Δεν ξέρουμε αν το έχουμε συνειδητοποιήσει, αλλά σταδιακά δημιουργείται μια αδήριτη ανάγκη να πει κάποιος «ώς εδώ» με όλα αυτά που συμβαίνουν. Εδώ και ενάμιση χρόνο είμαστε μάρτυρες ενός κυνικού καθεστωτισμού που γιγαντώνεται και κυριαρχεί μπροστά στα μάτια μας, με την αντιπολίτευση και την κοινή γνώμη αποσβολωμένες να κοιτούν και να μην κάνουν επί της ουσίας τίποτα.
Υποκλοπές, Τέμπη, κουρέλιασμα θεσμών και κράτους δικαίου, προπαγάνδα μέχρι τελικής πτώσης και στο τέλος πάντα σιωπή, ή καλύτερα συγκάλυψη και κουκούλωμα. «Να μη μιλάτε», που λένε πιο ξεδιάντροπα ορισμένοι «γαλάζιοι» και διάφορες ορντινάντσες τους σε δικαστικό σώμα και Εκκλησία. Αυτό βέβαια δεν θα κρατήσει για πολύ, αλλά όταν είσαι στην κυβέρνηση δεν μπορείς να το δεις καθαρά. Συνήθως το βλέπεις και το βιώνεις απότομα. Και τσουχτερά. Και κυρίως: με κρότο.
● Η υπόθεση με τη σιδηροδρομική τραγωδία στα Τέμπη δεν είναι ένα ζήτημα με το οποίο η κυβέρνηση θα ξεμπερδέψει εύκολα. Δεν είναι μόνο ότι αργά ή γρήγορα θα ξεκινήσει η δίκη. Ο θυμός στην κοινωνία δεν έχει ξεθυμάνει, ούτε μπορούν να διατυπωθούν γελοία επιχειρήματα όπως «πήραμε 41%». Είναι εντυπωσιακό το ενδιαφέρον του κοινού για την τραγωδία έναν χρόνο μετά, όπως και το αίσθημα οργής και αδικίας που πνίγει κάθε φυσιολογικό άνθρωπο. Τα Τέμπη προκαλούν αγανάκτηση σε σχέση με άλλες τραγωδίες (Μάτι, Μάνδρα, κ.λπ.) γιατί δεν υπάρχει ούτε καν η δικαιολογία του ακραίου φυσικού φαινομένου σε συνδυασμό με την κρατική ανικανότητα ή τις προβληματικές υποδομές. Στα Τέμπη μιλάμε ουσιαστικά για μια κρατική δολοφονία 57 ανθρώπων, γιατί οι ανίκανοι καρεκλοκένταυροι που όφειλαν να φροντίσουν να υπάρχουν στοιχειώδη συστήματα και δικλίδες ασφαλείας στον σιδηρόδρομο άφησαν το σύστημα στην τύχη του, να εξαρτάται από έναν άσχετο που έτρωγε σουβλάκια.
● Και αφού αποκαλύφθηκε το χάλι των σιδηροδρόμων, με τα «γαλάζια» ρουσφέτια με ανίκανους σταθμάρχες, τις συμβάσεις που καρκινοβατούσαν, την ανύπαρκτη τηλεδιοίκηση και φωτοσήμανση που κυριολεκτικά θα έσωζαν 57 ζωές, τη λογική «πάμε και όπου βγει», όπως έλεγαν οι υπάλληλοι στο μοιραίο τρένο, βρισκόμαστε έναν χρόνο μετά να συζητάμε πάλι τα ίδια. Ηδη ένα εκατομμύριο άνθρωποι έχουν υπογράψει διαδικτυακά το ψήφισμα της προέδρου του συλλόγου συγγενών των θυμάτων, Μαρίας Καρυστιανού, για την κατάργηση της ατιμωρησίας των πολιτικών προσώπων. Συμβολικό μεν, καθώς δεν γίνεται αναθεώρηση Συντάγματος μέσω ίντερνετ, αλλά πολύ ουσιαστικό ως μήνυμα για το τι πρέπει να αλλάξει σε αυτή τη χώρα.
● Αλλά τι να περιμένει κανείς όταν χθες έκανε δήλωση ο τότε αρμόδιος υπουργός, που πριν από το δυστύχημα έλεγε «ντροπή σας να θέτετε θέμα ασφάλειας στα τρένα», και τώρα εμφανίζεται σαν τεθλιμμένος συγγενής, αφού τον ξαναέβγαλε βουλευτή βέβαια και ο σοφός λαός των Σερρών. Για να μη μιλήσουμε για τον πρωθυπουργό, που έβγαλε πάλι πόρισμα, στο οποίο δεν φταίει η κυβέρνησή του, αλλά «ανθρώπινα λάθη και διαχρονικά κενά του κράτους». Πρόοδος σε σχέση με την περσινή δήλωση που μιλούσε μόνο για «ένα ανθρώπινο λάθος», αλλά πάλι προκλητικό για κάποιον που κυβερνά πέντε χρόνια και προσπαθεί να κρύψει κάτω από το χαλί τις ευθύνες του(ς) για το οτιδήποτε.
● Εναν χρόνο μετά ακόμη περιμένουμε απαντήσεις για το ποιος φταίει που δεν εφαρμόστηκε η σύμβαση 717, τις αιτίες της τεράστιας έκρηξης και πυρκαγιάς, τα ευρήματα για ουσίες που χρησιμοποιούνται για νοθεία καυσίμων και πιθανόν μετέφερε η εμπορική αμαξοστοιχία, το ποιος και γιατί έδωσε την εντολή για το «μπάζωμα». Το κατά τα άλλα ανίκανο κράτος μπάζωσε σε ελάχιστες ημέρες το σημείο του δυστυχήματος, αλλά δέκα χρόνια δεν μπορούσε να περάσει μερικά καλώδια και συστήματα για να βλέπουμε πώς κινούνται τα τρένα. Η συνταγή του κουκουλώματος που εφαρμόστηκε στη δήθεν Εξεταστική Επιτροπή για τις υποκλοπές μεταφέρθηκε στην αντίστοιχη για τα Τέμπη με τον ίδιο ακριβώς τρόπο: «ομερτά» με το καλό και με το κακό. Αλλά τα συγκεκριμένα παραμύθια θα έχουν κακό τέλος. Το θέμα είναι για ποιον.
από: https://www.efsyn.gr