Loading...

Κατηγορίες

Δευτέρα 31 Αύγ 2015
Σημειώσεις στο φως του μεγάλου φεγγαριού
Κλίκ για μεγέθυνση

Γράφει : O Δημοσιογράφος Ανδρέας Φλογεράς Εκδότης της ηλεκτρονικής εφημερίδας «ΕΡΕΥΝΑ» Αιγίου . Mail : Info @ ereyna – aigio. gr Τηλ.26910-24 403 & 693 97 80 80 6

 

Η πανσέληνος, του Σαββάτου 29 Αυγούστου, είναι το πιο μεγάλο, το πιο κοντινό μας, το πιο χαμηλά στη γη μας σοφό, δίδυμο φεγγάρι, της χρονιάς. Λέμε δίδυμο επειδή η πρώτη πανσέληνος ήταν εκείνη της τελευταίας ημέρας του Ιουλίου ουσιαστικά τη νύχτα προς το ξημέρωμα της πρώτης Αυγούστου, Θυμίζουμε το λυρικό Ζαχαρία Παπαντωνίου σ’ εκείνο το ποιητικό ρεπορτάζ του φεγγαριού, μνημείο απλότητας και εμπειριών από την αγροτική ζωή. Το φεγγάρι του Παπαντωνίου κοιτάζει διακριτικά στο στάβλο από το φεγγίτη που συνήθως είναι ανοιχτός και βλέπει την αγελάδα με το μοσχάρι της να μασούνε ράθυμα το σανό τους, ύστερα ανεβαίνει πάνω στη συκιά της αυλής και μετράει τα πρόβατα που σταλίζουν από κάτω και το γάιδαρο του σπιτιού που του φάνηκε τόσο αστείος και άρχισε να γελάει. Ξέσκεπο το πηγάδι στην αυλή, βούτηξε μέσα η κυρά σελήνη να πιει νερό να ξεδιψάσει κι ύστερα ανέβηκε ψηλά στον ουρανό ακολουθώντας την τροχιά της και καθώς φαίνεται να παιγνιδίζει μέσα από τα κλαριά της λεύκας, μια χήνα την κοιτάζει σαστισμένη κι ο φλύαρος σκύλος συνεχίζει να τη γαβγίζει. Ωραίο το ποίημα. Και θα είναι κρίμα αν δεν το διδάξουν στα παιδιά τους γονείς και δάσκαλοι. Δεν υπάρχει πιο ρεαλιστική περιγραφή, εικόνας της αγροτικής ζωής και πιο άμεση συνομιλία με το περίεργο φεγγάρι, μέσα στη σιγαλιά μιας καλοκαιρινής νύχτας σ’ ένα χωριό της Ρούμελης, απ’ όπου ο ποιητής πήρε τα υλικά να ζωγραφίσει ένα ελληνικότατο τοπίο.

 

Ι

 

Ιδιαίτερα, αυτό το φεγγάρι του ελληνικού καλοκαιριού με τις ζεστές νύχτες που μοσχοβολούν ώριμο φρούτο και τις θερμές ημέρες που στάζουν γλυκούς χυμούς όλα τα φρούτα του παραδείσου στα δέντρα του κήπου μας και στις προθήκες των μανάβικων, εικόνες νεκρής φύσης όπως την αποτυπώνουν τόσο…ζωντανή, οι νατουραλιστές ζωγράφοι.

 

Αύγουστε, καλέ μου μήνα να ‘σουν δυο φορές το χρόνο. Είναι η επίκληση του φτωχού που χορταίνει από τα περισσεύματα των καρπών που ακουμπούν ως τους φράχτες και τους γεύονται τα πουλιά και οι φτωχοί διαβάτες.

 

Μόλις ανατείλει το μεγάλο φεγγάρι της αυγουστιάτικης νύχτας, φωτίζονται τα χειρόγραφα της λυρικής ποίησης, επειδή μόνο στίχους της καρδιάς μπορεί να αναγνώθει κανείς στο γαλήνιο φως της κυρά σελήνης που μυθοποιεί τα πάντα. Και οι μύθοι πάλλονται από ένα τέτοιο φως τ’ ουρανού και παρασέρνουν τη ζωή στους λευκούς δρόμους που το φεγγάρι φωτίζει δημιουργικά.

 

 

 

 

 

ΙΙ

 

 

 

Όταν το 1959, το πρώτο διαστημόπλοιο έφτασε στο φεγγάρι και κατέβασε τους πρώτους αστροναύτες, οι ποιητές αναστατώθηκαν επειδή λύθηκε ο θρύλος του φεγγαριού. Γράφηκαν πολλά με άξονα «το φεγγάρι που χάσαμε». Ό,τι είχε εξιδανικεύσει η φαντασία μας το κατάστρεφε η επιστήμη αφήνοντας ίχνη ανθρώπινου πέλματος στα παρθένα εδάφη της σελήνης. Αλλά το φεγγάρι είναι στην τροχιά του και διατηρεί τη φωταύγεια και τη γοητεία του. Δε χάθηκε. Τώρα μάλιστα έγινε και ευπρόσβατο. Ταξίδι στη σελήνη είχε προφητέψει ο Ιούλιος Βερν. Δε θα το πίστευε κι ο ίδιος όπως το είχε οραματιστεί. Τώρα την προσπερνούν με ασύλληπτες ταχύτητες αερόπλοια προς άλλους προορισμούς. Η πιο πρόσφατη ανακάλυψη πλανήτη υπολογίζεται να είναι 1500 έτη φωτός μακριά. Ένα έτος φωτός για τα αστρονομικά δεδομένα σημαίνει να ταξιδεύει στο άπειρο ένα όχημα, μια κάψουλα με τη σύγχρονη ορολογία, με ανθρώπους μέσα και με 300 χιλιάδες χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο επί 1500 γήινα έτη. Αν μετατρέψουμε το ένα γήινο έτος σε χιλιόμετρα ανά δευτερόλεπτο και αυτά τα πολλ/σουμε με το 1500, μόνο η φαντασία μπορεί να «υπολογίσει» την απόσταση αυτή. Ανέφικτη η «επίσκεψή μας» σ’ έναν πλανήτη που πολύ μοιάζει με τη γη μας.

 

 

 

ΙΙΙ

 

Μοιάζει πεζή η εμβόλιμη αναφορά μας, μιας και μιλάμε για το δικό μας φεγγάρι, το φεγγαράκι των παιδικών μας χρόνων και των πρώτων αστρονομικών μας εμπειριών. Μια φωτεινή τεράστια μπάλα που αργοκυλάει ψηλά πολύ ψηλά, και ανοίγονται χιλιάδες παιδικές αγκαλιές να πέσει μέσα. Προχθές κιόλας σκαρφάλωσε στο Ρούσκιο και κύλισε από τη γυμνή κορυφή του στο χάος, πάνω από τη ρεματιά που τελειώνει στον Κορινθιακό, μέχρι, τα ξημερώματα να έχει διαβεί τον Κλοκό, αργόσυρτη, ασημένιο κόσμημα με όλο το φως του ήλιου πάνω της, που κι αυτός βγαίνει πίσω από το Ρούσκιο, το πέτρινο βουνό της Μαμουσιάς, κατάντικρα στη Φτέρη.

 

Την ομορφιά του φεγγαριού έχουν συνδέσει οι άνθρωποι στους μύθους της Θεογονίας με τον Έρωτα, τον ομορφότερο ανάμεσα στους θεούς. Η ομορφιά του φεγγαριού μας είναι πολυγνώριμος τόπος, γράφει ο Παναγής Λεκατσάς στο βιβλίο του «Έρως», όπου πραγματεύεται την ερμηνεία μιας μορφής της προϊστορικής και Ορφικοδιονυσιακής θρησκείας. Εκεί ο φεγγαροθεός Έρωτας, κυνηγά μέσα στα τέρατα της κοσμογονίας την ομορφιά κι έτσι η Σελήνη είναι για τον αρχαίο κόσμο «ευειδής», «ηύκομος», «ευπλόκαμος», «λευκώλενος», «λιπαρόχρους». Τη χαρακτηρίζουν ως το «στόλισμα της νύχτας», το όμορφο «μάτι τ’ ουρανού» και η ομορφιά της βγαίνει από το μεγαλείο του ολόγιομου δίσκου της όταν τις νύχτες της πανσελήνου φεγγοκοπάει στους ουρανούς. Η γυναικεία ομορφιά αναβρύζει από το φεγγάρι. Διαχρονικά διατηρούνται οι μύθοι και οι χαρακτηρισμοί της γυναικείας ομορφιάς από τη μαγεία που ασκεί το φως του φεγγαριού. Ποιητικά στολίδια της γλώσσας, που αναφέρονται στην εράσμια γυναικεία ομορφιά είναι και οι δικοί μας σύνθετοι όροι, όπως φεγγαρομέτωπη, φεγγαρομάγουλη, φεγγαροπρόσωπη, φεγγαρομάτα και άλλα ποιητικά στολίσματα της γλώσσας.

 

 

 

IV

 

Δεν είναι στην πρόθεσή μας να γράψουμε μελέτη για το φεγγάρι. Η πρόκληση γι αυτές τις σκέψεις είναι τα φεγγάρια του ελληνικού καλοκαιριού, κυρίως του Αυγούστου. Όσοι δεν προσέξαμε πιο βαθιά τη σελήνη που πέρασε ας την περιμένουμε να ξανανατείλει την τελευταία βδομάδα του μήνα, ας την αισθανθούμε ως ουράνια θεϊκή μαγεία φωτός, που μας επηρεάζει με τη μαγνητική της δύναμη, κάνοντας την ψυχολογία μας άνω κάτω και αναστρέφοντας τα νερά της θάλασσας σε ορισμένες περιοχές, με την επίδραση που ασκεί στη γη, ο δορυφόρος της η σελήνη, το φεγγάρι, αυτό « το ασημένιο κόσμημα στον κόρφο της νύχτας»!....

 

 

 

 

 

 

 

Είπαν – έγραψαν - Διαβάσαμε

 

Οι άνθρωποι μοιάζουν με τα ποτάμια. Σε όλα υπάρχει το ίδιο στοιχείο, το νερό. Μα το ένα είναι στενό, το άλλο γρήγορο, τούτο είναι φαρδύ, κείνο γαλήνιο. Υπάρχουν καθαρά ποτάμια ή ψυχρά, θολά ή ζεστά. Έτσι είναι και οι άνθρωποι. Καθένας φέρνει μέσα του το σπέρμα κάθε ανθρώπινης ιδιότητας κι εκδηλώνει πότε τη μια μεριά της φύσης του, πότε την άλλη. Πολλές φορές τυχαίνει να κρύβει την αληθινή του φύση και να δείχνει διαφορετικός, ενώ στο βάθος παραμένει ο ίδιος.

 

(«Ανάσταση» – Τολστόη)

 

 

 

------------- ν ------------

 

 

 

Οικονομία αποταμίευση, καβάντζα, μαγιά και σερμαγιά, κάσα, κομπόδεμα,πουγγί, κουμπαράς

 

 

 

 

 

(δς) Δημοτικοί παράγοντες σου λένε…

 

Να μεταφερθούν τα τραπεζάκια και οι καρέκλες στο χώρο που καταλαμβάνουν οι οδοί Γερμανού και Ζαΐμη και η πλατεία να αποδοθεί όλη και καθαρή στους δημότες, είναι μια σκέψη της δημοτικής αρχής που επανεξετάζεται. Και τα αυτοκίνητα – κυρίως των καταστηματαρχών – πού θα παρκάρουν; Άριστη η ιδέα για την επέκταση της πλατείας. Είναι εφικτή; Δεν θα εμποδιστεί; Εδώ «ψαρεύονται» οι πιθανές αντιδράσεις και προσμετράται το «πολιτικό κόστος» που θα έχει στη δημοτική αρχή. Πολλά καλά και απαραίτητα έργα θα είχαν γίνει, αν δεν υπολογιζόταν ο μπαμπούλας της δυσαρέσκειας των δημοτών στις επόμενες εκλογές.

 

Από τότε – πότε ήταν άραγε αυτό το τότε;- που ο λαϊκισμός καβαλίκεψε το πολιτικό θάρρος και οι «άρχοντες» έγιναν εξαρτημένοι από το θυμικό καθενός που θα…παρακληθεί να τους ψηφίσει ή να τους επανεκλέξει, μην περιμένουμε δημοτικό έργο, βήματα μπροστά. Εδώ κολλάμε. Να ρωτήσουμε πρώτα τις συντεχνίες. Μα και μέσα σ’ αυτές δεν υπάρχει ομοφωνία για δικά τους ζητήματα. Περισσεύει σκέψη για το κοινό συμφέρον; Έπειτα είναι και εκείνοι που έμειναν απέξω, οι μειοψηφίες που αυτοαποκαλούνται αντιπολιτεύσεις. Που διασύρουν το έργο της δημοτικής αρχής, όποιο και αν είναι αυτό. Οι μεν το θέλουν έτσι, οι δε αλλιώς. Φούρνος του Χότζα δηλαδή. Έχουν μια σοφία και οι ανατολίτικες παροιμίες, παρά την αφέλεια που τις διακρίνει.

 

Τι επιχειρήθηκε (και δεν ολοκληρώθηκε) στο κέντρο της πόλης και δεν έμεινε στη μέση, δεν διακωμωδήθηκε, δεν αναιρέθηκε, δεν πήγαν στα δικαστήρια οι αντίπαλοι και έργο δεν έγινε; Με το στένεμα της Κλ. Οικονόμου αποκλείστηκε το εμπορικό κέντρο από την αστική συγκοινωνία. Οι λεωφορειούχοι δανειοδοτήθηκαν με υψηλότερα ποσά, ανάλογα με τη χωρητικότητα των λεωφορείων που θα αγόραζαν (δεν έφτιαξαν καινούργια, μάζεψαν ό,τι αντικατέστησαν άλλες πόλεις). Τώρα δε χωράνε να στρίψουν και το κέντρο έμεινε χωρίς εξυπηρέτηση. Δε συνεργάστηκαν με το Δήμο όταν συνέτασσε τη νέα κυκλοφοριακή μελέτη και νάτο το αποτέλεσμα. Κακό και για τις δύο πλευρές, παρά τα εκατομμύρια (σε δραχμές) που πληρώθηκαν σε ξένους μελετητές που αγνοούσαν αν πρακτικά όσα σχεδίαζαν στα χαρτιά είναι και εφαρμόσιμα.

 

Λείπει το πολιτικό θάρρος και η απεξάρτηση από το ψηφοδέλτιο. Αρκεί μια κοινωφελής ιδέα να είναι όντως κοινωφελής, να υλοποιηθεί, παρά τις επιπόλαιες αντιδράσεις και εκ των υστέρων θα κριθεί η αξία της. Παράδειγμα ο βιολογικός. Ποιος μιλάει άσχημα, σήμερα, γι’ αυτό το έργο; Όχι δεν έχει «κατάρα» το Αίγιο. Ολιγόμυαλους ανθρώπους διαθέτει (σε επάρκεια) που επιχείρησαν να κυβερνήσουν και έκαψαν το χαρτί τους. Αυτή κι αν δεν είναι η …μαύρη αλήθεια! Κατά τα άλλα…δημοτικοί παράγοντες σου λένε. Αλίμονό μας .

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η δημοσιότητα, όαση και χίμαιρα!..

1

 

 

 

Η δημοσιότητα, στις ημέρες μας, με την έκταση, την ένταση και την καθολικότητα που έχει λάβει, αποτελεί εικόνα και έκφραση της κοινωνίας μας, πάνω σε θέματα επίκαιρα και αξιέπαινα αλλά και άλλα, αρνητικά και ανάξια δημοσιότητας. Επειδή, τα τελευταία, δηλητηριάζουν την ψυχή μας και το περιβάλλον γενικότερα.

 

Δημοσιολογούμε τις καλές και κακές πλευρές της ζωής, με πρόθεση να δείξουμε τα θετικά της συμβίωσής μας, το σωστό δρόμο συνύπαρξης. Συμβαίνει – και από τις δύο θέσεις – να προκύπτουν αποτελέσματα, επειδή ο άνθρωπος παραμένει εξόχως μιμητικό ον (ζώον κατ’ Αριστοτέλη) και υφίσταται την επιρροή όλων των μορφών (και των παραμορφώσεων) του κοινωνικού βίου.

 

2

 

Η μίμηση, πρώτη μορφή παιδείας

Η προβολή, ο έπαινος και ο ψόγος των συμπεριφορών μας, βρίσκουν μιμητές. Η μίμηση υπήρξε το πρώτο σχολείο της ανθρωπότητας. Υπάρχουν πρότυπα που αντιγράφουμε. Αν αυτά είναι επωφελή τότε συντελείται πρόοδος. Αν είναι εκ του πονηρού, ανώφελα ή επιβλαβή, τότε τα θεωρούμε παραδείγματα προς αποφυγή. Εδώ στηρίζεται η δύναμη και η αξία του παραδείγματος. Στην τάση που έχουν οι μικρότεροι να πράττουν όσα και όποια κάνουν οι μεγαλύτεροι. Εδώ στηρίχτηκε η πρόοδος σε απλή, πρακτική μορφή. Αλλά και από ακατάλληλα πρότυπα προέκυψαν μεγάλα δράματα.

 

Πέρα από το ένστικτο, που προφυλάσσει τη ζωή από κινδύνους, που αναπαράγει το είδος, που συντηρεί τη ζωή με τη διατροφή και το φόβο, κοινά σημεία σε όλα τα είδη, ο άνθρωπος έχει αναπτύξει ιδιότητες που συντομεύουν το δρόμο προς την εξέλιξη. Σκέπτεται, θυμάται, αξιολογεί, ενεργεί, οραματίζεται, οικονομεί δυνάμεις από ευφυείς κατασκευές. Όταν υπερβαίνει τη φύση του, χαρακτηρίζεται αυθάδεια η τόλμη του και η γνώση του.

 

Το σύμπαν είναι, στις μέρες μας, ο στόχος του. Άλλοτε ήταν η φιλοσοφική του περιέργεια και η διερεύνηση των φαινομένων θεωρητική. Η τεχνολογία, του μάκρυνε, του πολλαπλασίασε τα χέρια . Εδώ θαυμάζουμε τους αρχαίους σοφούς που διείσδυσαν τόσο βαθιά και με ακρίβεια στα πράγματα γύρω και στα φαινόμενά τους, που ύστερ’ από τόσους αιώνες η πειραματική απόδειξη των σκέψεών τους, τους κάνει διάσημους και πρότυπα δασκάλων της οικουμένης.

 

 

 

3

 

Πάντα αρχίζουμε από το μηδέν

 

Ξέφυγαν, οι άνθρωποι, από το κοινό σημείο που σταματάνε οι περισσότεροι ζωικοί οργανισμοί, δηλαδή το ένστικτό τους, και προχώρησαν σε ποιοτικότερες μορφές βίου και διαβίωσης δίχως να το απορρίψουν αλλά με την παιδεία να το ελέγξουν, να το εξευγενίσουν, να το χρησιμοποιήσουν ως δάπεδο πάνω στο οποίο οικοδομούν τον ανώτερο εαυτό τους. Συχνά, με κάποιες ατυχείς ενέργειές τους, υπο-στρέφουν. Επιστρέφουν σε αρχέγονες μορφές ύπαρξης. Είναι οι απροσάρμοστοι του αιώνα μας, των αιώνων πολιτισμού. Ανάμεσα σε αντιθέσεις και αντιφάσεις πορεύεται ο άνθρωπος. Μέχρι που να ξελογγώσει τα εντός του και να βγει στο φως έχει χάσει τα τρία τέταρτα της ζωής του. Γι αυτό αργεί η πρόοδός του, η αυτοκαλλιέργειά του.

 

Όλοι οι άνθρωποι, όλες οι γενιές αρχίζουν από το ίδιο σημείο, το μηδέν. Η διαφορά που τους διαχωρίζει, στην πορεία, είναι η ποιότητα του γενετικού υλικού που φτιάχτηκαν. Η φύση κάνει επιλογές. Η μεταφυσική δίνει τη χάρη. Ως εκεί που φτάνει ο άνθρωπος είναι προδιαγεγραμμένο. Η έλευση του Χριστού, τα θαύματά του και το φυσικό του τέλος και η υπερφυσική «αναχώρησή του» ήταν προκαθορισμένα. Καθώς γέγραπται, βεβαιώνουν οι προφήτες και οι Ευαγγελιστές. Από κει και πέρα η πειθαρχία, η αξιοποίηση της Χάριτος και η υπακοή είναι οι παράλληλοι δρόμοι απ’ όπου παρακολουθούν τη σκληρή άθληση οι παρατηρητές του Αγώνα. Για Φύλακα ‘Αγγελο ομιλεί η θρησκεία. Τον υπεράνθρωπο αναζητούν, μέσα στη Βαβέλ της κοινωνίας, οι τολμηροί, οι μπροστάρηδες που σπρώχνουν τη ζωή μπροστά.

 

 

 

 

 

4

 

Η σκέψη, οδηγός και τύραννος

 

Ο στοχασμός, ιδιότητα του ανθρώπου, είναι η ευτυχία του ή το διαρκές μαρτύριό του; Τα δόγματα αναφέρονται στην ψυχή και τη σωτηρία της. Σωτηρία από τι; Ναι, για ό,τι έφταιξε αλλά όχι και για όσα κληρονόμησε; Διαδοχική αμαρτία, προ πάντων των αιώνων. Γεννιόμαστε χρεωμένοι και φεύγουμε υπερχρεωμένοι, από πρόσθετους τόκους και ανατοκισμούς ενός κεφαλαίου, στο οποίο βάλαμε υποθήκη όχι μόνο την ορατή ζωή μας αλλά και την αόρατη ψυχή μας. Έτσι και παραμελήσουμε μια δόση, χάνουμε για πάντα το σήμερα και το επέκεινα.

 

Αναλογίζεσαι μήπως είναι ευτυχέστερα τα άλλα όντα. Ουδέ σπείρουσι, ουδέ θερίζουσι, δι’ ουδέν ανησυχούσι. Η αγέλη, ο εσμός είναι η κοινωνία τους. Οι νόμοι απλοί, αλλά ρητοί. Δε χωρεί παρέκκλιση. Η φύση λειτουργεί με το ένστικτο και έως το ένστικτο. Δεν έχει πάρα πέρα. Τα ά-λογα πλάσματά της, έχουν μόνο σήμερα και δεν είναι χρεωμένα για κανένα αύριο. Με τα όσα πράττει και διαπράττει καθημερινά ο άνθρωπος.

 

Ποιος, δογματικά, είπε ότι είναι το τελειότερο των όντων επί της γης; Μήπως οι συναισθανόμενοι τις ατέλειές τους, είναι οι πλησιέστερα βιούντες την αληθινή ζωή, του είδους τους; Ο υπεράνθρωπος παρέμεινε μια έωλη δοξασία του Νίτσε, ενδεχομένως και μια αυθάδεια μέσα στην οικολογική ισορροπία, με την οποία, διαμορφώθηκε και επέζησε ο πλανήτης μας. Παράλληλα και ταυτόχρονα έδειξε και την οικουμενική του τάση, δυνάμει του δαιμονιώδους αγαθού – της ελευθερίας της βουλήσεώς του. Αυτές οι ακραίες επιδιώξεις, αναστατώνουν την εσωτερική του ηρεμία και την κοινωνική ομαλότητα. Η ανισόρροπη ανάπτυξη από ανισόρροπα όντα, προκαλεί την παγκόσμια αναταραχή και το οικουμενικό άγχος, δηλ. το πού πηγαίνει τον κόσμο τούτη η εποχή, που ίσως δεν έχει προηγούμενή της.

 

 

 

 

 

5

 

Οι λαοί που έγιναν μάζες...

 

Στο παρελθόν, όλες οι μεγάλες στιγμές της ανθρωπότητας υπήρξαν θαυμαστές αλλά πληρώθηκαν με ακριβό τίμημα. Όμως πέρασαν τον κόσμο σε άλλους ορίζοντες. Διαμόρφωσαν καλύτερες συνθήκες. Από τη στιγμή που αφομοιώθηκαν τα νέα δεδομένα, δόθηκε το έναυσμα για το επόμενο άλμα.

