Του Ανδρέα Φλογερά

Όχι και ...διαρρήκτης ο Αη Βασίλης; Τον είδαμε, φουσκωτό τις μέρες της πρωτοχρονιάς, να σκαρφαλώνει σε βεράντες, πιασμένον από τα κάγκελα, σα...ρουμάνο κακοποιό, πολύ περίεργες οι εμπνεύσεις του εμπορίου, να προσπαθεί να χωρέσει σε καμινάδες, να κατεβεί αθόρυβα σε σπίτια όπου κοιμούνται τα παιδιά και χωρίς να τον καταλάβουν να αφήσει δίπλα τους τα δώρα της Πρωτοχρονιάς.

Εκείνα που καθένα του έχει παραγγείλει, που έχει επιθυμήσει πολύ. Το έθιμο είναι παλαιό όσο και οι επιθυμίες των παιδιών κυρίως. Σήμερα τα παιδιά, επιλέγουν τα ίδια τα δώρα τους, τα παραγγέλνουν, τα πληρώνουν οι μεγάλοι και...περιμένουν τον αη Βασίλη να τους τα φέρει!

Οι μεγάλοι τον κάνουν τζογαδόρο, τον παίζουν τον Αη Βασίλη, συνήθως χάνουν και ξημερώματα καταλήγουν εξουθενωμένοι στο κρεβάτι. Ήθη και έθιμα. Τοπικά και πανελλήνια και περίπου παγκόσμια. Αυτές οι ημέρες είναι οι γιορτές των παιδιών, που τις χαίρονται και οι μεγάλοι περισσότερο. Βγαίνουν κάποια απωθημένα από παλιά, αν το ψυχολογήσεις το φαινόμενο. Είναι κι αυτό κάτι. Κάλλιο αργά παρά ποτέ.

Η πρόκληση ενός λαχείου

Κληρώθηκε και το μεγάλο Κρατικό Λαχείο, την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Το έθιμο είχε ξεκινήσει η Ένωση Συντακτών τη δεκαετία του 1950, τότε που η αστυφιλία ήταν στο φόρτε της , η οικοδομικές επιχειρήσεις σήκωναν πολυκατοικίες, οι μεγάλοι τυχεροί έπαιρναν διαμερίσματα. Πριν κάποια χρόνια αντικαταστάθηκε από το μεγάλο Κρατικό Λαχείο. Μέχρι που ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα. Eκατομμύρια ήταν οι δυνάμει τυχεροί, μέχρι που διαλύθηκε το όνειρο, καταλογίζοντας την ατυχία τους στην τύχη που είναι τυφλή και μοιράζει τα κέρδη δίχως να ζητάει...εκκαθαριστικό Εφορίας.

Ευχές στο...αρχονταρίκι!

Σε περιβάλλον άλλης εποχής ήταν οι ευχές που δέχθηκε ο κ. Δήμαρχος, κατά το έθιμο, ανοίγοντας το αρχοντικό Παναγιωτόπουλου, κατ’ οικονομίαν, επειδή ο προορισμός του είναι άλλος. Να λειτουργήσει ως Σχολείο Μουσικής. Βρήκε δικολαβική παράκαμψη ο κ. δήμαρχος (καθ’ ο δικηγόρος αλλά και παλαιός γνώριμος στο χώρο του Μεγάρου, αφού στο ισόγειο, δεξιά από την κυρία είσοδο, έκαμε την πρακτική του άσκηση στο γραφείο του αείμνηστου Νικήτα Μίχαλου, που στεγαζόταν εκεί). Αν είχαν επιστραφεί και οι επιπλώσεις και τα δύο αγάλματα (οι μελαψοί κούροι) που ...ξεσπιτώθηκαν από κάποιους ...φιλότεχνους, η εικόνα της αναπαλαίωσης θα ήταν πληρέστερη.

Πολλά ψιθυρίστηκαν, αλλά συμβαίνουν τέτοιες λεηλασίες σε εγκαταλειμμένα ...ανάκτορα. Είναι όμως το Μέγαρο αυτό ένα δείγμα της αρχοντιάς και του πλούτου που συνυπήρξαν τον περασμένο αιώνα στο Αίγιο και η ευφυής επιχειρηματική σταδιοδρομία των απογόνων του Δημητσανίτη, Παναγιώτη Χρυσικού, από τον οποίον προέκυψε η δυναστεία των Παναγιωτόπουλων.

Υποθέσεις και υποσχέσεις α λα Μινχάουζεν!

Στην τελευταία περίοδο προ των εκλογών αναδύονται τα παραμελημένα δημοτικά έργα που αφορούν στην ανάπτυξη της παραλιακής ζώνης. Γύρω από το υπήνεμο πέταλο του κόλπου. Όπως η μαρίνα, η περαιτέρω αξιοποίηση του λιμανιού, τα υδροπλάνα που θα...έρθουν, η σύνδεση του λιμανιού με την εθνική οδό για να διευκολύνονται οι νταλίκες και να ηρεμήσει η Ζωοδόχου πηγής όπου τα κέντρα της νεολαίας και να έχουν πρόσβαση τα μικρά αυτοκίνητα, η υπόθεση της παλιάς σιδ. γραμμής την οποία ονειρεύτηκαν κάποιοι ρομαντικοί ότι μπορούσε να φιλοξενήσει ένα τραινάκι για την ψυχαγωγία μικρών και μεγάλων και τέλος η επαναλειτουργία της γραμμής Αιγίου – Αγίου Νικολάου με το κομμένο F/B.

Οι επιδιώξεις αυτές ανασύρονται από τα υπεσχημένα και τα αενάως υποσχόμενα των υποψηφίων δημοτικών συνδυασμών. Λόγος να γίνεται, έργο να μη γίνεται, (το τάξιμο δε χαλάει σπίτι) αυτή είναι η ουσία κάθε πολιτικής. Μέγαρης δεν είναι εύκολο να ξαναβρεθεί στο εγγύς διάστημα. Δηλ. τοπάρχης που να αποφασίζει και να εκτελεί, υπερβαίνοντας συμβούλους, συμβούλια και υπηρεσίες , που υφίστανται για να παρεμποδίζουν αντί να προωθούν την εκτέλεση έργων. Τώρα πώς θα χωρέσουν και θα κινηθούν κότερα, υδροπλάνα και καράβια στη νέα προβλήτα, είναι θέμα... Μινχάουζεν. Δε λέμε πως ήρθαν όλα και δε χωράνε. Μια υπόθεση κάνουν οι άνθρωποι. Μάλλον θα χρειαστεί και ένας Πύργος Ελέγχου, που να ρυθμίζει την είσοδο κι έξοδο από ένα πολυσύχναστο λιμάνι της...φαντασίας μας.

Υπό ψύξη

Ι

Υπό ψύξη και ακραία λιτότητα, πολλοί συνέλληνες γιόρτασαν τα φετινά Χριστούγεννα. Αιτία η οικονομική κρίση. Υπήρξαν οικογένειες χωρίς επάρκεια βασικών ειδών διατροφής τους, χωρίς χρήματα να ικανοποιήσουν την επιθυμία των παιδιών τους που ζητούσαν τα δωράκια τους, χωρίς χαμόγελο και γονείς που έζησαν το μέγα γεγονός της Γέννησης του Χριστού σε βαρύ ψυχολογικό κλίμα και καταθλιπτική μελαγχολία. Όσο και αν ενεργοποιήθηκαν οι εκκλησιαστικές, οι φιλανθρωπικές οργανώσεις και ατομικές πρωτοβουλίες βοήθειας, το πρόβλημα δεν ήταν της μιας και επίσημης ημέρας αλλά πολλών άλλων που είχαν προηγηθεί. Παγωμάρα ψυχική, υπό ψύξη το σπίτι, κρύες οι νύχτες, όσο και αν ο καιρός ήταν σχετικά ήπιος, φιλικός προς τη φτώχια, που η ανεργία την έκαμε χειρότερη, ειδικά φέτος. Η πείνα είναι άγριο ένστικτο. Δεν αντιμετωπίζεται με φιλοσοφία και η εγκράτεια θέλει κατάλληλη προετοιμασία, θέλει δυνατές ψυχές να αντέξουν.

- ΙΙ -

Παγωμένες και οι προοπτικές, οι ελπίδες που ζεσταίνουν το φτωχό, η αισιόδοξη προσμονή της αυριανής, πιο χαρούμενης ημέρας. Θάρρος συνιστούσαν οι αρχαίοι με την προοπτική ότι το αύριο θα είναι καλύτερο. Ήταν μάλιστα και η αγαπημένη διδαχή της εκπαίδευσης της περασμένης πεντηκονταετίας. Και έμπαινε, μάλιστα, στις εξετάσεις ως θέμα στην έκθεση ιδεών. Ρομαντική και φιλολογούσα η εκπαίδευσή μας , έδινε θάρρος στους νέους. Αντίθετα , στη σημερινή κοινωνία, η πλεονάζουσα ευημερία έφερε και τη στέρηση των βασικών αγαθών στις φτωχότερες κοινωνικές ομάδες. Αλλά αυτές οι δυνατές ψυχές είναι πολύ λίγες και μόνες τους δε βρίσκουν διέξοδο και φως προς τα εμπρός.

- ΙΙΙ-

Το λεγόμενο κοινωνικό κράτος αθέτησε τον προορισμό του και αυτοδιαψεύστηκε στις επαγγελίες του. Πώς το είπε ο Μπετόβεν, όταν έβγαινε από την όπερα της Βιέννης κι έπεφταν επάνω του οι ζητιάνοι απλώνοντας άδεις παλάμες, ευτυχώς επειδή η βαρηκοΐα του δεν του επέτρεπε να ακούει τα δραματικά παρακάλια τους, συμβούλεψε φιλοσοφικά: Ω άνθρωπε, βοηθήσου μόνος. Η αυτοάμυνα εναντίον της δυστυχίας, χρειάζεται αυτοδυναμία και αυτή επάρκεια ψυχικής αντοχής και πνευματικής δύναμης προκειμένου να συνεκτιμάς καταστάσεις. Εξαρτάται όμως πού έχει ρίξει το καράβι ο αδέξιος καπετάνιος, σε βράχο, σε ξέρα ή το έκατσε στην αμμουδιά. Αν η αποκόλληση γίνει «δι ιδίων μέσων» συνεχίζεται το ταξίδι. Αν το τραβήξουν ρυμουλκά και ο νηογνώμονας διαπιστώσει βασικές ζημιές, τότε χάνεται και το ταξίδι προς την ελπίδα. Ο άνθρωπος θέλει βοήθεια, από τον εαυτό του, από τους συνανθρώπους και κυρίως από το Θεό.

- ΙV-

Περίπλοκο το ζήτημα της ανθρώπινης επιβίωσης, όταν μάλιστα έχουν διαφθαρεί και αδυνατίσει όλες οι κοινωνικές δομές. Ο θυμόσοφος λαός μας, λέει, αυτοειρωνευόμενος την κατάστασή του: Βόηθα με φτωχέ να μη σου μοιάσω! Από γενέσεως κόσμου υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί. Η ανέχεια συμπορεύεται με την ευμάρεια. Στη γη κανένα σύστημα δεν απάλειψε αυτή τη ν αντίθεση. Και ο Χριστός, όταν κήρυξε, τη φτώχια υπερασπίστηκε και τους πένητες αποκάλεσε αδελφούς του και στο πρόσωπό τους ταύτισε τη δική του παρουσία. Εκεί στη σχετική παραβολή, που κατηγορεί τους αδιάφορους ανθρώπους ότι ήλθε στη γη και δεν του συμπαραστάθηκαν όταν ήταν πεινασμένος, φυλακισμένος και ασθενής, στην εύλογη απορία τους ότι πότε συνέβησαν αυτά, τους δείχνει τους φτωχούς και τους λέγει «εάν τούτο εποιήσατε ενί των αδελφών μου τούτων των ελαχίστων εμοί εποιήσατε.» Εδώ κλείνει η αυλαία προσωρινά, αλλά το μέγα θέμα της ελεημοσύνης παραμένει ανοιχτό, χιλιάδες χρόνια έως σήμερα.