Πριν λίγες μέρες όταν είχε προκύψει κάποιες συζητήσεις, υπό το φως της επέμβασης της Ρωσίας στην Ουκρανία, για ενδεχόμενη στροφή της Αυστρίας προς το ΝΑΤΟ, ο καγκελάριος της χώρας Καρλ Νεχάμερ, ήταν κατηγορηματικός: «Η Αυστρία ήταν ουδέτερη, είναι ουδέτερη και θα παραμείνει ουδέτερη, έχει ως τώρα προσφέρει έτσι και συνεχίζει να προσφέρει τις καλές υπηρεσίες της. Από την πλευρά μου, αυτό είναι και το τέλος της συζήτησης».

Ας δούμε και μια άλλη εξέλιξη. Το φιλελεύθερο κόμμα της χώρας NEOS κατέθεσε πρόταση στο κοινοβούλιο της Αυστρίας ώστε να του επιτραπεί να κάνει παρέμβαση, μέσω τηλεδιάσκεψης, στο κοινοβούλιο της χώρας, ο Ουκρανός πρόεδρος Βολοντίμιρ Ζελένσκι, και να προβάλει τις απόψεις του  για τον πόλεμο στην Ουκρανία.

Η πρόταση συζητήθηκε στην βουλή της Αυστρίας και τελικά δεν έγινε δεκτή από τα δύο μεγάλα κόμματα, το ακροδεξιό Κόμμα των Ελευθέρων (FPÖ) και το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (SPÖ), με το επιχείρημα ότι η Αυστρία είναι ουδέτερη χώρα και ότι ο Ζελένσκι θα μεταφέρει την εικόνα μόνο από τη μία πλευρά.

O πρόεδρος του FPÖ Χέρμπερτ Κικλ μάλιστα, επικαλούμενος το παραδοσιακό «καθεστώς ουδετερότητας» της Αυστρίας δήλωσε ότι «με την ίδια λογική δεν θέλουμε να υποδεχθούμε ούτε τον Βλάντιμιρ Πούτιν, ούτε κανένα άλλο εμπόλεμο μέρος».

Δείτε τώρα μια διαφορά. Αστική δικτατορία και στην Αυστρία, όπως στην Ελλάδα. Εκεί όμως κρατάνε κάποια προσχήματα. Δεν θα τολμούσε ποτέ ο καγκελάριος αυτής της χώρας, εν αγνοία όλων των πολιτικών δυνάμεων της χώρας να συζητήσει εν κρυπτώ με τον Ουκρανό Πρόεδρο του την "αμυντική συνεργασία των δυο χωρών", κάτι που έκανε ο Μητσοτάκης, ενώ ο ίδιος, χωρίς να υπάρξει καμιά διαβούλευση με τα πολιτικά κόμματα κάλεσε τον Ζελένσκι να απευθύνει ομιλία στην Βουλή των Ελλήνων μέσω τηλεδιάσκεψη, την Πέμπτη. 

Στις μέρες μας έχει ξεθωριάσει εντελώς ο μανδύας της αστικής κοινοβουλευτικής δικτατορίας., ή για να το γράψουμε διαφορετικά χρησιμοποιώντας τα λόγια του Λένιν: Είναι φανερό πως δε μπορούμε να μιλάμε για "καθαρή δημοκρατία" όσο υπάρχουν διαφορετικές τάξεις, εκτός πια αν κοροϊδεύουμε την κοινή λογική και την ιστορία. Μονάχα για ταξική δημοκρατία μπορούμε να μιλάμε.