Loading...

Κατηγορίες

Δευτέρα 12 Μάι 2014

Γράμματα από το Αίγιο

Του Ανδρέα Φλογερά

 

Ρομαντικό γεγονός ο ερχομός της άνοιξης, της δικιάς μας αλλά και από τη μακρινή Ιαπωνία, η ανάλογη είδηση. Οι κάτοικοι, λέει, ξεχύθηκαν στα πάρκα να γιορτάσουν τις ανθισμένες κερασιές. Κάτι ανάλογο με τη δική μας πρωτομαγιά που είναι εργατική στην παγκοσμιοποιημένη καθιέρωσή της, η οποία, περισσότερο γιορτάζεται ως ημέρα της ελληνικής άνοιξης και των λουλουδιών.

Όταν βλέπουμε και τις δικές μας κερασιές να ανθίζουν, να ντύνονται μ` εκείνο το νυφιάτικο φόρεμά τους, θυμόμαστε το Λουντέμη που εξόριστος από την Ελλάδα, έγραψε τις πιο ωραίες λυρικές σελίδες στο μυθιστόρημά του: « Οι κερασιές θ` ανθίσουνε ξανά ». Εκεί πλέκεται μια προσωπική του ιστορία με πολλή φυσιολατρία και αίσθημα που ενδιαφέρει και συγκινεί. Το παραθέτουμε ολόκληρο το ποίημα, σαν ένα λυρικό εμβατήριο που καθορίζει το βηματισμό της άνοιξης μέσα στους μίσχους των λουλουδιών και σαν ξαλάφρωμα όποιας αισθαντικής ψυχής βρίσκει διέξοδο σε ευγενικά σύμβολα της φύσης και της ζωής:

 

Οι κερασιές θ` ανθίσουνε και φέτος στην αυλή

και θα γεμίσουν μ` ανθη το παρτέρι

Πικρή που είναι η Άνοιξη σαν είσαι δίχως ταίρι

πικρή που `ναι η ζωή

 

Άνοιξε το παράθυρο στην πρωινή γιορτή

για νά ’μπουν οι μοσκοβολιές από το περιβόλι.

Αχ κάθε του τριαντάφυλλο και μια πληγή από βόλι

είναι για σε ποιητή.

 

Νύσταξα να σε καρτερώ έρωτα και να λιώνω

μπρος στο βιβλίο της ζωής σκυμμένος μια ζωή

μα κι αν ήτανε να ’ρχόσουνα για έστω ένα πρωί

χίλια θε νά ’δινα πρωινά να ζούσα εκείνο μόνο

 

 

Δύσκολα ανακτώνται τα χαμένα μαθήματα...

 

Δύο εβδομάδες σχολικών διακοπών για το Πάσχα. Διακοπών των μαθημάτων, των εκδρομών, του οργανωμένου ανοιξιάτικου ξεφαντώματος. Ο βαθύτερος λόγος να εκκλησιαστούν οι μαθητές και να βιωθούν τα πάθη του Χριστού τη Μ. Βδομάδα αλλά και τη χαρά της Διακαινισίμου, δεκαπέντε μέρες μακριά από τα θρανία. Άλλες τόσες τα Χριστούγεννα – Πρωτοχρονιά-Φώτα, εκτός κάποιων διήμερων ή τριήμερων από άλλες εύλογες αιτίες.

Πάντα σχολιάζονταν οι πολυήμερες διακοπές των μαθημάτων, ως επιζήμιες στη μόρφωση των μαθητών, ειδικότερα στην ολοκλήρωση της ύλης των μαθημάτων, του διδακτικού έτους, στην εξάντληση του γνωστικού αντικειμένου, κάθε μαθήματος. Πού, άλλωστε, είναι και ο σκοπός του προγράμματος.

