Του Πάνου Υφαντή*

Δεν πέρασαν δα και αιώνες.

Λίγα χρόνια απέχουμε από εκείνη την εποχή.

Και τα θυμόμαστε όλα, πρόσωπα και καταστάσεις.

Θυμόμαστε την κομματική πυραμίδα, υπό την καθοδήγηση μιας χαρισματικής προσωπικότητας , να πασχίζει για να μπολιάσει τη διψασμένη για Δημοκρατία μεταχουντική Ελλάδα με τους χυμούς της Ανεξαρτησίας και της Εθνικής Αξιοπρέπειας.

Τους θυμόμαστε να ιστορούν τις απανωτές προδοσίες των «φίλων» και «συμμάχων» και να μας υποψιάζουν για τους υποχθόνιους στόχους τους.

«Η Ελλάδα στους Έλληνες» δεν ήταν ένα ευκαιριακό σύνθημα εκείνων των χρόνων .

Ήταν η ιδεολογική πυξίδα που κατηύθυνε την κοινωνική σκέψη του Έλληνα.

Θυμόμαστε την κορυφή εκείνης της πυραμίδας, επικουρούμενη από μια φιλόδοξη φουρνιά «κομματικών», να μοχθεί για να μας μεταγγίσει τις αξίες της Κοινωνικής Δικαιοσύνης και να μας υποψιάσει για την «απεχθή κοινωνία» των τραπεζιτών και βιομηχάνων.

Το, «κοινωνικοποίηση παντού και τώρα» δεν ήταν σύνθημα, ήταν προσταγή, τότε.

Κοινωνικοποίηση με μοχλό το συνδικαλιστικό κίνημα, μας δασκάλευαν.

Θυμόμαστε το φανατισμό τους όταν αναφέρονταν :

 Ό,τι η υγεία και η παιδεία, ως κοινωνικά αγαθά πρώτης γραμμής, αποτελούν κορυφαίες υποχρεώσεις της Πολιτείας.

 Ό,τι η εξασφάλιση εργασίας, πρωτίστως της Νεολαίας, είναι καθήκον του συντεταγμένου Κράτους.

 Ό,τι οι εργασιακές συνθήκες και η αξιοπρεπής αμοιβή πρέπει να είναι υπό την απόλυτη προστασία της Κυβέρνησης.

Δεν πέρασαν δα και αιώνες.

Τα θυμόμαστε όλα, πρόσωπα και καταστάσεις.

Τους θυμόμαστε να επιχειρηματολογούν, να χειρονομούν , να μη σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους.

Και όποιος τολμούσε να αρθρώσει λόγο διαφορετικό, κατέβαινε απ' το τρένο.

Πόσες και πόσες εξέχουσες φυσιογνωμίες δεν ταπεινώθηκαν και δεν απομονώθηκαν για λόγους «ιδεολογικής καθαρότητας» του Κινήματος, τότε.

Μ' αυτά και μ' αυτά φτάσαμε στο «έτος της αποκάλυψης», το 2010.

Στο προσκλητήριο του φθινοπώρου ο λαός έδειξε τη μεγαλοσύνη του.

Ανταποκρίθηκε και τους εμπιστεύτηκε.

Και μόλις εμφανίστηκαν μπροστά του , τους χειροκρότησε.

Επί πολιτικής σκηνής, ο ίδιος θίασος.

Πρωταγωνιστές και δευτεραγωνιστές, εκείνη η φουρνιά του '80.

Ακριβώς τα ίδια πρόσωπα, με κάποιες «περίεργες» προσθήκες.

Και σαν καβαλίκεψαν τ' άλογο , άρχισαν τα όργανα.

Με την έναρξη της «παράστασης», ο λαός διαπιστώνει ότι μπροστά του εκτυλίσσεται ένα έργο αλλιώτικο εκείνου που του υποσχέθηκαν.

Καθηλωμένος και απορημένος, παρακολουθεί το θίασο επί σκηνής να επιχειρηματολογεί και να χειρονομεί για τα εντελώς αντίθετα!

Και μάλιστα με την ίδια, όπως τότε, ευκολία.

Τους παρατηρεί και σαστίζει σαν τους ακούει:

-; Οι «υποχθόνιοι» να χρίζονται σωτήρες,

- Οι τραπεζίτες και οι βιομήχανοι να κατατάσσονται στις ευλογημένες κοινωνικές τάξεις.

- Ό,τι ο δημόσιος πλούτος πρέπει να ιδιωτικοποιηθεί, όσο κι όσο.

Και η σύγχυση επιτείνεται σαν τους βλέπει στα τηλεοπτικά παράθυρα, γυαλιστερούς και μοδάτους πια, να ιδρώνουν για να πείσουν τον κεραυνόπληκτο λαό ότι:

- Οι μεγαλοκαταθέτες του εξωτερικού και οι λήσταρχοι πρέπει να παραμένουν ανώνυμοι!

- Για να σωθεί η ελληνική οικονομία πρέπει να εξαθλιωθούν οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι!

- Για να γίνουμε «χώρα ανταγωνιστική» πρέπει να απολύονται κατά χιλιάδες οι εργαζόμενοι, με διαδικασίες εξπρές!

- Για να έχουμε καλύτερη περίθαλψη πρέπει να κλείσουν νοσοκομεία.

- Η καλύτερη παιδεία εξασφαλίζεται με συρρίκνωση της δημόσιας χρηματοδότησης και γκετοποίηση των αιθουσών!

- Για να ομαλοποιηθεί η αγορά πρέπει να πριμοδοτούνται τα πολυκαταστήματα και να κλείνουν χιλιάδες μικροεπιχειρήσεις!

- Η ανεξέλεγκτη ακρίβεια, άρα η υπερκερδοφορία των ληστών, δεν είναι παρά μια ... στρέβλωση του ανταγωνισμού!

- Η ανεργία της Νεολαίας και η νεομετανάστευση αποτελούν συνήθη κοινωνικά φαινόμενα του συστήματος!

Ναι, όλα αυτά τα ακούμε από τους ίδιους που κάποτε ευαγγελίζονταν τα άκρως αντίθετα.

Και το κάνουν ανενδοίαστα!

Αλλά δεν είναι μόνο αυτά που συμβαίνουν στον κεντρικό θίασο.

Δυστυχώς, το ίδιο έργο άρχισε να προβάλλεται και σε περιφερειακές αίθουσες.

Με συνέπεια, η σύγχυση να απλώνεται επικίνδυνα.

Ιδιαίτερα στο χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, όπου κάποιοι δήμοι προσχωρούν με ευκολία στο κλίμα της εποχής.

Όπως λόγου χάρη ο Δήμος Αιγιάλειας ο οποίος με επίσημη ανακοίνωση αδρανοποιεί το δημοτικό μηχανισμό εκκένωσης οικιακών λυμάτων και μας προτρέπει να προστρέξουμε σε ιδιώτη, και μάλιστα με τιμολόγηση ιδιαίτερα επιβαρυντική.

Δηλαδή:

- Τι κι αν δαπανήθηκαν δεκάδες δημοτικών εκατομμυρίων για την αγορά βυτιοφόρων ,

- τι κι αν ο Δήμος διαθέτει ειδικευμένο προσωπικό,

- τι κι αν η εκμετάλλευση των λυμάτων θα μπορούσε ν' αποτελέσει μια κερδοφόρα δημοτική λειτουργία και με το πλεόνασμα να τροφοδοτούνται οι ετήσιες δράσεις πολιτισμού και άλλες,

- τι κι αν το ανυπόφορο πια κόστος κατοίκησης στον παράλιο άξονα τείνει να απαξιώσει και να ερημώσει το πιο ελκυστικό τμήμα της Αιγιάλειας ,

-- τι κι αν ο κίνδυνος επιβάρυνσης του περιβάλλοντος , από την ανεξέλεγκτη δράση του ιδιώτη, είναι άμεσος, η Δημοτική Αρχή Αιγιαλείας αποφάσισε την πλήρη ιδιωτικοποίηση. Μάλιστα , χωρίς δεσμευτικούς όρους και κανόνες αλλά, και χωρίς καμιά αντίδραση!

Και μη χειρότερα ...