Ήταν καλοκαίρι του 1997.

Στις πιο έγκυρες αθηναϊκές και περιφερειακές εφημερίδες η Ακράτα είχε την τιμητική της.

Η ειδησεογραφία ήταν ταυτόσημη:

«Τυχερή η Ακράτα.

Στην πόλη εγκαθίσταται το Πολιτιστικό Ίδρυμα «Μάνος Χατζιδάκις – Νίκος Γκάτσος» με έμφαση στη μουσική και την ποίηση».

«Ένας πυρήνας πολιτισμού στην Ακράτα».

«Το όνειρο γίνεται πραγματικότητα στην Ακράτα.

Η ιδέα του Γιώργου Λεφαντάριου παίρνει σάρκα και οστά».

«Η Ακράτα, που δεν είναι πατρίδα κανενός από τους τιμώμενους δημιουργούς, θα γίνει ένα σημαντικό κέντρο πολιτιστικού ενδιαφέροντος…»

Αυτά και άλλα παρόμοια έγραφαν οι εφημερίδες, εκείνο το καλοκαίρι.

Οι πολυετείς προσπάθειες του Λάμπη Γιαννακόπουλου, με την ανεκτίμητη συνδρομή του φίλου του Γιώργου Λεφεντάριου, είχαν ευδοκιμήσει.

Η Ακράτα είχε αποκτήσει τον πολιτιστικό της φάρο και η πυργοειδής κατασκευή είχε θεμελιωθεί πάνω σε δύο τεράστιες προσωπικότητες.

Ο Γιώργος Λεφεντάριος τον φωτοδότησε, προσφέροντας την προσωπική συλλογή δίσκων, κοντά 3000.

Ο κ. Γιώργος Θεοφανόπουλος τον εφοδίασε με ανεκτίμητους θησαυρούς του Μάνου Χατζιδάκι.

Και η κα Αγαθή Δημητρούκα τον πλούτισε με έργα του κορυφαίου Νίκου Γκάτσου και όχι μόνο.

Λίγες μέρες μετά, οι πρωτεργάτες της πρωτοβουλίας έθεταν σε λειτουργία τον νεοϊδρυθέντα φορέα με έναν κύκλο σημαντικών εκδηλώσεων.

Εμπνευστής και συντονιστής ο Γιώργος Λεφεντάριος.

Συμπαραστάτες και αρωγοί, με επικεφαλής τον τότε Δήμαρχο κ. Κώστα Σπηλιωτόπουλο, ο Γιώργος Πατρινός, ο Γιώργος Γεωργικόπουλος, ο Ντίνος Γιαννόπουλος, ο Πάνος Τόλιος και μερικοί άλλοι.

Πανταχού παρούσα η κα Δημητρούκα.

Η αρμονική σύνδεση της θεματολογίας και το ποιοτικό μέτρο έφεραν τη σφραγίδα του Λάμπη Γιαννακόπουλου.

Ήταν ένα θεαματικό ξεκίνημα που ευνοούσε την ένταξη της Ακράτας στους υψηλού επιπέδου και ιδιαιτέρως επωφελείς για την Κοινωνία και την Οικονομία, πολιτιστικούς προορισμούς.

Όλα έδειχναν ότι η Ακράτα είχε προσανατολιστεί σωστά.

Και η απώτερη στόχευση των εμπνευστών της ιδέας, ήταν λογική και εφικτή:

Η ποιοτική στάθμη των πρώτων εκδηλώσεων θα κέντριζαν τις ντόπιες δημιουργικές δυνάμεις και σιγά - σιγά θα δημιουργούνταν εργαστήρια και φυτώρια που θα έδιναν πνοή στο εγχείρημα και φιλί ζωής στην ευρύτερη περιοχή.

Τα εντός και εκτός Ελλάδας παραδείγματα ήταν πολλά.

Και τα γνώριζαν καλύτερα παντός άλλου, ο Γιώργος και ο Λάμπης.

Λοιπόν, γιατί όχι και η Ακράτα η οποία, μάλιστα, στο παρελθόν είχε στο ενεργητικό της ανάλογα, πρωτοποριακά, δείγματα γραφής.

Σκέφτηκαν σωστά.

Αλλά τους διέφυγε το πιο σημαντικό:

Ότι εκείνη η Ακράτα , με τη μονιασμένη κοινωνία και την ανυστερόβουλη προσφορά, δεν υπήρχε πια.

Και ότι στη θέση της είχε εδραιωθεί μια άλλη κοινωνία όπου κυριαρχούσαν οι ομάδες, οι ομαδάρχες και οι προσωπικές στρατηγικές.

Αγνοούσαν ακόμη ότι , όσοι επιχειρούσαν να δράσουν ερήμην αυτών, αντιμετωπίζονταν με τις μεθόδους που περιγράφονται στο περίφημο φιλοσοφικό ποίημα του Λεμπέση «Η κοινωνία των βλακών εν τω παρόντι βίω»

Διαβολή, συκοφαντία, λάσπη και υπονόμευση.

Όπως και έγινε.

Οι πρωταγωνιστές την πρωτοβουλίας περιφρονήθηκαν και οι πρώτοι συντελεστές παραμερίστηκαν.

Τα ανθρωπάρια γίνανε τιμητές των πάντων.

Και οι εργολάβοι της λάσπης «στόλιζαν» κατάλληλα τους μη ενταγμένους.

Με τις μεθόδους αυτές άνοιξε ο δρόμος και στην πόλη κυριάρχησαν οι πανηγυρτζήδες, οι μεσάζοντες και τα άξεστα φερέφωνά τους.

Ο φάρος άρχισε να τρεμοσβήνει και το πολύτιμο φορτίο του, ό,τι απόμεινε από το κούρσεμα, στοιβάχτηκε σε αποθήκες,

Ήταν μια εξέλιξη τραγική και ντροπιαστική.

Την οποία η εφημερίδα αυτή είχε προβλέψει και με σχόλια καυστικά και επιθετική κριτική προσπάθησε να ανακόψει.

Και μάλιστα από τα πρώτα χρόνια της ενοχής, στην εποχή της παντοδυναμίας των ενόχων.

Αλλά, τότε, καμία αλληλέγγυα φωνή, καμιά κραυγή αγωνίας.

Όσοι δεν χειροκροτούσαν, αδιαφορούσαν.

Όπως ήταν φυσικό ο φάρος , χρόνο με το χρόνο, έχανε τη λάμψη του μέχρι που έσβησε.

Μαζί του και ένα εξαίσιο όραμα.

Κατά λογική ακολουθία την ίδια τύχη κινδυνεύει να έχει και ο πνευματικός φορέας , το Πολιτιστικό Ίδρυμα.

Και θα την έχει.

Όχι γιατί η ευτέλεια των τελευταίων χρόνων κατάφερε και έφερε στα μέτρα της, την πολιτιστική φυσιογνωμία της περιοχής.

Ούτε γιατί τα συμπτώματα του γραφειοκρατικού συγκεντρωτισμού και της σύγχυσης που παρατηρούνται , μέχρι ώρας τουλάχιστον, στους αρμόδιους δημοτικούς θύλακες , φανερώνουν άγνοια της πολιτιστικής δυναμικής του Φορέα.

Την ίδια τύχη θα έχει και ο Πολιτιστικός Φορέας εάν, έστω την ύστατη ώρα, η τοπική κοινωνία δεν αντιληφθεί την αξία του θησαυρού που βρέθηκε στην αυλή της και δεν ενεργοποιηθεί σύσσωμη, χωρίς διαχωριστικές γραμμές, για να τον επανακτήσει και να τον επανατοποθετήσει στο θρόνο του , δίνοντας του πνοή και προοπτική.

Όπως ακριβώς τον οραματίστηκαν ο Γιώργος και ο Λάμπης.

Τότε και μόνον τότε η Ακράτα θα δείξει ότι τον δικαιούται και μπορεί να ελπίζει …

*