….Πως μπορεί η ιστορία να επιβληθεί στο παρόν? Ίσως τρεις λέξεις να αρκούν…

του Αριστοτέλη Αντωνίου

Μονοσύνολα μιας κοινωνίας άδικης, δούλοι και υποτελείς, άνθρωποι δίχως νόημα και σκοπό, συντηρητές της ζωής, αγρίμια και ποιημένες, κοπάδια και βοσκοί, εργάτες δημιουργοί, όλοι τυλιγμένη στην ανάγκη της Ιστορίας. Ο καθένας με τις δικές του ξεχωριστές αρετές, τις δικές του σκέψεις και ιδέες. Κάποιοι μας φαντάζονται ως Ένα, ως το αναγκαίο καλό και κακό ταυτόχρονα. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε την δική μας ξεχωριστή προσωπικότητα και συμβολή του Εαυτού μας στο κοινωνικό «προτσές». Είμαστε τα μέλη μιας κοινωνίας που τώρα έχουμε αφήσει παραμελημένη. Δεν είναι μόνο θέμα οικονομίας το αν θα επιζήσουμε, αν θα καταστραφούμε ή θα βρούμε το τραγικό τέλος. Δεν εξαρτόμαστε μόνο από την οικονομισμό που κυριαρχεί σήμερα στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Δεν γίνεται να αφήσουμε την τύχη μας στην εμπορευσιμότητα που ο καθένα μας αντανακλά, στην καταναλωτική μας διάθεση στην παραγωγικότητα και στην αξία που μας αποδίδουν τα στατιστικά και οι μαθητικές αναλύσεις. Είναι βέβαιο ότι η ιστορία κυλά βάσει της ανταλλακτικής σχέσης Άνθρωπος – Φύση. Η σχέση αυτή όμως πρέπει να έχει ως θεμέλιο λίθο τον άνθρωπο μέσα στην κοινωνία. Κάθε προσπάθεια επιβάρυνσης του ανθρώπινου βίου και υποβάθμισης του ατόμου καταλήγουν σε δικτατορία επί της ολότητας του κόσμου. Οι παραγωγικές σχέσεις , η διαμόρφωση και η ανάπτυξή τους, αποτελούν τη βάση κάθε ιστορικής αλλαγής όμως αλλάζοντας ένα οικονομικό σύστημα δεν αλλάζει ταυτόχρονα και το κοινωνικό εποικοδόμημα. Ένα σύστημα επιδρά πολύπλευρα και πολύπλοκα. Επιδρά στη συνείδηση και στην ψυχολογία μας, στην σκέψη και στις ιδέες μας, στην πρακτική μας, σε κάθε συμβιβασμό και ενσωμάτωση. Η συνείδηση επιδρά στις μάζες συλλογικά , με αποτέλεσμα κάθε ξεχωριστή πρωτοβουλία και κάθε τι διαφορετικό να ονοματίζεται άδικο, εγκληματικό, παράνομο και αντιδημοκρατικό. Όμως η πραγματική δημοκρατία δεν επιτυγχάνεται με την αλλαγή συσχετισμών, με μαθηματικές εξισώσεις και ανισώσεις. Η παραγωγή θα συνεχίζεται να εκτελείται από τους εργάτες είτε αυτή θα διευθύνεται από έναν εργοδότη είτε από τους αντιπρόσωπους του κράτους. Η στιγμή που ο εργάτης θα αναγνωρίσει την εργασία του και τη δύναμη που αυτή παράγει, όταν θα καταλάβει την πραγματική σχέση αξίας εν τη παραγωγική διαδικασία, όταν η συνείδηση της δημιουργικής εργασίας και ελευθερίας γίνεται κτήμα της κοινωνίας, μόνο τότε θα μπορέσουμε να μιλάμε για κάτι διαφορετικό, για μια πραγματική δημοκρατία. Η διαχείριση απέχει πολλή από την αλλαγή. Και αν αυτή δεν έρθει από το υποκείμενο που θα την πράξη είναι σίγουρο ότι η παρούσα ηγεμονία θα ανασυντάξει γρήγορα τις παραγωγικές και κοινωνικές τις σχέσεις. Το τέλος ενός συστήματος για έναν οικονομολόγο θεωρείται βέβαιο, νομοτελειακό γεγονός και ιστορική αναγκαιότητα. Αλλά δυστυχώς εάν δεν υποκινηθεί η κατάρρευση των οικονομικό- κοινωνικών δομών δεν θα καταργηθεί η υπάρχουσα κατάσταση πραγμάτων. Και δεν θα καταργηθεί γιατί το υπαρκτό εκείνο κίνημα θα έχει υποστεί την επαναστατική «κούραση» και «απογοήτευση» από μια λάθος μεταβατική περίοδο.

Δεν είμαστε υποσύνολα τον μεγάλων χρηματιστών ούτε υποκατάστατες μονάδες μιας άυλης αφανούς παραγωγής. Είμαστε οι δημιουργοί, τα αναγκαία κύτταρα, χωρίς τα οποία ο Οργανισμός θα εξασθενήσει.

Αυτή την περίοδο έχουμε να επιλέξουμε ανάμεσα σε φόβο και οίκτο. Μας φωνάζουν αγανακτισμένους και εμείς κουρασμένοι από μία σάπια, μίζερη συλλογική (συνδικαλιστική) αντιπροσώπευση , βολευόμαστε κάτω από τις λέξεις που μας αποδίδει μια νομιμοφανής εξουσία. Έχουμε ξεχάσει τη σκέψη όσο και την πρακτική της απόρροια. Δεν έχουμε τίποτα να θυμόμαστε από την Ιστορία γιατί απλά αυτή έχει γίνει αντικείμενου στείρου ιστορικισμού, επιστημονικής μελέτης και αρχειοθέτησης. Δεν αναζητήσαμε ποτέ την ελευθερία μας γιατί μας είπαν ότι την έχουμε.. τίποτα δεν κατακτήθηκε χωρίς κόπο, αίμα και θυσία. Ίσως μας αρέσει η τεμπελιά του αδύναμου, η άνεση της αντιπροσώπευσης και η ικανοποίηση του ψεύτικου και η ευκολία της ψευδαίσθησης. Ένας τύπος ανθρώπου που παράγεται στις συνεχείς κοινωνικές διαδικασίες μιας θεωρίας με αρχή, μέση και τέλος. Αρκεί να το καταλάβουμε.. δεν θα μας το πει κανένας. Η σκέψη όπως λέγανε είναι «αρχαγγέλινη, σπαθί τυραννοκτόνο». Ας αποτελέσει μέσο και σκοπό για τις μέρες που έρχονται. Ας γίνει το μάτι για να δούμε έναν άλλο κόσμο εφικτό. Γιατί χαμένος αγώνας είναι αυτός που δεν δόθηκε ποτέ!