ΤΟΥ ΣΩΤ. ΜΟΥΤΖΟΥΡΕΛΗ

Ο Πολιτιστικός Σύλλογος Πλατάνου «Ο ΠΗΓΑΣΟΣ», οργάνωσε και έφερε επιτυχώς εις πέρας στις 14 Ιουλίου, στον Πλάτανο, ένα μέρος από το πλούσιο εθιμικό πολιτιστικό του πρόγραμμα για το φετινό καλοκαίρι.

Το φτερωτό άλογο, έκλεισε συνθήκη ειρήνης με τον Ζέφυρο και τον Βορέα, να παραμείνουν φρόνιμοι στις σπηλιές τους, για να χαρούν τη μοναδική βραδιά η Τερψιχόρη και Μελπομένη καλεσμένες από τα απέναντι βουνά Παρνασσό και Ελικώνα. Ανάμεσά τους, ο πολυτάλαντος και πολύφημος αιγιώτης Ορφέας Γιάννης Καραμάνος. Μας παρέσυρε με τη μαγεμένη κιθάρα του στην πίστα, χαρίζοντας συνάμα, σπάταλα, γλυκύτατες ονειρεμένες μουσικές στιγμές.

Τα μέλη του Δ.Σ οργάνωσαν, άρθρωσαν και μαστόρεψαν με στέρεο χέρι την όλη εκδήλωση με σύνεση και υπευθυνότητα, ώστε να μην προκύψουν παραλείψεις και ατέλειες.

Ο ΑΛΕΞΗΣ, μαΐστορας στη μαγειρική, με το τραγούδι των χεριών του γέμισε το πιάτο μας με ποικίλες λιχουδιές και νοστιμότατες δικές του χορτόπιτες.

ΜΑΤΑ ΚΑΙ ΧΡΥΣΟΥΛΑ: Αεικίνητες, ακούραστες, πεισματάρες και τελειομανείς, ο κόπος σας δεν πήγε χαμένος. Σας συνοδεύει η υστεροφημία της επιτυχίας. Κοντά σας βρήκε δικαίωση ο εθελοντισμός μικρών και μεγάλων.

Για εσένα Γιάννη Καραμάνο, θα κάνω το αμάρτημα να «κλέψω» μια μαντινάδα του φίλου και δασκάλου πολλών μαθητών του χωριού Παναγιώτη Κουμπούρα. Σου δίνουμε το στίχο. Η σειρά σου τώρα για τη μουσική επένδυση:

«Απ’ τη γενιά της Μουσικής

κι απ’ του Ρυθμού το γένος

γίνονται άνθρωποι σοφοί,

τους γαλουχεί ο Αίνος. »

(Ανακομιδή Ονείρων, σελ.128)

«ΚΑΙ ΒΡΕΘΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΞΕΝΙΤΙΑ, ΠΟΥΛΙΑ ΣΕ ΘΑΛΑΣΣΑ ΠΛΑΤΙΑ»

Τα χελιδόνια, έρχονται στον Πλάτανο το ............ καλοκαίρι.

Όταν έφυγαν, πάλι δεν περίμεναν την κατάλληλη εποχή.

Μια εκλεκτή και μεγάλη μερίδα νέων, η πιο ελπιδοφόρα σε έμψυχο δυναμικό και ανήσυχο πνεύμα, από τη δεκαετία του Πενήντα του περασμένου αιώνα, μεταναστεύει με προοπτική την αναζήτηση καλύτερης ζωής, στην Αμερική και Πιο πολύ στην Αυστραλία. Η αρχή γίνεται από τις πολυμελείς οικογένειες, όπου οι ανύπαντρες αδερφές δεν βλέπουν γρήγορο γάμο, τα αδέρφια τη δική τους προκοπή. Ο μικρός και διάσπαρτος γεωργικός κλήρος αφενός, η μονοκαλλιέργεια της μαύρης σταφίδας και λιγοστής ελιάς αφετέρου, ή δεν επαρκεί, ή η Παραγωγή είναι λίγη και χρεωμένη. Η λύση που διαφαίνεται, είναι η μετανάστευση.

Και, πήρανε το μονοπάτι της ξενιτιάς με πικραμένα χείλη που κατάφεραν να ψελλίσουν λόγια αποχαιρετισμού και υποσχέσεις.

«ΚΑΙ ΚΑΠΝΟΝ ΑΠΟΘΡΩΣΚΟΝΤΑ»

Μήτε τα χρόνια τα πολλά, μήτε σι πόλεμοι, μήτε η οικονομική δυσπραγία που σπάραξαν ανθρώπους και τόπο μπόρεσαν να ανακόψουν το κάλεσμα της γενέτειρας, τη φωνή της μοίρας που κινά από την αιωνιότητα για κάθε ξενιτεμένο με τον ομηρικό λόγο ή την καβαφική Ιθάκη.

Έρχονται κάθε Καλοκαίρι από την Αυστραλία, την Αμερική, χελιδόνια γοργόφτερα με προγονική ευχή, με επίκτητη μυστηριακή και ανεξιχνίαστη δύναμη της αρχικής υπόσχεσης. Κατά καιρούς πολλά χελιδόνια δεν γυρίζουν. Βιάστηκε η Άτροπος. Την ανεκπλήρωτη τελευταία τους επιθυμία για παλιννόστηση, εκφράζει ο Ανδρ. Κάλβος με τους στίχους:

«Ας μη μου δώσει η μοίρα μου

εις ξένην γην τον τάφον,

είναι γλυκύς ο Θάνατος,

όταν κοιμώμεθα μόνον εις την Πατρίδα».

Ξενιτεμένο μου πουλί, στην απεραντοσύνη του ουρανού κάποιο πουπουλένιο, αφράτο συννεφάκι θα φιλοξενήσει την ψυχή σου

Όλοι, μα όλοι, αγάπησαν την κάθε νέα πατρίδα, πάλεψαν με ότι, έστεκε πιο δυνατό από αυτούς, νίκησαν, πρόκοψαν, αναδείχθηκαν. Σπούδασαν παιδιά, δημιούργησαν επιχειρήσεις, απόκτησαν εγγόνια. Μπορεί να κύρτωσαν οι ώμοι, να ρυτίδωσε το πρόσωπο, ο χρόνος χιονιάς να άφησε μόνιμο το πασπάλισμα στο κεφάλι, όμως έμεινε η φωτιά στα μάτια, το ιερό και ανεξήγητο για την κοινή λογική θαύμα, το δέσιμο με το χωριό, δοξαστικό του Γένους μας.

*

Ο ξενιτεμένος πλατανιώτης, βαθιά πικραίνεται στην ξένη γη. Η δική μας Μνημοσύνη, αναψηλαφίζει τη μνήμη και μένει στο σπίτι, στο σχολειό, στα γονικά του, τ’ αγαπημένα πρόσωπα, τους δικούς του ανθρώπους. Δοκιμάζεται, στερείται, εργάζεται εντατικό, κλώθει στο αδράχτι της υπομονής το νήμα της μοίρας του. Ο μόχθος σε λίγο γίνεται έγνοια και φροντίδα για τις αδερφές, τους γέρους γονείς, δύναμη για προσφορά. Το σχολείο, θέλει θέρμανση, η εκκλησία θέλει μανουάλια και αγιογραφίες, το κοιμητήρι νερό, η πλατεία είναι μικρή, το χωριό θέλει δρόμο, το παλιό σχολείο να μην πέσει σε ξένα χέρια, στο καμπαναριό λείπει ο φωτεινός σταυρός, η πέτρινη παραδοσιακή βρύση έγνοιες που εκπληρώθηκαν με λόγια σταράτα.

Άνθρωποι παράξενοι και θαυμαστοί.

ΙΟΥΛΙΟΣ 2012