Loading...

Κατηγορίες

Κυριακή 24 Ιαν 2016
Η ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΕΒΓΑΛΕ ΑΣΠΡΟΠΡΟΣΩΠΗ ΤΗΝ ΠΟΛΗ  Μνήμη Τιμόθεου Κιλίφη  ΤΟΥ ΠΥΡΙΦΛΕΓΗ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗ ΜΕ ΤΟΝ ΠΕΙΣΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟ ΤΟΥ ΛΟΓΟ   ΠΟΥ ΓΟΗΤΕΥΕ ΤΟ ΑΚΡΟΑΤΗΡΙΟ ΤΟΥ  ΚΑΙ ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΥΣΕ ΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ ΤΟΥ
Κλίκ για μεγέθυνση

Γράμματα από το Α Ι Γ Ι Ο

 

Γράφει : O Δημοσιογράφος Ανδρέας Φλογεράς Εκδότης της ηλεκτρονικής εφημερίδας «ΕΡΕΥΝΑ» Αιγίου . Mail : Info @ ereyna – aigio. gr Τηλ.26910-24 403 & 693 97 80 80 6

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Με συνδιοργάνωση δύο πολιτιστικών συλλόγων του Αιγίου, της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας και της Ιστορικής της Λαογραφικής Εταιρείας, οργανώθηκε την περασμένη Κυριακή 22 Νοεμβρίου στο κτίριο της ΙΛΕΑ, εκδήλωση με μόνο θέμα την παρουσίαση της προσωπικότητας του Αείμνηστου συμπολίτη Αρχιμανδρίτη, εν ζωή, της Ιεράς Μονής Πεντέλης, Αττικής, Τιμόθεου Κιλίφη. Παρουσιάστηκαν στοιχεία από τη βιογραφία και εργογραφία του (από την κ. Αγγελική Μπέσκου, πρόεδρο της ΦΕΑ και την κηρυγματική και άλλη πνευματική του δραστηριότητα, από τους : κ. Βάνα Μπεντεβή, πρόεδρο ΙΛΕΑ, Κώστα Κλάγο . Ο κ. Νίκος Τσάνης φίλος του Τιμόθεου και ο κ.Τάκης Βάκρινος, πρωτεξάδελφος του αείμνηστου Αρχιμανδρίτη, αναφέρθηκαν σε προσωπικές στιγμές του π. Τιμοθέου. Με μαρτυρίες από τη γνωριμία του Τιμόθεου Κιλίφη, έκλεισε την εκδήλωση ο Αρχιμανδρίτης π. Χρυσόστομος Μυλωνάς. Ο π. Τιμόθεος ήταν Αιγιώτης.

 

Ένα, δικό μας πρόσωπο, ένας συμπορευτής και συνεργάτης μας, από χρόνια στον ευαίσθητο χώρο της δημοσιότητας, όπου οι επιφυλλίδες του, τον έχουν επιπρόσθετα καθιερώσει στο ευρύτερο αναγνωστικό κοινό της επαρχίας μας διαμέσου των επιφυλλίδων του στις τοπικές εφημερίδες «Έρευνα» και «Αιγιώτη», παλιότερα, αλλά και με την κυκλοφορία των βιβλίων του, τα οποία ξεπερνάνε τα εκατό. Είχε τον τρόπο να εκδίδει τα κηρύγματά του και τις κοινωνικές και θεολογικές του παρεμβάσεις. Σ΄αυτό συνέβαλαν ένα επιτελείο πιστών συνεργατών του, το οποίο εκτύπωνε τα βιβλία του και τα διένειμε . Άθλος η εκδοτική του πλημμυρίδα και η αποδοχή του από το φιλαναγνωστικό κοινό.

 

Μοναχός χωρίς να καλογερίζει

Δεν τον παρουσιάζουμε. Δεν το έχει ανάγκη. Το επιχειρούμε μεν, αλλά όσα και να πούμε, είναι κατώτερα της πραγματικότητας. Όσο μπορούμε να δείξουμε τον ωκεανό παρουσιάζοντας μια δαχτυλήθρα αλμυρό νερό, άλλο τόσο, δύσκολο είναι, να περιγράψουμε τον Τιμόθεο. Δηλαδή να τον βάλουμε σε περίγραμμα και να πούμε: Αυτός είναι. Δε γίνεται. Δε χωράει. Είναι αχώρητος και...ανοικονόμητος.