Λέμε σχολικό έτος και διδακτικό έτος. Λέμε διδακτέα ύλη και διδαχθείσα ύλη. Ποια αρμόδια εκπαιδευτική αρχή έκαμε έλεγχο αν αξιοποιήθηκε ο χρόνος και αν διδάχθηκε η προβλεφθείσα ύλη των μαθημάτων; Αν τα σχολεία λειτούργησαν κανονικά και όλες οι ώρες, ανά μάθημα, αξιοποιήθηκαν προς όφελος των μαθητών;

Τα μέτρα που εξαγγέλθηκαν, συμπλήρωσης χαμένου χρόνου διδασκαλίας και πολλά σχολεία άνοιξαν από την περασμένη Τετάρτη, μπορεί να είναι ένα μέτρο επιβολής του Κράτους (το οποίο απουσίαζε ή σιωπούσε με τις καταλήψεις των σχολείων από τους μαθητές) δε νομίζουμε όμως ότι δημιουργήθηκε εκείνη η ζεστή ατμόσφαιρα στην τάξη, που προάγει τη μάθηση και δικαιώνεται ο παιδαγωγικός σκοπός με την περικοπή των διακοπών. Άνοιξαν κάποια σχολεία (που πραγματοποίησαν πολυήμερες καταλήψεις, κάποιες μαθητικές ομάδες) στη διάρκεια του σχολικού έτους, είναι βέβαιο ότι υπήρξε ουσιαστικό αποτέλεσμα; Μαθήματα που χάνονται από εκτροπή του προγράμματος, δύσκολα αναπληρώνονται.

Ο εκπαιδευτικός συνδικαλισμός, αντέδρασε έντονα. Είδαμε και ακούσαμε από τηλεοράσεις πολύ αδύνατα επιχειρήματα αλλά και μια πείσμονα απαίτηση:«να μη χαθούν κεκτημένα δικαιώματά του!!!». Όλοι για δικαιώματα μιλάνε, παρακάμπτοντας τις υποχρεώσεις. Το...μάρμαρο όμως το πληρώνουν τα παιδιά. Πολύ περισσότερο εκείνα που διέρχονται το προεφηβικό και το εφηβικό στάδιο, όπου εύκολα παρασύρονται αλλά και πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης ανεύθυνων ιδεολογιών και προπαγάνδας.

Αν δεν αλλάξει ο νόμος (με ονομαστική ψηφοφορία στη Βουλή) που να μαζέψει στο απολύτως αναγκαίο τις ημέρες των διακοπών, μέχρι να μη γίνονται και οι συνδικαλιστικές συνελεύσεις εργάσιμες ημέρες του σχολείου, να υπάρξει ευθύνη και ποινή στη διοίκηση κάθε σχολικής μονάδας για τη μη εύρυθμη λειτουργία της, δε σώζουν την κατάσταση, προσθήκες – μπαλώματα στην απωλεσθείσα μόρφωση των μαθητών.

Να ξεσηκώνονται και οι σύλλογοι γονέων όταν διαπιστώνουν ύποπτες αποχές από τα μαθήματα, έστω και με νομιμοφανή τερτίπια, να αρχίζουν τα μαθήματα αμέσως μετά την ανάληψη υπηρεσίας των εκπαιδευτικών 1-3 Σεπτέμβρη και να εξαντλείται το δεκάμηνο (τον Ιούνιο) και μετά να αρχίζουν οι Πανελλήνιες. Αυτά τα γενικά, ωφέλιμα μέτρα, προϋποθέτουν αυστηρή και δίκαιη διοικητική πειθαρχία.

Σε συνδικαλιστές, ανάθεσε η Πολιτεία να του διαπαιδαγωγήσουν τη γενιά που θα συνεχίσει; Ο Γεώργιος Παπανδρέου, παρ’ ότι νέος, τότε, πολιτικός και υπουργός εθνικής Παιδείας, (1932), μιλώντας στο Ανώτατο Εκπαιδευτικό Συμβούλιο, που το αποτελούσαν κράτιστοι των Γραμμάτων, για τα ιδανικά της δημοκρατικής παιδείας άφησε αυτή την υποθήκη: «Το Κράτος οφείλει να είναι φορέας του πνεύματος της Πολιτείας, κατ’ εντολήν της οποίας λειτουργεί» και ακολουθούν και άλλες απόψεις του για την τάξη και την αναρχία. Μήπως είναι και σήμερα και ...δημοκρατικά επίκαιρες εκείνες οι συστάσεις του (οι οποίες αποσπασματικά και κατά περιόδους έγιναν απόπειρες να εφαρμοστούν);

 

 

 

Καιρός επιβλαβής στη δενδροκομία

Ο καιρός βροχερός, σχεδόν κρύος, ιογενής και σε ευρύτερη κλίμακα αρρωστιάρης. Άρχισαν οι αμπελουργοί τα ραντίσματα και τρέμουν οι αγρότες γενικώς, τις απότομες αλλαγές του καιρού, τους ανέμους και το εαρινό χαλάζι. Η περυσινή ακαρπία σε πολλά είδη καρποφόρων, σ’ αυτές τις αιτίες οφειλόταν. Μάλιστα, μας πασπάλισε με αφρικανική σκόνη και έφερε συνακόλουθα και καινούργιες ιώσεις. Οι ηλικιωμένοι υποφέρουν από μυοσκελετικά προβλήματα και τα παυσίπονα δίνουν και παίρνουν. Ήδη εισέβαλε από την Αραβία και ο κορονοϊός. Ό,τι χειρότερο, αν διαφύγει από το νοσοκομείο όπου επιτηρείται ο μόνος ασθενής , και εξαπλωθεί αλίμονό μας. Μεγάλες ποσότητες των γεωργικών φαρμάκων απορροφώνται από τον οργανισμό μας, διαμέσου της τροφικής αλυσίδας νωπών προϊόντων ή και τυποποιημένων. Κι όμως. Κατορθώνουμε να επιβιώνουμε!....

 

 

Νέα Βιβλία – Νέοι Συγγραφείς

 

“Τα σχολειά της νιότης μου”

ΕΛΕΝΗΣ ΚΟΥΤΡΙΚΗ – ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

 

Αν γίνει μια καταγραφή τίτλων, των εκδόσεων που έχουν πραγματοποιηθεί, είτε σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων, είτε σε τιράζ εμπορικότητας, θα διαπιστωθεί ότι στο σύγχρονο Αίγιο, υπάρχουν άνθρωποι που σκέπτονται και γράφουν αλλά και εκδίδουν σε βιβλία τις πνευματικές τους ανησυχίες ή δημιουργίες.

Πριν λίγες μέρες, μια συμπολίτισσα, δασκάλα συνταξιούχος, η κυρία Ελένη Κουτρίκη – Παναγιωτακοπούλου, μας ξάφνιασε ευχάριστα, όταν μας έστειλε το νεοεκδοθέν βιβλίο της (280 σελίδες που τυπώθηκε στις εκδόσεις «Ηδύφωνο»), με τίτλο «Τα σχολειά της νιότης μου».

Οι δάσκαλοι είναι από τους περισσότερο ταλαιπωρημένους υπαλλήλους του κράτους, ιδιαίτερα στα πρώτα χρόνια από του διορισμού τους και σε μια περίοδο μάλιστα που η Ελλάδα δεν είχε ούτε οδικό, ούτε και συγκοινωνίες κατά συνέπεια, ούτε τηλεφωνικό δίκτυο και η επικοινωνία με τις πόλεις και με τα σπίτια τους ήταν από δύσκολη έως δραματική. Αν γινόταν μια καταγραφή της εκπαιδευτικής μας εικόνας, ειδικότερα στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, από το τέλος του Β΄. παγκοσμίου Πολέμου έως και πρόσφατα, που καταργήθηκαν τα μονοθέσια και ολιγοθέσια σχολεία, τα χωριά ερήμωσαν και οι λίγοι μαθητές μεταφέρονται σε μεγαλύτερα εκπαιδευτικά κέντρα με λεωφορεία και ταξί, η εικόνα δε θα είναι καθόλου κολακευτική για το κράτος και εξόχως- δραματικά – δυσάρεστη για δασκάλους και δασκάλες που αποκλείστηκαν σε απρόσιτες περιοχές της ορεινής Ελλάδας, επί αρκετά χρόνια, μέχρι να βελτιώσουν τη θέση τους με μετάθεσή τους πιο κοντά στα σπίτια τους και σε περιβάλλον πιο εξυπηρετικό. Αν ρωτηθεί καθένας από τους υπερήλικες συνταξιούχους, σήμερα, θα έχει έτοιμη να αφηγηθεί μια σκληρή περίοδο της ζωής του, κάπου σε κάποιο χωριό, που μοιράστηκε τη ζωή του με τη μιζέρια και τα προβλήματα των χωρικών.

Τέτοιες καταγραφές περιέχει το βιβλίο της κυρίας Ελένης Κουτρίκη «Τα σχολειά της νιότης μου». Σελίδες ζωντανές, με νεανικά χτυποκάρδια νεοδιόριστου, με την αυστηρότητα των Επιθεωρητών που κοίταζαν περισσότερο τα σχολεία , να μην είναι κανένα κλειστό ελλείψει δασκάλου και στον πιο ακραίο οικισμό χωριού, σελίδες φόβου, κρύου και στερήσεων, για να κρατηθεί η Ελλάδα όρθια, αφού ο δάσκαλος ήταν ο υπεύθυνος κοινωνικός λειτουργός και παιδαγωγός ως ένα βαθμό με την παρουσία του και τη στάση του, όλου του χωριού, μαζί με τον ιερέα, τον πρόεδρο και τον αγροφύλακα. Σ’ αυτούς η ορεινή και δυσπρόσιτη χώρα μας, όφειλε την ευταξία και την εξημέρωση των κατοίκων της. Οι λεγόμενες Αρχές του τόπου.

Το βιβλίο είναι ανάλαφρο στις περιγραφές του και βαθιά συγκινητικό στα επιμέρους περιστατικά που έζησε η δασκάλα Ε.Κ. με την οικογένειά της, εκεί ψηλά στη Γραμμένη Οξιά, στα Βαρδούσια, αποκλεισμένη από χιόνια, παγετούς και πλημμύρες ποταμών και δύσβατες διαδρομές, σε σημείο να μένει εκεί ακόμη και στις διακοπές των Χριστουγέννων. Περιστατικά κινδύνου που πέρασε, η ίδια και το μωρό της, απίστευτη αυτοθυσία των χωριανών να διαπλεύσουν το Φίδαρη, το ποτάμι που είχε φουσκώσει και μόνο δυνατά μουλάρια τολμούσαν να αψηφήσουν την ορμή των νερών του με ιστορίες δραματικά αστείες αλλά πέρα για πέρα αληθινές, ακόμη και όταν πήρε μετάθεση και κατέβηκε στο σχολείο της Κουνινάς.

Ένα ανθρώπινο παράπονο και μια αίσθηση επαγγελματικής ικανοποίησης, είναι τα κεφάλαια του βιβλίου, το οποίο διαβάζεται ευχάριστα, ως το τέλος. Είναι η εικόνα σχεδόν όλων των νέων δασκάλων που στέλνονταν από την Πελοπόννησο στην απελευθερωμένη από τους Τούρκους επικράτεια, στα «νέα μέρη» όπως λέγονταν, επειδή η μακροχρόνια σκλαβιά στους Τούρκους και μετά στους Σλαβοβουλγάρους στη Μακεδονία είχαν ως ένα βαθμό αλλοιώσει τα εθνικά χαρακτηριστικά του λαού. Οι νέοι δάσκαλοι και οι ιερείς αναζωπύρωσαν την τρωθείσα πατριωτική συνείδηση των κατοίκων και επανέφεραν τη γλώσσα και τα ήθη επί το ελληνοπρεπέστερον, στις κοινωνίες εκείνες, τότε και αν γραφεί η ιστορία της εκπαιδεύσεως με αναμνήσεις των πρωταγωνιστών που ήταν οι νέοι δάσκαλοι, πολλά χρήσιμα θα προστεθούν στη βιβλιογραφία για την εκπαίδευσή μας τα τελευταία εκατό χρόνια.

Στην κυρία Ελένη Κουτρίκη θερμά συγχαρητήρια, για την πρόβλεψη που είχε να κρατήσει στοιχεία από την επαγγελματική της περιπέτεια αλλά και για το ταλέντο της να τα συνθέσει σε βιβλίο, από τις σελίδες του οποίου δε λείπoυν απόηχοι μακρινών – δυνατών συγκινήσεων και το διακριτικό χιούμορ που το κάνει ευχάριστο στην ανάγνωσή του. Δε θα ήταν άστοχο, αν περιστατικά όμοια από τις αναμνήσεις παλαιών δασκάλων συνέλεγε ο τοπικός σύλλογος και διέσωζε μαρτυρίες συναδέλφων, πολύτιμη παρακαταθήκη για τους νεότερους, που δε διανυκτερεύουν ούτε ένα βράδυ πλέον στην έδρα τους, καθώς άλλαξαν οι συνθήκες, γενικώς, σήμερα...

 

 

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου