Τιμημένοι μου αναγνώστες, οι ώρες που περνούν μαυρίζουν ακόμη περισσότερο τι ψυχές μας και το μυαλό μας. Η τραγωδία στα ανοιχτά της Πύλου, συγκλονίζει κάθε άνθρωπο που μπορεί να σκεφτεί και να αισθανθεί ως άνθρωπος . Βαριά η μέρα, ακόμη πιο βαριά θα είναι η νύχτα και το ξημέρωμα το πένθος θα κάνει ανούσια κάθε κουβέντα, κάθε διάλογο.
Ήμουν στο όριο σήμερα να μην γράψω το παραμικρό, να σωπάσω η Στήλη Άλατος για να ακουστεί σε όλα τα αυτιά, ο πόνος από τις ζωές που χάθηκαν, μπας και γίνουμε όλοι μας καλύτεροι άνθρωποι. Μπας και σταματήσουμε να μετράμε τις ζωές ανάλογα με το κόστος σε χρήματα και να αποφασίσουμε επιτέλους, ότι κάθε ζωή είναι ανεκτίμητη και δεν μπαίνει στη διαδικασία να ζυγιστεί με το κιλό. Μετά θυμήθηκα ότι δεν είναι μόνο οι κατατρεγμένοι που αναζητούν την ελπίδα, αλλά και οι άλλοι, που θεωρητικά ζουν καλύτερα, αλλά χάνουν τις ζωές τους, στα Τέμπη και σε άλλες διαδρομές, γιατί και εκεί κάποιοι αποφασίζουν, να ζυγίσουν την ανθρώπινη ζωή και να την κοστολογήσουν. Και ανάλογα τι συμφέρει, την αφήνουν να χαθεί ή την σώζουν.
Όχι καλά μου παιδιά, δεν είναι σκληρά αυτά που γράφω, αλλά πατάνε στην πραγματικότητα που όλοι έχουμε αποφασίσει να αγνοήσουμε, αλλά που τελικά δεν μπορούμε να την αποφύγουμε.
Αυτοί οι 750 άνθρωποι που στοιβάχτηκαν στο αμπάρι της ψαρόβαρκας, για να κυνηγήσουν το φως και την ελπίδα για καλύτερη ζωή, όσο κι αν προσπαθεί ο κάθε ρατσιστής να μας πείσει για το αντίθετο, ίδιοι με εμάς είναι. Ίδιοι και όμοιοι είμαστε όλοι μας. Την ελπίδα για καλύτερη ζωή και το φως κυνηγάμε όλοι μας. Αυτοί μπαίνουν στα σιδερένια αμπάρια των ψαροκάικων και εμείς στοιβάζουμε τα κορμιά μας στα τρένα, για να πάμε να φτιάξουμε το μέλλον μας. Σε όλους οι ανθρωποέμποροι, έχουν δώσει τις διαβεβαιώσεις τους ότι το ταξίδι θα είναι ασφαλές. Όλοι ίδιοι είμαστε τιμημένοι μου αναγνώστες και μην μου κακιώνετε που σας κάνω ίδιους με τους πρόσφυγες. Όλοι αναζητούμε το ίδιο πράγμα, μοναχά ο τρόπος που έχουμε για να το βρούμε αλλάζει. Ο τρόπος και τα μέσα που μας παρέχουν οι κοινωνίες στις οποίες ζούμε. Άλλες φτωχές, άλλες πλούσιες κοινωνίες, όλες παρέχουν μέσα στα μέλη τους για ψάξουν την ελπίδα.
Καλά μου παιδιά, άλλα είχα σκοπό να γράψω η Στήλη Άλατος, αλλά αυτές οι ζωές που έμειναν εκεί στα ανοιχτά της Πελοποννήσου. με έχουν συγκλονίσει και δεν μπορούν οι λέξεις που θέλω να φτάσουν σε σας. Ας σωπάσουν όλοι αυτοί οι πειραγμένοι στο μυαλό, να φοράνε μάσκες με λυπημένα πρόσωπα, ας πάψουν τα κροκοδείλια δάκρυα. Ας βγάλουμε όλοι το σκασμό να ακουστεί ο θρήνος από τις ψυχές που μας αποχαιρετάνε.
πηγη: https://thefaq.gr