 

Από τη φύση του αποδείχτηκε και από την αυτοπαιδεία του καταξιώθηκε, αισιόδοξος μαχητής. Και στα εύκολα και στα δύσκολα. Ανάμεσα στον υψιπετή λόγο του υπάρχει το μέτρο του γραπτού του συλλογισμού. Εκεί δεν πετάει. Συμπορεύεται με τον αναγνώστη του. Ψιθυριστά τον κατηχεί και τον διαπαιδαγωγεί. Μας καταπλήσσει η ευκολία που έγραφε και εξέδιδε βιβλία. Όλα περικλείουν μια πνοή ελπίδας. Όλα προτρέπουν για μιαν ηθική ανόρθωση, για ένα ξεκίνημα. Όλες οι σελίδες τους περιέχουν ένα κρυφό μήνυμα: Ότι πάντα υπάρχει καιρός. Ανοίγουν ένα κλειστό παράθυρο και δείχνουν μιαν αλλιώτικη θέα του ένδον κόσμου.

 

Σαλπιγκτής και σημαιοφόρος, ο ίδιος, στον αγώνα που έχει ξεκινήσει με χιλιάδες αναγνώστες του και περισσότερους τηλεθεατές του. Πρώτος και μπροστινός. Είτε με τα άμφιά του είτε ξεσκούφωτος. Απλός και λιτός χωρίς να καλογερίζει. Κοινωνικός και μοντέρνος δίχως να προκαλεί. Υπερβολικός και στομφώδης, δι-εγείρει, εξ- εγείρει και αναμοχλεύει τα πανάρχαια προβλήματα της ψυχής και της συνείδησης του ανθρώπου.

 

 

 

Ανησυχεί για την αν-ερχόμενη γενιά

Υπερβάλλουμε; Ίσως. Αλλά στην περίμετρο της υπερβολής, με όποια ακτίνα αν διαγράψουμε τον κύκλο των δραστηριοτήτων του, συναντάμε, πάλι, ατόφιο τον Τιμόθεο. Υπερβολικός και ο ίδιος, χωρίς όμως να είναι εκτός θέματος, εκτός δόγματος, εκτός εποχής. Οι σκέψεις του εφηβικές. Και γι’ αυτό απευθύνεται σαν σε ομηλίκους του, όταν φέρνει τους λογισμούς και το λόγο του προς τη νεολαία.

 

Στις ηλικίες που συνειδητοποίησαν το επέκεινα δεν έχει πολλά να πει. Εκεί είναι ο απολογισμός ζωής. Η αυτοκριτική. Το δέος. Η επίκληση για ...παραγραφή. Η προτελευταία στάση αναμονής, πριν το μεγάλο ταξίδι. Γι αυτούς απομένει η άφεση των αμαρτημάτων τους. Οι ανησυχίες του Τιμόθεου είναι η αν-ερχόμενη γενιά. Οι νέοι. Που δυναστευόμενοι από την έλλειψη εργασίας και πόρων αλλά και φλογισμένοι για δράση και περιπέτεια, άλλοτε κινδυνεύουν και άλλοτε παραπαίουν σ’ έναν κόσμο αφιλόξενο γι αυτούς. Κανένα σύστημα δεν επενδύει στην αλκή τους. Καμιά κυβέρνηση δεν παίρνει επαγγελματικά και κοινωνικά μέτρα υπέρ της νεολαίας. Η νεολαία ‘’ωριμάζει μέχρι αλλοιώσεως’’ στα πονηρά στέκια της νύχτας και στην απραξία κάθε μέρας της. Πολιτική η ευθύνη, πριν γίνει κοινωνικό πρόβλημα ο νέος

 

Στην υπέρβαση κινείται ο ιερωμένος συμπολίτης και πνευματικός οδηγητής Τιμόθεος. Αν όλοι δεν προσπαθήσουμε να υπερβούμε την πραγματικότητα, τότε μείναμε στάσιμοι. Ο λόγος του είναι κραυγή αγωνίας από τη μια πλευρά και έκφραση ενθουσιασμού και ελπίδας από την άλλη. Δε μοιρολατρεί. Μάχεται. Ρίχνει όλο το δίχτυ του και με όλους τους καιρούς. Και πάντα, κάτι φέρνει επάνω. Το παράδειγμα είναι από το βιβλικό, εκείνο, της Γεννησαρέτ. Αλιείς ανθρώπων ζήτησε ο Χριστός. Και επί τόσους αιώνες δεν τελείωσε το αγωνιώδες τούτο αλίευμα. Δεν απόσωσαν οι πεπλανημένοι, δεν ανασύρθηκαν από τους βυθούς, στο φως, οι χαμένες ψυχές, που δικαιούνται Ανάστασης. ‘’Ανασταίνεται’’ και όποιος αυτοεγείρεται, ως ένα βαθμό. Ο λόγος του Ευαγγελίου είναι το διεγερτικό που αφυπνίζει. Ίαμα χωρίς ημερομηνία λήξεως....

 

Κάθε επανάσταση εμπεριέχει το νέο

Στην εποχή μας, που και η ευημερία άρχισε να κουράζει και να ταλαιπωρεί τον άνθρωπο που τη δέχεται, μόνο η αγωνιζόμενη συνείδηση, με την αγρυπνούσα ενόραση συνιστούν το θεανθρώπινο πλάσμα που έχει χρέος και εντολή να βελτιωθεί εν καμίνω, να άνω-θρώσκει, να αποδείξει ότι είναι άνθρωπος που κατακυρίευσε τη φύση του και εξαγνίστηκε.

 

Οι πνευματικοί αγωνιστές πρέπει να δικαιώνονται, εν ζωή και στο πεδίο δράσης. Να τιμώνται. Η πόλη του, ο Δήμος ή η τοπική Εκκλησία δεν το έπραξαν. Η πολιτιστική πρωτοβουλία της περασμένης Κυριακής, από τη ΦΕΑ και την ΙΛΕΑ υποκατέστησαν επάξια, με την εκδήλωση αυτή, την υποχρέωση της γενέτειράς του, να τιμηθεί ο Τιμόθεος και στον τόπο του. Μια ελάχιστη αντιπροσφορά στη μεγάλη προσφορά του προς την κοινωνία.

 

Δίπλα μας, σε κάθε του εμφάνιση, είναι ο επαναστατικός, ο δημεγέρτης -κοσμοκαλόγηρος που δε μονάζει δι εαυτόν αλλά κοπιάζει στον αγρό του Κυρίου, μέσα στην πολυμορφική κοινωνία μας, να καλλιεργήσει την εκλεκτότερη φυτεία, τα νέα κεντράδια που είναι οι νέοι. Οι οποίοι παρασύρονται εύκολα. Απογοητεύονται ευκολότερα. Αποθρασύνονται απερίσκεπτα. Αυθαδιάζουν παρορμητικά. Πηδούν στο χάος, μέχρι να απλωθεί κάποιο χέρι να τους ανασύρει. Αυτό το χέρι είναι ο αγώνας οποιουδήποτε, που δεν προσπερνάει. Που δεν τους αντιπαρέρχεται. Που δεν εκδικείται την απείθαρχη και απειθάρχητη φύση του νέου. Εδώ ο Τιμόθεος έχει στήσει τις προφυλακές του. Δεν είναι λόγος ρουτίνας να αναφέρεται κανείς στα προβλήματα των νέων. Οι νέοι άνθρωποι και η εποχή τους πάνε μαζί. Κάποτε οι νέοι αναταράζουν την εποχή τους. Τότε είναι που καταδικάζονται ως ανατροπείς και επαναστάτες. Όμως κάθε θεωρούμενη αντίδραση ως επανάσταση, εμπεριέχει το νέο, δεν πρέπει να επικρίνεται απερίσκεπτα.

 

 

 

Ο λόγος του δέστρα για τους αλίχτυπους

Ος, η μεγάλη ευθύνη, η περίοδος που δεν έχει ελαφρυντικά. Τιμόθεος δε φρενάρει τα πράγματα και όταν μιλάει και όταν συγ-γράφει. Συμπορεύεται με όλα τα ρεύματα των νέων, χωρίς να τα προαποδέχεται, χωρίς να αφομοιώνεται. Πλοηγός σε τρικυμισμένη θάλασσα, ο λόγος του, είχε πολλές δέστρες για τους αλίχτυπους, τους θαλασσοδαρμένους, από ψυχικές, διανοητικές και σωματικές τρικυμίες. Χρειαζόταν ένας τέτοιος οδηγός. Αλλά ένας Κιλίφης δε βρίσκεται ούτε συχνά ούτε εύκολα. . Όλα τα ακούνε κι ας μην τα αποδέχονται. Κάποιες καταγραφές γίνονται στο υποσυνείδητό τους. Τουλάχιστον όταν βρεθούν στην πρώτη μεταμέλεια θα έχουν κάπου να στηθούν, να διαλογιστούν, να πεζέψουν. Κι αυτό, έστω, το λίγο αποτελεί άνοιγμα προς την ωριμότητα, που είναι ο μεγάλος ανήφορο

 

Πιστεύουμε, λοιπόν, ότι δεν ήταν καθόλου περιττή ή ανεπίκαιρη η πρωτοβουλία της ΦΕΑ και της ΙΛΕΑ να ανακληθεί στη μνήμη μας ο Τιμόθεος και να ξανακουστεί η φωνή ενός λευίτη, που συγκέντρωνε στην προσωπικότητά του πολλές αρετές και επίσης πολλές δυνατότητες. Να μπορεί να είναι ευχάριστος στην επικοινωνία του και χρήσιμος στο αποτέλεσμα. Το πνεύμα του, ωστόσο, ήταν παρών. Η φωνή του μόνο έλειπε να αστράψει και να βροντήξει, κηρύσσοντας τις υπέρτατες αξίες του βίου που πρέπει να εγκολπωθούμε. Αγήρως η μνήμη του Τιμόθεου Κιλίφη.

 

 

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου