Όσοι με πράξεις κι όχι με λόγια, τελετές, προσευχές, όρκους πίστης, και ελεημοσύνες, θέλουν να τιμήσουν το μήνυμα του επαναστάτη, κομμουνιστή Ιησού, προστάτη των φτωχών και καταπιεσμένων, και διώκτη των οικονομικά και πολιτικά κυρίαρχων, καλούνται, όπως o ίδιος μας καλούσε να πράξουμε, να πάψουν να πιστεύουν στον Μαμωνά και να συμβάλλουν στην Ανάσταση- Επανάσταση των ζωντανών, και την κατάκτηση μιας κομμουνιστικής κοινωνίας, εδώ και τώρα και όχι στον επέκεινα και την Δευτέρα παρουσία.

Το παραπάνω κείμενο του πανεπιστημιακού δασκάλου Γιώργου Ρούση, καθώς και ένα πρόσφατο σχετικό κείμενο στην εφημερίδα Docomento το οποίο είχε τίτλο "Ιησούς: Ο κομμουνιστής της Ιουδαίας" με παρακίνησαν να κάνω κάποιες τηλεγραφικές ιστορικές αναφορές.

Να υποθέσουμε ότι ο Ιησούς υπήρξε ιστορικά υπαρκτό πρόσωπο, γιατί μερικοί ερευνητές το αμφισβητούν. (Υπάρχει παντελή έλλειψη αξιόπιστων ιστορικών πηγών που να αποδεικνύουν την ύπαρξη του).

Στα "ιερά" ευαγγέλια τους δεν βρίσκουμε την παραμικρή αναφορά για την ζωή του Χριστού, από τότε που ήταν 12 ετών μέχρι τα 30 του, την στιγμή που άρχισε δημοσίως να κηρύττει το "θέλημα του πατρός" του.  

Μερικοί μελετητές και συγγραφείς πιθανολογούν ότι ο Χριστός από το 12ο μέχρι το 30ό έτος του είχε ακoλουθήσει την αδελφότητα των Εσσαίων ή Εσσηνών (Essenes). 

Σύμφωνα με ιστορικούς ερευνητές η οργανωτική δομή αυτής της ομάδας των Εσσαίων στηριζόταν σε αυστηρές ηθικές αρχές και πιθανός αρχηγός και ιδρυτής τους ήταν ένας μορφωμένος παπάς, ο Μόρε Χασεντέκ, Τα κηρύγματα και οι πράξεις του, τον οδήγησαν σε σύγκρουση με το κατεστημένο της εποχής του. Αποσύρθηκε λοιπόν από τον δημόσιο βίο, συγκέντρωσε τους οπαδούς του και δημιούργησε την κοινότητα των Εσσαίων στην έρημο της Νεκρός Θάλασσας. 

Οι Εσσαίοι ήταν μια αδελφότητα ευσεβών Ιουδαίων που συγκρούστηκε με το ιουδαϊκό ιερατείο τον 2ο π.Χ. αιώνα, όταν επιτράπηκε στους Σελευκίδες να λατρεύουν τον Δία στον Ναό της Ιερουσαλήμ.

Δεν συσσώρευαν πλούτη, δούλευαν μόνο για να αποκτήσουν τα απαραίτητα για τη συντήρησή τους και όχι άλλα επίγεια αγαθά.

Ατομική ιδιοκτησία δεν υπήρχε. Τα πάντα ήταν κοινά, καθώς επικρατούσε η κοινοκτημοσύνη  Οποιος εισερχόταν στην κοινότητα πρόσφερε ταυτόχρονα και την περιουσία του για το κοινό καλό. Οι αγοραπωλησίες μεταξύ τους απαγορεύονταν. Υπήρχε ένας υπεύθυνος ανά όμιλο, που φρόντιζε για όλα αυτά. Οπως τα γεύματά τους ήταν κοινά, έτσι κοινό ήταν και το ταμείο τους. Μισούσαν τον πόλεμο, τη δουλεία και τη βία. Δεν αποζητούσαν καμιά εξουσία γιατί αυτό ήταν αντίθετο με την έννοια της ισότητας που επικρατούσε στην αδελφότητα.

Οι Εσσαίοι πίστευαν ακόμη στην απόλυτη ισότητα μεταξύ των ανθρώπων, την αδελφοσύνη και την ελευθερία. Τηρούσαν τις αρχές της ευσέβειας, της αγιότητας και της δικαιοσύνης. Διακήρυτταν την αγάπη προς τον Θεό και θεωρούσαν απαραίτητη προϋπόθεση για την προσέγγιση του θείου την αγάπη προς τον πλησίον, την ακεραιότητα του χαρακτήρα, την αγαθότητα και την κοινοκτημοσύνη των αγαθών.

Τα παραπάνω έκαναν τον ιστορικό Γιάννη Κορδάτο στο έργο του «Ιησούς Χριστός και χριστιανισμός» να γράψει: «Εφάρμοζαν με άλλα λόγια κομμουνισμό στα μέσα της κατανάλωσης και οικιακής χρήσης» Στην ίδια κατεύθυνση κινείται και η συγγραφέας Λιλή Ζωγράφου, η οποία στο υπέροχο βιβλίο της "Αντιγνώση τα δεκανίκια του Καπιταλισμού" θεωρεί ο Χριστός «ο ήταν ο πρώτος επίσημος εκπρόσωπος - προπαγανδιστής της οργάνωσης -των Εσσαίων- μέσα στις πόλεις της Γαλιλαίας»