Ο Σιγισμούνδος ή Σιγισμόνδος της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας γνωστός και ως Σιγισμόνδος του Λουξεμβούργου (Sigismund von Luxemburg, 15 Φεβρουαρίου 1368 – 9 Δεκεμβρίου 1437) ήταν πρίγκιπας-εκλέκτορας του Βρανδεμβούργου από το 1378 έως το 1388 και από το 1411 έως το 1415, βασιλιάς της Ουγγαρίας και της Κροατίας από το 1387, βασιλιάς της Γερμανίας από το 1411, βασιλιάς της Βοημίας από το 1419, βασιλιάς της Ιταλίας από το 1431 και αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας για τέσσερα χρόνια από το 1433 έως το 1437. O Σιγισμούνδος ήταν μία από τις κινητήριες δυνάμεις που βρίσκονταν πίσω από το Συμβούλιο της Κωνσταντίας που έληξε το Παπικό Σχίσμα, αλλά στο τέλος οδήγησε στους πολέμους των Χουσσιτών, που κυριάρχησαν στη μεταγενέστερη περίοδο της ζωή του Σιγισμούνδου. Θάφτηκε στο Nagyvárad, του βασιλείου της Ουγγαρίας.
Γεννήθηκε στην Νυρεμβέργη, ο Σιγισμούνδος ήταν ο γιος του αυτοκράτορα Καρόλου Δ΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, και της τέταρτης συζύγου του, Ελισάβετ της Πομερανίας, που ήταν εγγονή του Gediminas Μεγάλου Δούκα της Λιθουανίας και βασιλιά Κασιμίρ Γ΄ της Πολωνίας. Πήρε το όνομά του από τον Άγιο Σιγισμούνδο της Βουργουνδίας, που ήταν ο αγαπημένος άγιος του πατέρα του Σιγισμούνδου. Κατά την παιδική του ηλικία στα εδάφη του Στέμματος της Βοημίας, ο Σιγισμούνδος είχε το παρατσούκλι «Κοκκινότριχη αλεπού» (Τσεχικά: Liška ryšavá, Αγγλικά: Ginger fox), λόγω του χρώματος των μαλλιών του.
Πέθανε στις 9 Δεκεμβρίου 1437 στο Ζνόζμο της Μοραβίας (σήμερα στη Δημοκρατία της Τσεχίας) και όπως δήλωσε όσο ζούσε, θάφτηκε στο Nagyvárad του βασιλείου της Ουγγαρίας, (σημερινό Οράντεα της Ρουμανίας) δίπλα στον τάφο του Αγίου βασιλιά Λαδισλάου Α΄ της Ουγγαρίας, ο οποίος είχε, για εκείνη την εποχή, τα ιδανικά χαρακτηριστικά ενός τέλειου Μονάρχη, Πολεμιστή και Χριστιανού και κατά βάθος λατρευόταν από τον Σιγισμούνδο. Με τη δεύτερη σύζυγό του, Μπάρμπαρα του Τσέλιε, άφησε μια μοναχοκόρη, Ελίζαμπεθ του Λουξεμβούργου, η οποία ήταν παντρεμένη με τον δούκας της Αυστρίας Αλβέρτο Ε΄ (αργότερα βασιλιάς Αλβέρτος Β΄ της Γερμανίας), τους οποίους ο Σιγισμούνδος ονόμασε ως διαδόχους του. Ο ίδιος δεν άφησε κανένα γιο οπότε η οικογένειά του στον Οίκο των Λουξεμβούργων εξαφανίστηκε με το θάνατό του.