Loading...

Κατηγορίες

Παρασκευή 11 Ιούλ 2014
Απρόβλεπτος πλούτος  για το Δήμο   το δάσος Ζαρούχλας
Κλίκ για μεγέθυνση

 

 

Μια αποκάλυψη (που ισοδυναμεί με ανακάλυψη) είναι όσα έγραψε η συνάδελφος «Πρώτη» της Τρίτης 10 Ιουνίου και επικύρωσε με δηλώσεις του ο κ. Λάμπης Στεφανίδης (υπεύθυνος περιβάλλοντος και πρασίνου του Δήμου Αιγιαλείας). Πρόκειται για τα 8.980 στρέμματα (1.100 κυριότητάς του και 7.880 που μπορεί να εκμεταλλευτεί) την ξυλεία αλλά και να ανακουφίσει το δάσος, αφού η ξύλευση θα γίνει με μέθοδο υπό την ευθύνη του τοπικού Δασαρχείου. Σε τμήμα της έκτασης αυτής η υλοτόμηση και ο καθαρισμός για την προστασία του υπάρχοντος δάσους και της ανανέωσής του, έχουν μείνει εκτός φροντίδος ανανέωσης και καθαρισμού, παρά την προϋπολογισμένη απόδοση 1558 κυβ. μέτρων ξυλείας, ετησίως, για βιομηχανική χρήση και άλλα 1.782 κυβ. μέτρα ξύλου για καύση κι άλλες χρήσεις.

 

Σύμφωνα με τους υπολογισμούς του κ. Στεφανίδη, από το 1975 μέχρι σήμερα υπάρχει μεγάλη απώλεια δασικών πόρων από τον εθνικό αυτό δρυμό που είναι το μόνο δάσος που γλίτωσε από τους πυρομανείς όλων των χρόνων από το 1975 μέχρι σήμερα, δηλ. 39 χρόνια, που δεν υλοποιήθηκε κανένα πλάνο της συγκεκριμένης δασικής διαχείρισης, απ΄ ό,τι προκύπτει από τα γραφέντα. Εμπόδιο δε, κατά τον κ. Στεφανίδη είναι η ισχύουσα νομοθεσία με τους ανελαστικούς περιορισμούς που έχει εν ισχύει.

 

Μόνη ελπίδα είναι, να αναλάβει ο Δήμος να ξεκινήσει μια κερδοφόρα επιχείρηση, με αυστηρή προϋπόθεση την επιστημονική διαχείριση του δάσους και το σεβασμό στο περιβάλλον. Το ότι ανακινήθηκε ένα τόσο σοβαρό θέμα, νομίζουμε στην κατάλληλη στιγμή, όπου η νέα δημοτική αρχή της προσεχούς πενταετίας και με ένα δήμαρχο, το Θανάση Παναγόπουλο, που έχει επαφή και πείρα με το φυσικό περιβάλλον, είναι μια μεγάλη ευκαιρία, ανάδειξης του ορεινού δάσους αλλά και πηγή οικονομικής δραστηριότητας των ειδικευμένων δασεργατών και τόνωσης των οικονομικών του Δήμου.

Ένα όνομα...

αμαξοστοιχία!

 

Φελίπε Χουάν Πάμπλο ι Αλφόνσο ντε Τόντος λος Σάντος ντε Μπορμπόν ι ντε Γκρέτσια. Είναι το πλήρες ονοματεπώνυμο του νέου βασιλιά της Ισπανίας.

 

Φανταστείτε τι...ποίημα πρέπει να απαγγείλει η Λετίσια όταν πρέπει να συστηθεί ως κυρία τάδε. Ευτυχώς όμως που απαλλάσσεται από αυτή την...απολογία, επειδή είναι η Βασίλισσα. Και της αρκεί μόνο η παρουσία της με τα διάσημά της και το βαφτιστικό της, το οποίο – και αυτό – έχει επικαλυφθεί με την προσφώνηση Μεγαλειοτάτη. Δεν υπάρχει πιο πάνω και πιο πέρα, τίποτε άλλο μεγαλύτερο, κολακευτικότερο, λαμπρότερο. Της δίνει...πόντους και...ψηλώνει.

 

Συμβαίνουν να επαληθεύονται τα παραμύθια, χωρίς να είναι βεβαιωμένο πως η ζωή στο ανάκτορο είναι...παραμυθένια. Όταν, μάλιστα, έχεις να διαφεντέψεις ένα θερμόαιμο λαό που σε βάζει στη μέση την αρένα, σε δοξάζει και σε θυσιάζει ταυτόχρονα. Αν, σου συμβεί και πέσεις από τόσο ψηλά, μην ελπίζεις ότι μπορεί να σωθείς. Οι τορέρος θέλουν ζεστό αίμα να (ξε)μεθύσουν...

 

 

Μακάβριοι

συνειρμοί

 

Στα χάλια τους είναι οι διάδρομοι στο Κοιμητήριο, όπως καταγγέλλει συμπολίτης που πήγε να ανάψει ένα κερί στους δικούς του που αναπαύονται. Αδιάβατοι οι διάδρομοι από τα χορτάρια και λόγω των καντηλιών επικίνδυνη η πρόσβαση λόγω των φιδιών που αρέσκονται να πίνουν το λάδι από τα καντήλια, τα οποία βρίσκονται στεγνά, συχνά σπασμένα και σε πολλές περιπτώσεις κλεμμένα. Οι ζώντες πληρώνουν τέλη, ακριβά κατά ζώνες και ο Δήμος δεν έβγαλε μια διευκρινιστική ανακοίνωση γιατί στο καινούργιο τμήμα (προέκταση του παλιού) τα τέλη είναι 120Ε και στο παλαιό 20Ε από φέτος, έναντι 12Ε που ίσχυε. Θα έπρεπε αυτά τα λεφτά να διατίθενται για τον καθαρισμό των διαδρόμων, τουλάχιστον. Περιμένουμε τη νέα δημοτική αρχή τι μέτρα θα λάβει για να εξαφανιστεί αυτό το απαράδεκτο θέαμα.

 

Από τα σοβαρά, μεταπηδούμε στα ευτράπελα. Γύρω από τα νεκροταφεία υπάρχουν πολλά ανέκδοτα που σχετίζονται με το φόβο μερικών ανθρώπων να πάνε μόνοι μεσάνυχτα στους τάφους και να εκτελέσουν ένα στοίχημα που έβαλαν στην παρέα, η οποία ήταν τύφλα στο μεθύσι όταν αποφάσιζε.

 

Στο εκκλησάκι του νεκροταφείου τελέστηκε κρυφά και νύχτα ένας γάμος, συγκεκριμένα του Νίκου Καζαντζάκη με τη Γαλάτεια Αλεξίου, επειδή ο πατέρας του γαμπρού ήταν κάθετα ανένδοτος σ’ αυτό το γάμο. Έγινε μα δε στέριωσε. ‘Αλλοι ήταν οι λόγοι.

Ένα ερωτευμένο ζευγαράκι, μη έχοντας που να στεγάσει τον ανέστιο έρωτά του και προκειμένου να μην τους πάρει μάτι διάλεξαν για χώρο ραντεβού τους το νεκροταφείο του χωριού, νταλαμεσήμερο καλοκαιριού που δεν κυκλοφορούσε ψυχή. Έφτασαν και κάθισαν στη σκιά ενός κυπαρισσιού, βέβαιοι ότι είχαν άλλοθι σε περίπτωση που κάποιο μάτι θα τους έβλεπε. Του περασμένου αιώνα ιστορία όπως τη διηγείται ο Κοσμάς Παλιοκαιρινός στο ημερολόγιό του. Και κει που ο έρωτας είχε παραμερίσει το φόβο των μνημάτων και των πεθαμένων, ωχ, κάνει το αγόρι, έρχεται κηδεία. Έφυγαν τσακιστοί πηδώντας την πίσω μάντρα αφού από την είσοδο έμπαινε ήδη η κηδεία. Υπάρχει όμως και τρίτο αναπάντεχο.

 

Παιδιά άγουρα ακόμη, πήραν τα φλόμπερ να κυνηγήσουν πουλιά και βρέθηκαν με τους δικούς τους στο νεκροταφείο. Απομακρύνθηκαν και βρέθηκαν μπροστά στο ανοιχτό οστεοφυλάκιο. Με το θράσος της ανωριμότητας, σκέφτηκαν να βάλουν ένα κρανίο στο σημάδι. Ο δύστυχος, εν ζωή, από άλλη αιτία είχε εκδημήσει αλλά τον περίμενε και μεταθανατίως η εκτέλεσή του. Το σηκώνουν από το σωρό και το βάζουν ψηλότερα. Απομακρύνονται για να έχουν την σωστή απόσταση για σημάδεμα και βλέπουν το κρανίο να κινείται, να περπατάει σχεδόν. Τους έπεσαν τα φλόμπερ από τα χέρια κι όπου φύγει-φύγει. Τι είχε συμβεί. Ήταν Άνοιξη. Κάποιο φίδι είχε τρυπώσει να ξεχειμωνιάσει και μόλις μετακίνησαν το κρανίο άρχισε να ξυπνάει από το λήθαργό του και παρέσυρε και το καύκαλο πέρα δώθε. Σαν το θυμούνται, έτοιμοι να το ξαναβάλουν στα πόδια.

 

Και μιας που ο λόγος τό ‘φερε για το οστεοφυλάκιο, μεταφέρουμε την αφελή έκπληξη μιας θρησκευόμενης δασκάλας (συχωρεμένης πια), η οποία έχοντας στο νου της, συγκεχυμένη την ευαγγελική αναφορά για την ανάσταση των νεκρών κατά τη δευτέρα παρουσία, μονολόγησε ενώ σταυροκοπιόταν. Και μέσα σε τούτο το σωρό τα κόκαλα, πού θα ξεχωρίσει ο Θεός τίνος είναι καθένα και να τους επαναφέρει στη ζωή να τους κρίνει;;;

 

Το γεγονός του θανάτου, από την εποχή του πρωτόγονου σπηλαιοδύτη ανθρώπου, όταν έβλεπε το συγκυνηγό του...τούμπανο, άρχισε να του δημιουργεί τις πρώτες σκέψεις για το τι είναι η ζωή και τι ο θάνατος. Ξεκίνησε η λειτουργία του μυαλού του, θα λέγαμε τα πρώτα ίχνη του μεταφυσικού φόβου αλλά και η περιέργειά του τι είναι εκείνο που φεύγει από τον άνθρωπο και πού πάει; Οι πιο χαρισματικοί έγιναν φύλαρχοι, , εξορκιστές των κακών πνευμάτων και ικέτες των φυσικών φαινομένων και των αγαθών πνευμάτων, των οποίων επικαλούνταν τη βοήθεια και την προστασία για τη ζωή τους και τις ασχολίες τους.

 

Παραλήρημα ...

μεγαλείου!..

 

Όταν ο εγκέφαλος δουλεύει με όλη την ενέργειά του σε ανεξέλεγκτες στροφές, τότε διαπιστώνεται παθολογία του κεντρικού αυτού οργάνου και παρά την εντυπωσιακή απόδοσή του, οι νευροψυχολόγοι μιλούν για ασυνάρτητο λόγο, για ανοησίες, για παραλήρημα, (λήρος = ο μωρολόγος). αυτό που ο λαός έχει συνοψίσει στον όρο κουραφέξαλα. Σε υψηλές πυρετικές καταστάσεις, το παραλήρημα, το παραμιλητό ως συνέπεια παθολογικού φαινομένου, αλλά και υπό την επίδραση ενός «ζωντανού» ονείρου, ενεργοποιείται ο ασυνείδητος λόγος, που συχνά δεν αρθρώνει νοηματικό συλλογισμό.

 

Παραλήρημα του ανύπαρκτου μεγαλείου τους, παθαίνουν οι φαντασιομανείς, οι αρχομανείς, οι επιδειξίες , οι επιπόλαιοι, οι δογματικοί και οι αδιάλλακτοι. Ζουν μιαν αυτοκατασκευασμένη μεγαλωσύνη τους (στον ύπνο και στο ξύπνιο τους) και μια παράλληλη μοναξιά (που συχνά δεν αντιλαμβάνονται παρασυρμένοι από τον οίστρο), επειδή είναι απλησίαστοι στον παραλογισμό του μεγαλείου τους. Κάπου εδώ εντάσσονται και οι αυτοθεωρούμενοι ως αυθεντίες και το πλείστον των ποιητών, τους οποίους ο Πλάτων είχε αποκλείσει από την ιδανική Πολιτεία του. Αν τους τραβήξεις την κουρτίνα θα φανεί η τραγική αλήθεια που κρύβεται σ’ ένα ατελές υποσυνείδητο, μακιγιαρισμένο από αθεράπευτη ωραιοπάθεια.

 Γράφει:
ο
δημοσιογράφος
Ανδρέας
Φλογεράς
Εκδότης της
ηλεκτρονικής
εφημερίδας
“ΕΡΕΥΝΑ” Αιγίου
email:
 info@
ereyna-aigio.gr
τηλ:26910 24403
κιν: 6979 380 806

Τους ανθρώπινους χαρακτήρες έχουν ομαδοποιήσει ψυχίατροι, ψυχολόγοι και κοινωνιολόγοι αλλά και έχουν θεατροποιήσει και κωμωδοποιήσει επιδέξιοι σεναριογράφοι και παρ’ ότι έχει γελάσει η υφήλιος, εκείνοι ανένδοτοι. Αναπαράγονται συνεχώς, για να μη λείψει η ψυχαγωγία από το ρεπερτόριο του κοινωνικού θεάτρου. Οι τύποι αυτοί διαθέτουν μια πειστική γλώσσα που εντυπωσιάζει αλλά δεν πείθει. Σ’ αυτό το διαρκές παραμιλητό, αναζητούνται τα αίτια της εκτροπής από το θεωρούμενο φυσιολογικό. Τα μαντέματα, ενός πυρακτωμένoυ εγκεφάλου, οι ψυχώσεις και οι μανίες και οι αποκοτιές ίσως λένε μιαν αλήθεια που οι υπόλοιποι δεν αντιλαμβανόμαστε. Επειδή υπήρξαν και διάσημοι τρελοί., βεβαιώνεται ότι η μεγαλοφυία συγγενεύει, στενά, με την τρέλα. Κάποιοι, φαίνεται, παίρνουν παραπάνω δόση για άγνωστους λόγους και προβάλλουν παράλογους συλλογισμούς. Είναι και οι εκτροπές κομμάτι της αρνητικής ψυχοδιανοητικής ισορροπίας.-

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου