βάλουν μέσα το κρασί τους, την υγρή δύναμη που τους ανακούφιζε από την κούραση, να βάλουν στο καλύβι φάκνα, τροφή για τα ζωντανά τους, να βγάλουν το χειμώνα, να κουβαλήσουν ξύλα από το δάσος, για το τζάκι, να διορθώσουν τις στέγες των σπιτιών ώστε να είναι στεγανή η σκεπή και το σπίτι στεγνό και ζεστό. Κάθε σπίτι φρόντιζε να έχει επάρκεια των βασικών αγαθών, για τους μήνες του χειμώνα. Τακτοποιούσαν τα ζώα που θα τραβούσαν το αλέτρι, ατσάλωναν το υνί για να εισχωρεί εύκολα στη γη, έλεγχαν το σπόρο, από τα πιο θρεμμένα στάχυα που είχαν ξεχωρίσει από την προηγούμενη χρονιά και το πρωί της άλλης ημέρας, τα φόρτωναν όλα στο γαϊδαράκο που απαραίτητα διατηρούσε κάθε σπίτι, μεταφορικό παντός καιρού και ανθεκτικό πάσης ταλαιπωρίας και δρόμο για το χωράφι που ήταν συνήθως στην περίμετρο του χωριού.

Αυτή την περίοδο, από τις πρώτες βροχές μέχρι το τέλος Νοεμβρίου, έπρεπε να είχαν τελειώσει τα οργώματα. Οι φτωχότεροι, έκαναν ζευγάρι ένα γαϊδούρι με ένα άλογο ή μια αγελάδα. Το βάρος έπεφτε στο πιο αδύνατο ζώο που δεινοπαθούσε να βγάλει πέρα την αυλακιά. Άνθρωποι και ζώα υπόφεραν, όσο το Ησιόδειο άροτρο ήταν το μόνο εργαλείο για τη σπορά των σιτηρών.

Σταθερές οι εποχές, αμετακίνητες οι ημερομηνίες, οι άνθρωποι συντονίζονται με τους ρυθμούς της φύσης. Αυτό αποκαλύπτει σοφία, ποικιλία και συνέπεια. Υπέρτατος νόμος. Είναι φυσικό λέμε και σταματάει κάθε απόπειρα αμφισβήτησης. Σήμερα τα παιδιά ως και οι έφηβοι δεν έχουν εμπειρίες αγροτικής ζωής ούτε παραστάσεις ανάλογες. Τα λέει όλα η δραματική απάντηση μιας μαθητριούλας δημοτικού, που απάντησε σε (άστοχη) ερώτηση της δασκάλας της : από πού παίρνουμε τις πατάτες παιδιά; Και το παιδί δικαιολογημένα της απάντησε: από το σούπερ μάρκετ, κυρία!!

 

 

Από τις Κοινότητες

στους υπερΔήμους

 

ΔΕ ΦΑΙΝΕΤΑΙ να έχει μέλλον τούτη η πόλη, πολύ δε περισσότερο από τη στιγμή που επεκτάθηκε ο θεσμός της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και από Δήμος Αιγιέων έγινε Δήμος Αιγιαλέων. Με τη διεύρυνση αυτή, με την επέκταση της γεωγραφικής ενότητας και τον πολλαπλασιασμό των θεμάτων που προέκυψαν, επόμενο ήταν να δυσκολέψουν τα πράγματα σε βαθμό που ούτε οι πρώην Κοινότητες να έχουν αυτοτέλεια , ούτε οι Δήμοι (μικροί και μεγάλοι που συγχωνεύτηκαν)να έχουν την παραδοσιακή ισχύ και το κύρος που τους αναδείκνυε. Ο θεσμός των Κοινοτήτων καθιερώθηκε με βάση το ανάγλυφο της χώρας, τις ασχολίες και τις ανάγκες των κατοίκων και διακρίνονταν από τη στενή φιλοπατρία και την αξιοσύνη των προέδρων τους.

Το ευρωπαϊκό μοντέλο που επιβλήθηκε, με τη μελέτη των τοπικών συνθηκών επί χάρτου, αποσκοπούσε σε οικονομικούς περιορισμούς από το κράτος, το οποίο αν απέδιδε στην τοπική αυτοδιοίκηση το αναλογούν μερίδιο από την εθνική φορολογία, δε θα υπήρχε πρόβλημα τόσων εκκρεμών αιτημάτων των κατοίκων της δημοτικής περιφέρειας. Αποκέντρωση ήταν το αίτημα αλλά κατέληξε σε περιφερειακό συγκεντρωτισμό. Παραμερίστηκαν χρόνια αιτήματα των κατοίκων και αγνοήθηκαν περιπτώσεις που αφορούσαν υποθέσεις δημοτών, τις οποίες θα διευθετούσε ένας πρόεδρος με το προ Καποδίστρια ή Καλλικράτη, κοινοτικό σύστημα. Έτσι ήταν τα χωριά μας αλλά η υπαγωγή τους σε μεγάλους Δήμους, απομάκρυνε τη σχέση της αμεσότητας του πολίτη με τον τοπικό αιρετό του. Όταν ένας πρώην Δήμος υποβιβάστηκε σε Κοινότητα και στη θέση του πρώην δημάρχου τοποθετήθηκε πρόεδρος, αυτό είναι εξέλιξη ή οπισθοδρόμηση; Η διοίκηση έγινε πολυπλοκότερη και πολυέξοδη. Η δημοτική φορολογία εν πολλοίς ασύμμετρη έως άδικη και το αποτέλεσμα αυτού του νεωτερισμού υποτονικό.

Με τον αναμενόμενο νέο νόμο εκλογής των δημοτικών αρχόντων, η κατά ομοφωνία ή και απλή πλειονοψηφία αποφάσεις θα παίρνονται πολύ δύσκολα και θα επιβραδύνεται η ανάπτυξη. Όχι πως ήταν αρεστός ο τρόπος που η δημοτική πλειονοψηφία αποφάσιζε, αλλά προχωρούσαν κάποια θέματα, παρά την άρνηση της μειονοψηφίας. Με το νέο νόμο, δε θα μπορούν να συγκροτηθούν, εύκολα, ομάδες, κλίκες, μέσα στο δημοτικό συμβούλιο αλλά η εφαρμογή του εσωτερικού κανονισμού θα αποτρέπει να περνούν κάποια θέματα ξημερώματα και σχεδόν αδιάβαστα. Οι επίδοξοι να καθέξουν το δημοτικό θώκο θα πρέπει να διαθέτουν ταλέντο συντονισμού ενός συμβουλίου, με τόσες γνώμες όσα τα μέλη του. Σε αντίθεση προς τη δεδομένη πλειονοψηφία της δημοτικής παράταξης, η οποία αποφάσιζε και ερήμην της μειονοψηφίας. Νέοι καιροί, νέα ήθη, νέα νομολογία και θα δούμε που θα βγει.

 

Ένα, ακόμη, Φθινόπωρο…

 

ΤΕΤΟΙΑ ΕΠΟΧΗ, τα περασμένα χρόνια, ήταν χάρμα να ανεβαίνεις στο βουνό και ν’ απολαμβάνεις τις εικαστικές συνθέσεις της φύσης. Λέμε «ήταν» επειδή δεν είχαν μεσολαβήσει οι πυρκαγιές. Τα χρώματα του Φθινοπώρου μέσα στο πράσινο του αειθαλούς δάσους. Τα φυλλοβόλα, βελανιδιές, καστανιές, αγριοκορομηλιές, σφεντάμια, λεύκες, πλατάνια στα μη καλλιεργήσιμα ανοίγματα, και καρυδιές, ήταν πινελιές εξαίσιου ζωγράφου με τα χαλκοκίτρινα φύλλα ν’ αργοπεθαίνουν στα κλαριά τους ή να στοιβάζονται στα μονοπάτια και στα ξέφωτα.

 

Τέτοιους πίνακες θαύμαζε ο ταξιδευτής των ορεινών διαδρομών, ανεβαίνοντας, Φθινόπωρο και Άνοιξη, στη Φτέρη ή στην ορεινή Κορινθία πάνω από το Ξυλόκαστρο ή το Κιάτο. Οι πυρκαγιές όμως των τελευταίων καλοκαιριών αποκαρβούνιασαν όλα τα δενδρώδη που στις διάφορες εποχές έκαναν τη διαφορά στο τοπίο, το χρωμάτιζαν με τέχνη αφήνοντας τη συμμετρία και την αρμονία σε εναλλασσόμενους πίνακες στη σιωπή των δρυμών.