 

Σταθμούς ιστορικούς θεωρούμε τις εποχές που έφεραν διορθώσεις, διαρθρώσεις, αλλαγές, έως και ανατροπές στο κατεστημένο. Στις κρατούσες νοοτροπίες. Στην οικονομία, στην πολιτική, στην κυβερνητική, στα κοινωνικά παραδεδεγμένα, στην τεχνογνωσία και στην τεχνολογία που πολλαπλασίασε τα χέρια και τις δυνάμεις του ανθρώπου. Φάνηκε ότι τον ξεκούραζε. Όμως τον έβλαψε βαθύτερα και περισσότερο. Τον άγχωσε. Τον αποδυνάμωσε. Σήμερα δε, με την παραπλανητική αντίληψη ότι ευημερεί, τον αποσάθρωσε εντελώς με τη φιληδονία των παραισθήσεων και το βαθύ ύπνο των ναρκωτικών.

 

Ιστορικά, το πλήθος έπαιξε ενεργούς ρόλους. Υπήρξαν επαναστάτες που άλλαξαν προς το προοδευτικότερο τις κοινωνικές συνθήκες. Δημιούργησαν νέες αξίες. Οι εξεγέρσεις σήμερα ξεφουσκώνουν, το πολύ, σε μια απεργία ή σε μια διαδήλωση, κι αυτά για χάρη της τηλεόρασης. Υπάρχει μια μετάλλαξη στους λαούς που κατάντησαν μάζες, από ένα ανομοιογενές υλικό, που δεν κάνει για τίποτα.

 

 

 

6

 

 

 

Το δύσκολο τεστ της ζωής

Πάνω σ’ αυτές πατούν εφησυχασμένοι οι εκμεταλλευτές της φαινομενικής ευημερίας του κόσμου. Η παγκοσμιοποίηση που προωθείται είναι μια θολή πολιτική έννοια για τους λαούς αλλά με καθαρούς σκοπούς και στόχους, μόνο για την κορυφή, για τους διεκδικητές της και φυσικά νομείς της εξουσίας. Επιδιώκεται η οικονομική και η πολιτική κυριαρχία σ’ όλο τον πλανήτη. Τα πάντα ρει. Τίποτα δε μένει σταθερό και για πάντα. Πρόνοια ή κατάρα η αέναη κίνηση και αναπροσαρμογή; Κι ως πού αλλού θα φτάσει τις αρετές και τις κακίες του ο άνθρωπος του μέλλοντος;

 

Σήμερα υπάρχει το άγχος και το άχθος της επιβίωσης. Μεταφυσικά, είναι η πρόκληση της αιωνιότητας. Στο καμίνι της ζωής, λιώνουν τα υλικά που δομήθηκε η ζωή και δοκιμάζονται οι αντοχές του ανθρώπου. Ό,τι μείνει από το καμίνι – ως χρυσός εν πυρί εν χωνευτηρίω – είναι το ηθικό έπαθλό του. Φιλοσοφικοί μονόλογοι, που ωστόσο είναι βαθείς διάλογοι με το ένδον, δαιμονιώδες αγαθό της ελευθερίας της σκέψης και της βούλησης, που ανοίγουν δικούς τους προβληματισμούς και δρόμους στην ύπαρξη που βιώνει το μυστήριο της ζωής μέσα στον κόσμο. Την πρόκληση και απλότητά της ως το μεγαλείο του επέκεινα.

 

Όποιοι είναι ανήσυχοι και τολμηροί, περνάνε δυσκολότερο τεστ, δια βίου. Διέρχονται και παρέρχονται αναλισκόμενοι εν αγωνία, προς την τελική έκβαση, για την καλή απολογία που οφείλουν – που οφείλουμε άπαντες, όταν κλείσει ο κύκλος στην τροχιά του οποίου κινούνται τα πάντα: ‘Ανθρωποι, ιδέες, συναισθήματα, ενέργειες, παρενέργειες και δράσεις στον καθορισμένο χρόνο που είναι διαφορετικός για καθένα μας. Είναι η αγορά, ο δημόσιος βίος και η κοινή γνώμη, η εκτίμηση και η απαξίωση των προσώπων που απαρτίζουν την κοινωνία, είναι το σώμα της δημοσιότητας, το βαθύ πηγάδι απ’ όπου αντλούνται – χωρίς να εξαντλούνται – περιστατικά και γεγονότα, αθάνατο νερό, που το πίνουν οι χαρισματικοί και δεν «πεθαίνουν».

 

 

 

 

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου