Loading...

Κατηγορίες

Κυριακή 07 Ιούλ 2013
ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΠΛΑΤΑΝΙΩΤΗ ΓΕΩΡΓΙΟ Α. ΚΑΤΣΙΝΑ (1885 – 1945) ΑΝΤΙΣΤΡΑΤΗΓΟ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ
Κλίκ για μεγέθυνση

 

 

Γράφει, ο Σωτήριος Μουτζουρέλης. Ιούνιος 2013.

 

Σε μια από τις αίθουσες διδασκαλίας του τέως Δημ. Σχολείου Πλατάνου, θα εκτίθενται

προς ανάδειξη και επίσκεψη από 20 Ιουλίου ε. έ., προσωπικά, αυθεντικά στρατιωτικά αντικείμενα και ενθυμήματα της ιστορικής και στρατιωτικής μορφής του Πλατανιώτη Αντιστρατήγου Γεωργίου Α. Κατσίνα.

Το Δ.Σ. του Πολιτιστικού Συλλόγου Πλατάνου « Ο ΠΗΓΑΣΟΣ» ανέλαβε την ανακαίνιση του χώρου. Ιδιαίτερα, με τη φροντίδα και προσωπική εντατική εργασία της προέδρου κας Χρυσούλας Νάσκου και του μέλους του Δ.Σ. κας Μάτας Χριστοδουλοπούλου, συνεπικουρούμενες και από τα υπόλοιπα μέλη, Κώστα Στεργιόπουλο, Πετρούλα Αραποθανάση και Σωτήρη Σακελλαρόπουλο, προετοιμάστηκε ο χώρος, ώστε επάξια να δεχθεί τα σπάνια και πρωτόγνωρα εκθέματα.

Είκοσι επίτοιχες κορνιζομένες ευδιάκριτες φωτογραφίες από στιγμιότυπα στρατιωτικής διαχρονικής δράσης, διαφανής επιδαπέδιος οριζόντια προθήκη με δέκα προσωπικά ενθυμήματα από τη στρατιωτική του ανέλιξη και εμπόλεμη δραστηριότητα, μια «κούκλα» ορθόστητη σε κανονικό μέγεθος με πλήρη και αυθεντική τη στολή του εφέδρου ανθυπολοχαγού και η πολεμική σέλλα του αλόγου του, είναι τα εκτιθέμενα, επισκέψιμα εκθέματα.

Με περισσή αγάπη, φροντίδα και προσωπική εργασία, ο ανεψιός του Μάριος Κάλφογλου, συγκέντρωσε από το 2009, συντήρησε, επιμελήθηκε και περιχαρής τα παρεχώρησε την 15ην Ιουνίου ε. έ., με πρωτόκολλο παραλαβής εις την κοινότητα Πλάτάνου «ως φόρο τιμής στη μνήμη του γενναίου Έλληνα Αξιωματικού και ως υπενθύμιση των παλαιών αξιών προς τις νεότερες γενιές».

Ο Γιάννης Ρίτσος γράφει ποιητικά « πίσω από τα πράγματα».

« πίσω από απλά πράγματα, κρύβομαι για να με βρείτε,

αν δε με βρείτε, θα βρείτε τα πράγματα

θα αγγίξετε εκείνα… που άγγιξε το χέρι μου,

θα σμίξουν τ’ αχνάρια των χεριών μας ».

Από τις αισθήσεις μας, η όραση και η αφή έχουν προτεραιότητα και, σύμφωνα με τους δικούς μας αρχαίους όπου «ουδέν εν τω νω, ό μη πρότερον εν τη αισθήσει» τα δάκρυα

των πραγμάτων, αλλά και πράγματα δακρύων, διαλύουν την αχλύ της λήθης σέρνοντας

πίσω τους επιζήσεις με συναισθηματικό φορτίο από θύμησες προσώπων, ιστορικών γεγονότων συγκεκριμένης περιόδου με αξία οικογενειακή, ιστορική εθιμική, καλλιτεχνική, ηθική.

Παίρνουν τη θέση τους ως κειμήλια που με τη δύναμη της ομορφιάς ανακόπτουν το γρήγορο βηματισμό της άγνοιας, της λησμοσύνης.

*

Τέκνο ηρωικό του Πλατάνου ο Γεώργιος Α. Κατσίνας αφιέρωσε τη ζωή του στον εθνικό

στρατό και ως αξιωματικός του πεζικού πολέμησε σε όλους τους πολέμους που συμμετείχε

η Πατρίδα μας κατά το πρώτο ήμισυ του εικοστού αιώνα.

Πρώτος από τα τέσσερα παιδιά της Χρυσούλας και του Ανδρέα Κατσίνα. Τρεις αδελφές, η Μαργαρίτα, η Μαρία και η Καλλιρόη και ο μεγαλύτερος ετεροθαλής αδελφός Γιάννης, αποτελούν την άρθρωση της οικογένειάς του.

Η στρατιωτική του σταδιοδρομία έχει αφετηρία την 1η Σεπτεμβρίου 1906, όταν παρουσιάζεται στο στράτευμα ως οπλίτης στο 7ο Σύνταγμα Πεζικού και τραυματίζεται.

Τριάντα εννέα χρόνια αργότερα -13 Μαρτίου 1945- με βαθμό Αντιστρατήγου τίθεται σε αποστρατεία λόγω ορίου ηλικίας με το Β.Δ. της 18ης Ιανουαρίου 1945.

 

*

Η πορεία της στρατιωτικής του εξέλιξης, έχει ως εξής:

15-09-1907, έφεδρος Ανθυπολοχαγός

27-12-1914, μόνιμος Ανθυπολοχαγός

21-05-1916, Υπολοχαγός

01-01-1920, Λοχαγός

_ _ 1922, Ταγματάρχης

_ _ _ , Αντισυνταγματάρχης

_ _ 1933, Συνταγματάρχης

30-01-1940, Υποστράτηγος

31-03-1945, Αντιστράτηγος

*

Η ενεργός υπηρεσία του έχει ως ακολούθως:

Υπηρέτησε σε διάφορες μονάδες πεζικού ως Διμοιρίτης, Διοικητής Λόχου, Τάγματος, Συντάγματος. Συνολικά σε περισσότερα από δέκα Συντάγματα πεζικού της ηπειρωτικής

Ελλάδος, αλλά και στο έβδομο Σύνταγμα πεζικού Κρήτης.

Διετέλεσε Επιτελικός αξιωματικός της 12ης Μεραρχίας, Φρούραρχος Καβάλας και

Διοικητής πεζικού της 5ης Μεραρχίας Βεροίας.

Ακολούθησε τα μαθήματα της Σχολής Εφαρμογής Πεζικού και Μηχανικού της Γαλλικής Στρατιωτικής Αποστολής.

Δυο φορές τραυματίστηκε και νοσηλεύθηκε με διαμπερή τραύματα του αριστερού ώμου (1913) και μαλακών μορίων (1921), συνέπεια της στρατιωτικής εμπόλεμης δράσης του.

Οι κατά καιρούς Διοικητές του, εγκωμιάζουν και ευφημούν στα φύλλα πορείας και εκθέσεις τους, τον ευθύ χαρακτήρα, τη στρατιωτική κατάρτιση και παιδεία, την κοινωνική προσφορά, διοικητική ικανότητα. Τον χαρακτηρίζουν, αξιοπρεπή, ευπειθή, επιμελή, εργατικό, ειλικρινή, σοβαρό, επιβλητικό και δίκαιο. Ακόμη, εμπειροπόλεμο με κρίση και ταχεία αντίληψη, αφοσιωμένο εις το καθήκον. Γι’ αυτό και οι εκτιθέμενες εύφημες μνείες και τα μετάλλια.

 

*

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ Γ. ΚΑΤΣΙΝΑΣ.

Η συνεχής σκληρή ζωή, εκπαίδευση και διοίκηση μάχιμων μονάδων αφενός και η συμμετοχή του στα πεδία των συγκρούσεων με αντίστοιχες Τουρκίας και Βουλγαρίας, τη Μικρασιατική καταστροφή και τον Ιταλοελληνικό πόλεμο αφετέρου, δεν αλλοίωσαν τον ευγενικό, φιλικό, κοινωνικό, φιλοζωικό και φιλάνθρωπο εσωτερικό του κόσμο.

Στις φωτογραφίες της εποχής, εμφανίζεται ευσταλής, καταδεχτικός και αλληλέγγυος σε αξιωματικούς, οπλίτες και πολίτες. Θωπεύει το υπηρεσιακό του άλογο και κρατεί στη αγκαλιά του σκυλάκια.

Στις 6 Φεβρουαρίου 1927, Ταγματάρχης, αρραβωνιάζεται στη Θεσσαλονίκη την κατά

τέσσερα χρόνια μικρότερή του Δόμνα από τη Σηλυβρία, κόρη του Θεόφιλου Κάλφογλου.

Δεν απέκτησαν παιδιά. Από ιδιόχειρες αφιερώσεις, επιστολές και προφορικές μαρτυρίες, προκύπτει πως η συμβίωση τους είναι αρμονική, σε κλίμα αλληλοσεβασμού, τρυφερότητας

και αγάπης. «Αγαπίτσα» αποκαλεί τη Δόμνα ο καλόκαρδος Γιώργος. Απεβίωσε στις 23 Ιουνίου 1945 στην Αθήνα, σε ηλικία μόλις 60 ετών. Η Δόμνα τον ακολούθησε 41 χρόνια μετά

7 Δεκεμβρίου 1986. (πηγή επίτοιχο ενημερωτικό υπόμνημα σε κείμενο κ. Μάριου Κάλφογλου).

 

 

Για τον «άνθρωπο» Γ. Κατσίνα ο Πλατανιώτης και ανεψιός του, Χαράλαμπος Β. Σιαφλάς, ετών 78, (19 Ιουνίου 2013) διηγείται:

« Το ’22 με την οπισθοχώρηση των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων και τον ξεριζωμό του ελληνικού πληθυσμού, συναντά αφημένο ένα κοριτσάκι δυο ετών περίπου. Λίγο πιο πέρα καιγόταν ένα σπίτι. Πολλά κατάλαβε ό Γιώργος. Χωρίς χρονοτριβή, το άρπαξε και το έβαλε στη σέλλα του αλόγου του. Το έφερε στην Ελλάδα προσφυγάκι και το φρόντιζε ο ίδιος. Στεφανία το όνομα του παιδιού. ‘Όταν το «άρπαξε» στο χεράκι του είχε δεμένη μια κορδελίτσα με αυτό το όνομα.

Το 1927 όταν αρραβωνιάζεται, η άκληρη αδελφή του Μαρία αναλαμβάνει τη μικρή Στεφανία. Η Μαρία φιλόστοργα το μεγαλώνει και το παντρεύει με τον Σ.Σ. Δημιούργησε οικογένεια στην κοντινή Αιγείρα. Είχε όμως τραγικό τέλος. Γλίτωσε από τη φωτιά μικρό παιδί και κάηκε σε φωτιά ενήλικη. Σήμερα υπάρχει η κόρη της Μαρία έγγαμη με τον Κ. Μπ. στην περιοχή της Αιγείρας».

 

*

Από τα επίτοιχα φωτογραφικά εκθέματα και αυθεντικά ενθυμήματα επιλέγουμε ενδεικτικά και τα καταγράφουμε ως στοιχεία που αναδεικνύουν την όλη προσωπικότητά του:

α) 30 Ιουνίου 1906 λαμβάνει Απολυτήριο του εν Πελοποννήσω Διδασκαλείου Τριπόλεως με

βαθμούς άριστα, άριστα, λίαν καλώς σε τρία διαφορετικά επίπεδα μάθησης κα επίδοσης.

β) 25 Μαρτίου 1914 του απονέμεται από το Υπουργείο Στρατιωτικών Δίπλωμα Απονομής

Μεταλλίων για τη συμμετοχή του ως Ανθυπολοχαγός στις μάχες Σόροβιτς, Όστρόβου,

Κορυτσάς.

γ) Πιστοποιητικό ότι διετέλεσε καθηγητής του Προπαρασκευαστικού Τμήματος στο Διεθνές

Κολλέγιο Σμύρνης κατά την περίοδο 1909-1911.

δ) 03-01-1922, Δίπλωμα Απονομής Χρυσού Αριστείου Ανδρείας, Λοχαγός τότε.

ε) 13-08-1922, Δίπλωμα Απονομής Μεταλλίου Στρατιωτικής Αξίας Γ’ τάξεως.

στ) Στον απόηχο της Μικρασιατικής καταστροφής στις 04-11-1922 ο Αντ/ρχης Πεζικού στη

Χαλκίδα και Διοικητής του 43ου Συντάγματος Δ. Νικόδημος, αναφερόμενος στον

Ταγματάρχη Γ. Κατσίνα, λέγει:

«Ο ειρημένος Ταγματάρχης από της πρωίας της 18ης μέχρι και της 23ης Αυγούστου, λαβών μέρος εις την εμπλοκήν του Μουράτ-Ντάγ την 18ην και εις την μάχην του Τζεντίς-Χαν την 19ην και εις την των Κούλων την 22αν Αυγούστου, επέδειξε ψυχραιμίαν, αντοχήν και γενναιότητα, έχων πάντοτε τον έλεγχον των υποχωρούντων τμημάτων, ων διετάχθη να ηγείται, συντελέσας τα μέγιστα εις την περισυλλογήν και σωτηρίαν χιλιάδων ανδρών βραδυπορούντων, περιπλανομένων και τραυματιών» (πηγή ως ανωτέρω)

Άγνωστος και λησμονημένος μέχρι σήμερα. Χαρακτηριστική ηρωική και τετιμημένη μορφή. Τώρα όμως, πίσω από τα απλά πράγματα του Γ. Ρίτσου δεν κρύβεται και με τη δύναμη της σιωπής τους, παραγγέλλουν: «θα σμίξουν τα’ αχνάρια των χεριών μας…. αν επιμένεις στη συνάντηση».

Φτωχό αγιοκέρι στην αιώνια μνήμη του!.

 

***

 

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου