Περπατώντας, λίγο μετά το σούρουπο, στα γραφικά σοκάκια του χωριού μου, στάθηκα στην παλιά γειτονιά.

Σταυροκοπήθηκα στην εκκλησιά του πολιούχου μας Αγίου Ανδρέα. Ταξίδεψα μέσα από τα «κλικ’ του φακού των αναμνήσεων. Θυμήθηκα τα παιδικά μου χρόνια. Σκαλώναμε πιτσιρικάδες στου καμπαναριού το βράχο παίζοντας κρυφτό με τα γειτονόπουλα.

Η αισθητική του χώρου άναψε την επιθυμία και την ορμή να τραγουδήσω παλιές επιτυχίες. Μού΄ρθε στο νου σαν άστραμα η ρομαντική καντάδα: «Στενό, φαρδύ σοκάκι μου με τις ανηφοριές σου/ άλλο δε σου ζηλέψαμε/ απ’τις γειτονισσές σου…» και το «Παλιά γειτονιά στο δρομάκι το στενό σου…».

Υποκειμενικός συναισθηματισμός, θα πείτε. Έτσι είναι οι παιδικές αναπολήσεις.

Αναπηδούν και ξαναζωντανεύουν περνώντας από τον περίγυρο της εκκλησιάς που μας ανέστησε… «Τώρα σιωπή!»

Το κόκκινο και μπλε φως που λάμπει από τον περίτεχνο σταυρό του καμπαναριού βυθίστηκε μέσα μου και φώτισε το φτωχικό σπιτάκι μας: «καμαρούλα μια σταλιά, δύο επί τρία…» και της γειτονιάς τα μιλήματα.

Ακατανίκητη δύναμη με γέμισε από φωτιά αγάπης για το γενέθλιο τόπο μου. Και υπολόγισα ότι μόνο η ποίηση θα κατόρθωνε την υψηλότατη αυτή σύλληψη της ζωής μου, από την καθολική θεώρηση του ψυχικού κόσμου του παιδιού και του εφήβου. Αυτή έχει τη λυγεράδα να διεισδύσει στα μύχια του. Μόνο αυτή έχει την ανώτερη εποπτεία των όλων, να φτάσει στο σημείο εκείνο της συνείδησης.

Αυτά σκεφτόμουν, ανηφορίζοντας τα φιδίσια σοκάκια της γειτονιάς μου και αγναντεύοντας το φωτεινό σταυρό στην κορυφή του καμπαναριού.

Πέρασαν 178 χρόνια από το 1836 που χτίστηκε. Πρόσφατα τοποθετήθηκε δίχρωμος φωτεινός σταυρός (κόκκινο περίγραμμα και καρδιά μπλε) με ενέργειες του ακούραστου ιερέα μας Σπύρου Σιαφλά. Άξιος ιερουργός και πνευματικός εργάτης της εκκλησίας.

Στοχάζεται με προοπτική τα προβλήματα. Ανεβαίνει σε υψηλότερο σημείο και αγκαλιάζει με ήρεμο βλέμμα όλο το ποίμνιό του.

Αυτή είναι η σωστή θέση του σωστού πνευματικού ηγέτη. Πείθει αβίαστα και αποφεύγει τις προστριβές. Εργώδης και ανήσυχος ο ιερέας μας με προσωπική εργασία και με τη συνεργασία των φιλότιμων ενοριτών, αναπαλαίωσε τον ιερό ναό του Αγίου Ανδρέα. Ναός που λάμπει σήμερα ως ιερό μνημείο για τον Πλάτανο, έχοντας μεγάλη ιστορική, καλλιτεχνική και συναισθηματική κυρίως αξία καθώς και ανεκτίμητο προγονικό έργο-κειμήλιο για τους χωριανούς.

Η δαπάνη για την κατασκευή του σταυρού ήταν μεγάλη, όπως και οι εργασίες στήριξης του παλαιωμένου σώματος του καμπαναριού. Κουφάρι που το έδειραν αλύπητα οι καιροί. Τα έξοδα δυσβάσταχτα για το ενοριακό ταμείο.

Ο παπα-Σπύρος- κύριος πρωταγωνιστής των έργων-αναζήτησε…τρόπους. Η λύση παρουσιάστηκε. Εκδηλώθηκε πρόθυμα από τους ομογενείς μας συγχωριανούς. Οι ομογενείς μας, λοιπόν, της Αυστραλίας, το ευγενικό και εξαίρετο ανδρόγυνο του Δημήτρη και της Μελίνας Λειβαδίτη, διέθεσε όλο το χρηματικό ποσό που απαιτήθηκε για την κατασκευή του πολύτιμου Σταυρού. Το ενδιαφέρον τους ανυπόκριτο! Άλλωστε ο Δημήτρης είναι παιδί της γειτονιάς του Αγίου Ανδρέα.

Με τη γενναία δωρεά τους, ο Δημήτρης και η Μελίνα, συμβάλλουν τα μέγιστα στην ανάπτυξη του χωριού. Δεν πρόκειται για διανοητική παρέμβαση, αλλά για χαρακτηριστικό παράδειγμα προς μίμηση. Και ελπίζουμε ότι το ίδιο θα συμβεί και με τα άλλα παιδιά, ομογενείς μας. Θυμίζω, ότι με το έμβασμα των πρώτων ομογενών μας της Αυστραλίας, έγινε η ανόρυξη του πηγαδιού (δεκαετία το ’50) για ενίσχυση της ύδρευσης της Κοινότητας.

Το Σταυρό κατασκεύασαν έμπειροι και αξιόλογοι τεχνίτες της πόλης των Ιωαννίνων.

Από κει ψηλά, στο κέντρο του χωριού, φωτίζει την καρδιά του Πλατάνου και κεντρίζει το ενδιαφέρον των επισκεπτών να επισκεφτούν τον Άγιο Ανδρέα. Μπορεί να γίνει τόπος προσκυνήματος.

Οι νοσταλγοί – τα παιδιά του χωριού- έχουν στόχο να βοηθούν τον τόπο τους. Εύγε τους. Οι Πλατανιώτες με επικεφαλής τον παπα-Σπύρο εκφράζουν και από τις στήλες της φιλόξενης εφημερίδας «Στυξ» θερμές ευχαριστίες, ευχόμενοι να έχουν πάντα την προστασία του Πολιούχου μας!

Και τώρα κάτι που συζητείται από πολλών ετών, αλλά μένει στα….όνειρα. Είναι από τα έργα που ανεβάζουν τον πολιτισμό κάθε τόπου. Βέβαια και οι πολιτιστικές εκδηλώσεις είναι απαραίτητες. Τώρα μάλιστα που μας αφαιρεί τη χαρά η θηλιά της οικονομικής κρίσης. Αυτή που κάνει τον Έλληνα να στάζει πίκρα και αγανάκτηση από τα χείλη του. Και να μην ανθίζει το γέλιο του.

Όμως, το επίπεδο του πολιτισμού διαφέρει. Σ’αυτόν αναφέρονται τα έργα. Δηλαδή ο βαθμός που είναι αναπτυγμένες οι πνευματικές και υλικές συνθήκες ζωής ενός κοινωνικού συνόλου.

Και εξηγούμαι. Ανεβαίνουν στον Πλάτανο εκατοντάδες επισκεπτών. Θαυμάζουν το χωριό μας λόγω των περιβαλλοντικών πλεονεκτημάτων και της γεωφυσικής προβολής του. Μέχρι εδώ καλά.

Περιορίζονται, όμως, σε ‘να απολαυστικό βραδυνό στις θαυμάσιες ψησταριές και το υπέροχο τοπίο. Όντως, όπως μολογούν, μένουν ικανοποιημένοι από την περιποίηση των ευγενικών και πρόθυμων καταστηματαρχών, τις νοστιμιές των ψητών και τις καλές τιμές.

Ωστόσο –λέμε τώρα- δεν φτάνει μόνο ο κορεσμός της κοιλιάς…

Στη διασταύρωση του κεντρικού οδικού άξονα (εξακολουθεί να κουκουλώνει αμυαντοσωλήνες υδρεύσεως) με το στενοσόκακο που ανηφορίζει στον Άγιο Ανδρέα, βρίσκεται το παραδοσιακό ελαιοτριβείο του Ηλία Μαντά. Στεγάζεται στο ισόγειο του μοναδικού σπιτιού με τα περίεργα παράθυρα: έχει τα τζαμόφυλλα έξω από τα ξύλινα παραθυρόφυλλα. Μένει βουβό και αναξιοποίητο και χρόνο με τον χρόνο καταρρέει.

Ελπίζω να διερευνηθεί η δυνατότητα αξιοποίησής του. Μετά από 100 μ. περίπου, οι επισκέπτες- προσκυνητές, βρίσκονται στη πόρτα του Αγίου.

Η αναπαλαίωση του ναού και του καμπαναριού (ΦΑΡΟΣ), με παρεμβάσεις του αιδεσιμολογιότατου παπα-Σπύρου έγινε πραγματικότητα.

Με τη βοήθεια των ομογενών μας της Αυστραλίας, της Αμερικής και παιδιών μας άλλων φιλόξενων χωρών, έχουμε την ελπίδα ότι μπορεί να εκπληρωθεί το όνειρο πολλών ετών. Η πρωτοβουλία ανήκει στους τοπικούς άρχοντες!

Η γενναία δωρεά του ζεύγους Δημήτρη και Μελίνας Λειβαδίτη, έδωσε το έναυσμα και για άλλες μελλοντικές χειρονομίες εκ μέρους και των άλλων ομογενών μας.

Να μη χαθεί το μόνο, από τα πέντε λιοτρίβεια, που απόμεινε στο κέντρο.

Κυρίαρχο χαρακτηριστικό των ξενιτεμένων παιδιών του χωριού είναι η λαχτάρα να’ρθουν κάθε καλοκαίρι στον Πλάτανο. Τα γνωρίζω από κοντά. Είναι μια χαρούμενη και ευγενική συντροφιά. Με το αυθόρμητο χαμόγελό τους εκφράζουν την αγάπη τους για τη γενέθλια ρίζα τους. Επιθυμία τους να βοηθήσουν. Και όχι λίγες φορές βοηθάνε και ενδιαφέρονται για τον εξωραϊσμό και την αναβάθμιση του Πλατάνου.

Εύγε τους!

ΔΗΜΟΣ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