Loading...

Κατηγορίες

Παρασκευή 13 Ιούλ 2012
«Ο Αχαιός Αεροπόρος Επαμεινώνδας Κοττάς»  (ο τελευταίος πεσών του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου σε ξένους Ουρανούς).
Κλίκ για μεγέθυνση

 

* * *

Το παραπάνω θέμα ανέπτυξε στα Φιλολογικά Βραδινά της Εταιρείας Ελλήνων λογοτεχνών Ν.Δ. Ελλάδος, ο κ. Ηλίας Στ. Δημητρόπουλος.

Ο κ Δημητρόπολος είναι Σμήναρχος ε.α.- ιστορικός ερευνητής. Πρόεδρος του ΝΑΥΠΑΚΤΙΑΚΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΠΑΤΡΑΣ «Ο ΑΓΙΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ».

Λόγω κωλύματος δεν παρακολούθησα την ομιλία του και ζήτησα να μου επιτρέψει την αναδημοσίευση αποσπασμάτων της, τα οποία αναφέρονται στον αείμνηστο συμπατριώτη μας.

Ευχαριστώ πολύ τον κ. Δημητρόπουλο, διότι πρόθυμα και ευγενικά θα έλεγα με ιδιαίτερη χαρά μου έδωσε την ευκαιρία να γράψω για τον ήρωα κι άξιο τέκνο του Πλατάνου. Είναι πληροφορίες-ντοκουμέντα, τα οποία ο κ. Δημητρόπουλος, άντλησε από τα επίσημα Αρχεία της πολεμικής Αεροπορίας.

Θα θεωρείτο, άλλωστε, η αναδημοσίευση όλης της ομιλίας (19 σελ.) κατάχρηση της ανοχής και καλοσύνης του εκδότη της εφημ. «Στυξ», κ. Αντωνίου, ο οποίος πάντα ευγενέστατα δέχεται κείμενα προς δημοσίευση, όσων ασχολούνται με θέματα της περιοχής μας και με άλλα γενικότερου ενδιαφέροντος.

Στο εισαγωγικό μέρος της ομιλίας του, ο κ. Δημητρόπουλος, αναφέρεται «στη συμπλήρωση 100 χρόνων από την πρώτη πτήση Έλληνα αεροπόρου εντός της Ελλάδας. Ο λόγος, βέβαια, είναι για την πρώτη πτήση που πραγματοποίησε ο Έλληνας αεροπόρος Εμμανουήλ Αργυρόπουλος….στις 8 Φεβρουαρίου 1912, απογειωθείς από τους στρατιώτες του Ρούφ.

Ήταν τότε που οι εφημερίδες της εποχής, έγραφα: «Ένα μεγάλο σιδερένιο πουλί διέσχισε τον ουρανό της Αθήνας…

Στη δεύτερη έξοδο, την ίδια ημέρα, πέταξε μαζί με τον Αργυρόπουλο, ο θαρραλέος και οραματιστής Ελευθέριος Βενιζέλος, μόλις εννιά χρόνια από την πρώτη πτήση ανθρώπου με μηχανή βαρύτερης του αέρος, αυτή των αδελφών Ράιτ, που έγινε στις 17 Δεκεμβρίου του 1903, στην Καρολίνα των Η.Π.Α.».

Στη συνέχεια, ο ομιλητής αναφέρεται στην ιστορική διαδρομή του αεροπορικού όπλου από τις αρχές του 20ου αιώνα, μέχρι σήμερα.

Επίσης αναφέρεται στους Αχαιούς αεροπόρους και ιδιαίτερα στον πρώτο που άνοιξε το βιβλίο των θυσιών Αλέξανδρο Καραμανλάκη, ο οποίος είχε εγκατασταθεί στην Πάτρα μετά τις ανάλογες σπουδές του στην Γαλλία.

«Στις 29 Αυγούστου 1912, έπεσε στη θαλάσσια περιοχή κοντά στο Στόμιο Κορινθίας, ενώ επιχειρούσε πτήση από το Φάληρο προς το Ρίο…».

«Πέραν, όμως, απ’αυτά, η Μοίρα επεφύλαξε στην Αχαϊα, να έχει το τελευταίο θύμα και ήρωα αεροπόρο, με το κλείσιμο των αεροπορικών Επιχειρήσεων στον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο, από πλευράς της Ελληνικής Αεροπορίας, όπως αυτή είχε αναγεννηθεί στη Μέση Ανατολή και την Αφρική και μάλιστα σε ξένους ουρανούς.

Π ρ ό κ ε ι τ α ι γ ι α τ ο ν Ή ρ ω α Α χ α ι ό Ε π ι σ μ η ν α γ ό Ε π α μ ε ι ν ώ ν δ α Κ ο τ τ ά α π ό τ η ν Π α ρ α λ ί α Π λ α τ ά ν ο υ Α ι γ ι α λ ε ί α ς…

Βέβαια, την εποχή εκείνη, για να γίνει κάποιος αεροπόρος, έπαιζε τη ζωή του κορώνα-γράμματα, κάθε στιγμή.

Ο κόσμος, μάλιστα, αποκαλούσε τους υποψήφιους αεροπόρους, μελλοθάνατους.

Αξίζει, νομίζω, μια μικρή παρένθεση, να δούμε πώς ένας απλός Έλληνας, κατέγραψε στο Ημερολόγιό του, την τόλμη των αεροπόρων της εποχής εκείνης:

…Ο θνητός ο θέλων να υπερβή τα όρια άπερ έταξεν η φύσις δια τας κατακτήσεις του νου του, είναι προορισμένος ή να συντριβή ή να καταστή υπεράνθρωπος…

Πάσα πρόοδος απήτησεν πάντοτε θύματα, και τα θύματα ταύτα εξέλεξε πάντοτε μεταξύ των γενναίων…

..Η Ελλάδα λοιπόν, κάτω από την Ηγεσία του Ελευθερίου Βενιζέλου, έστειλε για εκπαίδευση στη Γαλλία, που τότε ήταν η Μητρόπολη της αεροπορικής τέχνης, τέσσερις Αξιωματικούς του Στρατού, προκειμένου να γίνουν αεροπόροι.

Αυτοί αποτέλεσαν τη μαγιά της Στρατιωτικής Αεροπορίας με επικεφαλής τον Θρυλικό Δημήτριο Καμπέρο (Αδαμίδης, Μουτούσης, Νοταράς) με πολύτιμη προσφορά στους Βαλκανικούς Πολέμους και ιδιαίτερα στην εκπόρθηση του Μπιζανίου… Είχαν σαν κύρια έδρα τη Λάρισα και αργότερα το ΣΕΔΕΣ στη Θεσσαλονίκη, χώρος και ονομασία κατάλοιπο του Γαλλικού εκστρατευτικού Σώματος του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου.

…Αρχές του 1914 αναπτύχθηκε η Ναυτική Αεροπορία με βάσεις, αρχικά το Θριάσιο πεδίο, στη συνέχεεια στο Φάληρο, το Τατόι και τον Μούδρο της Λήμνου, η οποία ναυτική Αεροπορία είχε πιο ραφιναρισμένη μορφή.

Με αυτή την οργανωτική μορφή συμμετείχε η τότε μικρή Στρατιωτική και Ναυτική Αεροπορία στη Μικρασιατική εκστρατεία, με τέσσερις Μοίρες από πλευράς στρατού και μία ναυτικού.

…Αρκεί να αναφέρω ότι το 1922, ηΑνεξάρτητη Μεραρχία του Γ΄Σώματος Στρατού, γλίτωσε τη σίγουρη αιχμαλωσία, χάρις στον αεροπόρο Ξηρό, που με το αεροπλάνο του κατέβηκε πάνω από τα κεφάλια των στρατιωτών, σχεδίασε μέσα στο αεροπλάνο τις τουρκικές θέσεις, τύλιξε σε ξύλινα δοκαράκια τα σχέδια και τα έριξε για την ηγεσία της Μεραρχίας. Έτσι, ο Μέραρχος, οδήγησε ανέπαφη τη Μεραρχία έναντι της Μυτιλήνης και όχι στη Σμύρνη, που την περίμενε ο όλεθρος.»

«…Αυτά μέχρι που το 1928 ήρθε ξανά στην εξουσία ο Ελευθέριος Βενιζέλος, που διείδε ότι η αεροπορία με την πάροδο των χρόνων, θα καταστεί όπλο των αδυνάτων (εννοούσε λαούς με μικρούς πληθυσμούς) και δεν μπορούσε να πορευθεί με αυτή τη διάσπαρτη μορφή…

Εν μέσω λυσσαλέων αντιδράσεων και από τη πλευρά του στρατού και του Ναυτικού, αλλά και άλλων παραγόντων, έβαλε τις βάσεις για μια ενιαία και σύγχρονη Αεροπορία.

…Μπορούμε να πούμε ότι το 1930 είναι ο γενέθλιος χρόνος της Πολεμικής Αεροπορίας, που σήμερα έχει εξελιχθεί, ίσως, στην πιο βασική συνιστώσα του αμυντικού μηχανισμού της χώρας.

Την ίδια χρονιά ιδρύθηκε και η σχολή Αεροπορίας και πολύ αργότερα, το 1957, θα μετονομασθεί σε Σχολή Ικάρων.

Από τα σπλάχνα αυτής της Σχολής ξεπήδησε ο Επαμεινώνδας Κοττάς»…(συνεχίζεται).

ΔΗΜΟΣ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ

 

 

 
© Copyright 2011 - 2024 Στύξ - Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα της Βόρειας Πελοποννήσου