Η μεγάλη επέτειος, που γιορτάστηκε πανεθνικά, πριν δυο βδομάδες, ήταν η ανάμνηση της έναρξης του υπέρτατου αγώνα, πριν δύο αιώνες (193 χρόνια συγκεκριμένα) και οι θυσίες του λαού, για τη δημιουργία ελεύθερου ελληνικού κράτους. Ήταν η ετήσια κατάθεση ηθικού χρέους, όλων των γενεών, που ακολούθησαν την απελευθέρωση και επίσης, η αυτονόητη αποδοχή συνέχισης, δια βίου, όλων των επόμενων.

Οι πρωτοπόροι του έπους εκείνου, δεν έδρασαν στα πεδία των συγκρούσεων έχοντας μπαϊράκι τη μέθη του αίματος και την τρέλα του δυσανάλογου εγχειρήματος, αλλά με τη συνείδηση ότι είναι οι προπομποί της ανάστασης του έθνους, μάχονταν ως ένας λαός που ξεπετάχτηκε μέσα από τις λαϊκές φυλλάδες και τους μύθους της φυλής του και φύτρωσε κάτω από τα αρχαία μάρμαρα, όπως οι κόκκινες παπαρούνες την Άνοιξη και συγκροτήθηκε σε συνειδητούς μαχητές, που πολέμησαν την αυτοκρατορία των Οθωμανών.

Απ’ όποια σκοπιά και να δούμε τα πράγματα, τόσα χρόνια κατόπιν, το κυρίαρχο πνεύμα της επετείου είναι το εύψυχο, το παράτολμο, το περίπου απονενοημένο, η «ηρωική παραφροσύνη», το γενναιόφρον συναίσθημα που φτιάχνει τον πολεμιστή, η συνείδηση της ιστορίας που ήταν μια λέξη: Έλληνες. Πριν από τη μάχη του Δράμαλη στα Δερβενάκια, όπου συνδυάστηκαν η στρατηγικότητα του Κολοκοτρώνη και η ευψυχία των καπεταναίων με τ’ ασκέρια τους, τους ασύντακτους μαχητές που προσέρχονταν, Έλληνες τους προσφώνησε ο αρχικαπετάνιος του Μοριά Κολοκοτρώνης, δημιουργώντας τους εθνική συνείδηση, που δεν υπήρχε ως τη στιγμή αυτή στην ψυχολογία του ραγιά. Δικά σας τα εφόδια και τα πλούτη της Ανατολής, μετά τη νίκη απόψε, τους είπε. Όχι αν νικήσουμε, αλλά μετά τη νίκη που ερχόταν, που την είχε σχεδιάσει και τη διαισθανόταν πριν πέσει το πρώτο τουφέκι, γέρνοντας ο ήλιος, μέσα στα στενά. Απάνθρωπη σφαγή. Τέτοιος ήταν ο πόλεμος τότε. Αντρειωσύνη, πόνος και αίμα και αντοχή. Αλλά και απαντοχή για το αποτέλεσμα από τους Έλληνες.

Πρώτη φορά άκουαν το όνομά τους οι ραγιάδες τεσσάρων αιώνων. Ήταν να μη βάλουν φτερά στα πόδια τους και δύναμη στα μπράτσα τους;! Κουράγιο Νικηταρά. Τούρκους σφάζεις. Τη φράση διατήρησε ο ιστορικός θρύλος, όταν ο αφιλοκερδής Νικηταράς είχε περιλουστεί με αίματα και το χέρι του είχε κολλήσει στο σπαθί του κι έδινε κουράγιο στον εαυτό του. Εκεί και ο μύθος του τσοπανάκου που παρουσιάστηκε στον Κολοκοτρώνη με μια γκλίτσα, όλη κι όλη για όπλο. Και η γκλίτσα είναι όπλο ωρέ Έλληνα του είπε. Πήγαινε να σκοτώσεις Τούρκους και να πάρεις τα όπλα τους. Τον εμψύχωσε τόσο πολύ, που το απόβραδο που η μάχη είχε κριθεί δεν τον αναγνώρισε όταν είδε μπροστά του έναν πάνοπλο «τούρκο» να του παρουσιάζεται και να τον δικαιώνει για το κουράγιο που του φύσηξε στην ψυχή του. Ίσως κάποιοι χαρακτηρίσουν αφελή τέτοια αφηγήματα. Μα ολόκληρος ο Αγώνας είναι σύνθεση πολλών μικρών ηρωικών πράξεων που μοντάρισαν το κόκκινο χαλί (αίματος) για να περάσει πλουμιστή («Αφροδίτη») η ελληνική λευτεριά. Έτσι μας την αποτύπωσαν οι ζωγράφοι του Αγώνα.

Ο σύγχρονος αγώνας, για τη διατήρηση της φυσιογνωμίας του έπους, είναι να περιφρουρηθεί η εθνική μας ιστορία στο σχολείο και να απομονωθούν οι καινοφανείς ινστρούχτορες κάθε αντεθνικής προπαγάνδας υπό διάφορα προσχήματα. Ποτέ δεν έλειψαν οι Εφιάλτες, στις κρίσιμες ώρες του έθνους. Μην πριονίζουμε το κλαρί που καθόμαστε, ασφαλείς προς το παρόν και ένδοξοι διαχρονικά.

Διασυλλογική εκδήλωση για την 25η Μαρτίου 1821

ΤΙΜΗΘΗΚΕ Ο ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ

Η ΔΗ.Κ.ΕΠ.Α, ο Σύνδεσμος Φιλολόγων Αιγιαλείας & Καλαβρύτων και η ΙΛΕΑ, διοργάνωσαν, από κοινού, πανηγυρική εκδήλωση αφιερωμένη στην 193η επέτειο της 25ης Μαρτίου 1821, με θέμα: «Ιστορία τραγουδισμένη».Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 22 Μαρτίου 2014, ώρα 7 μ.μ. στο Πολιτιστικό Κέντρο Αιγίου «Αλέκος Μέγαρης». Στην εκδήλωση αυτή έγινε παρουσίαση του πρόσφατου βιβλίου του Φίλιππα Οικονόμου «Ελληνικά τραγούδια», 3ος τόμος, με παράλληλη βράβευση του συλλέκτη – συγγραφέα καθηγητή Φυσικής και προέδρου του συλλόγου «Φίλων Βυζαντινής Μουσικής».

Δεν είναι η πρώτη φορά, όπου παραμονές της μεγάλης εθνικής επετείου του 1821, ο Σύνδεσμος των Φιλολόγων οργανώνει απευθείας ή με τη συνεργασία ομοειδών συλλόγων, εκδηλώσεις απαιτήσεων. Είναι δε εύστοχη η απόφαση να συνεργάζονται τοπικοί πολιτιστικοί φορείς και να παρουσιάζουν ποιοτικές εκδηλώσεις – παραστάσεις, καταθέτοντας καθένας ό,τι ποιοτικότερο εμπνέεται, τιμώντας τη Μεγάλη Ημέρα του σύγχρονου Ελληνισμού.

Το περιεχόμενο της εκδήλωσης «Ιστορία τραγουδισμένη» διαμορφώθηκε μεταξύ βυζαντινής μουσικής εκκλησιαστικής παράδοσης, δημοτικού τραγουδιού που ιστορούσε τα πάθη και τους καημούς του ορθόδοξου ελληνισμού, το άχθος και το άγχος της σκλαβιάς του Γένους από τους Τούρκους και τον ξεσηκωμό που έφερε την ελευθερία και τη συγκρότηση του νεοελληνικού κράτους.

Στην ιστορική αυτή διαδρομή, η ψυχή του ελληνισμού εκφράστηκε με την ποίηση, τη μουσική και το τραγούδι, πρώτες και ανώτερες μορφές της πνευματικής έκφρασης, επειδή, όταν η ψυχή του ανθρώπου βρεθεί στην υπέρτατη συγκίνηση, έχει την τάση να εκφράζεται με τον έμμετρο λόγο (ρυθμός- ποίηση),ο οποίος γίνεται εύκολα και τραγούδι. Και 400 χρόνων σκλαβιά και καταπίεση δε μπορούσε παρά να συγκλονίσει τους υπόδουλους από τα βάθη της ψυχής τους, να διατηρήσει άσβεστο το καντηλάκι της εθνικής συνείδησης, που θα άναβε την πυρκαγιά του ξεσηκωμού, που γιορτάζουμε σήμερα.

Όλο αυτό το ποιητικό και ποιοτικό μουσικό λαϊκό αποθησαύρισμα, είχε το ταλέντο να συγκεντρώσει, να ταξινομήσει, να εκδώσει και να διασώσει σε τρία ογκώδη βιβλία (εκτός άλλων) ένας φιλόμουσος συμπατριώτης μας, καθηγητής μεν των θετικών επιστημών πλην ευαίσθητος του εκκλησιαστικού μέλους και της ποιήσεως, Φίλιππος οικονόμου, το όνομα του οποίου έχει συνδεθεί με τη βυζαντινή υμνογραφία και μουσική, έργω και λόγω. Ο πολιτισμός (δια μέσου της βυζ, μουσικής) κυριάρχησε στη ζωή του και ήδη η υπόστασή του είναι ταυτισμένη με το βυζαντινό παρελθόν , τη δημοτική ποίηση και την εκκλησιαστική υμνογραφία.

Γι αυτό του το μόχθο και την εκδοτική του προσφορά, ο Φίλιππος Οικονόμου ήταν η τιμηθείσα προσωπικότητα, στην εκδήλωση του περασμένου Σαββάτου στο πολιτιστικό κέντρο «Αλέκος Μέγαρης», για τον οποίο ετοιμάζεται ανάλογη εκδήλωση. Η σύνθεση ήταν επίκαιρη και σωστά μοιρασμένη. Ο Δήμος Αιγιαλείας δια του προέδρου της ΔΗΚΕΠΑ κ. Κώστα Κλάγκου, ο Σύνδεσμος Φιλολόγων δια της προέδρου του Αρχοντούλας Ρέλλα και η ΙΛΕΑ δια της προέδρου της κυρίας Ευανθίας Μπεντεβή, κινήθηκαν περί τον άξονα μεν, της επετείου της Εθνικής μας Παλιγγενεσίας ειδικότερα δε αναλύοντας ιστορικές περιόδους και επί μέρους γεγονότα, τα οποία έχουν αποθησαυρισθεί και συγκεντρωθεί στα 500 συνολικά καταγεγραμμένα δημοτικά τραγούδια των τριών τόμων του κ. Φίλιππα Οικονόμου. Πολλά από αυτά τραγουδήθηκαν από την ορχήστρα λαϊκών οργάνων και τμήμα της χορωδίας Φίλων Βυζ. Μουσικής, ανεβάζοντας την ψυχολογία του ακροατηρίου, το οποίο παρακολουθούσε με κατάνυξη, θα λέγαμε, τις αναλυτικές εισηγήσεις που προηγήθηκαν. Η απουσία όμως από το ντεκόρ της αίθουσας, ακόμη και μια σημαίας (από εκείνες του Αγώνα ή της επίσημης του Έθνους σήμερα) αποτέλεσε παράλειψη και καταλογίζεται ως αμέλεια (επί το επιεικέστερον) των διοργανωτών. Θα ήταν ο δεύτερος άξονας. Το σύμβολο της ιστορίας και της ενότητας του λαού μας. Που εκφράζει όλους και όλα.

Με δικαιολογημένη συγκίνηση αλλά και με εμπεριστατωμένη αναφορά του στη μουσική διαδρομή του αλλά και στο μόχθο που κατέβαλε ώστε να περισωθεί συγκεντρωμένο, τόσο πολύτιμο υλικό του εθνικού βίου, έκλεισε τη βραδιά ο Φίλιππος Οικονόμου αφού δέχτηκε τα συγχαρητήρια και τα αναμνηστικά των συλλόγων που συμμετείχαν, ως επιβράβευση της πολιτιστικής προσφοράς του.

Η στενή και η ευρύτερη πατρίδα

Ο πατριωτισμός αρχίζει από τη γενέθλια γη. Από εκεί που πρωτοείδες το φως του κόσμου, που πρωτοπερπάτησες, που έπαιξες, έφαγες χώμα, γνώρισες τους πρώτους φίλους και βιώθηκες την αντίληψη ότι ομορφότερο και καλύτερο μέρος δεν υπάρχει, για σένα. Αργότερα, βλέπεις και πιο πέρα, προσθέτεις στο δικό σου κομμάτι άλλο ένα, ύστερα περισσότερα και αποκτάς τη συνείδηση της πατρίδας του χώρου όπου ζη η φυλή σου, το έθνος και λειτουργεί το κράτος. Σου μαθαίνουν να αγαπάς την πατρίδα και να θυσιάζεσαι γι αυτήν, πλην όμως ο γενέθλιος τόπος σου έχει ριζώσει μέσα σου τα πρώτα αισθήματα και συναισθήματα, κυρίως αυτά, που δε σβήνουν όσες άλλες εμπειρίες και να αποχτήσεις. Όταν μιλάμε για πατριωτισμό, πρέπει να έχουμε συνειδητοποιήσει αυτές τις βασικές αλήθειες. Επειδή ακούστηκαν κάποιοι απάτριδες συνδικαλιστές, να ανακατεύουν πατριωτισμό με συνθήματα άσχετα, με τις βασικές δομές του έθνους....

Το αμάρτημα της λαιμαργίας

(Σκέψεις ενόψει της Σαρακοστής που διανύουμε)

Στο βιβλίο « Άχθος της σάρκας: Νηστεία και σεξουαλικότητα τα πρώτα χριστιανικά χρόνια», που έγραψε ένας ερημίτης πατέρας του 4ου αιώνα, ο Ευάγριος Ποντικός και μετέφρασε η Εριφύλη Μαρωνίτη, αναφέρονται κάποιοι χαρακτηρισμοί για τη λαιμαργία. Έχουν την επικαιρότητα του πειρασμού, μέρες Σαρακοστής που είναι, όπου η νηστεία, όσο περισσότερο αυστηρή γίνεται, τόσο η πρόκληση της πολυφαγίας και παμφαγίας είναι εντονότερη. Όταν υπάρχει στέρηση των αγαθών, από έλλειψη, τότε εμφανίζεται και η επιθυμία για τα ελλείποντα ή τα απαγορευμένα. Όταν πέφτει πείνα, αντίστοιχα είναι και η λίμα, έλεγαν με τη σοφία τους οι παλαιότεροι.

Κατά τον ερημίτη ασκητή και στοχαστή Ευάγριο, απαγορευμένη είναι και η λαιμαργία, την οποία χαρακτηρίζει μητέρα της λαγνείας, τροφό των σατανικών σκέψεων, οκνηρία στη νηστεία, εμπόδιο στον ασκητισμό, τρόμο για τον ηθικό σκοπό, φαντασίωση του φαγητού, σχεδιαστή των καρυκευμάτων. Ένα ανεξέλεγκτο πουλάρι. Αχαλίνωτη τρέλα, δρόμο για την ασθένεια, φθόνο για την υγεία, εμπόδιο στις σωματικές διόδους. βρυχηθμό των εντέρων, ύβρι ακραία, θόλωμα του μυαλού, αδυναμία του σώματος, δυσκολία στον ύπνο. Θάνατο ζοφερό.

Σχολιάζοντας τον ασκητικό εξορκισμό της λαιμαργίας, μία αμερικανίδα συγγραφέας, αντιλέγει :Αν η λαιμαργία είναι όντως αμαρτία, ποιος από εμάς δεν είναι ένοχος; Η λαιμαργία, αυτό το αδελφό παράπτωμα της λαγνείας είναι συνυφασμένη με συμπεριφορές απαραίτητες για τη διαιώνιση και επιβίωση του ατόμου και του είδους. Η λαγνεία και η λαιμαργία δεν κρίνονται από την πράξη μα από την πρόθεση.. Όχι από την πλήρωση αλλά από την επιθυμία. Δύσκολο όμως να ξεχωρίσουμε καθαρά πότε είναι ανάγκη και πότε επιθυμία..