 

Συνακόλουθα τα κυκλάμινα, οι κρόκοι και οι μπλε μαργαρίτες στο έδαφος, κεντούσαν τα κενά που άφηνε η βλάστηση συνθέτοντας το πιο απίθανο εμπριμέ στον εποχικό πίνακα της ημιορεινής ζώνης. Είναι η Άνοιξη του Φθινοπώρου αυτές οι αλλαγές του Οκτωβρίου, στο δικό μας ποικίλο κλίμα, που καταπολεμά τη μονοτονία και δημιουργεί ποιητικότητα με τις εναλλαγές των χρωμάτων στα φυλλοβόλα με φόντο τα αειθαλή. Ο φίλος μου ο Σταύρος, ποιητής της καρδιάς και των συναισθημάτων, ασφαλώς και θ’ απορήσει πού βρήκαμε αυτές τις εικόνες που αποτυπώθηκαν στον καμβά του λόγου, με τις λέξεις των φύλλων, που πεθαίνοντας διακοσμούν τη νεκρή φύση.

 

Εδώδιμη πτηνολογία

 

ΣΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ του βουνού, αναζητάμε τα καλοκαιρινά βήματα που έσβησε το πρωτοβρόχι, τα ίχνη του άτυχου λαγού, του αθωότερου και δειλότερου απ’ όλα τα μικρά ζώα, που τον αποδεκατίζουν οι ιχνηλάτες κύνες και οι αποτελεσματικές καραμπίνες των σπόρτσμαν αυτού του είδους. Ένας καλοθρεμμένος κότσιφας, ξεθαρρεμένος, με το μονότονο διαπεραστικό του σφυριχτό, αποτελειώνει τα βατόμουρα και τα τσαμπίδια που στα απότρυγα άφησαν πίσω τους οι αμπελουργοί. Περίεργος ο λιγούρης καλογιάννος, το τσονάκι με την πορτοκαλί τραχηλιά πορεύεται δίπλα μας, άριστος μετεωρολόγος, αλάθητος, προμηνύει πότε θα χιονίσει και δυο μέρες πριν μετοικεί στα κατώμερα και αποζητάει κοντά στα κοτέτσια υπολείμματα τροφής για την επιβίωσή του. Στο ταβάνι του εξοχικού σπιτιού εγκαταστάθηκαν με την πρώτη κακοκαιρία και τα θρασύτατα κουνάβια, γυρίζοντας ανάποδα τα κεραμίδια να περάσουν μέσα.

Όπου υπάρχουν, ακόμη, κατοικημένα χωριά, δε μαζεύουν ξύλα για το χειμώνα, ούτε ζωοτροφές, ούτε μερεμετίζουν τη στέγη και τα παράθυρα στο σταύλο, για τα ζώα τους. Αντίθετα σκεπάζουν ένα γκαράζ για το αυτοκίνητο που αντικατέστησε το γαϊδαράκο ή το άλογο και για τη θέρμανση περιμένουν το βυτίο με το πετρέλαιο. Ο άλλοτε απόμακρος κόσμος ήρθε πολύ κοντά, καθώς είδαμε σε πολλά μπαλκόνια τη δορυφορική κεραία, το «πιάτο», στραμμένη στον ουρανό που τροφοδοτεί ακατάπαυστα τις τηλεοράσεις με διεθνές θέαμα.

 

 

Ένα πλατανόφυλλο…σελιδοδείκτης!

 

ΚΑΤΗΦΟΡΙΖΟΥΜΕ ΠΡΟΣ την πολιτεία, τη μεγάλη λιμνοδεξαμενή των ανθρώπων. Από ψηλά βλέπουμε τα κτίρια σωρούς από αρμακάδες, το ένα δίπλα στο άλλο, σαν κάποιο θεόρατο φορτηγό να άδειασε πέτρες. Τοπίο από πέτρες φαντάζει η πολιτεία κάτω από τις οποίες έχουν τρυπώσει και διαβιώνουν δηλητηριώδη ανθρώπινα ερπετά. Γεμάτη σκορπιούς ιοβόλους, κάθε πέτρα που θα σηκώσεις. Θέλει ρώτημα; Κάθε μέρα που ξημερώνει, μας τρομάζει το δελτίο συμβάντων της αστυνομίας, της προηγούμενης νύχτας. Κάθε μέρα που τελειώνει συνεχίζεται και με ένα έγκλημα, στο σκοτάδι. Στα αγρίμια του δάσους δε συμβαίνουν τέτοια περιστατικά. Εκεί οι συμβιωτικές κοινότητες συνυπάρχουν κατά τη φυσική τάξη και αναγκαιότητα. Κάτι που δε διδάχτηκαν οι σκεπτόμενοι άνθρωποι και μάχονται να εξασφαλίσουν τη συμβιωτική τους αντιπαλότητα.

Αρχίσαμε ρομαντικά το θέμα αλλά πέσαμε σε κοινωνικοπολιτικές παραμέτρους και κακοτοπιές. Όσοι δεν παραμελούν την αισθητική του περιβάλλοντος, ας μη χάσουν τις γλυκές και γραφικές ημέρες του Φθινοπώρου. Μπορούν ανέξοδα ν’ απολαμβάνουν την ενότητα της φυσικής τάξης και της πανίδας της περιοχής, πλην του σκεπτόμενου ανθρώπου, επειδή η ικανότητά του να διαλογίζεται τον παρεκκλίνει συχνά πυκνά ως και να...παραλογίζεται.

Προλογίζοντας την ήρεμη και ώριμη αυτή στιγμή, το βιβλίο των αναμνήσεών μας, από το δάσος, που δεν εκδόθηκε ποτέ αλλά και ποτέ δεν είναι το ίδιο, βάζουμε ένα πλατανόφυλλο στη νοερή σελίδα που σταματήσαμε, να μη χάσουμε αυτή τη ρεμβώδη διάθεση. Επιστρέφουμε στη ρουτίνα της πολιτείας και αναλογιζόμαστε το θεό Πάνα, που αφήσαμε πίσω μας στις σελίδες της βουκολικής μυθολογίας, ν’ αναστατώνει με τα σουραύλια του και την ακολουθία του τα βουνά της Αρκαδίας και της Αχαϊας, αφήνοντας σ’ εμάς τον πανικό, από το πέρασμά του, για να θυμόμαστε πότε –πότε και την καταγωγή των λέξεων, που δίνουν τα χρώματα στο σημερινό σχόλιο και δεν το κάνουν ανιαρό, όπως θα συνέβαινε αν καταπιανόμαστε με τις οικονομικές ανακοινώσεις της τρόϊκα και τις κυβερνητικές φοβιστικές και παραπλανητικές ανακοινώσεις....

 

Ο ι α ν α μ ν ή σ ε ι ς

 

“Οι αναμνήσεις μας είναι η δύναμή μας. Ας μην αφήσουμε ποτέ να σβηστούν από τη μνήμη οι ηρωικοί σταθμοί της Ιστορίας μας κι όταν η νύχτα επιχειρεί να ξανάρθει, εμείς ας βάλουμε φωτιά στις μεγάλες επετείους, όπως θα ανάβαμε πυρσούς” “από γράμμα στον Λουί Μπλανκ, στα 1877” Βίκτωρ Ουγκώ

 

 

Η ΑΝΑΜΝΗΣΗ είναι η αναπαραγωγή της μνήμης. Ανασύρουμε το παρελθόν και το κάνουμε παρόν. Κατεβάζουμε τον παλιό καθρέφτη και ξανακοιτάζουμε μέσα, με άλλα μάτια το ίδιο πρόσωπο. Ακόμη και το δικό μας δεν είναι ίδιο μ’ εκείνο. Οι αναμνήσεις έχουν τη δύναμη της γοητείας αγαπημένης γυναίκας. Δεν έχουν κάτι που μπορείς, πλέον, να το αγγίξεις. Σε ακουμπά όμως εκείνο, ανάλογα με το δέκτη ευαισθησίας που υπάρχει. Ανάμεσα στο παρελθόν και στο παρόν.

Οι αναμνήσεις δεν αλλοιώνονται. Έχουν τη γνησιότητα των γεγονότων, με τα οποία βιώθηκαν ως πράξεις. Άφησαν ένα αποτύπωμα, μια βαθιά εγγραφή στο σκληρό δίσκο, που την ανακαλούμε ή έρχεται αυτόκλητη σε στιγμές που η αυστηρή συνείδηση των πραγμάτων της καθημερινότητας, αφήνει ανοιχτή τη διέλευση από το παρελθόν στο παρόν. Η μνήμη που αρχειοθετήθηκε και έγινε ανάμνηση. Η ζωή εκείνη, μπήκε σε συσκευασία αεροστεγή και έμεινε η μαρτυρία καθενός μας κάποτε και το...μαρτύριό της, επίσης. Οι αναμνήσεις είναι δύναμη, η δύναμή μας. Αν είναι τραγικές ο ίδιος ο ψυχοπνευματικός μας μηχανισμός τις απωθεί, τις αποχρωματίζει. Μας προφυλάσσει. Κρατάμε τις δυνατές αλλά γοητευτικές συγκινήσεις. Εν αρρήτω λόγω και απορρήτω σημείω μέσα μας. Πολλοί τις παίρνουν μαζί τους φεύγοντας από τη ζωή. Αν αφορούν άλλον άνθρωπο, με την ελπίδα να τον αναγνωρίσουν μέσα στο μεγάλο όνειρο, στον προθάλαμο των ψυχών που ζουν χωρίς να αισθάνονται και υπάρχουν δίχως να ζουν!

Οι ανείπωτοι λογισμοί και μηχανισμοί του υποσυνείδητου της ψυχής μας, συνταράσσουν την επιφάνεια, όπου η ζωή βιώνεται με χίλιους άλλους τρόπους. Μόλις όμως ο βαθύς ύπνος μας μεταφέρει με τ’ όνειρο σε ό,τι πεθυμήσαμε και δεν αποχτήσαμε, σε ό,τι ζήσαμε λίγο και χάθηκε για πάντα, εκεί στην τρίτη διάσταση όπου είσαι παρατηρητής του εαυτού σου που χαίρεται ή πάσχει, δίχως μιλιά αλλά με νόηση ενεργό, εκεί στο άβατο και στην άβυθο των ανθρωπίνων, συλλογιέσαι το μυστήριο της ζωής και του θανάτου, που μπορεί να μοιάζουν, κάπως έτσι. Βγαίνουμε από την υπεραίσθηση της άλλης διάστασης στην κοινή ζωή και η ανάμνηση του χάους ή της ομορφιάς που ζήσαμε μας ακολουθεί ως μεταίσθημα μικρής διάρκειας. Μεγάλη ευεργεσία στον άνθρωπο, ο λογισμός και τ’ όνειρο. Η ανάμνησή τους, αντιγράφεται σ’ ένα δυνατό τσιπ, πολλών γιγαμπάϊτ. Μόνο που δεν ανοίγει όποτε συ θέλεις. Είναι μυστικός ο κωδικός και άγνωστος ο χειριστής που τον ενεργοποιεί.

 

Π Ο Ι Η Σ Η

 

...Επιπλέον 60

ΤΟ ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ

ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΙΝΤΖΕΓΙΑΝΝΗ

 

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΙΝΤΖΕΓΙΑΝΝΗΣ είναι γνωστός στο αναγνωστικό κοινό των εφημερίδων του Αιγίου από την πολύχρονη συνεργασία του με την «Έρευνα». Τα χρονογραφήματά του, ήταν η πρώτη ανάγνωση στη δεύτερη σελίδα που στεγαζόταν εί χρόνια. Επί δεκαετίες χρονογράφος στον Εθνικό Κήρυκα Πατρών, τώρα στη «Γνώμη» και στον «Εκκλησιολόγο», από τις εβδομαδιαίες εκπομπές του στο «Λύχνο» t.v. και από όλη τη συγγραφική του δραστηριότητα με δέκα τέσσερα βιβλία που έχει εκδώσει (Χρονογραφήματα, Μυθιστορήματα, Διηγήματα, Ποίηση, Οδοιπορικά και Μελέτες). Δε είναι επαγγελματίας γραφιάς. Δεν ζη από τα γραψίματά του, αλλά ζη για να γράφει, να σχολιάζει, να παρουσιάζει βιβλία άλλων, να κρατάει σε εγρήγορση τα κοινωνικά και πνευματικά διαφέροντα όσων αγαπούν τα Γράμματα και τις Τέχνες. Αυτό είναι το δημιουργικό πάθος του.

Σε μια εποχή που όλο και λιγότεροι διαβάζουν, πολύ δε περισσότερο γράφουν, ο Σ.Ι. συνεχίζει να μας τροφοδοτεί από την εκλεκτική ευαισθησία του και την ευρηματικότητα των σκέψεών του, με όλη τη φιλοκαλία του και τον αυθορμητισμό του. Απρόβλεπτος, μας αιφνιδιάζει κατά καιρούς, όπως αυτές τις μέρες που λάβαμε το πέμπτο ποιητικό βιβλίο του με τον αινιγματικό τίτλο «..επιπλέον 60 » από τις εκδόσεις «Π. Κούλης – Γραφικές Τέχνες» στην Πάτρα.

Πενήντα εννέα ποιήματα, εξήντα με το «εκ βαθέων» που αντιστοιχεί σε πρόλογο, «επιπλέον 60» που είναι ο τίτλος της συλλογής, σε τέσσαρες ενότητες, αποδίδουν την εσωτερικότητα και την ευαισθησία του Σταύρου Ιντζεγιάννη. Δηλαδή εκτός των όσων έχει γράψει στα προηγούμενα τέσσερα ποιητικά βιβλία του, επιπλέον άλλα εξήντα, με το σημερινό. Κι από τα 60, δεν λείπει ο λυρισμός και η συμπυκνωμένη εξομολογητική του διάθεση. Είναι ένα είδος ποιητικής - προσωπικής επικοινωνίας με τον αναγνώστη, σε καιρούς, γενικά, αντιποιητικούς. Κι αυτό είναι τόλμημα. Οι στίχοι του μας αγγίζουν κατάβαθα. Και σαν θέματα και σαν έκφραση. Είναι σα να προβαίνει και σε δικό μας απολογισμό ψυχής και παθών και αυτό μας φέρνει σε στενότερη επαφή μαζί του

Το βιβλίο, με την ποιητική του αύρα, μας βαθαίνει την ενόραση με την εξευγενισμένη αγωνία του ποιητή και την καθαρή απόδοση νοημάτων. Ο Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος έγραφε : Αν ένα βιβλίο δεν έχει ένα θέμα, μια παράγραφο, ένα στίχο, μια λέξη έστω που να αγγίζει την ψυχή του αναγνώστη του, το βιβλίο εκείνο δεν έχει καμιά αξία για κείνον που το διαβάζει. Η ποίηση του Σ.Ι. ακουμπάει στη δική μας πνευματική συνείδηση, αναγνωρίζουμε ομοιότητες που είναι κοινές αλλά δεν έχουμε καταγράψει και έρχεται ο ποιητής που τις κωδικοποιεί και μας συγκινεί.

Διαβάζουμε στις «Λέξεις»: « Οι λέξεις στάζουν μέλι / στις νυκτερινές συνεδρίες των ονείρων / Σε λαμπερό περιτύλιγμα φωνηέντων / με περισπωμένες και θαυμαστικά / συλλαβίζουν ονόματα / Αγάπες / -ήχος και φως - / Ύστερα / αποσύρονται διακριτικά / στις κουίντες / ηθοποιοί / που μόλις τελείωσαν το ρόλο τους / κι απόλαυσαν / το χειροκρότημα των αισθήσεων.»

Δραματικά απαισιόδοξος «Ο βαρκάρης»: «Λευκές μπλούζες / Χαμηλόφωνη συνεδρία / στο ληξιαρχείο της ζωής / με τον καρδιογράφο / να υπογράφει / εξιτήρια / Στην όχθη / ο βαρκάρης αδημονεί / για το ναύλο /Τελειώνετε, περιμένουν κι άλλοι./»

Αλλά «Η Μοναξιά» η προσφιλέστατη μούσα των ποιητών εμπνεύστρια και εξομολόγηση των απορρήτων δε μπορούσε να λείπει από την προσέγγιση του λυρικού στοχασμού ενός ποιητή, του Σ.Ι.: «Ζωγραφίζω τ’ όνομά σου σ’ επάλληλους κύκλους / ανεξιχνίαστων μυστηρίων / Συλλαβίζω / Λέξεις, γράμματα, ήχους, / να προσδιορίσω την παρουσία σου / στην Ιερουσαλήμ του πνευματικού μου περίγυρου./ Το χαμόγελο / η επιθυμία / το φευγαλέο άγγιγμα των δακτύλων . Εκείνα / τα τρένα που διασταυρώθηκαν αντίθετα / Χωρίς επιστροφή.»

Πρόβλημα να επιλέξεις μέσα από το βιβλίο – ανθολόγιο συναισθημάτων, με περιεκτικό περιεχόμενο και σε όλα τα ποιήματα προσυπογράφεις και επαινείς το χαριτολόγο και ευπροσήγορο Σταύρο, που μέσα σε μελαγχολικούς και απρόσφορους καιρούς, τολμάει να εκδίδει βιβλίο με ποίηση. Απολογητικός έως το τέλος, ο υποκειμενισμός του ποιητή. Οι ποιητές διαπερνούν τις συμπληγάδες μ’ ένα σπασμένο κουπί, κοιτάζοντας προς τ’ αστέρια που τους οδηγούν και τους εμπνέουν. Όλα τα βιβλία του Σταύρου Ιντζεγιάννη είναι αληθινά. Μα τούτη η ποίηση «... επί πλέον 60», αναταράσσει τα νερά της λιμνάζουσας απραξίας μας και της υποτονικής βιοτής μας. Πολλά εν ολίγοις. Εύστοχα, ειλικρινή και χυμώδη. Επειδή η ποίηση ισοδυναμεί με σεισμική διέγερση του είναι μας, ο παλμογράφος των εμπνεύσεων του ποιητή της συλλογής « επιπλέον 60», αποτυπώνει τις εντάσεις της όχι με γραφήματα που θέλουν αποκωδικοποίηση αλλά με ακολουθία λογισμών που, μόνο, οι λέξεις της ποιητικής διάθεσης τους αποδίδουν, προ πάντων, με το ανάλογο ύφος.

Είναι και τα βιβλία, πνευματικά παιδιά του ποιητή μας. Άλλωστε και που το έχει αφιερώσει στη Βασιλίνα την κόρη του είναι η επιβεβαίωση και των συγγενικών φιλόμουσων δεσμών, μαζί της. Όλα συναρμοσμένα, στο ίδιο τοπίο, στην ίδια ψυχική και βιολογική ενότητα, απ’ όπου η έμπνευση και το καινούργιο βιβλίο του ποιητή Σταύρου Ιντζεγιάννη. Εκεί στην «Εκ βαθέων»...απολογία του, ότι χορταίνει να διαβάζει άλλων βιβλία και ομολογεί με ειλικρίνεια ότι : «Καιρός / που δυσκολεύομαι να γράψω / κάτι δικό μου» , σημαίνει ότι έγινε πιο απαιτητικός, πιο εκλεκτικός, πιο αυστηρός με τον εαυτό του. Και αν αυτό τον αυτοέλεγχο έκαναν περισσότεροι, θα είχαμε ποιοτικότερες και ποιητικότερες εκδόσεις.

Πιστεύω ότι ο αγαπητός Σταύρος θα μας εκπλήξει πάλι, γιατί εξακολουθεί να είναι παραγωγικός και απρόβλεπτος στις αποφάσεις του. Πάντως εμείς χαιρόμαστε όλα τα θέματα της συλλογής, την ευαισθησία που τα υπαγορεύει, την έμπνευση που τα συλλαμβάνει και την πληρότητα λόγου, που τα αποδίδει. Δε γράφουμε κριτική. Ένα συγχαρητήριο πνευματικό μήνυμα προσπαθούμε να συνθέσουμε , απέναντι στις Ιντζεγιάννικες εμπνεύσεις που αναιρούν την επιφύλαξή του ποιητή ότι δυσκολεύεται να γράψει κάτι δικό του : « Καιρός / που δυσκολεύομαι να γράψω / κάτι δικό μου ». Πρωτοτυπεί όμως με την Εκ βαθέων, συλλογή του , με 60 φροντισμένα ποιήματα που παρουσιάζουμε. σήμερα.. Μεστοί και γλαφυροί – στοχαστικοί στίχοι, αντί προλόγου, στη σελίδα 7. Ασυνήθιστο το οξύμωρο. Ένα τρυφερό συμπλησίασμα ειλικρίνειας με τον αναγνώστη της συλλογής. Έρρωσο, αγαπητέ Σταύρο....

 

Αίγιο, 2013.

Ανδρέας Φλογεράς

 

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου