Του Αριστοτέλη αντωνίου

Ο αμερικανός συγγραφέας Έρνεστ Χέμινγκουει γράφει: «Για ποιόν χτυπάει η καμπάνα»; Το Δ.Ν.Τ (Διεθνές Νομισματικό Ταμείο) κατέφθασε στη χώρα μας και η κυβερνώσα παράταξη προ υποκριτικής εκπλήξεως το υποδέχεται! Υποδοχή «μετά βαΐων και κλάδων» εκ Καστελόριζου! Το κόκκινο χαλί στρώθηκε στους ξένους ιμπεριαλιστές... παλιά και γνωστή ιστορία. Ποιοι είναι οι λόγοι της κοινωνικής και οικονομικής χρεοκοπίας; ποιοι οδήγησαν το πολιτικό σύστημα στη καταστροφή; Πελατειακές σχέσεις, ρουσφετολογικά καθεστώτα από τους εκπροσώπους του δικομματισμού, υπερδιόγκωση ενός δημόσιου τομέα προς επίτευξη του ψηφοθηρικού παζαρέματος, πολιτικές μίζες και εγκλήματα σε βάρος του ελληνικού λαού και με τη βουλευτική ασυλία να δεσπόζει σε αυτό που ονομάζουν «ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑ». Άραγε για πια δημοκρατία μιλάμε;

Κάποιοι επέλεξαν να θέσουν τη χώρα υπό κηδεμονία. Με τη συναίνεση της κοινωνίας ή όχι, μάλλον δεν έχει σημασία. Η άμεση εκλογική αντιπροσώπευση φαίνεται να υπερκαλύπτει κάθε δημοκρατική νομιμοποίηση. Αρχικά το σύμφωνο σταθερότητας. Οι ανάγκες δανεισμού ενεργοποιούν κάθε ευρωπαϊκό «ξενιστή». Σίγουρα για το καλό της χώρας, μας ειδοποιούν. Το αυξανόμενο έλλειμμα καταδεικνύει την ελληνική πραγματικότητα. Ένα μεγάλο «γιατί» ακούγεται τώρα! Η ελπίδες πεθαίνουν και το ένστικτο επιβίωσης έρχεται στην επιφάνεια. Το ισχύον πολιτικό σύστημα αμφισβητείται. Ο φόβος του αύριο παράγει κενά. Κενά που δημιουργούν εμπόδια στην αμφισβήτηση. Αλλεπάλληλα ψεύδη, «ελλειμματικές πολιτικές», συμβιβασμοί, αποκρύψεις οικονομικών στατιστικών αναγκαίων για τη βιωσιμότητα της ελληνικής οικονομίας, αποτελούν μερικά «γιατί!».

Και μπροστά στη σύγχρονη ελληνική τραγωδία, οι προύχοντες και οι έχοντες πολιτική και κοσμική εξουσία, απολαμβάνουν την «ελευθερία» τους. Κατά πόσο τώρα αυτή η «ελευθερία», κατανέμεται και διανέμεται ανάλογα με τα οικονομικά κριτήρια των κοινωνικών υποσυνόλων, είναι ένα άλλο ζήτημα. Και παράλληλα με την όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων οι κατέχοντες την πολιτική κυριαρχία αναλώνονται στην απόδοση ευθυνών, η μία πολιτική δύναμη στην άλλη και τις κατονομάζω. Είναι οι δυνάμεις του δικομματικού συστήματος. σε μια κοινή διαχείριση, όπου η σοσιαλδημοκρατία συναντάται με τη λαϊκή δεξιά. «Συνένωση»... και το αποτέλεσμα οφθαλμοφανές. Τα κοινωνικά κεκτημένα πλέον, ρέουν στον «πίθο των Δαναΐδων». Κρατικός παρεμβατισμός και κοινωνικό κράτος καταλήγουν στην αποδοχή ενός άκρατου φιλελευθερισμού υπό τις ενδείξεις των «μεγάλων προστάτιδων δυνάμεων». Ίσως να πέρασαν 35 χρόνια (1975-2010) από την επανασύσταση του νεοελληνικού κράτους, τη λεγόμενη μεταπολίτευση, αλλά η «εθνική ανεξαρτησία» δεν αποκτήθηκε ακόμη. Μπορεί να θέλουμε να λεγόμαστε «ανεξάρτητοι» αλλά οι συνέπειες της «παγκοσμιοποίησης» διαπερνούν τα ελληνικά σύνορα. Οικονομική εξάρτηση και κοινωνική υπακοή μετά φόβου. Ένα προδιαγεγραμμένο σχέδιο. Για κάποιους σχέδιο «σταθερότητας» και για άλλους σχέδιο «εξαθλίωσης».

Ο εργασιακός μεσαίωνας, η συνεχώς αυξανόμενη ανεργία και οι μαζικές απολύσεις έρχονται μάλλον σε πλήρη συνεννόηση με την ζώνη του Ευρωπαϊκού Βορά και τον Γαλλο-Γερμανικό άξονα. Τα spread εκτινάσσονται στα ύψη και τα «νέα μέτρα» δεν άργησαν να έρθουν. «Νέα μέτρα» μίας προσχεδιασμένης πολιτικής ατζέντας. Η αφέλειά μας μεγάλη και ίσως ανθρώπινη. Τα δεδομένα και τα μέτρα που ισχύουν τώρα όμως δεν πρέπει να μας συγκρατούν σε κατάσταση επανάπαυσης. Πότε η κοινωνία μας δεν έπασχε από πολιτική πανουργία; Πότε ήταν ο λαός οδηγός της τύχης του; Αντιθέτως ο λαός ήταν το «υποζύγιο» και είναι αυτός που στερείται τα αυτονόητα.

Ο κοινωνικός χαρακτήρας που μας απέμεινε, Εθνικό Σύστημα Υγείας και Δημόσια και δωρεάν Παιδεία, Κοινωνική Ασφάλιση, δεν άργησε να πληγεί. Η εκπαίδευση παίρνει κερδοσκοπικό «καλούπι». Η αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντ. καθώς και ο περιβόητος νόμος- πλαίσιο περί της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα. Η αποκοπή της ακαδημαϊκότητας από τα ελληνικά πανεπιστήμια είναι ο στόχος. Το πανεπιστήμιο της ελεύθερης σκέψης και διάχυσης του λόγου μετατρέπεται σε πεδίο εμπορευματικών συναλλαγών και εργοστάσιο παραγωγής φτηνού εξειδικευμένου εργατικού δυναμικού, χάνοντας κάθε πτυχή επιστημονισμού. Μέσα σε όλα αυτά η κατάργηση του ασύλου έρχεται και απευθύνεται στην περιστολή λαϊκών κεκτημένων.

Ίσως απαγορεύεται από το νομικό καθεστώς της, η Ε.Ε. να υπεισέλθει και να αλλοιώσει το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας μας. Αυτό όμως δεν αφήνει αδιάφορη την κυβέρνηση. Καλεί το Δ.Ν.Τ. προς επίτευξη της μετατροπής του Ασφαλιστικού Συστήματος, σε πλουτοπαραγωγική πηγή άπληστων διεθνών καπιταλιστικών κέντρων, αδιαφορώντας για την εξελισσόμενη κοινωνική παράλυση στην πατρίδα μας. Το Δημόσιο Σύστημα Υγείας δεν ξεφεύγει βέβαια. Ας παραθέσω το γεγονός, ότι στη Λετονία, από τη στιγμή που εγκαταστάθηκε ο ελεγκτικός μηχανισμός εν ονόματι Δ.Ν.Τ. τα δημόσια νοσοκομεία της χώρας μειώθηκαν σε ποσοστό που ξεπερνάει το 50%!!

Το κοινωνικό σύνολο έχει τη δύναμη, έχει αντανακλαστικά και γίνεται αποτελεσματικό μόλις κριθεί αναγκαίο. Καμία ανοχή στη επιβαλλόμενη «βαρβαρότητα». Το παρελθόν ας γίνει «εργαλείο» για ένα καλλίτερο μέλλον.

Η πορεία της μεταπολιτευτικής περιόδου οδήγησε στην εξαθλίωση και την ανομολόγητη χρεοκοπία και πτώχευση της χώρας.

Ίσως ήρθε η ώρα να κάνουμε εμείς μια νέα αρχή..... ένα νέο ξεκίνημα για έναν άλλο κόσμο...έναν κόσμο αξιοπρέπειας και σεβασμού στις ανθρώπινες αξίες.