Loading...

Κατηγορίες

Κυριακή 14 Σεπ 2014

 

Νέα βιβλία

 

Το Δημητρόπουλο

(του χθες 13ος αι. και του Σήμερα 21ος αι.)

 

Αθαν. Β. Παπανικολόπουλου

 

 

Η καταγραφή της ιστορίας των μικρών κοινωνιών, που ήσαν διαρθρωμένες σε Κοινότητες, είναι έργο πολύ χρήσιμο, τόσο για τη συγγραφή της γενικής Ιστορίας της χώρας, όσο και για τη διατήρηση της μνήμης της δράσης και της συμβίωσης των τοπικών, μικρών ομάδων του πληθυσμού που συγκρότησαν, κατά το παρελθόν, μικρές αυτόνομες μονάδες με διακριτά ήθη και έθιμα και καλλιεργητικές επιδόσεις, συμβάλλοντας στη στήριξη της ευρύτερης εθνικής οικονομίας.

 

Από πολλά χωριά μας, υπήρξαν φιλίστορες συγκάτοικοι, οι οποίοι ενδιαφέρθηκαν για το παρελθόν του τόπου τους, για το παρόν και το μέλλον και ούτε λίγο ούτε πολύ, ερεύνησαν και κατέγραψαν σημαντικά γεγονότα της ζωής του παρελθόντος, ιστορία δηλαδή με απλή μορφή, πλην όμως διέσωσαν μνήμες που θα είχαν σβηστεί και μέσα παραγωγής, πρωτόγονα μεν αλλά χάρη σ’ αυτά επέζησαν οι τοπικοί πληθυσμοί σε άσχημες και καλύτερες μέρες.

 

Αυτή όλη τη ζωή του παρελθόντος που κινδυνεύει να λησμονηθεί, το νεότερο ελληνικό κράτος θέλησε να περισυλλεγεί και να διασωθεί και αυτή τη δουλειά είχε αποπειραθεί, με εγκυκλίους, να πραγματοποιήσουν οι δάσκαλοι των χωριών της Ελλάδος αλλά δεν τελεσφόρησε. Εμφανίστηκαν, λοιπόν, κάποιοι φιλόπονοι μελετητές της ζωής του χωριού τους και με προσωπικό μόχθο και δαπάνη συγκέντρωσαν στοιχεία, τα κατέγραψαν, τα σχολίασαν και εξέδωσαν ενδιαφέρουσες μελέτες, που τύπωσαν σε βιβλίο, οι πιο τυχεροί.

 

Αυτό τον καιρό, Μάϊος 2014, ένας ανήσυχος Δημητροπουλιάνος, συνταξιούχος δάσκαλος σήμερα, τύπωσε ένα βιβλίο 800 σελίδων, με τίτλο και περιεχόμενο «Το Δημητρόπουλο», του χθες και του σήμερα. Πρόσωπα, πράγματα και γεγονότα που συνέβησαν από τον 13ο αι ως τον 21ο αι., που διανύουμε. Επίμοχθη και πολυδάπανη δουλειά, αλλά το βιβλίο βγήκε, τυπώθηκε και εμπεριέχει το ιστορικό του χωριού, τις εργασίες και τη γεωργική παραγωγή αλλά και προκοπή των πρώτων και μετέπειτα κατοίκων της Κοινότητας, τις οικογενειακές συνήθειες, τα γενικότερα έθιμα, πώς σκέπτονταν και πώς φιλοσοφούσαν τη ζωή στο καφενείο, την οργάνωση της τοπικής κοινωνίας και τις θυσίες σε αίμα στους πολέμους, όπως μαρτυρούν τα μνημεία που έχουν ανεγερθεί.

 

Πλούσια εικονογράφηση με φωτογραφίες από οικογενειακά αρχεία, η ανέγερση εκκλησιών και δημοσίευση φωτοτυπημένων καταλόγων εισφορών των αναφερομένων κατοίκων, πολλές σελίδες φωτοτυπημένων δημογραφικών στοιχείων από τότε που ήταν ενιαίος οικισμός με τη Ροδοδάφνη (Μουρλά), με ευτράπελες αναφορές σε απογραφές και φορολογία οικόσιτων ζώων αλλά και του δικαιώματος να τα χρησιμοποιεί ο ιδιοκτήτης του, με τον πλειστηριασμό μιας όρνιθας υπέρ της εκκλησίας και με το δραματικό λαϊκό δικαστήριο, στην εποχή του αντάρτικου όπου απλοί γέροντες δημητροπουλιάνοι, προαχθέντες σε εισαγγελείς και προέδρους πρωτοδικείου δίκαζαν συχωριανούς τους.

Κατηγορούμενος, ο αείμνηστος καθηγητής μας, φοιτητής τότε, Φιλόλογος Απόστολος Παπανικολόπουλος ο οποίος μας προσφωνούσε στην τάξη (αν θυμάται κάποιος) ελληνόπαιδες, είχε υπερανεπτυγμένο το εθνικό φρόνημα. Επειδή ήταν μακρινός συγγενής κάποιου συχωριανού του αξιωματικού, τον οποίο καταδίωξαν οι συμμορίτες διαλύοντας την οικογένειά του και κατακαίοντας το σπίτι και τις αποθήκες του, αναγκάστηκε να προσχωρήσει στους Γερμανούς για να σωθεί και τελικά σκοτώθηκε από νάρκη κατά τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις του ελληνικού στρατού, ως αξιωματικός του εθνικού στρατού, στο Καλπάκι.

 

 

Στην παρωδία δικαστηρίου, που αναφέραμε οι αγράμματοι και ανίδεοι «δικαστές», ο κατ’ απονομήν «Εισαγγελέας» ζήτησε να επιβληθεί στο φοιτητή Απόστολο «η εσχάτη των ποινών» δηλ θάνατος επειδή ήταν κατά σύμπτωση μακρινός συγγενής της οικογένειας του αξιωματικού που αναφέραμε. Ποινή που φυσικά γέλωτες προκάλεσε και ουδέποτε εφαρμόστηκε , όπως και η άλλη για κάποιον που έκλεψε δυο σύκα σε «πέντε ετών φυλάκιση»! Αστεία και η φωτοτυπία άδειας ελευθέρας διελεύσεως με τη «φορβάδα» του σε γεωργοκτηνοτρόφο, από την αστυνομία. Και μόνο για τα περιστατικά αυτά και τον πλειστηριασμό της κότας άξιζε να γραφεί το βιβλίο.

 

Μεγάλη σημασία έχουν οι πληροφορίες, που αποδεικνύονται με συμφωνητικά και αποδείξεις, περί της τεράστιας κτηματικής περιουσίας της Ι. Μονής Ταξιαρχών, στην οποία καλλιεργητές ήταν φτωχοί δημητροπουλιάνοι, που είχαν κατεβεί από τα χωριά της ανατολικής Αιγιάλειας (Περιθώρι, Βεργουβίτσα, Συνεβρό, Σβυρού (σήμερα Όαση) είτε ως εμφυτευτές σταφίδας είτε ως μεροκαματιάρηδες καλλιεργητές, συνετέλεσαν στην οικονομική ανάπτυξη της περιοχής, έως ότου τα μοναστηριακά μεταβιβαστούν στους ίδιους από την Κυβέρνηση Βενιζέλου.

 

Επειδή διανύουμε την περίοδο μεγάλης και πολλαπλής φορολογίας, στη σελίδα 53 του βιβλίου βρίσκουμε και τότε βαριά φορολογία των φτωχών ανθρώπων. Έπρεπε να δηλώσουν στην Εφορία αν χρησιμοποιούσαν για τις καλλιέργειές τους, ως βάση φορολογίας «έναν ίππο, μίαν όνο, μία αίγα, ένα βουν». Μερικοί δήλωναν και κατοχή καμήλας (χρησιμοποιούσαν και καμήλες οι συμπατριώτες μας). Κάτι ανάλογο με αυτό που λέγεται σήμερα. Φορολογία από ένα ευρώ. Βαρείς οι φόροι και τότε. Έστυβαν τη μύγα. Οι φόροι ήταν: Φόρος καθαρών προσόδων 10%, φόρος για το δημόσιο, φόρος για κάποιο κρατικό αναγκαστικό δάνειο, φόρος για το Δήμο ή την Κοινότητα, δικαίωμα για την εκτέλεση εντάλματος, φόρος για το ταμείο αγροφυλακής, πρόσθετο τέλος ν.1332, ειδικό τέλος οδοστρωμάτων, φόρος επί του ποσίμου ύδατος, δικαιώματα προς τον εκάστοτε ιερέα, τέλη νεροπουλιάτικα, τέλη εγγραφής στα σχολεία, φόροι για το χύμα κρασί που είχαν στα βαρέλια, φόρο προς τη Μονή Ταξιαρχών 10% (δεκάτη – νόβελο) για όλα τα παραγόμενα προϊόντα.

 

Το βιβλίο λοιπόν που εκτύπωσε ο κ. Θανάσης Παπανικολόπουλος, με την παράθεση στοιχείων, φέρνει κοντά εποχές και ανθρώπους, υπό τον ίδιο δανειστή - αφέντη, με άλλο πρόσωπο μεν αλλά την ίδια σκληρή πραγματικότητα. Να εξοφλεί ο λαός χρέη και να πληρώνει χαράτσια. Αυτή λοιπόν η ανακεφαλαίωση, δεν μπορεί παρά να είναι χρήσιμη ως γνώση. Έτσι ο μόχθος του συγγραφέα κ. Θ. Π. και η δαπάνη της έκδοσης, αποτελούν κοινωνική προσφορά, την αξία της οποίας ουδείς αμφισβητεί. Συνακόλουθα δε και τα συγχαρητήρια που εισπράττει είναι εύλογα και δίκαια. Θα ήταν ευχής έργο αν εκδίδονταν και από άλλα κεφαλοχώρια τέτοια βιβλία, τοπικής ιστορίας, μέσα από τα οποία «διαβάζεται» καθαρότερα η πραγματική εθνική , παραγωγική και οικονομική ιστορία.

 

Αίγιο, Ιούνιος 2014.

 

Ανδρέας Φλογεράς

 

 

 

Θα “απολογηθείτε” μετά πενταετία!....

Χάθηκε το παρόν δηλ. η δημαρχία από την παράταξη που τη διεκδικούσε και εγκαλείται ή εκφοβίζεται ο κερδισμένος των εκλογών, ο νέος δήμαρχος και η παράταξή του, να προαπολογηθούν τι θα παραδώσουν στους χαμένους, στο τέλος της πενταετίας. Είναι από αδιανόητο έως αστείο. Να περιμένεις πέντε χρόνια να μαζέψεις το ...χυμένο λάδι που λέει ο λαός. Θα υπογράψετε πρακτικό τι σας παραδίδουμε και θα σας περιμένουμε στο καρτέρι, μόλις λήξει η θητεία σας, τι θα μας παραδώσετε. Λες και είναι προεξοφλημένη η αποτυχία της μιας πλευράς και η επανεκλογή της προηγούμενης. Αυτό πρώτη φορά διατυπώνεται και δημοσιολογείται, μάλιστα. Εδώ σε μια επαναληπτική εκλογή γύρισαν τα κάτω – άνω και διατυπώνεται πρόβλεψη πενταετίας, ότι οι νικητές των εκλογών θα είναι μάλλον άχρηστοι και θα καταστρέψουν το δήμο, παραδίδοντας λιγότερα απ’ ό,τι παρέλαβαν, στους ηττημένους του σήμερα, οι οποίοι εκφράζουν, με αδικαιολόγητη ελαφρότητα ότι θα είναι οι νικητές στις επόμενες εκλογές.

Φαίνεται ότι μαζί με την απώλεια της δημαρχίας χάθηκε και η ψυχραιμία. Όταν έχεις να διαχειριστείς δημόσια πράγματα και προσφύγεις στην κάλπη, για «κλείσιμο ταμείου» ελπίζοντας επιβράβευση ή επιδιώκοντας εκδίκηση, ουδέν ανασφαλέστερον και πιο πολύ μη προβλέψιμον. Επειδή, όσοι οι άνθρωποι τόσες και οι γνώμες, είναι αφελές να γίνονται τέτοιες δηλώσεις. Το να λες τον...καημό σου είναι κατανοητό και εν μέρει...παρήγορο. Όσοι εκλέγονται στο Δήμο δεν αναδεικνύονται να τον...ανατινάξουν! Αλλά από τα δημόσια πρόσωπα ό,τι λέγεται και ό,τι σχολιάζεται, συμφέρον τους είναι να μη διαφεύγουν «το έρκος των οδόντων» όλες οι παρορμητικές σκέψεις. Πιο λαϊκά, τα δόντια τά ‘δωσε ο Θεός για να κρατούν τη γλώσσα. Η «απειλή» και ο εκφοβισμός που διατυπώθηκαν είναι . περίπου, πρακτικό βάλσαμο, για όσους έχουν καεί, ένα είδος κεραλοιφής που κάνει καλό στα εγκαύματα. Μέχρις ότου ο χρόνος τα επουλώσει....

 

 

 

ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΠΡΟΣ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΒΗΜΑΤΑ ΣΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ

Η επιστήμη στα άδυτα του εγκεφάλου μας

ΧΑΡΤΟΓΡΑΦΕΙ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΘΑΥΜΑΣΤΕΣ ΥΠΕΡΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ

 

Η χαρτογραφία είναι η τέχνη της επιστημονικής απεικόνισης μιας επιφάνειας της γης ή και ολόκληρου του πλανήτη, κατά τρόπο που να αποδίδεται επί χάρτου η πραγματικότητα, η θέση και η έκταση των φυσικών αντικειμένων και των τεχνικών έργων ή ό,τι άλλο από τις παρεμβάσεις του ανθρώπου. Μεταφορικά, με τη βοήθεια της σύγχρονης τεχνολογίας, όταν πραγματοποιείται επιστημονική έρευνα των οργάνων στο ανθρώπινο σώμα, χρησιμοποιούμε τον όρο χαρτογράφηση και πολύ πρόσφατα οι ερευνητές προέβησαν στη χαρτογράφηση του ανθρώπινου εγκεφάλου, με εκπληκτικά αποτελέσματα για τον κλάδο της νευρολογίας της νευροεπιστήμης, όπως είναι ο νεότερος όρος.

Από τον εγκέφαλο ξεκινούν όλες οι κατηγορίες νεύρων. Κινητικά, αισθητικά, οπτικά, ακουστικά δηλ. όλα τα συστήματα του οργανισμού έχουν την απευθείας με τον εγκέφαλο δική τους σύνδεση. Στο κέντρο στέλνουν όλες τις πληροφορίες από τα ερεθίσματα που δέχονται από τον έξω κόσμο αλλά και πληροφορούν για τη φυσιολογική ή όχι κατάσταση συγκεκριμένου οργάνου του σώματος.

 

Εισχωρώντας στο μεγαλείο της Δημιουργίας

 

Η έρευνα του Διαστήματος έχει προχωρήσει πολύ μακριά, σε αποστάσεις εκατομμυρίων ετών φωτός και όσο απομακρύνεται τόσο ανακαλύπτει το άπειρο της Δημιουργίας. Με πειράματα και προσομοιώσεις προσπαθεί να φτάσει στην αρχή της δημιουργίας του Σύμπαντος προσεγγίζοντας το χρόνο του παρελθόντος με ακρίβεια εκατομμυριοστού του δευτερολέπτου και αδιαμφισβήτητα αυτό είναι ένα επίτευγμα του ανθρώπινου πνεύματος, που προκαλεί θαυμασμό.

Έρχεται όμως η νευροεπιστήμη με τη χαρτογράφηση του εγκεφάλου, εκεί όπου η μικρογραφία του ελαχίστου διερευνά το μέγιστο ζητούμενο και στέκεται με θαυμασμό μπροστά στη θειότητα της Δημιουργίας και στη σοφία, όπως αποκαλύπτεται, χωρίς να διαψεύδεται. 85 δισεκατομμύρια κύτταρα δομημένα κατά εκπληκτικό τρόπο αποτελούν τον εγκέφαλο του ανθρώπου. Κάθε δε κύτταρο εκτελεί 10.000 εργασίες με μυστηριώδεις συνδέσεις, που η νευροεπιστήμη προσπαθεί να διαγνώσει και να αποκαλύψει, μέσω αυτών τι είναι συνείδηση του ανθρώπου και πώς δημιουργείται η σχιζοφρένεια, εκτός άλλων λειτουργιών.

 

Η σοφία του σχεδιασμού

Εδώ εξηγείται κάπως ο συσχετισμός των τεράστιων δυνατοτήτων των κομπιούτερς με ένα μόλις μικρό ποσοστό των δυνατοτήτων του εγκεφάλου μας. Πρόσφατα, πέρσι μάλιστα,, ο Πρόεδρος Ομπάμα χρηματοδότησε με ένα δις. δολάρια την «Πρωτοβουλία για τον Εγκέφαλο», με στόχο την αναπαράσταση της λειτουργίας του εγκεφάλου σε υπολογιστή. Διείσδυση στα άδυτα των αδύτων. Γιατί και άλλα ζώα διαθέτουν εγκέφαλο με πολλές λειτουργίες αλλά να παράγει σκέψη και να εκφράζεται με έναρθρο λόγο, όπως ο άνθρωπος, δεν υπάρχουν. Εδώ, ναι. Ο άνθρωπος είναι η κορωνίδα της Δημιουργίας. Για τον ευφυή δίδεται ο χαρακτηρισμός, αυτός είναι εγκέφαλος. Για τον αμβλύ, το βλάκα ο χαρακτηρισμός ανεγκέφαλος, για τον εγκληματία και το διεστραμμένο η ελαττωματική λειτουργία του μυαλού του. Μέσα στο κρανίο ή αλλιώς την εγκεφαλική κάψα είναι εγκατεστημένο το πιο σύνθετο εργαστήριο της δημιουργίας. Το ότι κάποιες ενέργειες που εκπορεύονται από την ίδια ουσία είναι από διασκεδαστικές έως απειλητικές για το άτομο και τον κόσμο, αυτό δεν αναιρεί τη σοφία του σχεδιασμού και την υψηλή λειτουργικότητα του μυαλού μας.

Το κύτταρο: απειροελάχιστη και

πολυσύνθετη βιολογική μονάδα

 

Αλλά για να κατανοηθούν και να αποδειχθούν αυτές οι θαυμαστές λειτουργίες του μικρόκοσμου, που δομεί τη ζωή , απαιτούνται έρευνες πολλών δεκαετιών για να επαληθευθούν οι θεωρίες, γενικώς, και ειδικότερα αυτή η δύσκολη διερεύνηση της λειτουργίας του εγκεφάλου, που αποτολμά να προσεγγίσει το μεγάλο μυστικό της δόμησης και λειτουργικότητας των κυττάρων του ανθρώπινου εγκέφαλου. Κάπως έτσι άρχισαν και οι έρευνες που τελικά αποκάλυψαν την κλίμακα του DNA, του άλλου επτασφράγιστου μυστικού της ύπαρξής μας, που τώρα είναι προσβάσιμο στην επιστήμη με σχετικά εύκολες διαδικασίες.

 

 

 

 

 

Μόνο ο ανθρώπινος εγκέφαλος

σκέπτεται και αρθρώνει λόγο

 

Το δώρημα του πνεύματος, στον άνθρωπο, είναι η έκφραση των σκέψεων και των συναισθημάτων του, με το λόγο, με εργαλείο τις λέξεις , με τις οποίες παίρνουν νόημα οι έννοιες και όλη η ψυχοπνευματική μας διάθεση, όταν εκφράζεται ο εσωτερικός μας ρυθμός.

Υπάρχουν λέξεις μαργαριτάρια, λέξεις θανατηφόρες, λέξεις που κάνουν την πεζότητα ποίηση, λέξεις που ξαναδίνουν ενέργεια στην πεσμένη ψυχολογία μας, ανορθώνουν το ηθικό μας αλλά και λέξεις στάζουν δάκρυ σε λύπες που γελούν και χαρές που κλαίνε, μερικές στιγμές.

Ο λόγος, παρηγορεί και σκοτώνει. Ευφραίνει και στερεώνει την πεσμένη διάθεση, Ο λόγος σου με χόρτασε και το φαΐ σου φάτο. Το μέτρο της επίδρασης και της αξίας του καλού λόγου ανάμεσά μας. Υπάρχουν καλομίλητοι άνθρωποι όπως και απεχθείς, εριστικοί και φαρμακόγλωσσοι, με την υποκρισία προμετωπίδα και το δηλητήριο κρυμμένο στο δόντι του φιδιού, που σκάζει η κύστη και χύνεται στη συνείδηση του , και συνήθως μέσα από ένα εωσφορικό χαμόγελο, αυτό που λέγεται «σφάζει με το μπαμπάκι».

Ο έναρθρος λόγος, οι σκέψεις που αρθρώνονται σε λέξεις διαμορφώνουν τις ιδέες, οι οποίες διαχέονται στην κοινωνία των ανθρώπων και δημιουργούν τους στοχασμούς και τις επαναστάσεις, την ποίηση και τα κείμενα των βιβλίων. Αν δεν υπήρχε η σύλληψη αυτών των λογισμών πολλές ωραίες στιγμές του ανθρώπινου πνεύματος θα είχαν χαθεί, επειδή η σκέψη παράγεται από ερεθισμούς της στιγμής και χάνεται αν δεν αποθηκευτεί με το γραπτό, με τη μεγάλη έμπνευση και κατάκτηση της τυπογραφίας, που μένει εις τους αιώνες.

Υπάρχω επειδή νοώ. Σκέπτομαι και κατανοώ το πνευματικό περιβάλλον μέσα μου το κοινωνικό γύρω μου και το φυσικό , ευρύτερα. Νοώ, άρα υπάρχω. Σε σχέση με το θέμα περί της δομής του εγκεφάλου, η σκέψη, η νόηση και η βούληση είναι τα δεδομένα της ανθρώπινης προσωπικότητας και του ρόλου του ανθρώπου στον πλανήτη, ως μοναδικού κυρίαρχου όντος.

 

 

Ανρέας Φλογεράς

 

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου