Της Τ. Γ.
Αν υπήρχε φέισμπουκ και πολιτική ορθότητα την εποχή του Οθέλλου, την εποχή του 'Αμλετ, τον καιρό της Μήδειας, του Ορέστη, του Δαβίδ, θα γνωρίζαμε σήμερα τούτες τις εκθαμβωτικές τραγωδίες; Τι σοφά και ποιητικά μιλούν στο τέλος του έργου για τα επικίνδυνα πάθη, τα συνηθισμένα κοινά πάθη οι τραγικοί! Και αχ, τα ανθρώπινα πράγματα είναι μείγμα από άστρα και λάσπη.
Ετσι, θεωρώντας τον εαυτό της κατ' εξοχήν αρμόδιο, υπερασπίστηκε σθεναρά τις εκδηλώσεις βίας ως απόλυτο συστατικό του παράφορου έρωτα. (Δυο μέρες, μάλιστα, μετά την δολοφονία της Γαρυφαλλιάς) . Και για του λόγου το αληθές επικαλέστηκε τον μύθο του Οθελλου και της Μήδειας.
Σαφώς και δεν διαθέτουμε τις "περγαμηνές" της εν λόγω "διανοούμενης"'. Διαθέτουμε όμως, αξιοπρέπεια, αυτοσεβασμό και αγάπη για την ελευθερία, αξίες με τις οποίες καθορίζουμε τη στάση ζωής μας γενικά, και αναπόσπαστο κομμάτι αποτελούν και στις ερωτικές μας σχέσεις.
Η καταπίεση είναι για τους σκλάβους, και η δουλεία δεν μας ταιριάζει. Για μας, ο έρωτας είναι ανάσα και όχι πνιγμός. Είναι τραγούδι, και όχι μοιρολόι. Είναι χαρά και όχι τρόμος. Είναι ζωή, και όχι θάνατος. Σαν ερωτευόμαστε, οι σύντροφοι μας ανθίζουν, δεν μαραίνονται ... Γιατί εμείς, είμαστε Ανθρωποι κανονικοί, και όχι αποτύπωση ακραίων παθών, στους μύθους του Σαίξπηρ και του Ευριπίδη.
Ισως κ. Βαμβουνάκη, χαμένη στους λαβύρινθους αρχαίων τραγωδιών και δραμάτων, να μην το έχετε αντιληφθεί, μα η διατύπωση τέτοιων απόψεων, ολέθριο πρότυπο μπορεί να αποβεί, για τα νέα παιδιά που το βηματισμό τους ψάχνουν στις ερωτικές σχέσεις.
Νέοι και νέες, που με κάθε τρόπο πρέπει να μάθουν , πως Η ΒΙΑ ΚΑΙ Η ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΜΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ, ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑ ΛΟΓΟ ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΟΥΝΤΑΙ, ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΜΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΑΝΕΚΤΑ.