Παρασκευή πρωί. Ημέρα θαυμάσια . Ηλιόλουστη.

Με τα παιδιά μου της ΣΤ' Δημοτικού επισκεφτήκαμε το Κάστρο της Πάτρας (διδακτικός περίπατος) και μετά πήγαμε στο κοντινό Άλσος. Είναι στο βουναλάκι που δεσπόζει στο...κεφάλι της Πάτρας. Συνηθιζόταν τότε, να πηγαίνουν στο Πανόραμα της πόλης πολλά σχολεία, περίπατο. Συναντηθήκαμε και με το 1ο Γυμνάσιο Πατρών (Πυροσβεστείου).

Εκεί είδα και τον καθηγητή μου, μαθηματικό κάποτε στο Γ. Ακράτας, αείμνηστο Ντίνο Παπαγιαννόπουλο. Άνοιξε η καρδιά μου! Με αγαπούσε, από μαθητή. Όχι...! Μη νομίσετε πως ήμουνα καμιά ξεχωριστή μαθηματική ευφυΐα! Εκείνος αγαπούσε και εκτιμούσε τα αγροτόπαιδα. Ήμασταν επιμελείς μαθητές αλλά για το κέντρο «χωριατόπουλα». Ήξερε το «κανάλι» που τραβάγαμε. Άλλοτε παπάκια από τις νεροποντές και βουτηγμένα στα λασπόνερα από τον ποδαρόδρομο (1 ½ ώρα), λαχταρώντας να μάθουμε πέντε αράδες γράμματα. Άλλες φορές, πάλι, ξεροκοκκινισμένα από το λιοπύρι και σκονισμένα. Σκληρή και κοπιαστική διαδρομή. Ιδιαίτερα μετά του «Τσιατσιάβα το καλύβι». Από κει που η ματιά μας άφηνε πίσω το χωριό μας. Το στήριγμά μας. Αλλά και ο Κράθης μάς υποδεχόταν με φουσκωμένα και παγωμένα τα νερά του, κατρακυλώντας τα από τις κορφές του Χελμού και «τα Ύδατα της Στυγός».

Μας συμπαθούσε ο μακαρίτης ο Καθηγητής μας. Παιδιά του χωριού. Ταλαιπωρημένα! Αλλά πειθαρχημένα και ευσυνείδητα. Παιδιά που ήξεραν γιατί πήγαιναν στην Ακράτα. Μόλις που δε βούρκωναν τα μάτια του, όταν συχνά μας έφερνε για παράδειγμα στα καλοζωισμένα Ακρατινόπουλα.

- Τα βλέπετε τα Πλατανιωτάκια, έλεγε, ματώνουν για μια σταλιά μάθηση!. Και ήξερε τι έλεγε! Μας συμμεριζόταν και εκτιμούσε την προσπάθειά μας.

Και οι συμμαθητές μας Ακρατινοί ήσαν πολύ καλά παιδιά και καλοί μαθητές. Αλλά τι έφταιγαν, αφού τους έλαχε να γεννηθούνε στην ...πόρτα του Γυμνασίου;

Ο καθηγητής μας ωστόσο, δεν έχανε την ευκαιρία να επαινεί τις θυσίες των παιδιών από τα γύρω χωριά, που φοιτούσανε στο Γυμνάσιο Ακράτας. Έτρεφε ξεχωριστή συμπόνια για τον αγρότη.

- Ξεκοιλιάζει τη γη με τον κασμά για το ψωμί του. Μοχθεί! Έλεγε.

* * *

Που λέτε, λοιπόν, το πρωινό εκείνο, σκοτείνιασε και η καλή διάθεση στέγνωσε στα χείλη μας.

Ο αείμνηστος Παπαγιαννόπουλος, ανήσυχος και χλομός, με έπιασε από το μπράτσο και παραπέρα, κοιτάζοντάς με κατάματα, με πάγωσε. Έμεινα άναυδος!

Μου λέει, χαμηλόφωνα:

-Δήμο, κράτησε την ψυχραιμία σου και άκου σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Δεν πρέπει να μάθουν οι συνάδελφοι, ότι το πληροφορήθηκες από μένα. Είχε τους λόγους του.

Κρεμάστηκα από τα χείλη του. Αγωνιούσα να μάθω.

- Τι συμβαίνει κ. καθηγητά ; έπαθε κανείς...στο σπίτι;

- Όχι, ψέλλισε και συνέχισε. Έγινε Δικτατορία.

Μείναμε για λίγο ασάλευτοι. Πέρασε το πρώτο ρεύμα συγκίνησης. Και συνέχισε, κομπιαστά. Είχε στεγνώσει η γλώσσα του!

- Άκου, να μείνει, σε παρακαλώ, καθαρά μεταξύ μας. Ανάμεσα στους πρωτεργάτες αξιωματικούς, είναι και Ακρατινός. Καταλαβαίνεις. Έχει βαρύνουσα σημασία αυτό.

Έτσι, έπρεπε. Να βουβαθούμε. Γιατί και για τους δυο μας, υπήρχε φάκελος στην Ασφάλεια με πληροφοριοδότες «καλοπροαίρετους» συμπατριώτες μας και κακόβουλους συναδέλφους. Τα λέγαμε και παλιότερα αυτά, όταν συναντιόμαστε στην πλατεία Γεωργίου.

Θα μου πείτε, πως είναι χαλεποί καιροί για τέτοιες αναμνήσεις. Οι συγκυρίες είναι ύποπτες, για να ανατρέχει κανείς στα περασμένα. Στο τραγικό χθες.

Έλα όμως, που ο «διάολος δεν αργεί να σπάσει το πόδι του. Έχει, άλλωστε, και «πολλά ποδάρια», όπως λέει ο λαός μας.

Έτσι, ψιλοψιθυρίζεται από τους νοσταλγούς των αλησμόνητων καταστάσεων. Το θεωρούν ευκαιρία να ανακάμψουν και να...κάψουν. Όχι οι ίδιοι. Για εκείνους μακαρία η οδός! Αλλά για τους μεταγενέστερους και επίδοξους...οραματιστές.

* * *

Δοκίμασα, θυμάμαι, το 1973, μια φοβερή πικρία.

Υπηρετούσα ως Διευθυντής Γραφείου στη Γενική Επιθεώρηση Δ.Ε. Δυτικής Ελλάδος. Ήμουν και αιρετό μέλος του ΑΠΥΣΔΕ. Ένα απόγευμα, αστυφύλακας της Υ.Α. Πατρών, κτύπησε την πόρτα μου. Βγήκα με το παιδί στην αγκαλιά.

-Ασφάλεια, μου λέει. Ξαφνιάστηκα!

-Περάστε, παρακαλώ από το Γραφείου του κ. Δ/ντή. Την ημέρα...και .ώρα....

Γνώριζα τον Δ/ντή, πριν από αρκετό χρόνο. Ήξερε ότι δουλεύω στο Γραφείο της Γεν. Επιθ/σης. Το Γραφείο του ήταν στην απέναντι πλευρά της Πλατείας, που ήταν και της Γ. Επιθ/σης. Με υποδέχτηκε ευγενικά. Μου ζήτησε και συγγνώμη για το έκτακτο συμβάν και μου είπε:

- Με συγχωρείς. Έτσι έπρεπε...το καθήκον. Κάποιοι καλοθελητές συμπατριώτες σου και από ‘δω συνάδελφός σου, με ανάγκασαν να σε καλέσω.

Είπαμε πολλά...Χαιρετηθήκαμε. Έφυγα αγανακτισμένος. Κυρίως για την συμπεριφορά των συγχωριανών μου. Για το κατάντημα των ανθρώπων. Ευτυχώς ελάχιστων. Λόγω της θέσεως, που υπηρετούσα, είχα μάθει πρόσωπα και «θαύματα». Έθαψα την μικροψυχία τους. Τα χρόνια πέρασαν. Κύλησαν, ευτυχώς, ομαλά. Δεν είχα πρόθεση να αναφερθώ στις κακότητες του παρελθόντος. Ούτε να ξαναξύσω πληγές. Δεν οδηγούν πουθενά. Δεν τιμούν και δεν κοσμούν το ήθος του σωστού ανθρώπου. Υπάρχουν ωστόσο, «συμπτώματα και πτώματα». Είναι αντίγραφα. Μοιάζουν να ονειρεύονται ...δόξες! Τα θυμήθηκα με την ευκαιρία της 21ης Απριλίου.

Και του περιστατικού που συνέβη, λίγο πριν από τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου 2009, σε μαγαζί του χωριού μου. Εντελώς αναιτιολόγητα, αδιάντροπα και προκλητικά, συγχωριανός μου, μου αποκάλυψε, ενώπιον ομήγυρης, ότι:

-Εγώ σε έσωσα και δεν πήγες εξορία...τότε!

Ευχαριστώ πάρα πολύ, έστω και αργά, από το βήμα της φιλόξενης εφημερίδας «ΣΤΥΞ» τον...σωτήρα μου!!! Δεν φταίει η 21η Απριλίου. Οι άνθρωποι έχουν το μικρόβιο της επίδειξης και της άσκησης εξουσίας, ευκαιριακά! ‘Οταν στερούνται από την αίσθηση του αγαθού. Κατά συνέπεια, ταπεινώνονται από τις ιδέες τους, τις μεθόδους και τις πράξεις τους!

Τα συμπεράσματα, δικά σας .

ΔΗΜΟΣ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